Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
O Νταβίντ Μπομπέ, στη φετινή δουλειά του με τίτλο «Ladies, gentlemen and the rest of the world» (7-21 Ιουλίου) μετατρέπει τον κήπο Ceccano σε ανοιχτή σκηνή, όπου μια σειρά δράσεων ακτιβιστικού χαρακτήρα θα διερευνήσει τις παρανοήσεις και τα ταμπού γύρω από το φύλο.
3

Το ζήτημα του φύλου, η ρατσιστική και ομοφοβική βία, ο αραβικός κόσμος μετά την επανάσταση, οι ρίζες της τρομοκρατίας, η συλλογικότητα ως θεατρική μέθοδος, το άνοιγμα σε παραγκωνισμένες κοινωνικές τάξεις αλλά και η αρμονική ισορροπία ανάμεσα σε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς συνθέτουν, μεταξύ άλλων, το καλλιτεχνικό στίγμα του φετινού Φεστιβάλ της Αβινιόν υπό τη διεύθυνση του Ολιβιέ Πυ.


Από τις 6 έως τις 24 Ιουλίου πληθώρα θεαμάτων παρουσιάζεται τόσο από καταξιωμένους, ώριμους σκηνοθέτες, όπως ο Ίβο βαν Χόβε, αλλά και από νέους, υποσχόμενους, όπως η Κλοέ Νταμπέρ και ο Ετιέν Γκοντιγιέρ. Χορός, σινεμά, αναλόγια, παραστάσεις για εφήβους και παιδιά, συζητήσεις με το κοινό, συμπληρώνουν το πρόγραμμα της 72ης διοργάνωσης του ιστορικού θεσμού που προσελκύει συστηματικά χιλιάδες θεατρόφιλων απ' όλη την Ευρώπη.


«Το φύλο είναι ένα κοινωνικό ζήτημα που αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις και ξεπερνάει το θέμα των διακρίσεων, τα ερωτήματα της LGBT κοινότητας ή των τρανς ταυτοτήτων» σχολιάζει σε πρόσφατη συνέντευξή του στο RFI ο 53χρονος Ολιβιέ Πυ, ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, που βρίσκεται στο τιμόνι του Φεστιβάλ από το 2013. «Το θέατρο από την πρώτη στιγμή καταπιάστηκε με το ζήτημα αυτό: συνεπώς, του αφιερώνουμε ένα φεστιβάλ, επιλογή που μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε πολυποίκιλοι, ανοιχτοί και καθόλου προπαγανδιστικοί».

Ένα σόου που επιχειρεί να απελευθερώσει τη διαλεκτική γύρω από το φύλο και να φανερώσει την ανθρώπινη, προσωπική και πολιτική πολυπλοκότητά του, το «Trans (més enllà)» (8-16 Ιουλίου) του Ντιντιέ Ρουίθ, φέρνει στη σκηνή άνδρες και γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τη βιολογική ταυτότητά τους, αλλά συνάντησαν τη βία, τη μισαλλοδοξία, την παρενόχληση, την άρνηση της οικογένειάς τους να κατανοήσει την αληθινή τους φύση.

Ένα σόου που επιχειρεί να απελευθερώσει τη διαλεκτική γύρω από το φύλο και να φανερώσει την ανθρώπινη, προσωπική και πολιτική πολυπλοκότητά του, το «Trans (més enllà)» (8-16 Ιουλίου) του Ντιντιέ Ρουίθ, φέρνει στη σκηνή άνδρες και γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τη βιολογική ταυτότητά τους, αλλά συνάντησαν τη βία, τη μισαλλοδοξία, την παρενόχληση, την άρνηση της οικογένειάς τους να κατανοήσει την αληθινή τους φύση.

Ο σκηνοθέτης επιχειρεί συστηματικά να δώσει φωνή σε όλους όσους θεωρεί πως το θέατρο παραδοσιακά αγνοεί. Σε προηγούμενες δουλειές του αυτοί ήταν εργάτες εργοστασίων, ηλικιωμένοι, πρώην φυλακισμένοι, εφήβοι· τώρα είναι οι διεμφυλικοί: όλοι «ηθοποιοί» της κοινωνίας, τους οποίους ο Ρουίθ καλεί να λάβουν μέρος στις πολιτικά φορτισμένες παραστάσεις του.

