Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς;

Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς καθοδηγεί τον Nikolai Tsiskaridze
2

Είναι σχεδόν απολαυστικό να ακούς ξανά και ξανά τον ενθουσιασμό στη φωνή του Αλέξη Κωστάλα, για τον «θρύλο των Μπολσόι» (Μπαλshόι, σύμφωνα με την τέλεια ρωσική του προφορά), Γιούρι Γκριγκορόβιτς (Γκριγκαρόβιτsh, αντίστοιχα), που επιστρέφει στο Ηρώδειο στις 10 Οκτωβρίου. Αν μη τι άλλο, ο Έλληνας σχολιαστής και αιώνια «φωνή» του μπαλέτου και του καλλιτεχνικού πατινάζ δεν θα μπορούσε να μην μεταδίδει την προσμονή του για έναν τόσο σημαντικό εκπρόσωπο του κλασικού χορού, και μόνο μέσω μιας απλής ραδιοφωνικής διαφήμισης, την οποία ακούμε σε υψηλή συχνότητα όλο το καλοκαίρι.


Είναι γεγονός πως ο επί τριακονταετίας καλλιτεχνικός διευθυντής των σπουδαίων ρωσικών μπαλέτων θεωρείται πλέον, στα 91 του, ένας ζωντανός θρύλος που συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή για τον κλασικό χορό.

Η καλλιτεχνική του ελευθερία δεν ήταν απόλυτη και η σοβιετική λογοκρισία δεν θα μπορούσε να μην τον αγγίξει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της «Λίμνης των Κύκνων» που ο Γκριγκορόβιτς διασκεύασε το 1969. H τότε Σοβιετική υπουργός Πολιτισμού, Ekaterina Furtseva, διαβόητη για τις αμφιλεγόμενες τακτικές της και έχοντας συχνά κατηγορηθεί για αμορφωσιά, τον ανάγκασε να αλλάξει το τραγικό φινάλε του έργου.

Καθ' όλη τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, το όνομά του έγινε συνώνυμο των Μπολσόι και είναι απίστευτο πως ο ακούραστος χορογράφος που διανύει πλέον τη δέκατη δεκαετία ζωής του διαθέτει ακόμα ενέργεια, διαύγεια και ιδέες για την τέχνη του.

Οι οικογενειακές του καταβολές του έδωσαν το έναυσμα να ασχοληθεί με το μπαλέτο, σίγουρα όμως τον δυσκόλεψαν παράλληλα στην καλλιτεχνική του σταδιοδρομία στη Σοβιετική Ένωση. Γεννημένος στις 2 Ιανουαρίου 1927, ο Γκριγκορόβιτς ήταν εγγονός του ναυάρχου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Alfred Rozay και ανιψιός του χορευτή των Μαρίνσκι Georgy Rozai. Έλαβε την αρχική του εκπαίδευση στη σχολή μπαλέτου της γενέτειράς του, της Αγίας Πετρούπολης (τότε Λένινγκραντ), στο αρχαιότερο ρωσικό ίδρυμα χορού, που ιδρύθηκε το 1738, και ξεκίνησε ως σολίστ στο Κίροφ (που αργότερα μετονομάστηκε σε Μαρίνσκι και μαζί με τα Μπολσόι αποτελούν δύο από τα σημαντικότερους θεσμούς κλασικού χορού διεθνώς). Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1961, οπότε και παράτησε τον χορό για χάρη της χορογραφίας.

Εν τω μεταξύ, είχε γίνει διάσημος ως χορογράφος μέσα σε μια νύχτα, το 1957, με το ανέβασμα του έργου «Το Πέτρινο Λουλούδι» που βασιζόταν σε παραδοσιακά παραμύθια από τα Ουράλια. Η παραγωγή εκείνη θεωρήθηκε απίστευτα καινοτόμα για την εποχή, καθώς κατέρριπτε τους ξεπερασμένους κανόνες που ίσχυαν στο χοροθέατρο και προσπαθούσαν να μετατρέψουν το μπαλέτο σε μια στρωτή αφήγηση της καθημερινότητας, μέσω της κλασικής χορογραφίας που ήταν το κύριο μέσο έκφρασης.

Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Στο Ηρώδειο ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς επιστρέφει με ένα από τα πιο αναγνωρισμένα έργα του, τον «Σπάρτακο», σε μουσική σύνθεση του αρμενικής καταγωγής Ρώσου συνθέτη Αράμ Χατσατουριάν.

