Όταν ο ποιητής Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου είχε μιλήσει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο

Όταν ο ποιητής Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου είχε μιλήσει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο Facebook Twitter
«Γράφω για να νιώσω τη χαρά της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτή μόνο με οδηγεί σε μια ανείπωτη εσωτερική ικανοποίηση που δεν θα την αντάλλαζα με τίποτα». Φωτό: Βαγγέλης Ρασσιάς / LiFO
0



ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΑ
της συνέντευξης στον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου για μια τελευταία θεώρηση, σκεφτόμουνα τα λόγια του αυτοπυρπολημένου «τρελού» στη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι. «Τα μεγάλα γεγονότα περνάνε. Μένουνε μόνο τα μικρά, τα ασήμαντα».

Ήθελα να τον ρωτήσω κάτι συμπληρωματικές ερωτήσεις, αλλά έτσι κι αλλιώς η διαπίστωση που ήδη από την προηγούμενη νύχτα διαμορφωνόταν στο μυαλό μου φαινόταν οριστική: ο Ασλάνογλου επί 37 χρόνια τελούσε τη μοναχική χαμηλή του πτήση πάνω απ' την πραγματικότητα. Μεγεθύνοντας τις λεπτομέρειες, αγκάλιαζε με μια παγωμένη και μελαγχολική ψυχραιμία τα ακινητοποιημένα γκρο-πλαν ενός διαλυμένου κόσμου. Στεκόταν για λίγο στις μικρές, σιωπηλές και αθέατες συμπεριφορές που περνούν συνήθως απαρατήρητες, έχουν ωστόσο τη διάρκεια και τη παγκοσμιότητα που ανήκει σε κάθε έκφραση και φαινόμενο του Ασυνείδητου.

Ίσως γι' αυτό να έσφαλα που επέμεινα τόσο να προσδιορίσουμε τις κοινωνικές παραμέτρους της ποίησής του, αφού η αξία της ίσως να έγκειται κύρια σ' αυτό: ότι ψαύοντας μια πολύ βαθύτερη και κοινότερη ρίζα, αποκτάει μια διάσταση διιστορικά ανθεκτικότερη. Ίσως να είναι υπερβολική μια τέτοια προεξόφληση, αλλά τουλάχιστον δεν είναι αντιδεοντολογική, εφόσον απευθύνεται σε έναν ποιητή.

Άλλωστε και η κοινωνία ή η Ιστορία, για μην καταντήσουν ένα κενό ιδεολόγημα, πρέπει διαρκώς να υπενθυμίζουν ότι αποτελούνται από ατομικές περιπέτειες και αγωνίες. Ότι δεν υπάρχουν χωρίς τις ατομικές ιστορίες και τις ταπεινές ασήμαντες ή τρυφερές «κοινωνίες» του καθένα από εμάς.

Όλος ο μύθος της στράτευσης του καλλιτέχνη είναι ένα ψευδοπρόβλημα. Γιατί πιστεύω ότι όλοι όσοι γράφουν, κινητοποιούν, απελευθερώνουν, ευαισθητοποιούν ή παρηγορούν συνειδήσεις. Ο ρόλος του ποιητή, να θεραπεύει πληγωμένες συνειδήσεις, είναι πολύ σημαντικός. Όχι μόνο των έντεχνων αλλά και των άτεχνων, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι τύχη μπορεί να έχει ένα ποίημα.

— Στην ποίησή σας υπάρχει πλήρης απουσία της ιστορίας. Η μοναδική της τοπογραφία είναι το μοναχικό, μελαγχολικό ή ερωτοπαθές σώμα, και όλα αυτά τα χρόνια η αντανάκλαση της ταραχώδους ελληνικής πραγματικότητας φαίνεται να μην αφορά καθόλου τον κλειστό θίασο των «προσώπων» σας.

Δεν συμφωνώ καθόλου. Υπάρχουν σαφέστατοι κοινωνικοί προσδιορισμοί, αλλά δεν θεματογραφώ πάνω σε θέματα κοινωνικής πολιτικής. Ωστόσο, μέσα από το ερωτικό βγαίνει αναπόφευκτα το κοινωνικό. Το ένα είναι αντικατοπτρισμός του άλλου. Υπάρχουν πολλά κοινωνικά στίγματα στην ποίησή μου αλλά είναι δυσανάγνωστα.

— Σε ποιο βαθμό μπορούμε να παρεμβάλουμε ατομικές περιπέτειες και πεπρωμένα στη ροή της ιστορίας;

Τα ατομικά βιώματα στην Τέχνη αποκτούν παγκόσμια αξία. Το προσωπικό γίνεται γενικό. Χρειάζεται βέβαια να μεταλλάξουμε το βίωμα σε μια υψηλής ποιότητας ποίηση... Όλος ο μύθος της στράτευσης του καλλιτέχνη είναι ένα ψευδοπρόβλημα. Γιατί πιστεύω ότι όλοι όσοι γράφουν, κινητοποιούν, απελευθερώνουν, ευαισθητοποιούν ή παρηγορούν συνειδήσεις. Ο ρόλος του ποιητή, να θεραπεύει πληγωμένες συνειδήσεις, είναι πολύ σημαντικός. Όχι μόνο των έντεχνων αλλά και των άτεχνων, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι τύχη μπορεί να έχει ένα ποίημα: μπορεί να δημιουργήσει δολοφόνους, μπορεί να αποτρέψει άλλους από την αυτοκτονία...