 
Παρόμοια κατεύθυνση, αλλά διαφορετική μέθοδο ακολουθεί και ο Νταβίντ Μπομπέ, σκηνοθέτης και σκηνογράφος που συνεργάζεται με ηθοποιούς, χορευτές και ακροβάτες – επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, μερικοί με αναπηρίες. Στη φετινή δουλειά του με τίτλο «Ladies, gentlemen and the rest of the world» (7-21 Ιουλίου) μετατρέπει τον κήπο Ceccano σε ανοιχτή σκηνή, σε «αγορά» με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, όπου μια σειρά δράσεων ακτιβιστικού χαρακτήρα θα διερευνήσει τις παρανοήσεις και τα ταμπού γύρω από το φύλο.


Βασιζόμενος σε κοινωνιολογικές έρευνες αλλά και σε λογοτεχνικά ή ποιητικά κείμενα, ο σκηνοθέτης καλεί τους συμμετέχοντες σε μια «ζώνη ελεύθερης έκφρασης» για να πουν τις ιστορίες τους αλλά και να υμνήσουν την ομορφιά του διαφορετικού, να συναντηθούν, αποτινάσσοντας το άχθος του φύλου, μέσα από περφόρμανς, αναγνώσεις, παιχνίδια ρόλων και εργαστήρια.


Με αφετηρία την αρχαία τραγωδία

Ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ παρουσιάζει δύο δικές του παραστάσεις, και οι δύο εμπνευσμένες από τους τραγικούς Έλληνες ποιητές. Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (18-20 Ιουλίου) συνιστά προϊόν της τελευταίας συνεργασίας του με τους φυλακισμένους του Pontet, του σωφρονιστικού ιδρύματος της Αβινιόν.

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (18-20 Ιουλίου) συνιστά προϊόν της τελευταίας συνεργασίας του Ολιβιέ Πυ με τους φυλακισμένους του Pontet, του σωφρονιστικού ιδρύματος της Αβινιόν.© Christophe Raynaud de Lage


Μαζί τους έχει σκηνοθετήσει στο παρελθόν τον «Προμηθέα Δεσμώτη» (2015), τον «Άμλετ» (2016) και την «Αντιγόνη» (2017). Γι' αυτή την τελευταία, μάλιστα, δηλώνει πως είναι η παράσταση «για την οποία νιώθω περισσότερο υπερήφανος στην καριέρα μου».


Η πιο πρόσφατη δημιουργία του Πυ, το «Pur Present», βασίζεται στις τραγωδίες του Αισχύλου, τον οποίο ο Πυ μεταφράζει και ανεβάζει τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρόκειται για μια τριλογία –«Το Απρόσιτο», «Το Ανολοκλήρωτο», «Το Αμετάκλητο»– που συνθέτει «την τραγωδία του καθαρού παρόντος μας», εκεί όπου «η μικρότερη χειρονομία προδίδει την ενοχή μας».

 
Ο Πυ επιδίωξε τη συμπύκνωση, επιλέγοντας έναν μικρό αριθμό χαρακτηριστικών μορφών και ακραίων καταστάσεων: έναν φυλακισμένο κι έναν ιερέα, έναν τραπεζίτη και τον γιο του, έναν μασκοφόρο άνδρα ενώπιον του πλήθους, μια φλεγόμενη φυλακή, έναν πυροβολισμό, μια επανάσταση.


Στον ίδιο κύκλο προβληματισμού και αναζητήσεων γύρω από το αρχαίο δράμα και τους απογόνους του ξεχωρίζει επίσης η «Ιφιγένεια» του Ρακίνα (8-15 Ιουλίου) σε σκηνοθεσία της Κλοέ Νταμπέρ. Η νεαρή καλλιτέχνις έχει διακριθεί για την επίμονη, μεθοδική εργασία της επάνω στον λόγο: επεξεργάζεται με μαθηματική ακρίβεια τα κείμενα που προσεγγίζει, προκειμένου να αναδείξει την ποιητική δομή τους. Εδώ εστιάζει στην αμφισβήτηση της έννοιας του καθήκοντος, καθώς και στην ένταση ανάμεσα στην αγάπη και στη φιλοδοξία.

 

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Ξεχωρίζει επίσης η «Ιφιγένεια» του Ρακίνα (8-15 Ιουλίου) σε σκηνοθεσία της Κλοέ Νταμπέρ.


Την αυλαία του Φεστιβάλ ανοίγει στις 6 Ιουλίου ο «Θυέστης» του Σενέκα (6-15 Ιουλίου), ίσως το πιο άγριο και ακραίο έργο του Λατίνου συγγραφέα. Γιατί όμως μια τόσο αιματηρή έναρξη; «Ο Ζολί κάνει ένα θέατρο λαϊκό και ταυτόχρονα πολύ απαιτητικό» εξηγεί ο Πυ στην ίδια συνέντευξη. «Γνωρίζουμε ελάχιστα τη ρωμαϊκή τραγωδία. Ο Ζολί ενδιαφέρεται για το ζήτημα του "μη αναπαραστάσιμου": πώς παρουσιάζουμε αυτό που δεν παρουσιάζεται;».


