Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχεις ένα πραγματικό, πρακτικό πρόβλημα — κουράζεσαι, δεν προλαβαίνεις, και είναι λογικό να νιώθεις εξαντλημένη. Αυτό είναι το πρώτο και πιο άμεσο ζήτημα, και δεν χρειάζεται να το υποτιμάς.

Το δεύτερο είναι ότι η ζωή έχει φάσεις· δεν θα είναι πάντα έτσι. Το παιδί θα μεγαλώσει, η δουλειά θα σταθεροποιηθεί, και σιγά σιγά θα αναπνεύσεις.

Αλλά το πιο βαθύ —και πιο ανθρώπινο— κομμάτι του πόνου σου έρχεται, νομίζω, από τη ματαίωση των προσδοκιών σου. Από την ελπίδα ότι η μητέρα σου, που κάποτε είχε στήριξη, θα γινόταν τώρα η δική σου στήριξη. Και το ότι αυτό δεν συνέβη, πονάει σαν προδοσία. Δεν είναι αδυναμία, είναι πένθος για κάτι που δεν πήρες.
Δεν σημαίνει όμως ότι έχεις άδικο ή ότι είσαι “αφελής”. Απλώς έλπισες σε αγάπη και βοήθεια — όπως θα έκανε κάθε παιδί.

Στην ενηλικίωση όμως ένα από τα πράγματα που αφήνουμε πίσω είναι τέτοιου είδους προσδοκίες...