Μοιραίες επιλογές

Μοιραίες επιλογές Facebook Twitter
Οι πολιτικές εξελίξεις παρακολουθούνται μέσα από τη ζωή των ηθοποιών ενός μόνιμου θιάσου και του πρωταγωνιστή του, του Χέντρικ Χόφγκεν. Αυτός είναι ο Μεφίστο... Φωτογραφία από την παράσταση © Εθνικό Θέατρο
0


 

Η σύγκριση είναι συντριπτική. Όσοι είδαν την παράσταση του Guy Cassiers Mephisto Forever (2006) στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2009 δεν μπορεί παρά να απογοητεύτηκαν από τον Μεφίστο του Νίκου Μαστοράκη για το Εθνικό Θέατρο. Ο Φλαμανδός σκηνοθέτης, σε συνεργασία με τον Tom Lanoye, διασκεύασε το μυθιστόρημα του Κλάους Μαν σε μια σύγχρονη, «αποναζιστικοποιημένη» σκηνική αφήγηση. Αξιοποιώντας τις πολλαπλές δυνατότητες των νέων τεχνολογιών, φώτισε έξοχα τις αμφίδρομες και πολυπρισματικές σχέσεις που συνδέουν το ατομικό με το συλλογικό δράμα σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο.


Στην παράστασή του, κάποιοι ηθοποιοί, αντιμέτωποι με την άνοδο του φασιστικού κόμματος στην εξουσία (και γνωρίζοντας ότι δεν θα αργήσουν οι διώξεις, οι απαγορεύσεις, τα λουκέτα), προτιμούν να αυτοεξοριστούν. Άλλοι περιμένουν να δουν πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και να κινηθούν αναλόγως. Μόνο ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του θιάσου, στον οποίο επικεντρώνει ο Cassiers, δεν κλονίζεται. «Η ομορφιά είναι το όπλο του καλλιτέχνη» υποστηρίζει. Η «στρατηγική» του, του πολέμου εκ των έσω, γρήγορα θα αποδειχθεί άλλοθι της άμετρης φιλοδοξίας του.

Ο διχασμός του ήρωα είναι σαφής, όπως και η αδυναμία του να δώσει επαρκή απάντηση στο μείζον ζήτημα: Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε εποχές τρομακτικές, όπως αυτή της ναζιστικής Γερμανίας;


Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Κλάους Μαν έγραψε το μυθιστόρημα Μεφίστο το 1936, στη εξορία. Εξελίσσεται στη Γερμανία της εποχής του, τα χρόνια της ανόδου του ναζισμού – και έως την επικράτησή του. Οι πολιτικές εξελίξεις παρακολουθούνται μέσα από τη ζωή των ηθοποιών ενός μόνιμου θιάσου και του πρωταγωνιστή του, του Χέντρικ Χόφγκεν. Αυτός είναι ο Μεφίστο (γιατί ήταν μοναδικός στον ρόλο του Μεφιστοφελή, του διαβόλου, στον Φάουστ του Γκαίτε), ο άνθρωπος που άφησε στην άκρη τις αριστερές ιδέες της νιότης του και συνεργάστηκε με τους ναζί, απολαμβάνοντας δόξες και τιμές, όταν φίλοι και συνάδελφοί του αυτοεξορίζονταν ή συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν.


Παρά το διαφορετικό όνομα, ο Μαν αναφέρεται σε ένα πρόσωπο που γνώριζε καλά, τον σπουδαίο ηθοποιό Γκούσταφ Γκρίντγκενς (1899-1963), επί τριετία σύζυγο της αδελφής του, Έρικα Μαν. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ο Γκρίντγκενς έγινε διευθυντής του Πρωσικού Κρατικού Θεάτρου του Βερολίνου (1936-1945) και σύμβουλος του καθεστώτος σε θέματα κουλτούρας. «Πώς γίνεται να 'χουμε ζήσει μ' έναν άνθρωπο, να 'χουμε διατηρήσει καλές φιλικές σχέσεις και τώρα αυτός να κάθεται στο τραπέζι του τερατώδους αρχιστρατήγου του Ράιχ; Και να γλεντάει, να παίζει, να συζητάει με τους φονιάδες; Δεν φτάνει που μπορούσε να ανασαίνει τον πανουκλιασμένο αέρα, που ανεχόταν την απαράδεκτη κατάσταση, μα απολάμβανε κιόλας τους θριάμβους του. Κι εγώ είχα γελάσει κι είχα χαρεί για τα ωραία πράγματα, κι είχα βρίσει τ' άσχημα, μαζί του. Ήταν πραγματικά φοβερό να το σκέφτομαι» γράφει ο Κλάους Μαν στο αυτοβιογραφικό Σημείο Καμπής (εκδ. Εξάντας, 1990), αναφερόμενος στο Μεφίστο.

