Ο Αργύρης Ξάφης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες και μετά τις ρουφά πάλι πίσω. Έχει τόσα ωραία μέρη και τόσες επιλογές, αλλά επειδή είναι τόσο μεγάλη, χαοτική και χωρίς κοινωνική συνοχή, αμέσως εξαφανίζονται, και πάλι από την αρχή, και στο τέλος κουράζεσαι να τα βγάλεις περα. Φωτό: LIFO/Πάνος Μιχαήλ

Ο Αργύρης Ξάφης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Μέχρι που έγινα 5 χρόνων μέναμε στο Περιστέρι κι έχω πολλές μνήμες από τότε. Θυμάμαι κάτι που είναι σημαντικό στη ζωή μου ακόμα και τώρα. Γύρω από το σπίτι μου υπήρχαν πέντε κινηματογράφοι, η Ριβιέρα, η Έλενα, η Κύπρος, ο Φοίβος κι άλλος ένας, κι έτσι έβλεπα ταινίες 3-4 φορές τη βδομάδα.

Έβλεπα όλα τα παιδικά τα πρωινά του Σαββάτου και ό,τι άλλο μπορούσα. Θυμάμαι να έχω δει το Κράμερ εναντίον Κράμερ, τα Σαγόνια του καρχαρία και το Κινγκ Κονγκ. Ήμουν άρρωστος με τον κινηματογράφο - νομίζω ότι αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα κι αργότερα με την υποκριτική, γιατί θέατρο δεν είχα δει μέχρι που πήγα στο Εθνικό.

• Κατέληξα στη δραματική σχολή του Εθνικού λίγο από ένστικτο, λίγο από τύχη. Πήγε να δώσει μια φίλη μου, κατέβηκα μέχρι το Εθνικό και με το που μπήκα μέσα μου άρεσε. Μέσα σε 2 βδομάδες προετοιμάστηκα, έδωσα, πέρασα. Είχα περάσει στο Πολυτεχνείο και δεν πήγα ποτέ.

Το θέατρο πάντα μου παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ό,τι η τηλεόραση. Τουλάχιστον στο θέατρο, όσο καιρό κάνω πρόβες και παραστάσεις, πληρώνομαι. Στην τηλεόραση υπογράφεις ότι θα πληρωθείς έξι μήνες μετά την προβολή και πλέον δεν ξέρεις αν θα προβληθεί ποτέ το σίριαλ. Η τηλεόραση δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια. Πολλοί ηθοποιοί έχασαν τη δουλειά που είχανε για χρόνια κι αυτό τους έχει αφήσει τρομερά εκτεθειμένους. Eννοώ ότι το θέατρο έχει μια αυτοδιαχείριση, είναι πιο χειροπιαστό.

• Η σχολή δεν μου άρεσε καθόλου. Εγώ έβλεπα ηθοποιούς τύπου Πατσίνο και μου φαινόταν ότι αυτοί είναι άμεσοι και απλοί, ενώ στη σχολή μας διδάσκανε πώς παίζανε το 1930. Είχε μια «θεατρίλα» το Εθνικό που εγώ δεν την καταλάβαινα. Είχα το θράσος της νιότης - το ένστικτό μου ήταν μεν σωστό, αλλά, από την άλλη, χρειάζεται μια διαδικασία για να φτάσεις να γίνεις ηθοποιός.

Στη σχολή ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, και επειδή εγώ δεν μπορούσα να υποταχθώ σε αυτό αλλά και επειδή ήμουν σ' ένα έτος διασπασμένο. Δεν υπήρχε καθόλου η αίσθηση της ομαδικότητας ή της συνεργασίας, ο καθένας ήταν μόνος του.

