Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat)

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Η καθημερινότητα εδώ είναι αρκετά περίεργη, από πολύ βασικά πράγματα, όπως, ας πούμε, το τι θα φας, μέχρι τα ωράρια»
0

Δεν είναι καθόλου εύκολο να επικοινωνήσεις με κάποιον που βρίσκεται στην Κίνα. Όπως είναι γνωστό, όλα τα γνωστά και εντελώς κεκτημένα στην καθημερινότητά μας social media εκεί υπόκεινται σε κρατικό έλεγχο. Messenger, What's App, Skype, FaceTime είναι συχνά κλειδωμένα, οι «Δυτικοί» επισκέπτες καταφεύγουν σε συνδέσεις VPN για να χρησιμοποιούν ξένους servers και η Στεφανία Γουλιώτη με προειδοποίησε εξαρχής, από το πρώτο μας μήνυμα, ότι ίσως να δυσκολευτούμε.

Τελικά, χρειάστηκε να εγκαταστήσω το κινεζικό WeChat, ένα από τα πιο δημοφιλή εγχώρια μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να καταφέρω να τη βρω, το απόγευμα της προηγούμενης Πέμπτης – βράδυ για εκείνην, μετά από άλλη μια κουραστική μέρα πολύωρων προβών.

Η Στεφανία βρίσκεται στο Πεκίνο από τα μέσα Δεκεμβρίου και προετοιμάζεται για το ανέβασμα του Αγαμέμνονα του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, μια συνεργασία του δικού μας Εθνικού Θεάτρου με τον αντίστοιχο κινεζικό θεσμό, στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών Ελλάδας-Κίνας.

Στην παράσταση υποδύεται την Κλυταιμνήστρα, ενώ ακόμα μια Ελληνίδα ηθοποιός, η Αντιγόνη Φρυδά, κρατά τον ρόλο της Κασσάνδρας. Έλληνες είναι, επίσης, η χορογράφος Μαριάννα Καβαλλιεράτου, η σκηνογράφος Ελένη Μανωλοπούλου και ο φωτιστής Αλέκος Γιάνναρος.

Όλοι οι ανδρικοί ρόλοι έχουν ανατεθεί σε Κινέζους ηθοποιούς. Το έργο θα παρουσιαστεί στα κινεζικά, με τα κομμάτια των γυναικών στα ελληνικά, ένα πείραμα που δοκιμάστηκε πριν από λίγο καιρό και στην Αθήνα με την παρουσίαση του έργου Ο ορφανός Τζάο στο Εθνικό. Θα παιχτεί από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι τις αρχές Μαρτίου και μετά την επιστροφή της ελληνικής ομάδας στην Αθήνα θα συνεχιστεί με Κινέζες αντικαταστάτριες.

Όταν έχεις να κάνεις κάτι τόσο αρχετυπικό με ανθρώπους που δεν μιλούν τη γλώσσα σου και είσαι σε ένα πρότζεκτ όπου πρέπει να αντιπροσωπεύσεις μια χώρα, και αντίστοιχα εκείνοι να μπουν στον κόσμο μιας άλλης χώρας, και οι δύο πλευρές καταφεύγουν σε αυτό που είναι πιο κοντά στην παράδοση.


«Η καθημερινότητα εδώ είναι αρκετά περίεργη, από πολύ βασικά πράγματα, όπως, ας πούμε, το τι θα φας, μέχρι τα ωράρια» ξεκινά να μου περιγράφει η Στεφανία.

«Ακόμα και στο περπάτημα, για να πάω καθημερινά από το ξενοδοχείο μέχρι το θέατρο, έχω πολλή ζωή κινεζική να αντιμετωπίσω. Μικρές εκπλήξεις, από τον καιρό που δεν σε αφήνει να βγεις έξω χωρίς να έχεις πολλές στρώσεις ρούχα –γιατί εδώ είμαστε συχνά στους μείον δέκα– μέχρι το νέφος, που πρέπει να ξυπνήσεις το πρωί και να δεις αν θα βγεις με μάσκα ή όχι.

Αυτές οι διαρκείς εκπλήξεις με συντροφεύουν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και μου συμβαίνουν ιδίως στην επικοινωνία με τους ανθρώπους».

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Είναι σαν να βλέπω το ίδιο όνειρο σε συνέχειες. Την Ιφιγένεια την έχω κλάψει από πολλές πλευρές. Ως Ηλέκτρα, ως Κλυταιμνήστρα, σαν να περιστρέφονται όλοι οι συνειρμοί μου γύρω από το ίδιο θέμα».


Ο Αγαμέμνων στην ουσία αποτελεί συνέχεια της μελέτης της Γουλιώτη πάνω στην αισχύλεια τριλογία, ένα νέο τεράστιο στοίχημα που θα μπορούσαμε να πούμε ότι τοποθετείται στην αντίπερα όχθη σε σχέση με τις «Ευμενίδες» που παρουσίασε το καλοκαίρι, στις 6 το πρωί, στο Αρχαίο Στάδιο της Επιδαύρου.

Εκεί ήταν ολομόναχη, σκηνοθετούσε τον εαυτό της και είχε να αναμετρηθεί με τη δύσκολη και άβολη συνθήκη της ώρας και της διασκευής του έργου σε μονόλογο.