Μοιραίες επιλογές Facebook Twitter
Φωτογραφία από την παράσταση © Εθνικό Θέατρο


Στη διασκευή του μυθιστορήματος από την Αριάν Μνουσκίν που χρησιμοποίησε ο Νίκος Μαστοράκης, ο Χέντρικ Χόφγκεν, ο Μεφίστο, είναι ένα από τα πρόσωπα, όχι το Πρόσωπο του δράματος. Η επιλογή είναι μοιραία, γιατί στο θέατρο το δράμα του ενός μπορεί να φωτίσει το δράμα των πολλών – το αντίστροφο δύσκολα είναι εφικτό, εξαιτίας της ίδιας της φύσης της σκηνικής τέχνης. (Εκτός κι αν σκηνοθέτης είναι η Αριάν Μνουσκίν, που επί δεκαετίες έχει ειδικευτεί σε πολυπρόσωπες τοιχογραφίες σε τεράστιες σκηνές, μετατοπίζοντας τα αιτούμενα σε άλλα επίπεδα).

Στην παράσταση του Μαστοράκη, με άλλα λόγια, εξαφανίστηκαν όλα τα στοιχεία που φωτίζει έξοχα μια άλλη εκδοχή του μυθιστορήματος του Μαν, η ταινία του Ούγγρου Ιστβάν Ζάμπο Μephisto (1981), με τον Κλάους Μαρία Μπραντάουερ στον κεντρικό ρόλο.


Επιπλέον, συμβαίνει το εξής: τα περισσότερα πρόσωπα της ιστορίας δεν αλλάζουν, ακολουθούν με συνέπεια τις ιδέες και τις αξίες τους. Ο Χόφγκεν είναι αυτός που αλλάζει εντυπωσιακά και που, ξεπερνώντας τα ηθικά διλήμματα, συνδιαλέγεται με το ναζιστικό καθεστώς. Αυτόν έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πώς μεταμορφώνεται. Στην παράσταση του Μαστοράκη ο Χόφγκεν παρουσιάζεται σαν άνθρωπος εξαρχής διεφθαρμένος από τη φιλοδοξία – που σημαίνει ότι τα διλήμματα καταργούνται, μαζί και η τρομερή αντίφαση ενός σπουδαίου ηθοποιού που γίνεται όργανο ενός καθεστώτος εχθρικού σε όλα όσα η τέχνη του θεάτρου υποστηρίζει, θεραπεύει και αποθεώνει.

Στην παράσταση του Μαστοράκη, με άλλα λόγια, εξαφανίστηκαν όλα τα στοιχεία που φωτίζει έξοχα μια άλλη εκδοχή του μυθιστορήματος του Μαν, η ταινία του Ούγγρου Ιστβάν Ζάμπο Μephisto (1981), με τον Κλάους Μαρία Μπραντάουερ στον κεντρικό ρόλο. Εδώ η καλλιτεχνική/επαγγελματική άνοδος του ήρωα συμβαίνει παράλληλα και ταυτόχρονα με την ηθική του πτώση. Ο διχασμός του ήρωα είναι σαφής, όπως και η αδυναμία του να δώσει επαρκή απάντηση στο μείζον ζήτημα: ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε εποχές τρομακτικές, όπως αυτή της ναζιστικής Γερμανίας; Θυμάμαι μια σκηνή, όταν ο Χόφγκεν αποκλείει το ενδεχόμενο να φύγει από τη χώρα του με το εξής αποστομωτικό επιχείρημα: «Είμαι ηθοποιός. Χρειάζομαι τη γλώσσα μου». Ή όταν λέει: «Παίζω τον Άμλετ, είτε αρέσει σ' αυτούς που είναι στην εξουσία είτε όχι. Μπορώ να βοηθήσω τον κόσμο που περνάει δύσκολα. Ένας ολόκληρος λαός δεν μπορεί να μεταναστεύσει. Δεν διαλέγεις πότε και πού γεννιέσαι». Δύσκολα ζητήματα – που στη διασκευή που είδαμε στο Εθνικό δεν θίχτηκαν καν.


