ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

Το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων αλλάζει για τη νέα παράσταση του Στάθη Λιβαθινού

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Ο Στάθης Λιβαθινός σκηνοθετεί την παράσταση «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» του Τομ Στόπαρντ. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Οι δύο πόρτες παραμένουν εκεί όπου ήταν πάντα. Η μία είναι η κεντρική είσοδος και η άλλη οδηγεί στο μπαρ του θεάτρου κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Το κοινό θα μπαίνει από την παραδοσιακή είσοδο, μόνο που για να βρει τη θέση του, θα διασχίζει μέρος του σκηνικού· τα καθίσματα βρίσκονται πια εκεί όπου για δεκαετίες βρισκόταν η σκηνή. Ένας μηχανισμός έχει συμπυκνώσει τις δύο αντικριστές σειρές καθισμάτων, ενώ αυτές του κεντρικού τμήματος έχουν τοποθετηθεί απέναντι από το παλιό. Οι κολόνες που οριοθετούσαν τη σκηνή τώρα είναι μέρος του σκηνικού –ένας πελώριος διάδρομος απ’ άκρη σ’ άκρη του χώρου– της νέας παράστασης της ομάδας του Στάθη Λιβαθινού «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» του Τομ Στόπαρντ.

Η σταθερή συνεργάτιδα του σκηνοθέτη, σκηνογράφος Ελένη Μανωλοπούλου, η οποία είχε συνεργαστεί και με τον αείμνηστο Λευτέρη Βογιατζή, δημιουργό του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων, εξηγεί: «Είναι ένας μηχανισμός που είχε εγκαταστήσει ο Λευτέρης με την τελευταία ανακαίνιση του θεάτρου. Ήταν κάτι που το ήθελε πολύ γιατί τον ενοχλούσε που αυτό το θέατρο τον περιόριζε τόσο· τον έπνιγε πολύ συχνά αυτός ο χώρος. Όλο χτίζαμε και γκρεμίζαμε, εγώ είχα σκάψει την τάφρο και είχα προσθέσει πόρτες. Δεν ξέρω πώς σκεφτόταν να το χρησιμοποιήσει, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε. Από τη στιγμή, λοιπόν, που υπήρχε η δυνατότητα και θέλαμε να κάνουμε αυτό το έργο, σκεφτήκαμε “γιατί να μην το δοκιμάσουμε;”. Νομίζω ότι λειτουργεί πολύ ωραία· ήταν μια έκπληξη για εμάς, αλλά θα είναι και για το κοινό γενικότερα. Με πήραν συνεργάτες του Λευτέρη και μου είπαν “μπράβο, κάνεις το όνειρό του πραγματικότητα”».

Πρόκειται για μια τραγική φάρσα με όλη τη σημασία της λέξης, για τις πιο αστείες τραγωδίες που έχω ακούσει και διαβάσει ποτέ. Οι περιπέτειες των σύγχρονων ανθρώπων το κάνει πολύ αναγνωρίσιμο.

Πράγματι, τη βραδιά της γενικής πρόβας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και ανανέωση για όσους παρευρεθήκαμε στον χώρο αυτόν που μας έχει χαρίσει αμέτρητες συγκινήσεις στο παρελθόν και συνδέεται με αξιομνημόνευτες παραστάσεις του Λευτέρη Βογιατζή. Έτσι είναι σαν να ξεκινάει μια νέα περίοδος για το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σαν να ανανεώνει το συμβόλαιό του με την παλιότερη γενιά θεατρόφιλων και να συστήνεται σε μια νεότερη. Για την ομάδα του Λιβαθινού, η οποία αποτελείται από ηθοποιούς που ξεκίνησαν μαζί του από την Πειραματική του Εθνικού Θεάτρου και τον έχουν ακολουθήσει μέχρι εδώ, αλλά και για τους πολύ νέους που εντάχθηκαν πρόσφατα σε αυτήν είναι η τρίτη παράσταση σε αυτόν τον χώρο, μετά το «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογιέντοφ και το «Μπερλίν Αλεξάντερπλατς» του Ντέμπλιν.

