Τι σκεφτόταν ο Παρθένης βλέποντας τα έργα του;

Παρθένης Facebook Twitter
Μεταφερόμαστε στο ατελιέ του, στο μυθικό σπίτι που ξεκίνησε να χτίζει σε σχέδια δικά του και με την πολύτιμη βοήθεια του φίλου του, αρχιτέκτονα Δ. Πικιώνη στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο οποίο έμελλε, δεκαετίες αργότερα, να έχει άδοξο τέλος. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
0

Στο υπόγειο της Πινακοθήκης, το κοινό σιωπηλό στέκεται και κοιτάζει στο βάθος τον ζωγράφο να είναι χαμένος μέσα στην «ιδανική του Ελλάδα». Ο Γιάννης Τσορτέκης που υποδύεται τον Κωνσταντίνο Παρθένη πλησιάζει τα έργα και απομακρύνεται μονολογώντας, θραύσματα σκέψεων φτάνουν σαν ηχητικό πεδίο αναμέτρησης με τα έργα στα αυτιά μας. Τι σκεφτόταν ο Παρθένης βλέποντας τα έργα του;

Είναι Δευτέρα βράδυ και αυτή είναι η τελευταία από τις έξι περφόρμανς «Κωνσταντίνος Παρθένης - Νικόλαος Γιοκαρίνης. Εξομολόγηση - Θεατρικό Δρώμενο» που παρουσιάζεται στην Εθνική Πινακοθήκη στο πλαίσιο της έκθεσης για τον Κ. Παρθένη.

Το «πείραμα» πέτυχε, προστέθηκαν τρεις περφόρμανς στις ήδη προγραμματισμένες, τα εισιτήρια έγιναν ανάρπαστα σε λίγες ώρες, επιβεβαιώνοντας τα λόγια της διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης Συραγώς Τσιάρα όταν έλεγε στη LiFO: «… Πιστεύω ότι μια έκθεση μπορεί να γίνει και πιο ελκυστική και να έχει ενδιαφέρον για μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών. Ο κόσμος διψάει για κάτι καινούργιο, έναν ανανεωμένο τρόπο ανάγνωσης. Χρειάζεται ενίσχυση το αφήγημα και το πλαίσιο, εκεί μπορούμε να κάνουμε καλύτερη δουλειά, πιο σύγχρονη…».

Επιστρέφουμε στην αίθουσα «Αντώνης Κομνηνός», δίπλα στα 150 έργα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του οραματικού κόσμου της ζωγραφικής του Παρθένη, μια έκθεση που λόγω της μεγάλης προσέλευσης κοινού θα παραταθεί μέχρι τις 9 Απριλίου.

Ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθετεί, ο Γιάννης Τσορτέκης υποδύεται, «είναι» ο Κωνσταντίνος Παρθένης, και ο Παναγιώτης Μανουηλίδης κρατά τον ρόλο του Νικόλαου Γιοκαρίνη, δημοσιογράφου της εφημερίδας «Πρωΐα», ο οποίος συνομιλεί με τον ζωγράφο σε μια συνέντευξη-«ανάκριση» για το ύφος της ζωγραφικής του και τις απόψεις του για το φως, την τέχνη και την κοινωνία.

Ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθετεί, ο Γιάννης Τσορτέκης υποδύεται, «είναι» ο Κωνσταντίνος Παρθένης, και ο Παναγιώτης Μανουηλίδης κρατά τον ρόλο του Νικόλαου Γιοκαρίνη, δημοσιογράφου της εφημερίδας «Πρωΐα», ο οποίος συνομιλεί με τον ζωγράφο σε μια συνέντευξη-«ανάκριση» για το ύφος της ζωγραφικής του και τις απόψεις του για το φως, την τέχνη και την κοινωνία.

