«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ

«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
0

Γραμμένο πριν από ακριβώς 150 χρόνια, το 1869, όταν ο σπουδαίος Γάλλος λογοτέχνης Βικτόρ Ουγκό βρισκόταν στην εξορία και συγκεκριμένα στην Αγγλία, το σχετικά άγνωστο μυθιστόρημα του «Ο άνθρωπος που γελά» εξελίσσεται στο Λονδίνο των αρχών του 18ου αιώνα και αφορά τα πολιτικά ήθη της εποχής.


Ο συγγραφέας σκαρφίστηκε μια ιστορία μέσα από την οποία μίλησε για την αγγλική κοινωνία αλλά έμμεσα καυτηρίασε και την πατρίδα του.


Ένας στιγματισμένος νέος άντρας, ο Γκουίνπλεν, με χαραγμένο ένα χαμόγελο επάνω στο πρόσωπο του, θύμα πολιτικής απαγωγής ως παιδί, γίνεται αντικείμενο κοινωνικής εκμετάλλευσης και ενός αδιέξοδου πολιτικού «πειράματος».


Με φόντο μια κοινωνία όπου οι ταξικές οριοθετήσεις είναι απόλυτες, η ιεραρχία των ισχυρών αποτελείται από αλαζόνες εκπροσώπους της εξουσίας και του πλούτου έχοντας απέναντί τους έναν εξαθλιωμένο και τρομοκρατημένο λαό που αδυνατεί να αντιδράσει.

Λέει κάποιος «είναι καλύτερο να παραμορφώνεις παρά να σκοτώνεις». Φυσικά την παραμόρφωση μπορείς να την κάνεις με πολλούς τρόπους. Όπως βάζοντας μια ταμπέλα σε κάποιον ότι είναι γκέι –είναι μια παραμόρφωση κι αυτό–, του στιγματίζεις την προσωπικότητα για πάντα ή ότι κάποιος είναι κουλτουριάρης επίσης είναι μια παραμόρφωση η οποία αφοπλίζει τον άλλον από τα επιχειρήματα του.

Όταν ο «Άνθρωπος που γελά», ένας σαλτιμπάγκος που από διασκεδαστής του δρόμου βρίσκεται στο επίκεντρο και στη δίνη μιας ολόκληρης κοινωνίας, θα τολμήσει να εκφράσει και να κραυγάσει την κοινωνική αδικία, τον καταπίνει η αναλγησία των ισχυρών.


Ο σκηνοθέτης και συνθέτης Θοδωρής Αμπαζής, αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ο οποίος πειραματίζεται σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία με ένα μουσικό θέατρο εμπνευσμένο από την όπερα αλλά και από πρωτοποριακή μουσική, επέλεξε να μεταφέρει αυτό το έργο του Ουγκό για καθαρά πολιτικούς λόγους, χωρίς να θέλει να μειώσει τη ρομαντική πλευρά του, στήνοντας μια θεαματική παράσταση.

Συναντηθήκαμε λίγες ώρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης που ανεβαίνει στο Ρεξ της οδού Πανεπιστημίου και μου εξήγησε το σκεπτικό πίσω από το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα, καθώς το ελληνικό θέατρο δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στο μιούζικαλ, όπως εν πρώτοις χαρακτηρίζει και ο ίδιος την εκδοχή του αυτή.

 
«Η λογοτεχνία είναι πρόσφορη για το μουσικό θέατρο γιατί δεν έχεις δεδομένη φόρμα όπως έχεις στο θέατρο, ένα μυθιστόρημα είναι ένα ανοικτό κείμενο. Συζητάγαμε με τον Στάθη Λιβαθινό την πιθανότητα να έκανα τους "Άθλιους" ή την "Παναγία των Παρισίων", μέχρι που επανακάλυψα τον "Άνθρωπο που γελά".


Κόλλησα με τον τίτλο και ψάχνοντας είδα ότι έχει παιχτεί πολύ, αλλά όχι στην Ελλάδα. Έχει γίνει σύγχρονη όπερα στη Γερμανία, είναι διάσημο μιούζικαλ στην Αγγλία με τον τίτλο "The Grinning Man", έχει γίνει μιούζικαλ και στα κινέζικα, έως και στη Ρωσία.