Η ριζική μεταμόρφωση του Ατρέα σε τέρας –που, ως γνωστόν, μαγειρεύει τα παιδιά του αδελφού του Θυέστη και του τα σερβίρει στο πιο μακάβριο δείπνο της μυθολογίας– αντανακλά την κατάρρευση της ηθικής τάξης και των άγραφων νόμων, που σηματοδοτεί μια νέα εποχή.


Ο Μολιέρος και οι κάμερες

Με διάθεση ανατρεπτική καταφθάνει στην Αβινιόν ο γνωστός σκηνοθέτης Οσκάρας Κορσουνόβας και ο «Ταρτούφος» του. O 49χρονος δημιουργός από τη Λιθουανία μετατρέπει τον διαβόητο υποκριτή του Μολιέρου σε σύγχρονο απατεώνα και μετρ των δημοσίων σχέσεων.


Κάμερες υπάρχουν παντού και καταγράφουν όσα γίνονται πάνω και πίσω από τη σκηνή: είμαστε στο θέατρο, σε βίντεο-γκέιμ ή σε ριάλιτι σόου; H νέα θρησκεία είναι το χρήμα και στο όνομα αυτού ο τσαρλατάνος Ταρτούφος θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο εξαγοράς, διαφθοράς και προπαγάνδας προκειμένου να επιτύχει τους δόλιους στόχους του. Αυτή θα είναι η πέμπτη συμμετοχή του Κορσουνόβας στο Φεστιβάλ.

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
O γνωστός σκηνοθέτης Οσκάρας Κορσουνόβας μετατρέπει τον διαβόητο υποκριτή «Ταρτούφο» του Μολιέρου σε σύγχρονο απατεώνα και μετρ των δημοσίων σχέσεων.

Επίθεση στην οικογένεια

Πρόσφατα θαυμάσαμε τη δουλειά του πάνω στον Μπέργκμαν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Τώρα, ο Ίβο βαν Χόβε επιχειρεί να μας γνωρίσει μια μείζονα μορφή της δανέζικης λογοτεχνίας, τον Λούι Κουπέρους (1863-1923), έναν συγγραφέα ο οποίος άσκησε δριμεία κριτική στη συντηρητική κοινωνία της Χάγης.


Ο εξηντάχρονος Βέλγος σταρ επέλεξε το «Όσα περνούν», μια τραγική ιστορία για τα καταπιεσμένα συναισθήματα που εκρήγνυνται όταν έρθουν στην επιφάνεια μετά από πολύ καιρό. Δύο ηλικιωμένοι εραστές περιμένουν τον θάνατο, πεπεισμένοι ότι κανένας δεν γνωρίζει το τρομερό μυστικό που τους ενώνει. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους προσπαθούν εις μάτην να ξεφύγουν: τα οικογενειακά βάρη κληρονομούνται ακόμα και εν αγνοία μας.


Η σκηνή μετατρέπεται σε ένα δωμάτιο αναμονής ή σε καθαρτήριο, έναν χώρο απώλειας των ψευδαισθήσεων, μιαν άβυσσο όπου οι επιθυμίες χαλιναγωγούνται ή αποδεσμεύονται. Ντυμένος στα μαύρα, ο θίασος μοιάζει με αρχαίο Χορό που ασφυκτιά από ανομολόγητη αγωνία. Μπορεί να αποδράσει κανείς από την κληρονομιά του; Μπορεί, τέλος, να υπάρξει άλλο μοντέλο σχέσεων εκτός απ' αυτό της κλασικής οικογένειας;

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Ο εξηντάχρονος Βέλγος Ίβο βαν Χόβε επέλεξε το «Όσα περνούν», μια τραγική ιστορία για τα καταπιεσμένα συναισθήματα που εκρήγνυνται όταν έρθουν στην επιφάνεια μετά από πολύ καιρό.


Ένας από τους πιο δραστήριους καλλιτέχνες της Αιγύπτου, ο σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Αχμέντ Ελ Ατάρ, θέτει ερωτήματα γύρω από τις μορφές καταπίεσης στη σύγχρονη αραβική κοινωνία, ειδικότερα όπως αναπτύσσονται στο οικογενειακό περιβάλλον. Το 2005 ο Ελ Ατάρ είχε επιλεγεί από την αραβική έκδοση του «Newsweek» ως μία από τις 42 προσωπικότητες που έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή στον αραβικό κόσμο.