«Ἡ αἰσθητικὴ τοῦ τόπου εἶνε ἀνειλικρινὴς ἐμπρὸς στὸ "φαινόμενον" Παρθένης. Διότι ἂν ἦτο εἰλικρινής, ἔπρεπε νὰ θεωρῇ καὶ νὰ κρίνῃ αὐτὸν τὸν ζωγράφον, τὸν μεγάλον αὐτὸν καλλιτέχνην, ὡς ἕνα ἀκατανόητον, ἀσυνάρτητον καὶ ἀσήμαντον χρωματιστήν» γράφει στον πρόλογο της συνέντευξης στην «Πρωΐα», στις 27 Ιανουαρίου του 1930, ο θαυμαστής του Μουσολίνι και οπαδός του ολοκληρωτισμού Γιοκαρίνης.

Μέσα στο θαυμάσιο ηχητικό περιβάλλον του Panu (Παναγιώτη Μανουηλίδη), ο Παρθένης μας κοιτάζει από κοντά με βλέμμα πύρινο, με δυο μάτια «ποὺ σἂν νὰ θέλουν νὰ ὁρμήσουν ἔξω οἱ βολβοὶ καὶ ἡ λάμψις των σπαθὶ ποὺ ἀστράφτει».

Το οικοδομικό νάυλον που χωρίζει την έκθεση από τον χώρο της περφόρμανς σκίζεται από την ορμή του ζωγράφου, από το βάσανο που γίνεται σωματικό, και μεταφερόμαστε στο ατελιέ του, στο μυθικό σπίτι που ξεκίνησε να χτίζει σε σχέδια δικά του και με την πολύτιμη βοήθεια του φίλου του, αρχιτέκτονα Δ. Πικιώνη στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο οποίο έμελλε, δεκαετίες αργότερα, να έχει άδοξο τέλος.

Παρθένης Facebook Twitter
Σταματά να μιλά ο καλλιτέχνης. Κοιτάζει το πρόσωπό του στον καθρέφτη, χτενίζεται, ζωγραφίζει ένα μουστάκι, αλλάζει, βγάζει τα ρούχα της εργασίας του και ετοιμάζεται. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Λευκοί καμβάδες, μια ψάθινη καρέκλα, παράθυρα στο φως, ένα δοχείο νερού αυλής με βρυσάκι, ένα ταπεινό ερμάρι, λιτά έπιπλα μέσα σε αυτή την κατοικία, άκρως εντυπωσιακή για την εποχή της, καθώς ακολούθησε πιστά τους όρους της σχολής Bauhaus.

Ο Παρθένης απαντά, με πάθος άσβεστο, ο λόγος πύρινος, είναι το καλλιτεχνικό μανιφέστο του, στα «κόκκινα» η ένταση: «Το έργο του καλλιτέχνη είναι ο μεστωμένος καρπός που βγαίνει μεσ’ από μια βαθιά πίστη και πύρινη πεποίθηση και τίποτε δεν μπορεί να δώσει όποιος δεν πιστεύει» λέει, δίνοντάς μας μια γεύση από το μεγαλείο, την πνευματικότητα και τον δημιουργικό οίστρο του καλλιτέχνη που αναζητά τη σχέση του με το παρελθόν, καθώς και τον ρόλο του στην κοινωνία και στον σχεδιασμό του μέλλοντος.

«Δεν ζωγραφίζουμε με χρώματα αλλά με συναίσθημα. Μόνο το πνεύμα βλέπει τα πράγματα με το αληθινό τους χρώμα, εκεί που το μάτι βλέπει χρώματα το πνεύμα νιώθει και διαισθάνεται την αρμονία και το άρωμά τους, τα χρώματα διαφέρουν ανάλογα με το πώς είναι διατεθειμένο το πνεύμα μας, δεν είναι το μάτι μας αλλά το πνεύμα μας που κάνει τη μείξη των χρωμάτων, το πνεύμα μας υπαγορεύει τι πρέπει να μπει από μπλε και μαύρο για να φιλοτεχνηθεί ο νυχτερινός ουρανός».

