Η Στέγη προβάλλει από αύριο το αριστουργηματικό «Xenos» του Άκραμ Καν στο ψηφιακό κανάλι της

Η Στέγη προβάλλει από αύριο το αριστουργηματικό «Xenos» του Άκραμ Καν στο ψηφιακό κανάλι της Facebook Twitter
Στήνοντας μια παράσταση για τον θάνατο –για την ακρίβεια για τη σφαγή των αγνώστων στρατιωτών στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου– έφτιαξε ένα εικαστικό, χορευτικό, σκηνοθετικό, θεατρικό αριστούργημα για το πώς ορίζεται η φτιαγμένη από χώμα, συμβολισμούς, σώμα και αίμα τέχνη του μέλλοντος. Φωτο: Jean Louis Fernandez
0

X E N O S. Πέντε γράμματα να στέκονται τόσο ξένα και συνάμα τόσο οικεία, απειλητικά για οποιονδήποτε πασχίζει να αποκτήσει ταυτότητα: όνομα, θέση, αξίωμα, εξασφάλιση σε έναν σίγουρο κόσμο και ορίζοντα.

Προφανώς πλανάται οικτρά όποιος το πίστεψε γιατί δεν θυμάται πως πρώτα από όλα υπήρξε ένας ξένος. Αυτό δείχνει τουλάχιστον να έχει στο νου το ο Άκραμ Καν, ειδικά τώρα που ολοκληρώνει τον κύκλο του με αυτή την απαράμιλλη χορευτική ελεγεία-σπουδή πάνω στη διαμόρφωση ταυτότητας και την έννοια του ξένου.

Χωρίς υπερβολή, η μικρή κόρη μιας φίλης που είδε την παράσταση –ναι, μόλις τεσσάρων ετών!– είπε ότι «ο άνθρωπος αυτός βλέπει το μέλλον», δείχνοντας με τον σοφά ασυνείδητο τρόπο της αυτό τον παράδοξο, μικρόσωμο χορευτή που ξεδίπλωσε πάνω στη σκηνή της μικρής αλλά τεράστιας στους συμβολισμούς, Αθήνας ολόκληρη την τέχνη του.

Ο Άκραμ Καν ξεκινώντας την τελευταία, ίσως, σόλο παράσταση της ζωής του άναψε ένα κεράκι, ένα μικρό κεράκι, πάνω στη σκηνή σαν εκείνο το αξέχαστο κλείσιμο από τη Νοσταλγία του Ταρκόφσκι, όπου ο καλλιτέχνης μεταλαμπαδεύει με τη δύναμη της έκφρασής του, σαν άλλος Προμηθέας, τα μυστικά του στον κόσμο. Και αυτό ακριβώς έκανε.

Αν πρέπει κάτι να κρατήσουμε από αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη που είναι ο Άκραμ Καν είναι ότι τελικά δεν μπορείς να πας πουθενά ή να κάνεις σπουδαία τέχνη, αν δεν ξέρεις ότι όλα αυτά δεν είναι απλώς ένα ακόμα έργο αλλά η ζωή σου η ίδια.

Στήνοντας μια παράσταση για τον θάνατο –για την ακρίβεια για τη σφαγή των αγνώστων στρατιωτών στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου– έφτιαξε ένα εικαστικό, χορευτικό, σκηνοθετικό, θεατρικό αριστούργημα για το πώς ορίζεται η φτιαγμένη από χώμα, συμβολισμούς, σώμα και αίμα τέχνη του μέλλοντος. «Τούτο εστί το σώμα μου» έμοιαζε να λέει σαν ένας άλλος μελλοντολογικός Ιησούς, ξένος και ταυτόχρονα αλλόκοτος, από τα βαθιά της Ανατολής, ο οποίος παραδίδει, ολοκληρώνοντας τη θητεία του, τα φώτα του στον κόσμο, μιλώντας για το μοναδικό πράγμα που ξέρει ένας μεγάλος δημιουργός όσο ζει: την τέχνη και τον θάνατο.

«Αυτό δεν είναι πόλεμος. Αυτό είναι το τέλος του κόσμου» είναι η αρχική φράση στην παράσταση, λόγια που αντηχούν σαν εκείνα τα πρώτα λόγια του Ομήρου για τον θυμό του Αχιλλέα που έβαλε τους Αχαιούς σε πολλούς μπελάδες, σημαίνοντας όχι την αρχή αλλά το τέλος.

