Μερικές σημειώσεις για το ελληνικό θέατρο

Μερικές σημειώσεις για το ελληνικό θέατρο Facebook Twitter
Το θηρίο στη ζούγκλα. Φωτό: Πάνος Μιχαήλ
0

Και μόνο η διαπίστωση ότι στο ελληνικό θέατρο γίνονται φέτος 1.000 παραστάσεις δείχνει πόσο δύσκολα μπορεί να βγάλει κάποιος συμπεράσματα. Τι είναι το ελληνικό θέατρο σήμερα; Υπάρχει κυρίαρχη τάση; Ποια έργα καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο «χώρο»; Οι ομάδες, τα μικρά σχήματα, οι παραστάσεις περιορισμένου χρόνου.


Εδώ και τρία χρόνια το θέατρο είναι ένα παλίμψηστο. Υπάρχουν τα πάντα. Η, δε, σχέση κοινού-παραστάσεων αριθμητικά θα μπορούσε να είναι φαινόμενο διαγαλαξιακό.

Όλο και λιγότερο υπάρχει η βέβαιη πληροφορία αν η παράσταση είναι καλή ή κακή και τις περισσότερες φορές, μέχρι να δουλέψει το «από στόμα σε στόμα», η παράσταση έχει κατέβει.


Γιατί κάνουν τόσοι άνθρωποι θέατρο και πώς το κάνουν; Εύκολα και δύσκολα. Εύκολα, επειδή σήμερα μπορούν να βρουν έναν χώρο και ομότεχνούς τους, οι οποίοι δεν έχουν και πολλές ελπίδες άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης με τις συνθήκες που επικρατούν, κι έτσι έχουν τη δυνατότητα να στήσουν μια παράσταση με καλό περιτύλιγμα στα σόσιαλ μίντια, να σκηνοθετήσουν, να σκηνογραφήσουν και να επιχειρήσουν μόνοι τους. Να προσπαθήσουν να γράψει κάποιος γι' αυτούς, να τους δει κάποιος άλλος. Να βάλουν την παράσταση στο βιογραφικό τους. Δύσκολα, επειδή η παράσταση, αν δεν υπάρχουν χρήματα, δεν μπορεί να «ζήσει» περισσότερο από έναν-δυο μήνες, στριμωγμένη μέσα σε άλλες 999 παραστάσεις. Τι δημιουργεί όλο αυτό; Θόρυβο. Όλο και λιγότερο υπάρχει η βέβαιη πληροφορία αν η παράσταση είναι καλή ή κακή και τις περισσότερες φορές, μέχρι να δουλέψει το «από στόμα σε στόμα», η παράσταση έχει κατέβει.

Μέσα από τις συζητήσεις, τις ερωτήσεις, τις εξομολογήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται με αυτό που αγαπά, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Όσο τρελός, παθιασμένος και ρομαντικός μπορεί να φαίνεται.


Τι καταλαβαίνουμε απ' όλο αυτό; Έχουμε περίπου μια εικόνα, στην οποία οι ψηφίδες προστίθενται και αφαιρούνται με μεγάλη ταχύτητα, είμαστε μπερδεμένοι, όπως το κοινό, που δεν μπορεί να ψάξει, να βρει και να συζητήσει. Όσοι έχουν μια στέγη πιστεύουν πως όσο περισσότερα πράγματα βάλουν, τόσο περισσότερο κόσμο θα προσελκύσουν. Εκεί πιστεύω ότι έχει γίνει ένα μεγάλο λάθος. Όμως αυτό το «πλούσιο» πρόγραμμα δίνει και λύσεις οικονομικές για τη βιωσιμότητα των χώρων. Ο πληθωρισμός αυτός, αν το προσεγγίσουμε μαρξιστικά, μόνο το κεφάλαιο ευνοεί στο τέλος. Αυτούς που έχουν χρήματα, μπορούν να κρατήσουν τις παραστάσεις σε διάρκεια και μπορούν να κάνουν διαφήμιση. Αλλιώς, πόσες προσκλήσεις θα μοιράσεις για να φαίνεσαι γεμάτος;
Βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που στο ελληνικό θέατρο αναπτύσσονται τόσο ελεύθερα και απενοχοποιημένα, με ιδέες και φαντασία, οι τάσεις, οι απόψεις και η προσωπική γλώσσα των δημιουργών, χωρίς την ευλογία του συστήματος, της σχολής, του πατέρα-σκηνοθέτη, του θεάτρου-κουκουλιού.
Το δυσάρεστο, δυσοίωνο κομμάτι αυτής της πλουραλιστικής ιστορίας είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί μελλοντικά. Δύσκολα μπορεί να προγραμματίσει κάποιος την επόμενη χρονιά, να ξέρει ότι μπορεί να πορευτεί σταθερά σε μια ομάδα. Πόσο αντέχουν οι άνθρωποι χωρίς χρήματα, χωρίς ασφάλιση; Και πώς θα πούνε όχι σε κάποιον που τους εξασφαλίζει μια πεντάμηνη σύμβαση; Και αλλιώς: πόσο αντέχει κάποιος να παίζει σε δυο, τρεις, τέσσερις παραστάσεις τη χρονιά; Ας μην κρυβόμαστε, ο ηθοποιός είναι ένας εργάτης.


Κερδίζει το θέατρο από αυτό; Μπορεί όχι. Σίγουρα ναι ή όχι δεν μπορεί να πει κανείς. Αυτή η ζύμωση θα οδηγήσει κάπου και αυτό είναι μοιραίο. Η χρονιά αυτή, εκτιμώ, θα είναι το μεγάλο crash test. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνουμε στο θέατρο τις περισσότερες φορές για το προϊόν που πλασάρεται υπέροχα, το γεγονός που δημιουργεί, τις ιδέες που το συνοδεύουν. Η συζήτηση για το καλλιτεχνικό περιεχόμενο είναι σαφώς μικρότερη.


Όμως, αυτό το περιεχόμενο είναι που θα φέρει τις αλλαγές. Ατόφιο, το θεατρικό υλικό. Πέρα από τις αποδόσεις και τις προσεγγίσεις. Θα δημιουργήσει καινούργιες ανάγκες, νέα ζήτηση. Και αν μέσα σε έναν τέτοιο αριθμό παραστάσεων πολλοί πιστεύουμε ότι εύκολα μπορεί να χαθεί κάτι που έχει αξία, αν έχει αντοχή θα το συναντήσουμε στην επόμενη φάση. Μέσα από τις συζητήσεις, τις ερωτήσεις, τις εξομολογήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται με αυτό που αγαπά, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Όσο τρελός, παθιασμένος και ρομαντικός μπορεί να φαίνεται.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