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Το έργο του Τομ Στόπαρντ, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1966 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, είναι από τα εμβληματικότερα του σύγχρονου βρετανικού θεάτρου και από τα επιδραστικότερα της γενιάς του ’60.

Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, δάνεια από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ (όπου είναι δεύτεροι ρόλοι), ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν, παιδικοί φίλοι του πρίγκιπα, καλούνται από τον προδότη και σφετεριστή βασιλιά Κλαύδιο να μάθουν τον λόγο που ο Άμλετ φέρεται παράξενα. Στην πραγματικότητα, όμως, αποστολή τους είναι να τον φέρουν στην Αγγλία μαζί με μια επιστολή που απευθύνεται στον βασιλιά και ζητάει την άμεση εκτέλεσή του. Ο Άμλετ αντικαθιστά το γράμμα με ένα άλλο, ζητώντας τη δική τους εκτέλεση. Τραγικοκωμωδία, μπουρλέσκ φάρσα, υπαρξιακό δράμα, υποδόρια πολιτική σάτιρα με γλυκόπικρο φινάλε, αποτέλεσε ένα από τα έργα που καθόρισαν το μεταπολεμικό αγγλικό θέατρο της γενιάς της αμφισβήτησης, καθιερώνοντας τον συγγραφέα ως έναν από τους σημαντικότερους, δίπλα σε δραματουργούς όπως ο Χάρολντ Πίντερ και ο Σάμιουελ Μπέκετ.

Στην Ελλάδα ανέβηκε πρώτη φορά από τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Λάμπρου Κωστόπουλου με τους Νικηφόρο Νανέρη και Χρίστο Πολίτη στους ομώνυμους ρόλους, αλλά ο Μίνως Βολανάκης το επανάφερε τη δεύτερη περίοδό του ως καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ το 1988, σε δική του μετάφραση και συνυπογράφοντας τη σκηνοθεσία με τον Γιώργο Βούρο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και ο Αίαντας Μανθόπουλος (εναλλάξ με Κώστα Μπερικόπουλο). Την ίδια μετάφραση χρησιμοποιεί και ο Στάθης Λιβαθινός, ανεβάζοντας αυτό το έργο που γνωρίζει πάρα πολύ καλά – ήταν η πτυχιακή του ως σπουδαστή σκηνοθεσίας το 1990 στο Θέατρο Μαγιακόβσκι της Μόσχας.

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Θυμάται: «Το 1985, που το πρότεινα πρώτη φορά, μου είπαν ότι θα μας πάνε όλους μαζί φυλακή. Το 1990, που πια ανέβηκε κανονικά, ήταν επί Γκορμπατσόφ, και πλέον όλα είχαν επιτραπεί. Ήταν ένα δείγμα της γκλάσνοστ. Το κοινό ανατρίχιαζε με αυτά που άκουγε, έναν καινούργιο συγγραφέα, θέατρο του παραλόγου. Πάνω απ’ όλα, χρησιμοποιούσα μετάφραση του Μπρότσκι, ο οποίος ήταν απαγορευμένος. Όλα αυτά συνέπιπταν με το κύμα καινούργιων έργων που είχαν πια επιτραπεί και το κοινό δίψαγε να ακούσει κάτι διαφορετικό. Η συγκεκριμένη παράσταση αποτέλεσε τεράστια επιτυχία, παιζόταν μέχρι το 2001.

Ήταν στουντιακή, κι ας παίχτηκε στο Θέατρο Μαγιακόβσκι. Είχε πολλές διαφορές, καταρχάς πολύ διαφορετικούς ηθοποιούς, με τους οποίους μας ένωνε μια έντονη αίσθηση συνωμοσίας· με τους περισσότερους είχαμε σπουδάσει μαζί και ήταν μια τρομερά ενδιαφέρουσα κοινωνικώς συγκυρία. Εγώ είχα τον ρόλο του Γκίλντενστερν».

