1 Sigmund Freud, Το ανοίκειο, μτφρ. Έμη Βαϊκούση, επίμετρο Κύρκος Δοξιάδης, εκδόσεις Πλέθρον, 2009.
Ένα κείμενο-κλειδί του Freud (1919) μεταφρασμένο για πρώτη φορά στα ελληνικά. Το ανοίκειο δεν είναι κάτι κραυγαλέα τρομακτικό αλλά το συνηθισμένο που ξαφνικά στοιχειώνει∙ το αιφνιδιαστικό και δυσάρεστο καθρέφτισμα ενός επιβάτη στην πόρτα ενός τρένου κατά τη διάρκεια ενός νυχτερινού ταξιδιού. Καθηλώνουν οι σελίδες με την ιστορία του Ε.Τ.Α. Χόφμαν για τον Ζάντμαν (τον κακό με την άμμο) που ξεριζώνει τα μάτια των παιδιών.
2 Μαρίνα Τσβετάγεβα, Γράμματα στον «Ελικώνα», μετάφραση-επίμετρο Δήμητρα Κονδυλάκη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2008.
Ένας ύμνος στον έρωτα χωρίς ανταπόκριση της δημοφιλούς Ρωσίδας ποιήτριας με την αμφιλεγόμενη ζωή. Το ανέφικτο αναδεικνύεται σε μείζον υλικό αντικείμενο της γραφής, σ' αυτό το παραληρηματικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα. Η ταραγμένη ποιήτρια μαθαίνει τον εαυτό της, ενώ ο συγκρατημένος αποδέκτης δεν θυμάται «παρά τα ανθρώπινα... Κι εσάς στο μπαλκόνι».
3 Pier Vittorio Aureli, The Project of Autonomy. Politics and Architecture within and against Capitalism, Princeton Architectural Press, 2008.
Κρατήστε το όνομα του συγγραφέα. Πρόκειται για τον αρχιτέκτονα που θα συζητηθεί περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Επαναφέροντας το αίτημα για μια ισχυρή αρχιτεκτονική και ανατρέποντας την trendy ατζέντα του Koolhaas, ο Aureli ανιχνεύει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο τη διασταύρωση της μελαγχολικής αρχιτεκτονικής του Aldo Rossi με την ψυχεδέλεια της No-stop city των Archιzoom και τον πιο ακραίο αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστισμό της ιταλικής αυτονομίας.
4 Έζρα Πάουντ, Σχεδιάσματα και αποσπάσματα των Κάντος CX-CXX, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, Νεφέλη 1991∙ και Τα Άσματα της Πίζας, μετάφραση Αντώνης Ζέρβας, Ίνδικτος 2006.
Αντιλαμβάνομαι σήμερα καλύτερα την βορτιστική (vortex) πρακτική του Αμερικανού ποιητή που μπέρδεψε τόσο με την υποστήριξή του στον ιταλικό φασισμό. Αναμιγνύοντας με διακειμενικό τρόπο κλασική αρχαιότητα, κινέζικα ιδεογράμματα, αναφορές στον Δάντη, τον μοντερνισμό του ελεύθερου στίχου και, προπάντων, τη συνεύρεση ποίησης, οικονομίας και τοκογλυφίας, κάνει το έργο του να μοιάζει μ' αυτό που έλεγε ο ίδιος για τον Μαλατέστα: μια αποτυχία καλύτερη απ' όλες τις επιτυχίες του αιώνα.
5 Φοίβη Γιαννίση, Ομηρικά, Κέδρος 2009.
Η συλλογή επιχειρεί να επαναφέρει την ποίηση στην αρχική ρυθμική καταγωγή της: στην προφορικότητα. Πράγμα που γίνεται περισσότερο φανερό στο CD με τις περιβαλλοντικές ηχογραφημένες αναγνώσεις, η οποία συνοδεύει την έκδοση. Η ποίηση δεν αναπαριστά αλλά απορροφά: γίνεται ambient, διακεκομμένη τοπιογραφία, μια οδοιπορία στη βουνοπλαγιά που δοκιμάζει να δώσει ξανά στην ηχώ των λέξεων μια διαταραγμένη αίσθηση δέους και κίνησης.