— Σύγχυση μπορεί να δημιουργήσει;

Στους περισσότερους αναγνώστες, ναι, γιατί είναι άνθρωποι που ασφυκτιούν σε ένα επάγγελμα, περιχαρακωμένοι, και βρίθουν από προκαταλήψεις. Το πρόβλημα είναι να υπάρξει μια τέτοια ποιητική μετουσίωση, μια τέτοια εκφραστικότητα, ώστε ακόμα και σ' έναν άσχετο να δοθεί μια νέα οπτική γωνία για τον κόσμο. Εκεί φαίνεται η αληθινή στράτευση ενός ποιήματος για έναν καλύτερο κόσμο: στην κινητοποίηση μιας εφησυχασμένης συνείδησης – πράγμα που κάνει σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη γερμανική ποίηση αλλά και η ποίηση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.

Όταν ο ποιητής Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου είχε μιλήσει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο Facebook Twitter
Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου σε νεαρότερη ηλικία.

— Η επιθυμία σας να διαβαστεί το έργο σας επηρεάζει το στυλ και το περιεχόμενο της ποίησης σας;

Δεν μπορεί να υπάρχουν προθέσεις, γιατί το ποίημα ξεπερνάει τις προθέσεις. Μπορεί μόνο να υπάρχει μια οπτική διεύρυνση που παραπέμπει και αντιστοιχεί στην αίσθηση που νιώθεις όταν ξεκοκαλίζεις μια εφημερίδα: αισθάνεσαι ότι συμμετέχεις στη δίνη των γεγονότων, ότι δεν είσαι ένας απλός θεατής. Γιατί κάθε φορά που ο ήλιος ανατέλλει, η ζωή κυλά, ανεξαρτήτως αν εμείς είμαστε κλεισμένοι σ' έναν πύργο, σ' ένα σαλόνι, σ'ένα γραφείο, σ' ένα μπουντρούμι, στα τελευταία γρανάζια ενός κρατικού μηχανισμού. Η λογοτεχνία μπορεί τότε να γίνει ο καλύτερος ιστορικός αυτής της άπιαστης ενότητας.

— Και ως ποιο σημείο μπορεί να φτάσουν οι φορμαλιστικές αναζητήσεις ενός ποιητή; Είναι θεμιτές όταν αποκλείουν τον αναγνώστη από την κατανόηση του νοήματος, ακόμα κι αν εκφράζουν απόλυτα τον δημιουργό;

Εγώ πιστεύω πως η ποίηση είναι ο παραπληρωματικός λόγος: δηλαδή η σιωπή. Εννοούμε αυτό που δεν λέμε. Αν το πούμε, το κατονομάσουμε, δεν θα δημιουργήσουμε ποίηση. Δεν είναι μόνο το πλέγμα των υπαινιγμών που εννοώ, είναι ολόκληρο το παιχνίδι της τέχνης που από τη στιγμή που ανοίγεται στην υπερβολική εκφραστική αμεσότητα, πιστεύω ότι κάνει παραχωρήσεις στην ευκολία. Βέβαια, δεν ξεχνούμε τον Μπρεχτ ή τον Παζολίνι, αλλά σας παραπέμπω στη ρήση του Σεφέρη που λέει περίπου: «υπάρχει η ίδια δυσκολία για να προσεγγίσουμε ένα δύσκολο συμβολικό ποίημα και έναν κλασικό ποιητή σαν τον Όμηρο». Το αν είναι ερμητικό ή εύληπτο ένα ποίημα εξαρτάται και από τον αναγνώστη.

— Ο ποιητής, πέρα από την κατάθεση της προσωπικής του περιπέτειας, έχει άλλες ευθύνες απέναντι στον αναγνώστη; Έχει κάποια αποστολή; Ποια ανάγκη τον κινεί;

Γράφω για να νιώσω τη χαρά της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτή μόνο με οδηγεί σε μια ανείπωτη εσωτερική ικανοποίηση που δεν θα την αντάλλαζα με τίποτα. Είναι τόσο ηδονική. Γράφω σε μεγάλο ψυχικό αναβρασμό, αισθάνομαι κάτι ασχηματοποίητο μέσα μου που ζητάει μορφή, για να νιώσω επιτέλους ανακούφιση. Δημιουργώ τα πνευματικά μου παιδιά – ό,τι περισσότερο αγαπώ. Αυτό είναι και το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω. Και αυτή η διεργασία έχει μεγαλύτερη αξία και από την εκδοτική επιτυχία, τη διασημότητα ή οτιδήποτε άλλο.