Στη νέα του δουλειά με τίτλο «Mama» (18-23 Ιουλίου) τολμά να επιτεθεί στη μητέρα –συνήθως τιμώμενο πρόσωπο και αντικείμενο σεβασμού–, προκειμένου να διερευνήσει τις ευθύνες της σε καιρούς κρίσης.


Η αναπαράσταση της βίας

Επιδιώκοντας να πλέξει έναν ιστό διαφορετικών αφηγήσεων με άξονα την ιστορία της τρομοκρατίας, ο γνώριμος πλέον και σ' εμάς Ζυλιέν Γκοσλέν παρουσιάζει τρία έργα του Ντον Ντελίλο, τους «Παίκτες», τα «Ονόματα» και το «Μάο ΙΙ», σε μια ελεύθερη τριλογία (7-13 Ιουλίου).


Τόσο για τον Αμερικανό συγγραφέα όσο και για τον Γάλλο σκηνοθέτη η Ιστορία δεν βιώνεται με γραμμικό τρόπο, εφόσον είναι κι αυτή θρυμματισμένη, ενίοτε φορτισμένη με στιγμές τρομερής έντασης, όπως οι πληροφορίες που μας περιβάλλουν ανερμάτιστα. Αν η διαδικασία της ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος διακόπτεται συστηματικά και μπλέκεται με τα γεγονότα της καθημερινότητάς μας, τότε και ο μαραθώνιος του Γκοσλέν φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια οκτάωρη εμπειρία που διανοίγεται σε ονειρικά τοπία και αποσκοπεί στη συνύφανση του πραγματικού με τον θεατρικό χρόνο.


Τι μπορεί να κάνει το θέατρο όταν βρεθεί αντιμέτωπο με την αδυσώπητη όψη της πραγματικότητας; Ο Ελβετός σκηνοθέτης Μίλο Ράου, ο σημαντικότερος ίσως εκπρόσωπος του σύγχρονου θεάτρου-ντοκουμέντο, καταπιάνεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια με τα πιο ακραία πολιτικά ζητήματα –τη γενοκτονία της Ρουάντα, τον πόλεμο στο Κονγκό, τη φίμωση των καλλιτεχνών στο καθεστώς Πούτιν, την πτώση του Τσαουσέσκου–, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή του.

Τα φύλα «πέφτουν» στο φετινό φεστιβάλ της Αβινιόν Facebook Twitter
Στο «La Reprise - History/ies of theatre (I)» ο Ράου φιλοδοξεί να συλλάβει την ουσία της θεατρικής τέχνης και να διερευνήσει τη σχέση ανάμεσα σε δύο είδη «αλήθειας»: της ζωής και της σκηνής.


Μετά την αναπαράσταση της δίκης των Pussy Riot που σκηνοθέτησε στη Μόσχα το 2013, του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Ρωσία. Η νέα του δουλειά με τίτλο «La Reprise - History/ies of theatre (I)» (7-14 Ιουλίου) εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία, τον φόνο ενός γκέι άνδρα στη Λιέγη το 2012 από τέσσερις νέους, και επιχειρεί να θέσει ερωτήματα γύρω από την αναπαράσταση μιας μοντέρνας τραγωδίας.


Πώς μπορεί να «ζωντανέψει» θεατρικά ένα θύμα; Πώς μπορεί ν' αντικρίσει κανείς κατάματα την Ιστορία; Στο «La Reprise - History/ies of theatre (I)» ο Ράου φιλοδοξεί να συλλάβει την ουσία της θεατρικής τέχνης και να διερευνήσει τη σχέση ανάμεσα σε δύο είδη «αλήθειας»: της ζωής και της σκηνής.


Τα WikiLeaks εμπνέουν

Σε συνομιλία με το παρόν εμπλέκεται και ο νεοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ετιέν Γκοντιγιέρ. Στο «Pale Blue Dot» (20-24 Ιουλίου) στρέφεται στα WikiLeaks και στήνει ένα σύγχρονο δράμα με πρωταγωνιστές τον Τζούλιαν Ασάνζ, την Τσέλσι –πρώην Μπράντλεϊ– Μάνινγκ, τη Χίλαρι Κλίντον, το Ιράκ, τις ΗΠΑ κι ένα φάντασμα.


