«Δεν ήταν σαν το βιβλίο». Πως φορές έχετε ακούσει αυτή την φράση βγαίνοντας από μια κινηματογραφική αίθουσα; Πρόκειται ασφαλώς για δυο διαφορετικά μέσα, με άλλες ιδιαιτερότητες και ανάγκες, ο δημιουργός οφείλει να βρει έναν τρόπο να «μεταφράσει» με κινηματογραφικούς όρους το βιβλίο. Η πιστή μεταφορά δεν είναι πάντα η ενδεδειγμένη οδός, ρωτήστε και τον Τζων Χίλκοουτ, που μετέφερε σχεδόν κατά γράμμα το «The Road» του Κόρμακ ΜακΚάρθι, απέτυχε όμως να συλλάβει στο πανί την μεταφυσική του βιβλίου. Αν πάντως ο αναγνώστης δικαιούται να διαμαρτύρεται, όταν βλέπει έναν σκηνοθέτη να προδίδει το πνεύμα του αγαπημένου του αναγνώσματος, ακόμα περισσότερους λόγους για να διαμαρτυρηθεί έχει ο άνθρωπος, που το έπλασε. Ιδού λοιπόν πέντε χαρακτηριστικές περιπτώσεις συγγραφέων, που δεν τους άρεσε καθόλου η μεταφορά του βιβλίου τους στην μεγάλη οθόνη. Μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να μην είχαν δίκιο, είναι τέτοιος όμως ο δεσμός τους με το δημιούργημα τους, που τους καταλαβαίνεις.
Έρνεστ Χέμινγουει
Ο Χέμινγουεϊ δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τις μεταφορές των μυθιστορημάτων του στον κινηματογράφο, καθώς θεωρούσε πως πρόδιδαν το όραμα του. Έτρεφε ιδιαίτερη αποστροφή προς την πρώτη κινηματογραφική διασκευή του «Αποχαιρετισμού στα όπλα» δια χειρός Φρανκ Μπορζέιτζι, που επικεντρώνεται στο ρομαντικό σκέλος του βιβλίου και αλλάζει το φινάλε, ενώ για τον «Γέρο και τη Θάλασσα» του Τζων Χιούστον είχε δηλώσει πως ο Σπένσερ Τρέισι στην ταινία μοιάζει με χοντρό σταρ του Χόλιγουντ, που παριστάνει αποτυχημένα πως είναι Κουβανός ψαράς.
Τρούμαν Καπότε
Ελάχιστες κομεντί έχουν αγαπηθεί όσο το «Πρόγευμα στα Τίφανις», ενώ αδυνατείς να φανταστείς, ακόμα και σαν υπόθεση εργασίας, κάποια άλλη πλην της Όντρεϋ Χέιμπορν ως Χόλι Γκολάιτλι. Σωστά; Ο Τρούμαν Καπότε θα διαφωνούσε έντονα μαζί σου. Ο συγγραφέας του βιβλίου ήθελε τον ρόλο να υποδυθεί η φίλη του Μέριλιν Μονρόε και πίεζε το στούντιο προς αυτή την κατεύθυνση. Θύμωσε λοιπόν πάρα πολύ, όταν έμαθε για την πρόσληψη της Όντρεϊ Χέμπορν και, όταν είδε την ταινία, δήλωσε πως το τελικό αποτέλεσμα τον έκανε να θέλει να ξεράσει.
Ρόαλντ Νταλ
Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν αντιμετωπίσει τόσες δοκιμασίες στη ζωή τους, όσες ο βρετανός συγγραφέας Ρόαλντ Νταλ. Αυτή η εξοικείωση του με την σκληρή πλευρά της ζωής τον έκανε να μη μασάει τα λόγια του ποτέ. 'Έτσι όταν κυκλοφόρησε στις αίθουσες το «Willy Wonka and the Chocolate Factory» έδωσε σειρά από συνεντεύξεις σε τηλεόραση και περιοδικά, όπου καλούσε τον κόσμο να μη δει την ταινία, δηλώνοντας πως ο σκηνοθέτης του φιλμ δεν έχει το παραμικρό ταλέντο και ότι η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Τζιν Γουάιλντερ είναι υπερφίαλη και όχι αρκετά ...χοροπηδηχτή. Όσον αφορά το «The Witches» του Νίκολας Ρεγκ, απείλησε τους παραγωγούς, ότι θα κάνει συνέντευξη τύπου, όπου θα κατακεραυνώσει την ταινία, αν δεν αφαιρέσουν το όνομά του από τα ζενερίκ. Αναρωτιόμαστε πως θα του φαινόταν το «The Bfg» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που παίζεται στις αίθουσες αυτές τις μέρες.
Στίβεν Κινγκ
Έχουμε δει ένα σωρό κακές ταινίες βασισμένες σε γραπτά του Στίβεν Κινγκ, ο δημοφιλής και αδιανόητα παραγωγικός συγγραφέας όμως απεχθάνεται εκείνη, που για τον περισσότερο κόσμο θεωρείται η καλύτερη. Όταν είδε στις αίθουσες την «Λάμψη» του Κιούμπρικ, ο Κινγκ δήλωσε πως είναι απαράδεκτη μεταφορά του βιβλίου του, καθώς δείχνει το Κακό να πηγάζει περισσότερο μέσα από τον χαρακτήρα, παρά από το ξενοδοχείο, ενώ την βρήκε και ιδιαίτερα σεξιστική. Τα χρόνια και η αγάπη των φαν για αυτήν καθόλου δεν τον έχουν μαλακώσει, καθώς μέχρι σήμερα της επιτίθεται σε κάθε ευκαιρία.
Mπρετ Ίστον Έλις
Ο Αμερικανός συγγραφέας, που διχάζει το κοινό με τις απόψεις που διατυπώνει στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του, αγνοώντας την (ψυχαναγκαστική) πολιτική ορθότητα των καιρών, καθόλου καλά λόγια δεν είχε να πει για την μεταφορά του σημαδιακού μυθιστορήματος του στην οθόνη «Less than Zero», την οποία βρήκε (δικαίως) μοραλιστική, ενώ καθόλου δεν του αρέσει ούτε το «American Psycho», το οποίο (αδίκως) πιστεύει ότι καταργεί την αμφισημία του βιβλίου, ενώ βρίσκει βασικό του μειονέκτημα ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας, η Μέρι Χάρον, δεν έχει ...πέος. Πιστεύει, βλέπετε, ότι οι γυναίκες σκηνοθέτιδες έχουν μια ροπή προς τον συναισθηματισμό, που δεν ταιριάζει στο μέσο.
![«Της Λένης η μ[i]λιά» δίνει φωνή στις γυναίκες που έζησαν ψιθυριστά](/sites/default/files/styles/landscape_mini/public/articles/2024-09-26/Giannaki_2609.JPG?h=748d7e9c&itok=UKQXpQWv)