• Στο τρίτο έτος της σχολής έκανε το θέατρο Αμόρε μια τεράστια οντισιόν για να πάρει νέο κόσμο. Πήγα, με πήρανε και ξεκινήσαμε με το Shopping and Fucking. Ξανάρχισα από το μηδέν. Έπρεπε να μάθω ένα σωρό πράγματα σε σχέση με το θέατρο: ετοιμότητα, χιούμορ, αισθητική, δραματουργία. Ήταν η χρονιά του Trainspotting και του κινήματος in yer face - εκεί βγήκαν και θεατρικοί συγγραφείς, όπως η Σάρα Κέιν και ο Μαρκ Ρέιβενχιλ.

Το Shopping and Fucking έκανε ένα καλό, ότι πρώτη φορά μετά από παρα πολλά χρόνια μπήκαν εικοσάχρονοι στο θέατρο. Μέχρι τότε στο θέατρο πήγαιναν μόνο 60χρονοι και 50χρονοι.Το έργο παιζόταν δυο χρόνια στον Εξώστη, όπου χώραγαν 60 άτομα, αλλά βάζαμε 130 - είχε μπροστά μέχρι και τρεις σειρές οκλαδόν.

• Το Αμόρε είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό: παρείχε ένα πλαίσιο στο οποίο μπορούσαν να συνυπάρξουν κάποιοι άνθρωποι χωρίς να συγκρούονται. Μπορεί να παιζόταν κάτι στον Εξώστη και κάτι τελείως διαφορετικό στο φουαγέ. Εκεί μέσα υπήρχαν ο Στάθης Λιβαθινός, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Μαστοράκης, ο Χουβαρδάς, όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες που κυριαρχούν σήμερα, και ο καθένας τους είχε άλλο ύφος, άλλες απόψεις, άλλη αισθητική.

• Όταν έκλεισε, στην αρχή έκλαψα, γιατί ήμουνα εκεί έντεκα χρόνια. ένιωσα σαν να χωρίζω από μια σχέση, μετά όμως η ζωή σε πάει μπροστά και δεν θυμάσαι τη στενοχώρια. Και ακόμα δουλεύω με τους βασικούς συνεργάτες μου από εκεί, τον Θωμά Μοσχόπουλο και την Άννα Μάσχα.

• Τα πρώτα χρόνια μετά τη σχολή έκανα ρολάκια στο σινεμά, μετά μια καλτ, μεγάλου μήκους ταινία που λεγόταν Κανείς δεν χάνει σε όλα, μια ελληνική ταινία επιστημονικής φαντασίας που είχε ψηφιστεί ως η χειρότερη ταινία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έκανα έναν χάκερ με μπλε μαλλιά, ο οποίος είχε έναν ραδιοφωνικό σταθμό μέσα σ' ένα καράβι στη μέση του πουθενά κι έκανε εκπομπές από εκεί.

Μετά από χρόνια, όταν βγήκε σε DVD, πήγα και την αγόρασα, γιατί πίστευα ότι κάποιος πρέπει να το 'χει αυτό το πράγμα. «Θα πεθάνουμε και θα χαθεί για πάντα», σκέφτηκα. Μετά έπαιξα στην πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λάνθιμου, που λεγόταν Uranisco Disco, έπαιξα στις δυο πρώτες ταινίες του Γιάνναρη και τώρα, ξαφνικά, μέσα σε δυο χρόνια έχω κάνει τρεις ταινίες. Τη Χρυσόσκονη, το Απ' τα κόκαλα βγαλμένα και το J.A.C.E. του Καραμαγγιώλη.

Από το Αμόρε είχα μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα, η ζωή μου δεν περιλαμβάνει ούτε χαϊλίκια ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν πήγαινα ποτέ από κλαμπ σε κλαμπ κι από εστιατόριο σε εστιατόριο. Οπότε, η κρίση το μόνο που μου έκανε ήταν να μου δώσει την ευκαιρία να πω σε κάποιους: «Εγώ ζω έτσι. Θέλετε να σας δείξω πως μπορεί να ζήσει κανείς με αυτό τον τρόπο;».