Ο ίδιος, ανήκοντας σε μια γενιά καλλιτεχνών που επαναπροσδιόριζαν γενικότερα τη θέση της τέχνης στη ζωή, δεν περιορίστηκε στην απλή χορογραφική αφήγηση ενός παραμυθιού, αναζητώντας διακαώς μια νέα γλώσσα.

Εκείνο το έργο έκανε γνωστούς πολλούς χορευτές που αργότερα θα γίνονταν μεγάλα αστέρια, ενώ δύο χρόνια μετά μεταφέρθηκε στα Μπολσόι και έγινε μία από τις πρώτες μεγάλες δουλειές στις οποίες συμμετείχαν ως σολίστ οι θρύλοι Ekaterina Maximova και Vladimir Vasiliev.

Οι νεωτερισμοί συνεχίστηκαν με την επόμενή του δουλειά, τον «Θρύλο της Αγάπης» που βασιζόταν στο δημοφιλές περσικό παραμύθι του Φαράντ και της Σιρίν. Μαζί με τον σκηνογράφο Simon Virsaladze ανακάλυψαν μια νέα φόρμα, αυτή της παραβολής, κατά την οποία ανάμεσα στους μονολόγους των χαρακτήρων παρεμβάλλονται μεγάλα κομμάτια ανσάμπλ.

Ωστόσο, η διάθεσή του για δραστικές αλλαγές που θα ανανέωναν το ακαδημαϊκό μπαλέτο, δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς περισπασμούς, καθώς το Κίροφ ήταν υπό την εποπτεία του Κονταντίν Σεργκέγιεφ, ο οποίος ήταν αντίθετος σε αυτές.

Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
O επί τριακονταετίας καλλιτεχνικός διευθυντής των σπουδαίων ρωσικών μπαλέτων θεωρείται πλέον, στα 91 του, ένας ζωντανός θρύλος που συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή για τον κλασικό χορό.

Μεταξύ των δύο καλλιτεχνών λέγεται πως είχε ξεσπάσει τότε ένας «ψυχρός πόλεμος», του οποίου την έκβαση (ευτυχώς) δεν θα μάθουμε ποτέ, καθώς αυτές οι παραγωγές χάρισαν στον Γκριγκορόβιτς καθολική αναγνώριση και το 1964 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των –επίσης διαβόητων για τις παρασκηνιακές τους ιστορίες– Μπολσόι, ως αρχιχορογράφος, αναλαμβάνοντας παράλληλα και την καλλιτεχνική τους διεύθυνση.

Υπό την καθοδήγησή του ο ρωσικός θεσμός γίνεται συνώνυμο της καλλιτεχνικής υπεροχής στο μπαλέτο, γνωρίζοντας πρωτοφανή άνθηση και απολαμβάνοντας διεθνές κύρος.

Συνεχίζοντας να μεταχειρίζεται την έννοια της παραβολής προς όφελος μιας νέας χορευτικής γλώσσας και δραματουργίας, ο Γκριγκορόβιτς λανσάρει τη νέα του ιδιότητα με μια τολμηρή βερσιόν του «Καρυοθραύστη», όπου το διάσημο παιδικό παραμύθι του Τσαϊκόφσκι λαμβάνει φιλοσοφικές διαστάσεις σε αυτό που κατά γενική ομολογία έμελλε να αποτελέσει το καλύτερο ανέβασμα στην ιστορία του έργου.

Στην πρεμιέρα του βρέθηκαν στους βασικούς ρόλους και πάλι οι Maximova και Vasiliev, χορευτές που ανήκαν στην ομάδα που έγινε γνωστή ως «η γενιά του Γκριγκορόβιτς». Δούλεψαν μαζί του πάνω σε νέες φόρμες, στις οποίες κάθε τεχνικό επίτευγμα εξελισσόταν σε πραγματική αποκάλυψη, εκτοξεύοντας το κλασικό μπαλέτο σε νέα επίπεδα καλλιτεχνικής βιρτουοζιτέ.