Μόνο θυμός απλώνεται, λοιπόν, στη σκηνή, ο θυμός και η εσωτερική πάλη ενός ανθρώπου που σκάβει απελπισμένα σαν αρχαίος ικέτης και δείχνει κρατάει στα χέρια του το μοναδικό πράγμα που του έμεινε: το χώμα (που καταλήγει σώμα).

Κι αυτό ακριβώς κάνει ο Άκραμ Καν αποχαιρετώντας (;), όπως ο ίδιος εξήγγειλε, την καριέρα μέσα από μια καλοδουλεμένη εποποιία και με μοναδικό όπλο το σώμα του το οποίο εξιστορεί μια πρωτότυπη αφήγηση για το παράλογο του πολέμου.

Μόνο το σώμα υπάρχει όταν όλες οι ιδιότητες έχουν χαθεί, όταν πρέπει να μετρηθείς ως μονάδα στο ανώνυμο έπος του θανάτου, θέτοντας στον εαυτό σου ταυτόχρονα τα ερωτήματα που αφορούν την ύπαρξή του στον κόσμο: «ξένος εγώ, ξένος πολύ· ένοιωθα κιόλα μια αμφιβολία να με σιμώνει: μήπως κ' είχα γελαστεί από το πάθος μου, και πάντα του ήμουν ξένος» δείχνει να του απαντάει εκεί, από την άκρη της Ανατολής, ως ιδανικός συνομιλητής, ο Καβάφης.

Η Στέγη προβάλλει από αύριο το αριστουργηματικό «Xenos» του Άκραμ Καν στο ψηφιακό κανάλι της Facebook Twitter
Φωτο: Nicol Vizioli

Ο άγνωστος πρωταγωνιστής του Άκραμ Καν δεν παύει να είναι ξένος μέχρι τέλους, ένας γυμνός μόνος εαυτός που αναζητά μάταια την αλήθεια του: «Είμαι μόνος και είμαι ήδη νεκρός» φωνάζει σε κάποια στιγμή της παράστασης όντας ένας από τους αμέτρητους ξ έ ν ο υ ς που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή να μεταφέρουν κώδικες και μηνύματα ως ασυρματιστές κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτή η επικοινωνία φαίνεται να ζωντανεύει τώρα μέσα από σκοινιά, σημείο σύνδεσης αλλά και εξόντωσης, σημείο ασφάλειας αλλά και ασφυξίας, σημείο επικοινωνίας αλλά και εκδίκησης. Το σκοινί που κρατάει τον ζωντανό νεκρό είναι το ίδιο που δείχνει σε άλλη σκηνή να έλκει όλα του τα υπάρχοντα, στον τεράστιο βούρκο του πολέμου ή στην κόλαση των χαρακωμάτων, όπως φαίνεται και υπό την υπόκρουση του Lacrimosa που ακούγεται στην παράσταση live.

Η «ημέρα της κρίσεως» –Dies Irae– όπως υπαγορεύουν σοφά οι στίχοι έφτασε επομένως για όλους: για τους χαμένους και τους νικητές, για όλους όσοι διατείνονται ότι κάνουν τέχνη χωρίς να έχουν ανακαλύψει πού πάνε και ποιους αφήνουν πίσω.

Αυτό το μεταίχμιο παρελθόντος και μέλλοντος, Δύσης και Ανατολής, αναφαίνεται σε κάθε στιγμή του Xenos – από το ινδικό κατάκ μέχρι τον σύγχρονο χορό, ακόμα και στην υπέροχη μουσική που παίζεται ζωντανά από ορχήστρα: ο μπαρόκ –και απόλυτα δυτικός– ήχος του βιολοντσέλου ή του σαξοφώνου φαίνεται να ταιριάζει ιδανικά με την υπόκωφη μουσική από τα μοιρολόγια που διατρέχουν τη σωματική αφήγηση.

