Μεγάλωσες σε μία εποχή με καλύτερες οικονομικές δυνατότητες που περίσσευαν τα χρήματα οπότε μετά ήταν ξεκάθαρα θένα θέλησης. Αν εγώ θέλω να βοηθήσω οικονομικά έναν συγγενή μου (έστω μακρινό) και δεν μου φτάνουν ούτε για μένα, φυσικά και νιώθω περίεργα που κάποτε, πριν 3 δεκαετίες, θα μπορούσα ίσως (αν ζούσα) να συνεισφέρω. Αν σου περισσεύουν 200 ευρώ είναι θέμα θέλησης τι θα τα κάνεις, άλλοι τα ξόδευαν σε δώρα και προσωπική ευχαρίστηση, άλλοι τα έδιναν σε συγγενείς. Και αυτό είναι πολυδιάστατο πρόβλημα αν το αναλογιστεί κανείς επειδή προφανώς και αν κάποτε με μία δουλειά (και χωρίς εξοντωτικά ωράρια ή υπερωρίες) έβγαζες και τα απαιτούμενα να ζήσεις αλλά και το κατιτίς παραπάνω (που εσύ μετά θα αποφάσιζες που και πως θα το διαθέσεις) , αυτό επηρεάζει και τον διαθέσιμο χρόνο σου καθώς πλέον τρέχεις για κάτι που παλιά δεν θα χρειαζόταν (π.χ. πόσοι κάνουν πλέον και 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα). Δεν είσαι αφελής, ούτε απελπισμένη, απλά ζεις στην κοινωνία του τώρα και πως αυτή έχει διαμορφωθεί από το παρελθόν και τις συνέπειες των αποφάσεων που έλαβαν χώρα στο τότε. Το να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις, το άγχος, το καθημερινό χάος, είναι μία έρημος και εσύ αναζητάς μία ψυχική όαση, κάπου να ξαποστάσεις. Σε καταλαβαίνω. Δεν φταις εσύ αλλά όσοι μας έφεραν (είτε άμεσα είτε έμμεσα) σε αυτό το σημείο και ενώ κάποτε υπήρχε βοήθεια από συγγενείς προς το πρόσωπό μας, τώρα δεν υπάρχει αυτό ούτε από αυτούς (που όσοι ζουν ακόμα κάποια στιγμή θα φύγουν από την ζωή) αλλά ούτε και από εμάς προς την νέα γενιά (αφού και εμείς είμαστε θύματα της κρίσης και ό,τι συνεπάγεται με αυτό). Δυστυχώς δεν μπορώ να σου δώσω κάποια ελπίδα καθώς αν γράψω "όλα θα πάνε καλά" βασίζεται σε απλή εικασία, αν θέλεις απλά να το διαβάσεις αυτό, τότε "όλα θα πάνε καλά" , αλλά κάτι μου λέει πως αυτή η απελπισία που νιώθεις οφείλεται εκεί ακριβώς, δηλαδή στο ότι συνήθισες να ακούς τέτοια ελπιδοφόρα λόγια που όντως υλοποιούνταν, που όμως πλέον δεν γίνεται αυτό. Το τραγούδι της εποχής μας είναι το "Παιδιά των δρόμων" της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Ειδικά το ρεφραίν που λέει: "Και κάθε μέρα, κάθε νύχτα μάς σημαδεύει μεσ' στα μάτια η ζωή κι όλο που πάει να μάς πετύχει εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί". Κυριολεκτικά αυτό είμαστε, μεροδούλι μεροφάι, να την βγάλουμε κουτσά στραβά. Αυτή είναι η πραγματικότητα χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν μπορείς να βρεις μία δικιά σου όαση μέσα στην έρημο, ένα καταφύγιο να ξαποστάσεις, και αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη του συζύγου και του παιδιού σου. (θα πρόσθετα και "οτιδήποτε άλλο κάνεις που σου δίνει ευχαρίστηση, η μουσική που ακούς, οι βόλτες που πηγαίνεις, οι ταινίες που βλέπεις" όμως με 3 και 4 ώρες ύπνο και επειδή τα έχω περάσει και εγώ αυτά και ξέρω πως είναι, δεν απολαμβάνεις τίποτα το εξτρά) . Υπομονή, κουράγιο και ελπίζω κάποια στιγμή να αλλάξουν οι καταστάσεις για όλους μας.