«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια…» θα έγραφε μια δεκαετία και πλέον αργότερα ο ονειροπόλος συγγραφέας του «Μικρού Πρίγκιπα» Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί.

Παρθένης Facebook Twitter
Το οικοδομικό νάυλον που χωρίζει την έκθεση από τον χώρο της περφόρμανς σκίζεται από την ορμή του ζωγράφου. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Γιατί αυτός ο μονόλογος, ο πλήρης νοημάτων, που εκφράζεται μπροστά μας σχεδόν απνευστί, που μας ταξιδεύει στον κόσμο του Παρθένη μέσα από μια συναρπαστική και δύσκολη ερμηνεία, που έχει καταργήσει την περιγραφή που θα έκανε την περφόρμανς να μοιάζει με αφήγηση σε λογοτεχνική εκπομπή, φτάνει στην ουσία του μυστηρίου και της ίδιας της προσωπικότητάς του, εκεί που υπάρχει η σιωπή, με τη σιωπή του Παρθένη που συχνά ταυτίστηκε με την παράνοια, με αποτέλεσμα την αμηχανία των ιστορικών απέναντί του, να θυμίζει πως «…πάντα, μα πάντα, η σιγή και τα ανεκτέλεστα όλα θα περιέχουν εν μέγα μυστήριο γιομάτο, ένα μυστήριον υπερπλήρες, χωρίς κενά και δίχως απουσίαν, εν μέγα μυστήριο (ως το μυστήριον της ζωής εν τάφω) το φανερόν, το τηλαυγές, το πλήρες μυστήριον της υπάρξεως της ζωής, Άλφα - Ωμέγα» όπως γράφει στη «Σιωπή» ο Εμπειρίκος.

Ο Παρθένης μπροστά μας μεταμορφώνεται, ζωγραφίζει νοερά αυτό που νιώθει, έχοντας δει καθαρά, έχοντας κάνει «τη μαγεία αντιληπτή αλλά όχι κατανοητή», όπως λέει ο ίδιος.

«Οι μορφές δεν διαθέτουν ούτε ομορφιά ούτε ασχήμια, το δικό μας πνεύμα όταν έρχεται σε επαφή με αυτές τις κάνει να φαίνονται ωραίες ή άσχημες. Το φως είναι η ουσιαστική ιδιότητα της κάθε μορφής, είναι η λάμψη της ομορφιάς».

Μετά από λίγο θα απαντήσει στον Γιοκαρίνη με το ίδιο πάθος για την πόλη, την οικοδόμησή της, τα προσφυγικά, τους ουρανοξύστες. Ο Παρθένης οραματίζεται τη νέα πόλη να υψώνεται προς τον ουρανό, όπως δέκα χρόνια νωρίτερα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού η Τζόρτζια Ο' Κιφ ζωγράφιζε τη Νέα Υόρκη να υψώνεται στον ορίζοντα και να τον κατακτά.

Παρθένης Facebook Twitter
Αυτή η διαφορετική βραδιά μάς άφησε όλους πιο πλούσιους και γαληνεμένους. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Ο Παρθένης δεν απολογείται σε αυτό τον μονόλογο, προβάλλει έναν χαρακτήρα μακριά από την εξιδανικευμένη εικόνα του ζωγράφου που έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια, στο εργαστήριο. Η εποχή που συμβαίνει η συνομιλία είναι μετά τον διορισμό του ως καθηγητή στην Καλών τεχνών. Η ακαδημαϊκή του διαδρομή δεν υπήρξε ανέφελη, ούτε η αποδοχή από τους συγχρόνους του ομόθυμη και τόσο η προσωπικότητα όσο και η τέχνη του προκάλεσαν πολλαπλές αντιδράσεις, συγκρούσεις και ρήξεις στην εποχή του.