Το άρρητο δένει, άλλωστε, εδώ ιδανικά με κάθε ήχο – από αυτόν των πολυβόλων έως των σκυλιών που ακούγονται από το αντίπαλο στρατόπεδο. Κάθε σύρσιμο, κάθε κραυγή, κάθε τράνταγμα έχει εδώ τη διάρκειά του

Αν πρέπει, όμως, κάτι να κρατήσουμε από αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη που είναι ο Άκραμ Καν, ο οποίος κατέθεσε το πιο πολύτιμο κεφάλαιο της καριέρας του, ολοκληρώνοντας τη, στη σκηνή της Στέγης και στην καρδιά της Αθήνας, είναι ότι τελικά δεν μπορείς να πας πουθενά ή να κάνεις σπουδαία τέχνη, αν δεν ξέρεις ότι όλα αυτά δεν είναι απλώς ένα ακόμα έργο αλλά η ζωή σου η ίδια: είναι αναζήτηση ταυτότητας, μια πλανητική διαδικασία διακινδύνευσης που απειλεί να ξεριζώσει κάθε άτομο από τον κόσμο του και από τους θεμελιακούς του δεσμούς και να τον εισαγάγει μαγικά και κάπως απότομα –όπως την πρώτη ακριβώς στιγμή της παράστασης– σε έναν άλλο κόσμο.

Αυτή είναι, άλλωστε και η δύναμη που ασκούν στον άνθρωπο ταυτόχρονα η τέχνη και ο πόλεμος. Τον ταρακουνούν και τον αλλάζουν. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας.

Η Στέγη προβάλλει από αύριο το αριστουργηματικό «Xenos» του Άκραμ Καν στο ψηφιακό κανάλι της Facebook Twitter
Φωτο: Jean Louis Fernandez

Η εμπνευσμένη τραχύτητα με την οποία ξεκινάει η παράσταση και διακηρύσσει το religio της τέχνης στο μεταίχμιο της Δύσης και της Ανατολής –με τον δερβίσικο χορό, στη συνέχεια, να δίνει κάποια στιγμή το τέμπο στην ίδια την ορχήστρα– δεν είναι άλλη από αυτή μιας τεράστιας τέχνης που σε πιάνει από τα μαλλιά, που δεν σε παρηγορεί αλλά σε ξεβολεύει, σε ξεκουνά.

Κάπου προς το τέλος το κατακρεουργημένο, θαρρείς, σώμα του ξένου που μένει κατάμονο στο υποβλητικό βαθύ πορτοκαλί σκηνικό φαντάζει σαν ματωμένο πρωινό τη στιγμή της μάχης, σαν τον πίνακα «Ο Χριστός αίρει τον Σταυρό» του Μπρέγκελ – ένα αδυσώπητο, σκληρό αλλά αποκαλυπτικό στην αλήθεια του εικαστικό αριστούργημα. Σχεδόν σαν προσευχή.

Γι' αυτό και ο Άκραμ Καν δεν χαρίζεται, ούτε προσπαθεί να εξηγήσει γιατί ξέρει πως ο κύκλος –όπως και αυτός των Λαβδακιδών– για να ολοκληρωθεί πρέπει να είναι θανατηφόρος. Αν, λοιπόν, το Desh ήταν μια επιστροφή στην παιδική ηλικία και την εποχή της αθωότητας, ο Xenos είναι μια εισαγωγή στον νέο κόσμο της ωριμότητας, στον οποίο θέση ευθύνης οφείλουμε να αναλάβουμε εξίσου όλοι.

Αυτή δεν ήταν, επομένως, μια παράσταση αλλά φόρος τιμής. Το παρατεταμένο standing ovation που ακολούθησε στη Στέγη την ημέρα της πρεμιέρας –την οποία σίγουρα ο ίδιος ο Άκραμ Καν θα θυμάται για καιρό– το αποδεικνύει περίτρανα. Πραγματικά τον ευχαριστούμε.

Akram Khan, XENOS

Live premiere: Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου στις 21:00

Διαθέσιμο έως 16 Μαΐου 2020 στις 21:00

Με αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Ψηφιακό κανάλι Ιδρύματος Ωνάση

Ο XENOS έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη το 2018, σε συμπαραγωγή με σπουδαίους διεθνείς οργανισμούς. Ταξίδεψε σε sold-out παραστάσεις ανά τον κόσμο και έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Η τελευταία φορά που είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν από τους πιο αναγνωρισμένους χορευτές και χορογράφους στον κόσμο να χορεύει σε μεγάλης διάρκειας παραγωγή, τώρα στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση.

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