Μεγάλωσες σε μία εποχή με καλύτερες οικονομικές δυνατότητες που περίσσευαν τα χρήματα οπότε μετά ήταν ξεκάθαρα θένα θέλησης. Αν εγώ θέλω να βοηθήσω οικονομικά έναν συγγενή μου (έστω μακρινό) και δεν μου φτάνουν ούτε για μένα, φυσικά και νιώθω περίεργα που κάποτε, πριν 3 δεκαετίες, θα μπορούσα ίσως (αν ζούσα) να συνεισφέρω. Αν σου περισσεύουν 200 ευρώ είναι θέμα θέλησης τι θα τα κάνεις, άλλοι τα ξόδευαν σε δώρα και προσωπική ευχαρίστηση, άλλοι τα έδιναν σε συγγενείς. Και αυτό είναι πολυδιάστατο πρόβλημα αν το αναλογιστεί κανείς επειδή προφανώς και αν κάποτε με μία δουλειά (και χωρίς εξοντωτικά ωράρια ή υπερωρίες) έβγαζες και τα απαιτούμενα να ζήσεις αλλά και το κατιτίς παραπάνω (που εσύ μετά θα αποφάσιζες που και πως θα το διαθέσεις) , αυτό επηρεάζει και τον διαθέσιμο χρόνο σου καθώς πλέον τρέχεις για κάτι που παλιά δεν θα χρειαζόταν (π.χ. πόσοι κάνουν πλέον και 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα). Δεν είσαι αφελής, ούτε απελπισμένη, απλά ζεις στην κοινωνία του τώρα και πως αυτή έχει διαμορφωθεί από το παρελθόν και τις συνέπειες των αποφάσεων που έλαβαν χώρα στο τότε. Το να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις, το άγχος, το καθημερινό χάος, είναι μία έρημος και εσύ αναζητάς μία ψυχική όαση, κάπου να ξαποστάσεις. Σε καταλαβαίνω. Δεν φταις εσύ αλλά όσοι μας έφεραν (είτε άμεσα είτε έμμεσα) σε αυτό το σημείο και ενώ κάποτε υπήρχε βοήθεια από συγγενείς προς το πρόσωπό μας, τώρα δεν υπάρχει αυτό ούτε από αυτούς (που όσοι ζουν ακόμα κάποια στιγμή θα φύγουν από την ζωή) αλλά ούτε και από εμάς προς την νέα γενιά (αφού και εμείς είμαστε θύματα της κρίσης και ό,τι συνεπάγεται με αυτό). Δυστυχώς δεν μπορώ να σου δώσω κάποια ελπίδα καθώς αν γράψω "όλα θα πάνε καλά" βασίζεται σε απλή εικασία, αν θέλεις απλά να το διαβάσεις αυτό, τότε "όλα θα πάνε καλά" , αλλά κάτι μου λέει πως αυτή η απελπισία που νιώθεις οφείλεται εκεί ακριβώς, δηλαδή στο ότι συνήθισες να ακούς τέτοια ελπιδοφόρα λόγια που όντως υλοποιούνταν, που όμως πλέον δεν γίνεται αυτό. Το τραγούδι της εποχής μας είναι το "Παιδιά των δρόμων" της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Ειδικά το ρεφραίν που λέει: "Και κάθε μέρα, κάθε νύχτα
μάς σημαδεύει μεσ' στα μάτια η ζωή
κι όλο που πάει να μάς πετύχει
εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί". Κυριολεκτικά αυτό είμαστε, μεροδούλι μεροφάι, να την βγάλουμε κουτσά στραβά. Αυτή είναι η πραγματικότητα χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν μπορείς να βρεις μία δικιά σου όαση μέσα στην έρημο, ένα καταφύγιο να ξαποστάσεις, και αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη του συζύγου και του παιδιού σου. (θα πρόσθετα και "οτιδήποτε άλλο κάνεις που σου δίνει ευχαρίστηση, η μουσική που ακούς, οι βόλτες που πηγαίνεις, οι ταινίες που βλέπεις" όμως με 3 και 4 ώρες ύπνο και επειδή τα έχω περάσει και εγώ αυτά και ξέρω πως είναι, δεν απολαμβάνεις τίποτα το εξτρά) . Υπομονή, κουράγιο και ελπίζω κάποια στιγμή να αλλάξουν οι καταστάσεις για όλους μας.