1. Ο ΙΑΠΩΝΑΣ: Κλείνει το μάτι στον αρχηγέτη του βρόμικου ατόφιου ρεαλισμού, τον Ρέιμοντ Κάρβερ, ήδη από τον τίτλο. Για τι πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για το τρέξιμο. Η Ωκεανίδα εκδίδει, ο Βασίλης Κιμούλης μεταφράζει ανεπίληπτα και ο Χαρούκι Μουρακάμι (Κιότο, 12/01/1949) τρέχει με άνεση, μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι το ον που λαμβάνει αποφάσεις και που κουβαλάει πάντα στους ώμους του το βάρος της ευθύνης για την πραγμάτωση ακριβώς των ειλημμένων αποφάσεων. Η ιστορία είναι γνωστή: από τη μέθεξη της τζαζ, τα ουίσκι, τις τολύπες του καπνού, ο Ιάπωνας, γοητευμένος από τα ανδραγαθήματα που μπορείς να επιτελέσεις διοικώντας τη στρατιά των είκοσι τεσσάρων μαγικών πεσσών του αλφαβήτου, αποφασίσει να γίνει συγγραφέας. Εν συνεχεία, θαρρείς με μιαν άνεση σαν ανάσα φυσική, αποφασίζει να γίνει δρομέας, όχι μονάχα επειδή του αρέσει και του ταιριάζει, αλλά και για να ατσαλώσει την αντοχή του ώστε να γράφει μεθοδικά και τελεσφόρα έως τα βαθιά του γεράματα.
2. Ο ΒΡΕΤΑΝΟΣ: Αβρός, γοητευτικός, ευειδής και ευφυής, ο Κρίστοφερ Χίτσενς (Πόρτσμουθ, 13/04/1949), συνομήλικος του Μουρακάμι, δείχνει ότι ξέρει να είναι και ευγνώμων. Οι 480 σελίδες της συναρπαστικής αυτοβιολογίας του, όπως έλεγε ο underground hero, ο απίθανος Steve Jesse Bernstein (1950-1991) είναι τίγκα στις μνείες και στα εγκώμια σε φίλους του, σε οικεία πρόσωπα, σε ανθρώπους που τον γαλούχησαν. Το σημαντικό μάθημα του βιβλίου Hitch 22 (αρτιότατη κι ευφάνταστη η μετάφραση του έμπειρου Μιχάλη Μακρόπουλου, εκδ. Μεταίχμιο) είναι ακριβώς η ευγνωμοσύνη, η αέναη διαλεκτική εγώ/εμείς. Η Ελλάδα είναι πολλαχώς παρούσα στις σελίδες του Hitch 22, όπου θα βρείτε ένα λίαν ενδιαφέρον κεφάλαιο για τον Σαλμάν Ρούσντι και μια θαυμάσια αναφορά στον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, τον άνθρωπο, λέει ο Χίτσενς, «που μπορούσε να σε κάνει να ντρέπεσαι επειδή χρησιμοποιούσες την ίδια γλώσσα μαζί του (και τα αγγλικά ήταν μόλις η τρίτη του)».
3. Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ: Σύμφωνα με όλα όσα μπορούμε να ξέρουμε εδώ και δεκαετίες, ο συγγραφέας που αποκλείεται να γράψει την αυτοβιογραφία του δεν είναι άλλος από τον Τόμας Πύντσον (08/05/1937). Δύσκολο, έως ανέφικτο, είναι και το εγχείρημα να γραφτεί η βιογραφία του. Ωστόσο, και ευτυχώς για μας, πληθαίνουν οι αναφορές στον ίδιο (στο έργο του είναι εδώ και πολύ καιρό πλούσιες) και ίσως μπορέσουμε κάποτε να συνθέσουμε ένα βιβλίο, επιλέγοντας και μοντάροντας, αλά Βάλτερ Μπένγιαμιν, τέτοιες αναφορές. Προσφάτως εντοπίσαμε μια τέτοια αναφορά στο μυθιστόρημα του Βιτόριο Τζακομπίνι (Ρώμη, 1961) Βασιλιάς σε καταδίωξη, με ήρωα τον μέγιστο σκακιστή Μπόμπι Φίσερ (μτφρ. Παναγιώτης Σκόνδρας, εκδ. Κέδρος) και άλλη μία στο Hitch 22: «Καθόμουν στο γραφείο μου», γράφει ο Χίτσενς, «στο New Statesman ένα απομεσήμερο, όταν το τηλέφωνο χτύπησε και άγνωστη φωνή με ζήτησε. Αφού απάντησα ότι ήμουν εγώ, η φωνή είπε: “Είμαι ο Τόμας Πύντσον”. Χαίρομαι που δεν ξεστόμισα ό,τι πρωτοσκέφτηκα να πω, επειδή σύντομα μπόρεσε να μου αποδείξει ότι ήταν πράγματι αυτός κι ότι ένας αμοιβαίος φίλος (το διορθώνω, ένας κοινός φίλος) ονόματι Ίαν ΜακΓιούαν τού είχε προτείνει να τηλεφωνήσει».