Όταν το διάβασα τρελάθηκα, το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Χρησιμοποιούμε τη μετάφραση της Ντορέττας Πέππα αλλά η διασκευή και το λιμπρέτο είναι δικά μου και της Έρσης Αδριανού. Είναι πολύ πιο μουσικό από άλλες δουλειές μου, έχει πολλά στοιχεία μιούζικαλ».


— Αλλά δεν είναι κυρίως πολιτικοί οι λόγοι που το επιλέξατε;

Απόλυτα. Το έργο έχει πάρα πολλές αναλογίες. Μια αναλογία είναι ότι τόσο η περίοδος που γράφτηκε όσο και η περίοδος που διαδραματίζεται έρχονται μετά από μια μεγάλη απογοήτευση.


Το 1700 έχουμε την Παλινόρθωση, δηλαδή την κατάλυση της δημοκρατίας από τον Κρόμγουελ, οπότε κάποιοι λόρδοι βρίσκονταν στην εξορία και κάποιους τους έχουν σκοτώσει με την επιστροφή του βασιλιά Κάρολου.


Η άλλη περίοδος είναι όταν γράφεται από τον Ουγκό μετά την κατάλυση της δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα ΙΙΙ. Πάλι ένας λαός σε απογοήτευση, πάλι ένας λαός που είναι κουρασμένος να επαναστατήσει.

«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Ο Ουγκό με τον «Άνθρωπο που γελά» έφτιαξε μια παραβολή. Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO


— Γιατί ο Ουγκό επέλεξε να διαδραματίζεται η ιστορία του στην Αγγλία;

Καταρχάς γιατί βρισκόταν στην Αγγλία σε εξορία εκείνη την περίοδο και δεύτερον διότι δεν ήθελε να κάνει ευθεία επίθεση στον Ναπολέοντα. Ήθελε κάποια στιγμή να επιστρέψει στη Γαλλία και τον ενδιέφερε η πολιτική καριέρα.


Με τον «Άνθρωπο που γελά» έφτιαξε μια παραβολή. Προτίμησε να το τοποθετήσει στην Αγγλία.


Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι καθώς η βασίλισσα Άννα είχε πολλά προβλήματα σωματικά, δεν εκτελούσε τα καθήκοντά της. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στις συντεχνίες ουσιαστικά να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, να γίνονται δολοπλοκίες και ίντριγκες.


Όταν ο Ουγκό έγραφε το έργο, 130 χρόνια μετά, μιλούσε για μια μεγάλη απογοήτευση. Έχει μεγάλη σημασία για μας το δεδομένο ότι σε όλο το έργο, αυτός ο σαλτιμπάγκος που καταφέρνει να πάει στη βουλή των λόρδων για να πει πέντε πράγματα, τη στιγμή που λέει ένα όχι, είναι το πρώτο όχι που ακούγεται, όταν όλοι μέχρι εκείνη τη στιγμή λένε ναι, κι εκείνος ξεκινάει ένα επαναστατικό λογύδριο.

Επειδή όμως είναι στιγματισμένος, είναι χαραγμένος από την εξουσία με βίαιο τρόπο, όλοι κοιτάνε την παραμόρφωση και δεν ακούνε αυτά που λέει. Κανείς δεν ασχολείται μαζί του πραγματικά.

Λέει κάποιος «είναι καλύτερο να παραμορφώνεις παρά να σκοτώνεις». Φυσικά την παραμόρφωση μπορείς να την κάνεις με πολλούς τρόπους. 

 
Με το που βγαίνει να μιλήσει, αυτή η παραμόρφωση που του έκανε η εξουσία, και τον στιγμάτισε για όλη του τη ζωή, τον κάνει ουσιαστικά να μην ακούγεται.


Εγώ, που είμαι μουσικός και ασχολούμαι με τον οπτικό ήχο, λέω ότι ο ήχος που παράγει αυτό που του έχουν κάνει είναι τόσο δυνατός που δεν ακούγεται η φωνή του. Γιατί ο οπτικός ήχος, αυτό που βλέπεις αυτομάτως, δημιουργεί ένα φίλτρο και χάνεται το επιχείρημα.