«Μπήκα στο εργαστήριο του Παρθένη. Ο Παρθένης δεν μιλούσε. Είχε ένα οξύ βλέμμα, σε κοιτούσε κι εσύ έπρεπε να καταλάβεις αυτό που ήθελε. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά ήταν φιλάσθενος. Δεν ερχόταν τακτικά. Συνοδευόταν πάντα από τη γυναίκα του, την κ. Παρθένη. Του είχαν αφαιρέσει κάθε πρωτοβουλία. Σκεφθείτε, έμπαινε στο τραμ της Ακρόπολης για να έρθει στη σχολή και η γυναίκα του ήταν αυτή που έβγαζε τα εισιτήρια. Δεν μας μιλούσε. Επενέβαινε απάνω στο έργο και σου έδειχνε. Είναι ένας σωστός τρόπος διδασκαλίας αυτός – όχι βέβαια να είσαι μουγγός.

Σήμερα φτάσαμε στην άλλη άκρη. Όλα είναι λόγια κενά, μόνο λόγια, θεωρίες. Την επόμενη χρονιά δεν ερχόταν για μήνες ο Παρθένης και κάποια μέρα της άνοιξης τον βλέπουμε να καταφτάνει στην άκρη του διαδρόμου της στοάς με την κ. Παρθένη. Χαρά εμείς! Αρχίζαμε να φωνάζουμε "ο δάσκαλος, ο δάσκαλος". Μας χαιρέτησε όλους διά χειραψίας, όπως έκανε πάντα, στάθηκε και άρθρωσε: "Ήρθα να σας πω ότι παραιτούμαι". Το είπε πρώτα σ' εμάς, στους μαθητές του, και μετά στην πρυτανεία.

Νομίζω ότι δεν τον συμπαθούσαν στη σχολή, ο Αργυρός, ο Θωμόπουλος. Ο Παρθένης είχε τη στήριξη του Πρεβελάκη και του Κεφαλληνού, αλλά φαίνεται ότι αυτό το κλίμα δεν το άντεξε καθόλου» έχει αφηγηθεί ο Παναγιώτης Τέτσης στη LiFO το 2015.

Σταματά να μιλά ο καλλιτέχνης. Κοιτάζει το πρόσωπό του στον καθρέφτη, χτενίζεται, ζωγραφίζει ένα μουστάκι, αλλάζει, βγάζει τα ρούχα της εργασίας του και ετοιμάζεται.

Μέσα στην καθημερινή αυτή τελετουργία, ακούγεται σαν μάντρα, σαν προσευχή, χαμηλόφωνα, ο λόγος του, σαν βάλσαμο, ο κόσμος του ανοίγει ολόφωτα σε αυτά που αγαπά, σε αυτό τον κόσμο μας μυεί σαν υπομονετικός δάσκαλος. Τον συνοδεύει σε πλήρη αρμονία ο ήχος του πιάνου και του έγχορδου, η σύνθεση του Μανουηλίδη.

Παρθένης Facebook Twitter
Ο Παρθένης μπροστά μας μεταμορφώνεται, ζωγραφίζει νοερά αυτό που νιώθει, έχοντας δει καθαρά, έχοντας κάνει «τη μαγεία αντιληπτή αλλά όχι κατανοητή», όπως λέει ο ίδιος. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

«Αγαπώ τη μελαγχολία ακόμη και σκληρή, το τοπίο και τη μελαγχολική πόλη… όταν ο Ιλισός χρυσίζει και οι κορυφές του Υμηττού είναι άσπρες απ’το χιόνι, [αγαπώ] τα πέριξ και τον δρόμο του Άη Δημήτρη στους πρόποδες της Ακρόπολης [...] και τη συγκίνηση της στιγμής. Αγαπώ το σπίτι που χτίζεται και τον καπνό από τις ψηλές καμινάδες, τη συγκινητική τους γαλήνη της εσπέρας… την ειλικρίνεια των πριμιτίφ ζωγράφων, τα μεγάλα σχέδια των αγγέλων» λέει και όλοι φανταζόμαστε αυτό τον μεγάλο καλλιτέχνη, τον λάτρη του αυθεντικού, να κοιτάζει από το παράθυρό του το δρομάκι προς τον Λουμπαρδιάρη, εκεί που είκοσι χρόνια αργότερα ο Πικιώνης θα έκανε το σημαντικότερο ίσως έργο του, τη διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου γύρω από την Ακρόπολη και τον λόφο Φιλοπάππου, επιδιώκοντας το κατ' εκείνον ιδεώδες, τη σύνδεση του οικουμενικού πνεύματος με το πνεύμα της παράδοσης.