 

Oι Maximova και Vasiliev ερμηνεύουν το «Spartacus» το 1968

Παρ' ότι ο ίδιος δεν ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, οι Σοβιετικοί ηγέτες αναγνώριζαν το έργο του, τιμώντας τον με δύο σημαντικά βραβεία: το βραβείο Λένιν για τον «Σπάρτακο» και το κρατικό βραβείο για το «Angara». Στη διάρκεια της πορείας του συνέλεξε πάνω από 40 βραβεία και τιμητικούς τίτλους για την προσφορά του στην τέχνη και τη διάδοση του ρωσικού πολιτισμού, μεταξύ των οποίων εκείνοι του Εθνικού Καλλιτέχνη της Ρωσίας (1973) και του Εθνικού Ήρωα της Ρωσίας (1986).

Βέβαια, η καλλιτεχνική του ελευθερία δεν ήταν απόλυτη και η σοβιετική λογοκρισία δεν θα μπορούσε να μην τον αγγίξει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της «Λίμνης των Κύκνων» που ο Γκριγκορόβιτς διασκεύασε το 1969. H τότε Σοβιετική υπουργός Πολιτισμού, Ekaterina Furtseva, διαβόητη για τις αμφιλεγόμενες τακτικές της και έχοντας συχνά κατηγορηθεί για αμορφωσιά, τον ανάγκασε να αλλάξει το τραγικό φινάλε του έργου. Έτσι σε αυτή τη βερσιόν που βασίστηκε στη θρυλική χορογραφική και μουσική αναβίωση του έργου από τους Μάριους Πετιπά και Λεφ Ιβάνοφ (1895), η Οντέτ δεν πεθαίνει στο τέλος, αλλά η ιστορία της επιφυλάσσει happy end, πλάι στον πρίγκιπα Ζίγκφριντ! Μόλις το 2001, ο Γκριγκορόβιτς κατάφερε να επαναφέρει την αυθεντική τελική σκηνή στο έργο.

Σαφώς, με την πάροδο των δεκαετιών, ο ακούραστος καινοτόμος αναπόφευκτα είχε αρχίσει να χάνει τη φρεσκάδα του και τη διάθεσή του για πειραματισμό, καθώς η νέα γλώσσα που είχε εφεύρει είχε πλέον καθιερωθεί και μετατραπεί σε φόρμουλα. Από τα πρώτα έργα του που λαμβάνουν αντικρουόμενα σχόλια είναι το ανέβασμα του «Ιβάν του Τρομερού» το 1975. Παράλληλα, επί πολλά χρόνια, τα Μπολσόι συνεχίζουν να ανεβάζουν τις δικές του παραγωγές, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο για άλλους δημιουργούς, ενώ η απεριόριστη ελευθερία του και ο συγκεντρωτισμός του, τόσο ως καλλιτεχνικού διευθυντή όσο και ως αρχιχορογράφου, αρχίζουν να ενοχλούν.

Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς με τη σύζυγό του και πρίμα μπαλαρίνα των Μπολσόι, Natalia Bessmertnova, σε πρόβα.

Το άλλοτε τρομερό παιδί με τις νεωτεριστικές ιδέες έχει εξελιχθεί σε έναν συντηρητικό μονάρχη, καθώς χαρακτηρίζεται ιδιοφυΐα από πολλούς και «καλλιτεχνικός δικτάτορας» από άλλους (όπως σε εκείνο το χαρακτηριστικό άρθρο του Spiegel που τον κατηγορούσε για απολυταρχισμό), ενώ στις αρχές των '90s, τα Μπολσόι φιλοξενούν μονίμως ίντριγκες και διαμαρτυρίες.

Έπειτα από εκτεταμένα σχόλια για την «καλλιτεχνική στασιμότητα» στην οποία έχει υποπέσει ο θεσμός κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας της θητείας του κι ενώ διαρρέουν φήμες ότι το ρωσικό υπουργείο Πολιτισμού αναζητά τον αντικαταστάτη του, ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς αναγκάζεται να παραιτηθεί «με τη θέλησή του» από την κεφαλή των Μπολσόι, το 1995, και να αποχωρήσει.

Ο ίδιος έχει ήδη εστιάσει την προσοχή του σε νέα ανεβάσματα κλασικών έργων όπως η «Ωραία Κοιμωμένη» και η «Ζιζέλ» και ξεκινά συνεργασίες με άλλους θεσμούς, ιδρύοντας παράλληλα τη δική του ομάδα, την Grigorovich Ballet Theatre, με βάση το Κρασνοντάρ του ρωσικού νότου όπου και έχει μετακομίσει από τη Μόσχα. Από το 1995 μέχρι τον θάνατό της το 2008, η σύζυγός του και πρώην πρίμα μπαλαρίνα Natalia Bessmertnova συμμετείχε στις παραγωγές του ως υπεύθυνη της διδασκαλίας των χορευτών.

