Μερικές σημειώσεις για το ελληνικό θέατρο

Μερικές σημειώσεις για το ελληνικό θέατρο Facebook Twitter
Το θηρίο στη ζούγκλα. Φωτό: Πάνος Μιχαήλ
0

Και μόνο η διαπίστωση ότι στο ελληνικό θέατρο γίνονται φέτος 1.000 παραστάσεις δείχνει πόσο δύσκολα μπορεί να βγάλει κάποιος συμπεράσματα. Τι είναι το ελληνικό θέατρο σήμερα; Υπάρχει κυρίαρχη τάση; Ποια έργα καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο «χώρο»; Οι ομάδες, τα μικρά σχήματα, οι παραστάσεις περιορισμένου χρόνου.


Εδώ και τρία χρόνια το θέατρο είναι ένα παλίμψηστο. Υπάρχουν τα πάντα. Η, δε, σχέση κοινού-παραστάσεων αριθμητικά θα μπορούσε να είναι φαινόμενο διαγαλαξιακό.

Όλο και λιγότερο υπάρχει η βέβαιη πληροφορία αν η παράσταση είναι καλή ή κακή και τις περισσότερες φορές, μέχρι να δουλέψει το «από στόμα σε στόμα», η παράσταση έχει κατέβει.


Γιατί κάνουν τόσοι άνθρωποι θέατρο και πώς το κάνουν; Εύκολα και δύσκολα. Εύκολα, επειδή σήμερα μπορούν να βρουν έναν χώρο και ομότεχνούς τους, οι οποίοι δεν έχουν και πολλές ελπίδες άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης με τις συνθήκες που επικρατούν, κι έτσι έχουν τη δυνατότητα να στήσουν μια παράσταση με καλό περιτύλιγμα στα σόσιαλ μίντια, να σκηνοθετήσουν, να σκηνογραφήσουν και να επιχειρήσουν μόνοι τους. Να προσπαθήσουν να γράψει κάποιος γι' αυτούς, να τους δει κάποιος άλλος. Να βάλουν την παράσταση στο βιογραφικό τους. Δύσκολα, επειδή η παράσταση, αν δεν υπάρχουν χρήματα, δεν μπορεί να «ζήσει» περισσότερο από έναν-δυο μήνες, στριμωγμένη μέσα σε άλλες 999 παραστάσεις. Τι δημιουργεί όλο αυτό; Θόρυβο. Όλο και λιγότερο υπάρχει η βέβαιη πληροφορία αν η παράσταση είναι καλή ή κακή και τις περισσότερες φορές, μέχρι να δουλέψει το «από στόμα σε στόμα», η παράσταση έχει κατέβει.

Μέσα από τις συζητήσεις, τις ερωτήσεις, τις εξομολογήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται με αυτό που αγαπά, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Όσο τρελός, παθιασμένος και ρομαντικός μπορεί να φαίνεται.


Τι καταλαβαίνουμε απ' όλο αυτό; Έχουμε περίπου μια εικόνα, στην οποία οι ψηφίδες προστίθενται και αφαιρούνται με μεγάλη ταχύτητα, είμαστε μπερδεμένοι, όπως το κοινό, που δεν μπορεί να ψάξει, να βρει και να συζητήσει. Όσοι έχουν μια στέγη πιστεύουν πως όσο περισσότερα πράγματα βάλουν, τόσο περισσότερο κόσμο θα προσελκύσουν. Εκεί πιστεύω ότι έχει γίνει ένα μεγάλο λάθος. Όμως αυτό το «πλούσιο» πρόγραμμα δίνει και λύσεις οικονομικές για τη βιωσιμότητα των χώρων. Ο πληθωρισμός αυτός, αν το προσεγγίσουμε μαρξιστικά, μόνο το κεφάλαιο ευνοεί στο τέλος. Αυτούς που έχουν χρήματα, μπορούν να κρατήσουν τις παραστάσεις σε διάρκεια και μπορούν να κάνουν διαφήμιση. Αλλιώς, πόσες προσκλήσεις θα μοιράσεις για να φαίνεσαι γεμάτος;
Βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που στο ελληνικό θέατρο αναπτύσσονται τόσο ελεύθερα και απενοχοποιημένα, με ιδέες και φαντασία, οι τάσεις, οι απόψεις και η προσωπική γλώσσα των δημιουργών, χωρίς την ευλογία του συστήματος, της σχολής, του πατέρα-σκηνοθέτη, του θεάτρου-κουκουλιού.
Το δυσάρεστο, δυσοίωνο κομμάτι αυτής της πλουραλιστικής ιστορίας είναι ότι κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί μελλοντικά. Δύσκολα μπορεί να προγραμματίσει κάποιος την επόμενη χρονιά, να ξέρει ότι μπορεί να πορευτεί σταθερά σε μια ομάδα. Πόσο αντέχουν οι άνθρωποι χωρίς χρήματα, χωρίς ασφάλιση; Και πώς θα πούνε όχι σε κάποιον που τους εξασφαλίζει μια πεντάμηνη σύμβαση; Και αλλιώς: πόσο αντέχει κάποιος να παίζει σε δυο, τρεις, τέσσερις παραστάσεις τη χρονιά; Ας μην κρυβόμαστε, ο ηθοποιός είναι ένας εργάτης.


Κερδίζει το θέατρο από αυτό; Μπορεί όχι. Σίγουρα ναι ή όχι δεν μπορεί να πει κανείς. Αυτή η ζύμωση θα οδηγήσει κάπου και αυτό είναι μοιραίο. Η χρονιά αυτή, εκτιμώ, θα είναι το μεγάλο crash test. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνουμε στο θέατρο τις περισσότερες φορές για το προϊόν που πλασάρεται υπέροχα, το γεγονός που δημιουργεί, τις ιδέες που το συνοδεύουν. Η συζήτηση για το καλλιτεχνικό περιεχόμενο είναι σαφώς μικρότερη.


Όμως, αυτό το περιεχόμενο είναι που θα φέρει τις αλλαγές. Ατόφιο, το θεατρικό υλικό. Πέρα από τις αποδόσεις και τις προσεγγίσεις. Θα δημιουργήσει καινούργιες ανάγκες, νέα ζήτηση. Και αν μέσα σε έναν τέτοιο αριθμό παραστάσεων πολλοί πιστεύουμε ότι εύκολα μπορεί να χαθεί κάτι που έχει αξία, αν έχει αντοχή θα το συναντήσουμε στην επόμενη φάση. Μέσα από τις συζητήσεις, τις ερωτήσεις, τις εξομολογήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται με αυτό που αγαπά, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Όσο τρελός, παθιασμένος και ρομαντικός μπορεί να φαίνεται.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