Δύο ακόμη λόγοι αδίκησαν κατά τη γνώμη μου τη σκηνική αφήγηση. Ο πρώτος: είναι δυνατόν να επιλέγεις τον Θάνο Τοκάκη για τον ρόλο του Μεφίστο; Δεν αμφισβητώ τις υποκριτικές του ικανότητες, αλλά η φωνή του, η εμφάνισή του, αυτό που εκπέμπει ως προσωπικότητα, είναι πολύ μακριά απ' αυτό που απαιτεί ο ρόλος. Δεν μπόρεσε να αποδώσει το δαιμόνιο, ενίοτε αυτοκαταστροφικό, που κινεί τον ήρωα (όπως πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες) πέρα από τις συντεταγμένες αρχές της κοινώς αποδεκτής ηθικής.

Μοιραίες επιλογές Facebook Twitter
Η σύγκριση είναι συντριπτική. Όσοι είδαν την παράσταση του Guy Cassiers Mephisto Forever (2006) στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2009 δεν μπορεί παρά να απογοητεύτηκαν από τον Μεφίστο του Νίκου Μαστοράκη για το Εθνικό Θέατρο... Φωτογραφία από την παράσταση © Εθνικό Θέατρο


Επιπλέον, είναι δυνατόν ο κεντρικός ήρωας να είναι διάσημος ηθοποιός των μεγάλων κρατικών θεάτρων, να έχει ερμηνεύσει ανυπέρβλητα κλασικούς ρόλους και στην παράσταση του Μαστοράκη να μην εμφανίζεται ποτέ εν ώρα δουλειάς, π.χ. ως Μεφιστοφελής; Και οι μόνες σκηνές «θεάτρου εν θεάτρω» να αφορούν νούμερα καμπαρέ;


Η σκηνογραφική ένδεια είναι το άλλο μεγάλο μειονέκτημα της παράστασης. Αγνοώ για ποιον λόγο ο σκηνοθέτης δεν απευθύνθηκε σ' έναν «κανονικό» σκηνογράφο αλλά ανέλαβε ο ίδιος τα σκηνικά και τα κοστούμια. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο φτωχό και ανέμπνευστο που αδίκησε συνολικά την παράσταση, στερώντας την από ευφάνταστες αλλαγές, το βάθος και τα επίπεδα που είχε ανάγκη η σύνθετη ιστορία.


Παρ' όλα αυτά, επειδή οι ηθοποιοί υποστηρίζουν φιλότιμα τους ρόλους τους και το βασικό υλικό (η ιστορία του Κλάους Μαν) έχει μεγάλο ενδιαφέρον, η παράσταση κυλάει γρήγορα. Όχι, δεν φάσκω και αντιφάσκω, διότι μπορεί η τελική εντύπωση από την παράσταση του Μαστοράκη να είναι θετική, αλλά με αυτό το έργο ένας σκηνοθέτης σε εμπνευσμένη στιγμή θα μπορούσε να κάνει θαύματα.

Εθνικό Θέατρο
«Μεφίστο» της Αριάν Μνουσκίν, πάνω στο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν.
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Ερμηνεύουν: Μ. Ασλάνογλου, Β. Βολιώτη, Μ. Ζορμπά, Θ. Κούκιος, Δ. Μαύρος, Υβ. Μαλτέζου
Σκην.-κοστ.: Ν. Μαστοράκης
Μουσ.: Στ. Γασπαράτος
Κτίριο Τσίλερ – Κεντρική Σκηνή, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, 210 5288170
(Κεντρική Σκηνή)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετ., Πέμ.-Σάβ. 20.30, Κυρ. 19.30

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