Ο Αργύρης Ξάφης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες και μετά τις ρουφά πάλι πίσω. Έχει τόσα ωραία μέρη και τόσες επιλογές, αλλά επειδή είναι τόσο μεγάλη, χαοτική και χωρίς κοινωνική συνοχή, αμέσως εξαφανίζονται, και πάλι από την αρχή, και στο τέλος κουράζεσαι να τα βγάλεις περα. Φωτό: LIFO/Πάνος Μιχαήλ

Ο Αργύρης Ξάφης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Μέχρι που έγινα 5 χρόνων μέναμε στο Περιστέρι κι έχω πολλές μνήμες από τότε. Θυμάμαι κάτι που είναι σημαντικό στη ζωή μου ακόμα και τώρα. Γύρω από το σπίτι μου υπήρχαν πέντε κινηματογράφοι, η Ριβιέρα, η Έλενα, η Κύπρος, ο Φοίβος κι άλλος ένας, κι έτσι έβλεπα ταινίες 3-4 φορές τη βδομάδα.

Έβλεπα όλα τα παιδικά τα πρωινά του Σαββάτου και ό,τι άλλο μπορούσα. Θυμάμαι να έχω δει το Κράμερ εναντίον Κράμερ, τα Σαγόνια του καρχαρία και το Κινγκ Κονγκ. Ήμουν άρρωστος με τον κινηματογράφο - νομίζω ότι αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα κι αργότερα με την υποκριτική, γιατί θέατρο δεν είχα δει μέχρι που πήγα στο Εθνικό.

• Κατέληξα στη δραματική σχολή του Εθνικού λίγο από ένστικτο, λίγο από τύχη. Πήγε να δώσει μια φίλη μου, κατέβηκα μέχρι το Εθνικό και με το που μπήκα μέσα μου άρεσε. Μέσα σε 2 βδομάδες προετοιμάστηκα, έδωσα, πέρασα. Είχα περάσει στο Πολυτεχνείο και δεν πήγα ποτέ.

Το θέατρο πάντα μου παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ό,τι η τηλεόραση. Τουλάχιστον στο θέατρο, όσο καιρό κάνω πρόβες και παραστάσεις, πληρώνομαι. Στην τηλεόραση υπογράφεις ότι θα πληρωθείς έξι μήνες μετά την προβολή και πλέον δεν ξέρεις αν θα προβληθεί ποτέ το σίριαλ. Η τηλεόραση δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια. Πολλοί ηθοποιοί έχασαν τη δουλειά που είχανε για χρόνια κι αυτό τους έχει αφήσει τρομερά εκτεθειμένους. Eννοώ ότι το θέατρο έχει μια αυτοδιαχείριση, είναι πιο χειροπιαστό.

• Η σχολή δεν μου άρεσε καθόλου. Εγώ έβλεπα ηθοποιούς τύπου Πατσίνο και μου φαινόταν ότι αυτοί είναι άμεσοι και απλοί, ενώ στη σχολή μας διδάσκανε πώς παίζανε το 1930. Είχε μια «θεατρίλα» το Εθνικό που εγώ δεν την καταλάβαινα. Είχα το θράσος της νιότης - το ένστικτό μου ήταν μεν σωστό, αλλά, από την άλλη, χρειάζεται μια διαδικασία για να φτάσεις να γίνεις ηθοποιός.

Στη σχολή ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, και επειδή εγώ δεν μπορούσα να υποταχθώ σε αυτό αλλά και επειδή ήμουν σ' ένα έτος διασπασμένο. Δεν υπήρχε καθόλου η αίσθηση της ομαδικότητας ή της συνεργασίας, ο καθένας ήταν μόνος του.

• Στο τρίτο έτος της σχολής έκανε το θέατρο Αμόρε μια τεράστια οντισιόν για να πάρει νέο κόσμο. Πήγα, με πήρανε και ξεκινήσαμε με το Shopping and Fucking. Ξανάρχισα από το μηδέν. Έπρεπε να μάθω ένα σωρό πράγματα σε σχέση με το θέατρο: ετοιμότητα, χιούμορ, αισθητική, δραματουργία. Ήταν η χρονιά του Trainspotting και του κινήματος in yer face - εκεί βγήκαν και θεατρικοί συγγραφείς, όπως η Σάρα Κέιν και ο Μαρκ Ρέιβενχιλ.