Υπάρχει και μια ρομαντική ιστορία στο έργο με την τυφλή Ντέα, αλλά για μένα είναι δευτερευούσης σημασίας. Ακόμα και η ερωτική ιστορία που έχει να κάνει με τη δούκισσα Ζοζιάνα βασίζεται κυρίως στο ότι αυτή αντιπροσωπεύει ένα σύστημα εξουσίας. Κι αυτό είναι πολύ ελκυστικό, φυσικά.


Άρα κυρίως πολιτικό είναι το έργο, πολιτική είναι και η διασκευή μας καθώς έχουμε απαλείψει πολλά από τα ρομαντικά στοιχεία. Υπάρχει και πολλή ευαίσθητη μουσική.


Πάντως σε όλο το έργο έχουμε αφαιρέσει –αυτό είναι δική μας επέμβαση– τα όχι του κειμένου, ώστε το όχι που ακούγεται στη βουλή των λόρδων είναι το πρώτο όχι που ακούγεται σε όλη την παράσταση.


Κι αυτό είναι σοκαριστικό για όσους βρίσκονται στη σκηνή και αντιδρούν μετά από μια μεγάλη παύση, σαν να μην την έχουν ξανακούσει και δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτή η λέξη.


Για την εποχή μας, αυτό είναι και συμβολικό και πραγματικό. Αυτός είναι και ο πυρήνας της παράστασής μας.

«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Είναι μια σύγχρονη μορφή μουσικού θεάτρου που έλκεται από το μιούζικαλ και την όπερα. Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO


— Η εκδοχή σας έχει στοιχεία μιούζικαλ αλλά απέχει και από τα κλασικά δείγματα του είδους που τα χαρακτηρίζει το θέαμα και η ελαφρότητα. Σε ποιο είδος θα το τοποθετούσατε εσείς;

Είναι μια σύγχρονη μορφή μουσικού θεάτρου που έλκεται από το μιούζικαλ και την όπερα. Είναι ένα υβρίδιο είδος, μια νέα μορφή που ψάχνω εδώ και 25 χρόνια.


Σε αυτή την παράσταση υπάρχουν στοιχεία καθαρού μιούζικαλ, τραγούδια που δεν έχω ξαναγράψει έτσι.


Δεν έχει την ελαφρότητα του μιούζικαλ, δεν έχει σκηνές συνδεδεμένες απλά για να ακούσουμε τα τραγούδια, έχει στιβαρή δραματουργία που μάλιστα εξελίσσεται μέσα από κομμάτια καθαρού θεάτρου, ενός drama theater όπου συναντιούνται άνθρωποι και προωθούν τη δράση μέσα σε αυτό που συμβαίνει.


Άρα, ναι, θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα ιδιόμορφο μιούζικαλ, ένα νέο μιούζικαλ του 21ου αιώνα.


Ένα έργο είτε αφορά είτε δεν αφορά. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο αφορά και ότι δεν είναι για μικρό αλλά για μεγάλο κοινό.

«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Η Εβελίνα Παπούλια επιστρατεύτηκε για να ερμηνεύσει τον ρόλο της δούκισσας Ζοζιάνα. Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO

Η Εβελίνα Παπούλια η οποία έχει μακρά πορεία στο μιούζικαλ επιστρατεύτηκε για να ερμηνεύσει τον ρόλο της δούκισσας Ζοζιάνα, είναι ενθουσιασμένη με τον πειραματικό χαρακτήρα του έργου.

Της ζήτησα να μου μιλήσει για την τολμηρή της απόφαση να συμμετάσχει σε αυτό. Μου εξηγεί:

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μουσικό θέατρο, το 80% είναι μουσική εκτός από εκεί που υπάρχει μόνο πρόζα. Σε πολλά σημεία η δράση γίνεται μόνο μέσα από το τραγούδι. Δηλαδή δεν υπάρχει πρόζα. Και σίγουρα δεν υπάρχουν αυτά τα χορευτικά που θα δεις σε ένα μιούζικαλ.