Αυτός που έδωσε στη ζωγραφική μας «κάτι μεγάλο: την πειθαρχία στον "τόνο" και στη "σύνθεση"» όπως γράφει ο Τσαρούχης, αυτός ο μέγας πρωτοπόρος της ελληνικής ζωγραφικής, που σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, με μάτια ολάνοιχτα και χωρίς προκατάληψη μπορούμε να δούμε στη λευκότητα των έργων του αγγέλους να υμνούν τη φύση, τη ζωή και τα υψηλά αισθήματα, αυτός για τον οποίο ο Εγγονόπουλος έγραψε πως «ήταν ένας άνθρωπος υψηλόφρων, ευθύς, άτεγκτος και ανεπηρέαστος στον δρόμο της αρετής, μεγάλης καλλιέργειας, αφάνταστου ψυχικού πλούτου και μεγαλείου, κομψότατος, απέραντα καλός, ένας αληθινός αριστοκράτης του πνεύματος και της ζωής», αναχωρεί. Ο καλλιτέχνης, αργά, με το βλέμμα προς τον ουρανό, μας αφήνει, χάνεται πίσω από το λευκό φως που πόθησε και κατανόησε όσο κανένας.

Παρθένης Facebook Twitter
Σε αυτό το τέλος της μυστηριακής περφόρμανς, μένουμε σιωπηλοί μέσα στα λόγια του. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Και εμείς, σε αυτό το τέλος της μυστηριακής περφόρμανς, μένουμε σιωπηλοί μέσα στα λόγια του, μέσα στις δικές μας «ανεκτέλεστες πράξεις», για να κατανοήσουμε ότι το μεγαλείο της ζωής και της τέχνης που σήμερα, εδώ, στην Εθνική Πινακοθήκη, υμνείται πολυσήμαντα, «όσο απομακρυνόμαστε από το παρελθόν τόσο καλύτερα θα το βλέπουμε», όπως προφητεύει ο Παρθένης.

Και αυτή η διαφορετική βραδιά μάς άφησε όλους πιο πλούσιους και γαληνεμένους, βυθίζοντάς μας στη μεγάλη ιδέα του φωτός. Ποτέ άλλοτε δεν ήθελα να δω ξανά, προσεκτικά, ένα-ένα τα έργα του Παρθένη, όσο μετά τη χθεσινή περφόρμανς. Αν με ρωτάτε, αυτό είναι το κέρδος, αυτή η επιθυμία, η αυθόρμητη, «συμμαχία ακλόνητη του ρεαλισμού και της φαντασίας, όπου το όραμα του οφθαλμού γίνεται όραμα της σκέψης», όπως έλεγε ο Παρθένης, που τιμάται με τον άμεσο, ζωντανό και υψηλής αξίας καλλιτεχνικό τρόπο στη μελαγχολική Αθήνα του 2023.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Άραγε δικαιώνεται σήμερα ο Κωνσταντίνος Παρθένης για όλο τον πόλεμο που υπέστη όσο ζούσε;

The Review / Κωνσταντίνος Παρθένης: Δικαιώνεται σήμερα για τον πόλεμο που υπέστη όσο ζούσε;

Ο Χρήστος Παρίδης συζητάει με το συλλέκτη τέχνης Θέμη Ραγιά για τη σημασία της έκθεσης της Εθνικής Πινακοθήκης «Κωνσταντίνος Παρθένης: Η ιδανική Ελλάδα της ζωγραφικής του» και για την περίπτωση του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