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Η ομάδα του Στάθη Λιβαθινού μεγαλώνει και ωριμάζει, λειτουργώντας ως ένα από τα λίγα θεατρικά ανσάμπλ στην Αθήνα που τον ακολουθεί εδώ και χρόνια. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

— Δεν γνώριζαν καθόλου τον Στόπαρντ;
Ήταν τελείως άγνωστος. Πρόκειται για μια τραγική φάρσα με όλη τη σημασία της λέξης, για τις πιο αστείες τραγωδίες που έχω ακούσει και διαβάσει ποτέ. Οι περιπέτειες των σύγχρονων ανθρώπων το κάνει πολύ αναγνωρίσιμο. Ο Στόπαρντ είναι ένας Εγγλέζος Γκόγκολ που ασχολείται με τις ιστορίες δυο ανθρωπίσκων. Τη μετάφραση μου τη βρήκε ένας καθηγητής μου, καθώς ο νομπελίστας Μπρόντσκι ήταν καταζητούμενος, φυσικά απαγορευμένος στη Σοβιετική Ένωση, ζούσε στην Αμερική και ταίριαζε πάρα πολύ με τον παραλογισμό της τότε σοβιετικής πραγματικότητας. Όταν οι ήρωες έλεγαν «πού πάμε;», «ποια κατεύθυνση μας έδωσαν;», «πού βρισκόμαστε;», μπλεγμένοι στα φοβερά γρανάζια της Ελσινόρης, όλοι καταλάβαιναν πολύ καλά γιατί ο Μπρόντσκι επέλεξε να μεταφράσει αυτό το έργο.

— Γιατί το επαναλαμβάνετε τώρα;
Πολλές φορές είπα να το κάνω. Για έναν μυστήριο λόγο ωρίμασαν οι ηθοποιοί μου που κάνουν τους βασικούς ρόλους και ένιωσα ότι είχε έρθει η στιγμή και για μένα, και καλλιτεχνικά και κοινωνικά, να το ξαναδώ το έργο. Βρήκα τη μετάφραση του Βολανάκη, και νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο που ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης ασχολήθηκε με αυτό.

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

— Συνδεόταν με το βρετανικό θέατρο και οπωσδήποτε ο Στόπαρντ υπήρξε από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του.
Ακριβώς, είναι ένας «ανιψιός» του Μπέκετ με αυτό το ιδιαίτερα δηκτικό τραγικό χιούμορ που διαθέτει. Είναι μια εντελώς καινούργια φόρμα για εμάς. Δεν έχουμε ξαναδοκιμάσει ποτέ τέτοιο έργο ως ομάδα. Είναι από τα πιο σύγχρονα έργα που έχω κάνει.

— Ωστόσο είναι έργο σχεδόν 60 ετών.
Ο δραματουργός του ζει ακόμα. Κατάφερε με αυτό το έργο να επηρεάσει πολύ τη δραματουργία της εποχής του. Έχει τρεις κόσμους το έργο αυτό: ο ένας είναι ο κόσμος αυτών των δύο μικρών κυρίων, των δύο τζέντλεμαν, μετά ο κόσμος της Ελσινόρης, που είναι η εξουσία, και τέλος ο κόσμος του θεάτρου. Έχει έναν από τους δυσκολότερους και ωραιότερους ρόλους που έχουν γραφτεί τον 20ό αιώνα, αυτόν του θεατρίνου που έρχεται με δύο ηθοποιούς, που το έχουν γυρίσει από το θέατρο στη σωματεμπορία. Σαν να έχει ξεπέσει το θέατρο, αν και επιβιώνει πάντα με κάθε τρόπο.

Η σκηνογραφία αποτελείται από έναν διάδρομο-πασαρέλα που συμβολίζει τον δρόμο και συνδυάζει τις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται δύο άνθρωποι που παίζουν μια αλληγορία, γιατί όλο το έργο μια αλληγορία είναι. Στη δεύτερη πράξη βρίσκονται στο παλάτι, όπου συνδιαλέγονται με την εξουσία και την παραεξουσία ταυτόχρονα. Στην τρίτη πράξη, πια, είναι επάνω σε ένα κατάστρωμα, ταξιδεύοντας προς τον θάνατο, όπως και στον «Άμλετ». Ο Στόπαρντ έχει δανειστεί μια σειρά από στοιχεία του κλασικού έργου του Σαίξπηρ, όλα όσα χρειαζόταν για να φτιάξει την αλληγορία δυο μικρών ανθρώπων μπροστά σε μια τεράστια μηχανή εξουσίας.