• Είναι ένας συγκλονιστικός ρόλος ο Μακμπέθ, είναι φτιαγμένος κι ενταγμένος σ' ένα συγκλονιστικό έργο, μικρό και συμπυκνωμένο. Ήρθε ο χρόνος και η στιγμή που δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος, αφού μιλάει για τη διαπραγμάτευση με την εξουσία. Είναι ένα έργο με τρομερό σασπένς, ένα θρίλερ που θέτει τρομερά ζητήματα: το ζήτημα της εξουσίας, ποιος έχει το πάνω και ποιος το κάτω χέρι, ποιος πατάει επί πτωμάτων, ποιος όχι, ποιος είναι ο ηθικός και ποιος ο ανήθικος. Πρόκειται για σημαντικά θέματα, τα οποία δεν χρειάζεται καν να επικαιροποιήσεις ή να τους φορέσεις κουστούμι για να τα βάλεις στο σήμερα.

• Από το Αμόρε είχα μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα, η ζωή μου δεν περιλαμβάνει ούτε χαϊλίκια ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν πήγαινα ποτέ από κλαμπ σε κλαμπ κι από εστιατόριο σε εστιατόριο. Οπότε, η κρίση το μόνο που μου έκανε ήταν να μου δώσει την ευκαιρία να πω σε κάποιους: «Εγώ ζω έτσι. Θέλετε να σας δείξω πως μπορεί να ζήσει κανείς με αυτό τον τρόπο;».

• Το θέατρο πάντα μου παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ό,τι η τηλεόραση. Τουλάχιστον στο θέατρο, όσο καιρό κάνω πρόβες και παραστάσεις, πληρώνομαι. Στην τηλεόραση υπογράφεις ότι θα πληρωθείς έξι μήνες μετά την προβολή και πλέον δεν ξέρεις αν θα προβληθεί ποτέ το σίριαλ. Μπορεί να έχεις ξοδέψει άπειρες ώρες και να μην πάρεις ευρώ. Η τηλεόραση δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια. Πολλοί ηθοποιοί έχασαν τη δουλειά που είχανε για χρόνια κι αυτό τους έχει αφήσει τρομερά εκτεθειμένους. Eννοώ ότι το θέατρο έχει μια αυτοδιαχείριση, είναι πιο χειροπιαστό.

• Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες και μετά τις ρουφά πάλι πίσω. Έχει τόσα ωραία μέρη και τόσες επιλογές, αλλά επειδή είναι τόσο μεγάλη, χαοτική και χωρίς κοινωνική συνοχή, αμέσως εξαφανίζονται, και πάλι από την αρχή, και στο τέλος κουράζεσαι να τα βγάλεις περα.

• Mένω ψηλά στους Αμπελόκηπους, σχεδόν στην Ελληνορώσων. Όσο περνάει ο καιρός μού αρέσει η περιοχή μου - η κρίση έχει και μερικά καλά. Έχω γνωρίσει περισσότερο τη γειτονιά μου κι έχω καταλάβει ποιοι μένουν γύρω μου. Έχoυμε ξαναγίνει γειτονιά. Τυχαίνει να συναντήσω κάποιον στον δρόμο που τον έχω δει 100 φορές και να πούμε «γεια» και «τι έγινε» και μετά να ρίξουμε και δυο βρισίδια για την κατάσταση και να συμφωνήσουμε.

Παλιότερα πήγαινε ο καθένας, έκανε τα ψώνια του και μετά κρυβόταν στο σπίτι του για να δει τηλεόραση. Τώρα δεν είναι έτσι. Συζητάμε για το πού θα βάλουμε ράμπα για τα ποδήλατα, από πού θα περνούν τα καρότσια με τα μωρά. Δεν γίνονταν τέτοιες συζητήσεις παλιά. Όταν δεν μπορείς μόνος σου, ή κλείνεσαι στον εαυτό σου και μαραζώνεις και λες «Θεέ μου, θα ψοφήσω μόνος μου» ή λες «Βοήθεια παιδιά, ακούει κανείς;». Και σου απαντούν, «Κι εγώ βοήθεια θέλω να φωνάξω, έλα να πιαστούμε χέρι-χέρι μπας και δεν πέσουμε».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 12.1.2012

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