Η πορεία του βέβαια θα ξαναδιασταυρωθεί σύντομα με τα Μπολσόι, όταν, το 2001, ο Γκριγκορόβιτς επιστρέφει ως μέλος της ομάδας χορογράφων. Έκτοτε μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Μόσχα και το δικό του δημιούργημα, περιοδεύοντας με παραγωγές σε όλο τον κόσμο και προεδρεύοντας σε κριτικές επιτροπές για διεθνείς διαγωνισμούς κλασικού μπαλέτου.

Στο Ηρώδειο επιστρέφει με ένα από τα πιο αναγνωρισμένα έργα του, τον «Σπάρτακο», σε μουσική σύνθεση του αρμενικής καταγωγής Ρώσου συνθέτη Αράμ Χατσατουριάν. Το μπαλέτο βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και η χορογραφία του Γκριγκορόβιτς είναι ιδιαίτερα απαιτητική τεχνικά, με σημεία ακροβατικά που κόβουν την ανάσα. Η παρουσίασή του στην Αθήνα γίνεται στο πλαίσιο της περιοδείας για τα 50 χρόνια από την πρεμιέρα του έργου στα Μπολσόι (στο Ηρώδειο είχε παρουσιαστεί ξανά το 1977). Η παραγωγή ανήκει πλέον στη δική του ομάδα, συμμετέχουν όμως στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αναγνωρισμένοι σολίστ των Μπολσόι. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως θεωρεί το Ηρώδειο το ιδανικό σκηνικό γι' αυτή την παράσταση, την όποια προετοιμάζει κάθε φορά με βάση αυτό το θέατρο.

Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Σκηνή από την «Ωραία Κοιμωμένη»
 

Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter
O Γιούρι Γκριγκόροβιτς σε πρόβα του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Φωτο: Дамир Юсупов
Ποιος είναι επιτέλους ο 91χρονος «θρύλος των Μπολσόι», Γιούρι Γκριγκορόβιτς; Facebook Twitter

Info

Grigorovich Ballet Theatre of Russia - Spartacus

Με την συμμετοχή κορυφαίων σολίστ του Μπολσόι

Ορχήστρα και χορωδία Grigorovich Ballet

Μπαλέτο σε τρεις πράξεις, δώδεκα σκηνές και εννέα μονολόγους

Ωδείο Ηρώδου Αττικού

10/10, 20:30

Διάρκεια: Δύο ώρες και σαράντα λεπτά μαζί με δύο διαλείμματα

Δραματουργική επεξεργασία: Γιούρι Γκριγκορόβιτς, βασισμένο στο βιβλίο του Ραφαέλο Τζιοβανόλι πάνω σε γεγονότα από την αρχαία ιστορία και σε σενάριο Ν. Βολκόφ.

Παραγωγή – Χορογραφία: Γιούρι Γκριγκορόβιτς

Σκηνικά – Κοστούμια: Σιμόν Βιρσαλάτζε

Διανομή:

Σπάρτακος: Ντένις Ρόντκιν, πρώτος σολίστ του θεάτρου Μπολσόι

Κράσσος: Αλεξάντερ Βολτσκόβ, πρώτος σολίστ του θεάτρου Μπολσόι

Αίγινα: Εκατερίνα Σιπούλινα, πρώτη σολίστ του θεάτρου Μπολσόι

Φρυγία: Μαρία Βινογκράτοβα, πρώτη σολίστ του θεάτρου Μπολσόι

Θέατρο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής

Θέατρο / Τα τρία στάδια του κύκλου της οργής σε μια περφόρμανς χορού και πρωτότυπης μουσικής

Από την αδυναμία επικοινωνίας στην έκρηξη και τη συνειδητοποίηση: Ο Σταύρος Γασπαράτος συνδιαλέγεται με την οργή του, με τη βοήθεια τριών χορογράφων, στο νέο του μουσικό έργο με τίτλο «Rage Park»
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Γιατί όπως το λέει ο Κωσταλας είναι το σωστο. Το ‘Ο’ όταν δεν τονίζεται προφέρεται ‘Α’. Το όνομα είναι ρωσικό άρα η σωστή προφορα είναι η ρωσική, όχι η αμερικανική (εξού και ο τόνος) :)