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Η παράσταση, που περιέχει όσο χιούμορ επιτρέπει ο συγγραφέας του έργου, είναι ένα συνεχές πηγαινέλα σε αυτόν τον πελώριο διάδρομο της εξουσίας και της μετάβασης σε ένα απροσδιόριστο μέλλον. Συγκράτησα μια ατάκα του Γκίλντενστερν όταν συνειδητοποιεί ότι το καράβι επάνω στο οποίο βρίσκονται τους οδηγεί στο θάνατο: «Και στο κάτω-κάτω της γραφής, τι είναι ο θάνατος; Όπως πολύ φιλοσοφικά είπε ο Σωκράτης, αφού δεν ξέρουμε, μπορεί να είναι και κάτι πολύ ευχάριστο».

Η ομάδα του Στάθη Λιβαθινού μεγαλώνει και ωριμάζει, λειτουργώντας ως ένα από τα λίγα θεατρικά ανσάμπλ στην Αθήνα που τον ακολουθεί εδώ και χρόνια. Σε αυτό το νέο εγχείρημα αναγνωρίζει κανείς τους παλιότερους ηθοποιούς αυτής της ομάδας, τους Βασίλη Ανδρέου και Νίκο Καρδώνη, που κρατάνε τους κεντρικούς ρόλους, τον Άρη Τρουπάκη, που κάνει τον εξαιρετικό ρόλο του θεατρίνου, τη Μαρία Σαββίδου, που κάνει τη Γερτρούδη, και τον Γιώργο Δάμπαση, που κάνει τον Απολλώνιο. Αλλά υπάρχει και η υπέροχη νέα γενιά που αποτελείται από τον Στάθη Κόικα, που κρατάει τον ρόλο του Άμλετ, τους Πάρη Αλεξανδρόπουλο και Φοίβο Μαρκιανό στον ρόλο των απολαυστικών θεατρίνων, την Πολυξένη Παπακωνσταντίνου στον ρόλο της Οφηλίας και τον Δημήτρη Φιλιππίδη ως Κλαύδιο. Συνολικά 10 ηθοποιοί σε υπερδιέγερση για 100 λεπτά υπό την υπόκρουση μιας μικρής ορχήστρας που βρίσκεται επίσης επί σκηνής. 

Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος Facebook Twitter
Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ράνια Οικονομίδου

Θέατρο / Ράνια Οικονομίδου: «Τον Βογιατζή δεν τον θαύμαζα σαν θεό, τον εκτιμούσα ως συνάδελφο»

«Στο θέατρο δεν κρύβεσαι από πουθενά» σχολιάζει η σπουδαία ηθοποιός μας, μιλώντας για το τότε και το τώρα της ζωής στο σανίδι και στα παρασκήνια, ενώ ετοιμάζεται για την «Προξενήτρα» του Θόρντον Ουάιλντερ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ποια «σκέψη» οδηγεί στην τρέλα;

Κριτική Θεάτρου / «Η Σκέψη»: Στον λαβύρινθο της τρέλας

Ο Χάρης Φραγκούλης σκηνοθετεί και ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία επάνω στο δύσκολο είδος του μονολόγου με αφορμή τη «Σκέψη» του Λεονίντ Αντρέγιεφ, στο θέατρο Σφενδόνη.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Στάθης Λιβαθινός: Η «Αντιγόνη» είναι η δική μου εποποιία του κορωνοθεάτρου

Θέατρο / Στάθης Λιβαθινός: Η «Αντιγόνη» είναι η δική μου εποποιία του κορωνοθεάτρου

Ο κορυφαίος σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση που ανεβάζει στο ιστορικό θέατρο Μπουλάντρα της Ρουμανίας και για τα επόμενα σχέδιά του στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, ενώ αποτιμά και το έργο του στην κεφαλή του Εθνικού Θεάτρου.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