Το Shopping and Fucking έκανε ένα καλό, ότι πρώτη φορά μετά από παρα πολλά χρόνια μπήκαν εικοσάχρονοι στο θέατρο. Μέχρι τότε στο θέατρο πήγαιναν μόνο 60χρονοι και 50χρονοι.Το έργο παιζόταν δυο χρόνια στον Εξώστη, όπου χώραγαν 60 άτομα, αλλά βάζαμε 130 - είχε μπροστά μέχρι και τρεις σειρές οκλαδόν.

• Το Αμόρε είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό: παρείχε ένα πλαίσιο στο οποίο μπορούσαν να συνυπάρξουν κάποιοι άνθρωποι χωρίς να συγκρούονται. Μπορεί να παιζόταν κάτι στον Εξώστη και κάτι τελείως διαφορετικό στο φουαγέ. Εκεί μέσα υπήρχαν ο Στάθης Λιβαθινός, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Μαστοράκης, ο Χουβαρδάς, όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες που κυριαρχούν σήμερα, και ο καθένας τους είχε άλλο ύφος, άλλες απόψεις, άλλη αισθητική.

• Όταν έκλεισε, στην αρχή έκλαψα, γιατί ήμουνα εκεί έντεκα χρόνια. ένιωσα σαν να χωρίζω από μια σχέση, μετά όμως η ζωή σε πάει μπροστά και δεν θυμάσαι τη στενοχώρια. Και ακόμα δουλεύω με τους βασικούς συνεργάτες μου από εκεί, τον Θωμά Μοσχόπουλο και την Άννα Μάσχα.

• Τα πρώτα χρόνια μετά τη σχολή έκανα ρολάκια στο σινεμά, μετά μια καλτ, μεγάλου μήκους ταινία που λεγόταν Κανείς δεν χάνει σε όλα, μια ελληνική ταινία επιστημονικής φαντασίας που είχε ψηφιστεί ως η χειρότερη ταινία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έκανα έναν χάκερ με μπλε μαλλιά, ο οποίος είχε έναν ραδιοφωνικό σταθμό μέσα σ' ένα καράβι στη μέση του πουθενά κι έκανε εκπομπές από εκεί.

Μετά από χρόνια, όταν βγήκε σε DVD, πήγα και την αγόρασα, γιατί πίστευα ότι κάποιος πρέπει να το 'χει αυτό το πράγμα. «Θα πεθάνουμε και θα χαθεί για πάντα», σκέφτηκα. Μετά έπαιξα στην πρώτη ταινία μικρού μήκους του Λάνθιμου, που λεγόταν Uranisco Disco, έπαιξα στις δυο πρώτες ταινίες του Γιάνναρη και τώρα, ξαφνικά, μέσα σε δυο χρόνια έχω κάνει τρεις ταινίες. Τη Χρυσόσκονη, το Απ' τα κόκαλα βγαλμένα και το J.A.C.E. του Καραμαγγιώλη.

Από το Αμόρε είχα μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα, η ζωή μου δεν περιλαμβάνει ούτε χαϊλίκια ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν πήγαινα ποτέ από κλαμπ σε κλαμπ κι από εστιατόριο σε εστιατόριο. Οπότε, η κρίση το μόνο που μου έκανε ήταν να μου δώσει την ευκαιρία να πω σε κάποιους: «Εγώ ζω έτσι. Θέλετε να σας δείξω πως μπορεί να ζήσει κανείς με αυτό τον τρόπο;».