Ο τύπος της μουσικής πάντως δεν είναι μιούζικαλ. Αν είχαμε μια άλλη τοποθέτηση φωνητική θα μπορούσε να γίνει και όπερα.
Συνήθως προσπαθώ να διαλέγω πράγματα, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, που να με κινητοποιούν και να μην είναι εύκολα. Μπορώ να πω ότι είμαι γοητευμένη με αυτό που έχει δημιουργήσει ο Θοδωρής Αμπαζής».


— Η δούκισσα Ζοζιάνα είναι η «κακιά» της ιστορίας;

Δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω κακία, αλλά έναν ιδιόρρυθμο άνθρωπο που τη μια στιγμή μπορεί να είναι χαρούμενη και το επόμενο δευτερόλεπτο να βαριέται. Ίσως να είναι από τους χαρακτήρες που είναι κουραστικοί, αλλά η ίδια είναι και πολύ γοητευτική για τους γύρω της.


Αυτή η αμφιθυμία που έχει και η οριακή της προσωπικότητα την κάνει υπερβολικά κακομαθημένη, γιατί της επιτρέπεται. Είναι κυνική, είναι θρασεία, δεν έχει κανένα λόγο να είναι ευγενική, δεν έχει συναίσθημα.


Κακό δεν έχει κάνει, της κάνουν κακό. Γιατί δεν τη συμπαθούν, τη ζηλεύουν, είναι μπάσταρδη κόρη του βασιλιά άρα έχει και αυτό, ότι είναι νόθα.


— Διεκδικεί, πάντως, τον Γκουίνπλεν;

Δεν τον διεκδικεί απαραιτήτως, αυτό που της συμβαίνει είναι ότι είναι παρθένα, δεν θέλει να παντρευτεί, είναι κατά του γάμου, αλλά είναι ταγμένη ότι θα παντρευτεί τον Λόρδο Ντέιβιντ με τον οποίο περνάει πολύ καλά γιατί είναι εκκεντρικός και τη βγάζει από τη βαρεμάρα της, αλλά αυτό που την καθορίζει –και έρχεται το τίμημα– είναι ότι ο μόνος τρόπος για να δοθεί σε έναν άντρα ερωτικά είναι να πάει με έναν θεό ή να πάει με ένα τέρας.


Δεν υπάρχει το ενδιάμεσο για αυτήν. Οι υπόλοιποι είναι κοινοί θνητοί, κι έτσι ερωτεύεται το «τέρας» που την εξιτάρει σεξουαλικά.
Όταν της λένε ότι δεν θα παντρευτεί τον λόρδο Ντέιβιντ αλλά τον άνθρωπο που γελά, καταρρέει. Δεν τον θέλει ως αριστοκράτη. Το κρεβάτι της είναι για τον εραστή της, από τη στιγμή που θα γίνει σύζυγός της, παύει να τον θέλει.

— Σας ενδιαφέρει η πολιτική χροιά του έργου;

Είναι η γνωστή μάχη, η ταξική. Πώς ζούνε οι ευνοούμενοι και πώς από την άλλη ο λαός, γιατί δεν υπάρχει συναίσθηση τού τι τραβάει ο λαός από την αριστοκρατία.


Είναι ένα διαχρονικό θέμα. Όποια χρονιά και να το παίξεις είσαι μέσα. Ο άνθρωπος που γελά δεν μπορεί να δείξει κανένα άλλο συναίσθημα, δεν μπορεί να δείξει τη θλίψη του γιατί είναι καταδικασμένος να είναι πάντα χαμογελαστός. Δηλαδή να σκύβει το κεφάλι ακόμα και στα χειρότερα.


Κι έρχεται ο Γκουίνπλεν να φέρει αντίσταση, γίνεται επαναστάτης εξαιτίας όλων αυτών που περνάει ο λαός από την εξουσία και την αριστοκρατία, όλων όσα ο πάνω κόσμος επιβάλλει στον κάτω κόσμο.