Χρησιμοποιώντας ευρηματικό μοντάζ, το σόου αυτό πειραματίζεται με ποικίλες μορφές έκφρασης, συζητήσεις MSN, συνεντεύξεις Τύπου, μαρτυρίες, ακόμη και έμμετρους μονολόγους, με απώτερο στόχο τη διερεύνηση των ορίων της ελευθερίας της έκφρασης και του καθήκοντος. Οι πόλεμοι δεν διεξάγονται πλέον στα πεδία της μάχης αλλά στα μίντια.

Το 2015, ο Γκοντιγιέρ ίδρυσε την Compagnie Y, με την οποία, έναν χρόνο αργότερα, δημιούργησε το «Pale Blue Dot». Επιθυμία της ομάδας του, που πήρε το όνομά της από τη γενιά που ήρθε στη ζωή τη δεκαετία 1980-1990, είναι ν' αναμετρηθεί καταπρόσωπο με την Ιστορία.

Θέατρο
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ίβο βαν Χόβε: Ο ακούραστος ανατόμος των κλασικών στην Αθήνα με Μπέργκμαν

Θέατρο / Ίβο βαν Χόβε: Ο ακούραστος ανατόμος των κλασικών στην Αθήνα με Μπέργκμαν

Πορτρέτο του Βέλγου σκηνοθέτη, με αφορμή το θεατρικό έργο που εμπνεύστηκε από τις ταινίες «Περσόνα» και «Μετά την πρόβα» και το οποίο θα παρουσιάσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Μακάρι κάποτε η συζήτηση περί φύλου να γίνει επί της ειλικρινούς βάσης.Δηλαδή της πολιτικής. Με μισόλογα, ζωγραφιές κι επίκληση στο συναίσθημα συσκοτιζεται η αλήθεια. Αλλά αυτός είναι ο στόχος των δικαιωματιστών, οι οποίοι σταθερά αποφεύγουν τον διαλογο εκτός κι αν αφορά συναισθηματικά ζητήματα.
Μια αντιδραση με βαση το λεκτικο και οχι επι της ουσιας: λιγο εχουμε βαλθει να ξεθεμελιωσουμε τις εννοιες των λεξεων σαν μια Babel-17 στο αντιστροφο.Διαβαζουμε το νοηματικο τεταρατουργημα οτι " φέρνει στη σκηνή άνδρες και γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τη βιολογική ταυτότητά τους " - δεν ισχυριζομαι οτι φταιει η μεταφραση - προφανως η ξεθεμελιωση των εννοιων ειναι προτεραιοτητα για το σχετικιστικο ανακατωμα - που παιρνει κυριολεκτικα μονο τον εαυτο του. Στα ελληνικα λοιπον το φυλλο ειναι το βιολογικο φυλο.Η ταυτοτητα λοιπον οντως ειναι προσωπικη και κοινωνικη κατασκευση αρα οντως μπορεις να απελευθερωθεις απο μια προκαθορισμενη ταυτοτητα, που χτιζεται βαση του βιολογικου σου φυλλου, αλλα σε καμια περιπτωση να απελευθερωθεις απο την "βιολογικη σου ταυτοτητα". Το βιολογικο φυλλο ειναι ενα απλο γεγονος, ολα τα αλλα συζητηση. Μη σχετικοποιουμε τα απλα γεγονοτα γιατι θα βρεθουμε στη καταρευση οποιοδήποτε νοήματος.
Και στο εξωτερικο το ίδιο λαθος κανουν, απο την αδυναμία ή βιασυνη να αποκοινωνικοποιησουν τα φυλα, είπαν ας καταργήσουμε την εννοια του φυλου και ταυτοχρονα ας τα εμπλουτισουμε με δεκαδες φαντασιακα άλλα...και μετα απορουν "μα τι -ists είστε πια". Αν σκεφτεις ότι αξιωνονται ταυτοχρονα δυο τελειως διαφορετικες θεωρήσεις είναι να τρελενεσαι. "Δεν υπάρχουν φυλα αλλα θα με αναγνωρισεις με το δεινα φυλο". Το να αξιωθεις το "υπάρχουν τα δυο βιολογικα φυλα αλλα δεν πρεπει να εχουν κοινωνικες εξουσίες" είναι αδιανοητο πλεον, προφανως όχι για την πλειοψηφία αλλα για μια ακαδημαικη μειοψηφία.Βεβαια αυτα συμβαίνουν όταν σκεφτεται καποιος/α υποτιτλισμενα, μεταγλωτισμενα ή μεταφρασμενα και κυρίως πολιτικοποιημενα. Η γλωσσα δεν είναι απλα ενα εργαλείο επικοινωνίας αλλα ο μοναδικος τροπος σκεψης.