• Είναι ένας συγκλονιστικός ρόλος ο Μακμπέθ, είναι φτιαγμένος κι ενταγμένος σ' ένα συγκλονιστικό έργο, μικρό και συμπυκνωμένο. Ήρθε ο χρόνος και η στιγμή που δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος, αφού μιλάει για τη διαπραγμάτευση με την εξουσία. Είναι ένα έργο με τρομερό σασπένς, ένα θρίλερ που θέτει τρομερά ζητήματα: το ζήτημα της εξουσίας, ποιος έχει το πάνω και ποιος το κάτω χέρι, ποιος πατάει επί πτωμάτων, ποιος όχι, ποιος είναι ο ηθικός και ποιος ο ανήθικος. Πρόκειται για σημαντικά θέματα, τα οποία δεν χρειάζεται καν να επικαιροποιήσεις ή να τους φορέσεις κουστούμι για να τα βάλεις στο σήμερα.

• Από το Αμόρε είχα μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα, η ζωή μου δεν περιλαμβάνει ούτε χαϊλίκια ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν πήγαινα ποτέ από κλαμπ σε κλαμπ κι από εστιατόριο σε εστιατόριο. Οπότε, η κρίση το μόνο που μου έκανε ήταν να μου δώσει την ευκαιρία να πω σε κάποιους: «Εγώ ζω έτσι. Θέλετε να σας δείξω πως μπορεί να ζήσει κανείς με αυτό τον τρόπο;».

• Το θέατρο πάντα μου παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ό,τι η τηλεόραση. Τουλάχιστον στο θέατρο, όσο καιρό κάνω πρόβες και παραστάσεις, πληρώνομαι. Στην τηλεόραση υπογράφεις ότι θα πληρωθείς έξι μήνες μετά την προβολή και πλέον δεν ξέρεις αν θα προβληθεί ποτέ το σίριαλ. Μπορεί να έχεις ξοδέψει άπειρες ώρες και να μην πάρεις ευρώ. Η τηλεόραση δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια. Πολλοί ηθοποιοί έχασαν τη δουλειά που είχανε για χρόνια κι αυτό τους έχει αφήσει τρομερά εκτεθειμένους. Eννοώ ότι το θέατρο έχει μια αυτοδιαχείριση, είναι πιο χειροπιαστό.

• Η Αθήνα είναι μια πόλη που σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες και μετά τις ρουφά πάλι πίσω. Έχει τόσα ωραία μέρη και τόσες επιλογές, αλλά επειδή είναι τόσο μεγάλη, χαοτική και χωρίς κοινωνική συνοχή, αμέσως εξαφανίζονται, και πάλι από την αρχή, και στο τέλος κουράζεσαι να τα βγάλεις περα.

• Mένω ψηλά στους Αμπελόκηπους, σχεδόν στην Ελληνορώσων. Όσο περνάει ο καιρός μού αρέσει η περιοχή μου - η κρίση έχει και μερικά καλά. Έχω γνωρίσει περισσότερο τη γειτονιά μου κι έχω καταλάβει ποιοι μένουν γύρω μου. Έχoυμε ξαναγίνει γειτονιά. Τυχαίνει να συναντήσω κάποιον στον δρόμο που τον έχω δει 100 φορές και να πούμε «γεια» και «τι έγινε» και μετά να ρίξουμε και δυο βρισίδια για την κατάσταση και να συμφωνήσουμε.

Παλιότερα πήγαινε ο καθένας, έκανε τα ψώνια του και μετά κρυβόταν στο σπίτι του για να δει τηλεόραση. Τώρα δεν είναι έτσι. Συζητάμε για το πού θα βάλουμε ράμπα για τα ποδήλατα, από πού θα περνούν τα καρότσια με τα μωρά. Δεν γίνονταν τέτοιες συζητήσεις παλιά. Όταν δεν μπορείς μόνος σου, ή κλείνεσαι στον εαυτό σου και μαραζώνεις και λες «Θεέ μου, θα ψοφήσω μόνος μου» ή λες «Βοήθεια παιδιά, ακούει κανείς;». Και σου απαντούν, «Κι εγώ βοήθεια θέλω να φωνάξω, έλα να πιαστούμε χέρι-χέρι μπας και δεν πέσουμε».

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 12.1.2012

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