— Και ως ποιο σημείο μπορεί να δημοσιοποιείται ο ιδιωτικός ερωτικός βίος; Η ποίηση δεν πρέπει να προχωρά πέρα από την αυτοβιογραφία των εμπειριών και των προσωπικών παθών;

Γράφουμε τα ερωτικά μας ποιήματα με αυτόν το συγκεκριμένο τρόπο γιατί είναι ο μοναδικός που μπορούμε να το κάνουμε. Είναι η δική μας οπτική γωνία και εμπειρία που μας ωθεί να γράψουμε, είτε είμαστε ρομαντικοί είτε μπητ.

— Δεν υπάρχει κάποτε πρόκληση και εξαναγκασμένη τόλμη;

Ναι, αυτή η, υποτίθεται, απογυμνωμένη γλώσσα, η σούπερ σεξουαλική, ξεπέφτει στη χυδαιότητα – αυτό όμως δεν έχει σχέση με τη θεματογραφία αλλά με την αβανταδόρικη διάθεση του ποιητή. Είναι ποντάρισμα στον εντυπωσιασμό μιας διαφορετικής κάθε φορά μερίδας αναγνωστών. Η αθυροστομία περιορίζει το οπτικό πεδίο, περιορίζει τους διαύλους επικοινωνίας, μεγεθύνει εντελώς άδικα την περιπτωσιολογία. Εγώ προτιμώ να ανοίγομαι στον συμβολισμό.

— Όταν αναφέρονται σε σας, θυμούνται όλοι σχεδόν τον μύθο που θέλει τους ποιητές σαν τα κατ' εξοχήν μοναχικά όντα. Γιατί είναι πιο μοναχικά από μια βιομηχανική εργάτρια, έναν καρκινοπαθή ή έναν νυχτοφύλακα;

Απλούστατα, δεν είναι. Αλλά, βλέπετε, ο ποιητής ό,τι γράφει το ερωτεύεται και ίσως κανείς δεν μπορεί να συμμεριστεί απόλυτα τον έρωτά του. Κινείται από έναν άκρατο ναρκισσισμό. Και μετά, δεν έχει και τόσο κριτικό πνεύμα όσο λένε, δεν μπορεί να ταυτιστεί εύκολα με τη μοίρα κάποιου άλλου. Όταν καταφέρνει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο, γράφει μεγάλη ποίηση – όπως στον Καββαδία.

— Ωστόσο, στο ίδιο κατάστρωμα με τον Καββαδία πολλοί αμόρφωτοι λοστρόμοι θα ένιωθαν την ίδια ασφυκτική μοναξιά.

Ασφαλώς, ασφαλώς. Όλοι νιώθουν τα ίδια πράγματα. Οι εκφραστικές διέξοδοι μόνο διαφέρουν. Το πρόβλημα είναι να ξεπεράσει ο ποιητής το ναρκισσιστικό του πάθος ότι είναι ένα πλάσμα ικανό να δέχεται μόνο αυτό τη μοναξιά ή την ερήμωση.

Ο Ν.Α. Ασλάνογλου εξέδωσε το ποιητικό μονόπρακτο «Θάλασσα και Συγχρονισμός» (1952) και τις ποιητικές συλλογές «Δύσκολος Θάνατος» (1954), «Ο θάνατος του Μύρωνα» (1960), «Ποιήματα για ένα καλοκαίρι» (1963), «Νοσοκομείο Εκστρατείας» (1972), «Αργό Πετρέλαιο» (1974), «Ο δύσκολος θάνατος» (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων 1946-1974) 1978, «Ωδές στον Πρίγκιπα» (1981). Μετέφρασε τις «Εκλάμψεις» του Ρεμπώ (1971, 1981) και έχει συνεργαστεί με πολυάριθμα λογοτεχνικά περιοδικά καθώς και με εφημερίδες.

 

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σεφέρης επί 8: Οκτώ αναγνώσεις ποιημάτων του στον φακό του LIFO.gr

Βιβλίο / Σεφέρης επί 8: Οκτώ αναγνώσεις ποιημάτων του στον φακό του LIFO.gr

Μιχαήλ Μαρμαρινός, Μιχάλης Σαράντης, Λένα Δροσάκη, Όλια Λαζαρίδου, Μαρία Χούκλη, Δήμος Αβδελιώδης, Παντελής Μπουκάλας, Ζυράννα Ζατέλη διαβάζουν τα αγαπημένα τους ποιήματα από την τεράστια παρακαταθήκη του Γιώργου Σεφέρη
Διονύσιος Σολωμός μέσω Skype

Σαν σήμερα / Τι έχει απομείνει από τον Σολωμό στη Ζάκυνθο; ― Ένα οδοιπορικό

Αναζητώντας τα ίχνη του Ζακυνθινού ποιητή στον τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και εμπνεύστηκε πολλά από τα ποιήματά του. Βοnus: έξι απαγγελίες ποιημάτων του
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ, ΣΠΥΡΟ ΣΤΑΒΕΡΗ, ΜΑΡΟΥΣΑ ΘΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