«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Κυρίως πολιτικό είναι το έργο, πολιτική είναι και η διασκευή μας καθώς έχουμε απαλείψει πολλά από τα ρομαντικά στοιχεία. Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO

Ο Αιμιλιανός Σταματάκης είναι ένας ηθοποιός που αγαπάει το τραγούδι και το μιούζικαλ. Πέρυσι πρωταγωνίστησε σε δύο ανάλογες παραγωγές, το «Jesus Christ Superstar» και το «Hair» ενώ ήταν ο Τσε στην «Evita» που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ο Αμπαζής του εμπιστεύτηκε το ομώνυμο ρόλο της παράστασης.


Ζητάω να μου πει τι σχέση έχει «Ο άνθρωπος που γελά» με ανάλογα έργα που έχει παίξει μέχρι τώρα. «Δεν πιστεύω ότι είναι μιούζικαλ. Πρόκειται για μια θεατρική παράσταση που χρησιμοποιεί τη μουσική ως μέσο αφήγησης. Η μουσική και το τραγούδι δεν εξυπηρετούν το θέαμα αλλά την παράσταση ως αφηγηματικό πυρήνα.


Αυτό που κάνουν τα μιούζικαλ είναι οι ηθοποιοί να τραγουδήσουν και να χορέψουν για να περάσει ο κόσμος καλά. Ο άξονας εδώ είναι κυρίως μέσα στην πρόζα και η μουσική μπαίνει σαν να έρχεται να επαληθεύσει και να αφηγηθεί πράγματα.


Ακριβώς αυτό κάνει και η ποίηση. Στην ποίηση υπάρχει ένα συνονθύλευμα συγκρούσεων και συναισθημάτων που μπορεί να εκφραστεί μέσα από μία λέξη. Το ίδιο κάνει στην παράσταση αυτή η μουσική. Βρίσκεται εκεί για να πει πράγματα που ο λόγος δεν μπορεί να πει κι όχι για να τον αντικαταστήσει.


Ενώ ένα μιούζικαλ όλα τα λέει τραγουδιστικά, εδώ μιλάμε για πρόζα, για ρυθμικά μοτίβα, μουσική που υπάρχει σε όλο το έργο, για να ενισχύσει και να δώσει ρυθμό και μελωδικότητα στον λόγο και την πρόζα, αλλά όχι για να αντικαταστήσει τα πολύ σημαντικά πράγματα που η πρόζα θέλει να πει.


Εκεί που δεν μπορεί η πρόζα να πει κάτι, έρχεται η μουσική να συμπληρώσει, κι όχι να είναι το ένα ή το άλλο.

«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Ο άνθρωπος που γελά δεν μπορεί να δείξει κανένα άλλο συναίσθημα, δεν μπορεί να δείξει τη θλίψη του γιατί είναι καταδικασμένος να είναι πάντα χαμογελαστός. Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
«Ο άνθρωπος που γελά»: Το πιο πολιτικό έργο του Βικτώρ Ουγκώ γίνεται μιούζικαλ Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
 

Info

Ο άνθρωπος που γελά

Μετάφραση: Ντορέτα Πέππα

Σύνθεση -Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής

Λιμπρέτο: Έλσα Ανδριανού

Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού

Χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Μουσική Διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός Σκηνοθέτις: Ελεάνα Τσίχλη

Διανομή: Θανάσης Ακκοκαλίδης, Νέλλη Αλκάδη, Αλέξανδρος Βαρδάξογλου, Θανάσης Βλαβιανός, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Μαρία Δελετζέ, Πάρις Θωμόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Θοδωρής Κοτεπάνος, Ελίτα Κουνάδη, Δαυίδ Μαλτέζε, Ελένη Μπούκλη, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Εβελίνα Παπούλια, Αρετή Πασχάλη, Αιμιλιανός Σταματάκης, Λυδία Τζανουδάκη, Σπύρος Τσεκούρας, Βαγγέλης Ψωμάς

22/3- 26/5

Εθνικό Θέατρο- Θέατρο Rex, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Πανεπιστημίου 48

Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 20:30, Κυριακή: 19:00

Εισ.: 13-18 ευρώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