Τώρα καθοδηγείται από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, αλλά πλαισιώνεται από συναδέλφους συνηθισμένους σε άλλη μέθοδο και τεχνική, με τους οποίους μετά βίας συνεννοείται λεκτικά, ευρισκόμενη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον δυτικό πολιτισμό και φέρουσα το βάρος τού να παρουσιάσει την επιτομή της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς σε ένα κοινό με εξίσου ισχυρή, αλλά τελείως διαφορετική κουλτούρα.


«Για μένα είναι περίεργο που έκανα μια τραγωδία το καλοκαίρι και τον χειμώνα συναλλάσσομαι πάλι με τραγωδία. Είναι σαν να βλέπω το ίδιο όνειρο σε συνέχειες. Την Ιφιγένεια την έχω κλάψει από πολλές πλευρές. Ως Ηλέκτρα, ως Κλυταιμνήστρα, σαν να περιστρέφονται όλοι οι συνειρμοί μου γύρω από το ίδιο θέμα.

Βέβαια, αυτό έχει τρομερό ενδιαφέρον, ειδικά αν το βλέπεις να συμβαίνει εδώ, σε συνθήκες εντελώς απρόβλεπτες».


Το έργο, φυσικά, δεν επιλέχθηκε τυχαία από τον Στάθη Λιβαθινό. Αποτελεί ένα χαρακτηριστικό έργο της θεατρικής μας παράδοσης, όπως σημειώνει η Στεφανία. «Έπρεπε να είναι Αισχύλος, γιατί είναι ο αρχαιότερος, ο πιο χαρακτηριστικός της τραγωδίας, γιατί όσο πάμε προς Σοφοκλή και Ευριπίδη αρχίζουν και λειαίνουν οι γωνίες της.

Πιστεύω ότι ο Στάθης διάλεξε το συγκεκριμένο, έτσι όπως τον βλέπω να το σκηνοθετεί, γιατί είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι της εικόνας του ηγέτη. Δεν ξέρω τι συνειρμούς έχει κάνει με τον Μάο και τη γενικότερη συνθήκη της Κίνας, αλλά κάπως έτσι πρέπει να συντονίστηκε».

Θα είναι πιο εύληπτο το έργο στο κοινό μέσω αυτής της σύνδεσης; «Όχι απαραίτητα, ίσως θα του είναι πιο εύκολο να κάνει εικόνες, να δει μια αντιστοιχία με κάτι, να δει τι παθαίνει ένας ηγέτης, τη στιγμή που η ιστορία της Κίνας έχει χαρακτηριστεί τόσο πολύ από αυτό τον ηγέτη, με τα χιλιάδες κακά και ανάποδά του. Για μένα, πάντως, το ίδιο το έργο δεν παύει να είναι κάτι το ανεξάντλητο».


Η Στεφανία θεωρεί όντως πως είναι τεράστια η ευθύνη της διαχείρισης της Κλυταιμνήστρας, της οποίας «η γυναικεία φύση όλη είναι μαζεμένη μέσα της», νιώθει πως καλείται να αντιπροσωπεύσει τις γυναίκες όλου του κόσμου, σε όποια φάση κι αν βρίσκονται.

«Ό,τι λογική εξήγηση και να δίνεις στη συμπεριφορά της, θα πέσεις σε τοίχο, οπότε μου αρέσει πολύ που κινούμαι μέσα σε άγνωστες περιοχές ιδιοσυγκρασιών».

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Βασική δυσκολία και για τις δύο πλευρές και μεγάλο μειονέκτημα και για τους Έλληνες και για τους Κινέζους ηθοποιούς –κάποιος άλλος θα μπορούσε να το φορτώσει με ωραία λόγια, εγώ βλέπω την αρνητική του πλευρά– είναι ότι είμαστε φορτωμένοι με το βάρος της παράδοσης».


Πού εντοπίζει, όμως, τις βασικότερες διαφορές στη δική της θεατρική παιδεία σε σχέση με αυτή των Κινέζων συναδέλφων της και πώς καταφέρνει να συνεργαστεί μαζί τους; «Προσπαθούμε να βρούμε διάφορους κώδικες επικοινωνίας που να μην είναι απλοί» θα μου πει. «Να καταλαβαίνουμε τον άλλο ψυχικά και όχι να κάνουμε νοήματα για το πότε τελείωσες και το πότε αρχίζω. Ρυθμικούς τρόπους, δηλαδή.

Ο ρυθμός είναι κάτι πολύ κοινό και προσπαθούμε να βρούμε αυτό που θα μας παρασύρει όλους. Βασική δυσκολία και για τις δύο πλευρές και μεγάλο μειονέκτημα και για τους Έλληνες και για τους Κινέζους ηθοποιούς –κάποιος άλλος θα μπορούσε να το φορτώσει με ωραία λόγια, εγώ βλέπω την αρνητική του πλευρά– είναι ότι είμαστε φορτωμένοι με το βάρος της παράδοσης.

Προσπαθούμε να αποτινάξουμε πάρα πολύ εγγεγραμμένο DNA από πάνω μας, ένα DNA που απαιτεί να κάνεις τα πράγματα κάπως και να μην είσαι "προσωπικός", τελικά. Νομίζω ότι αυτό μας ενώνει και δεν μπορούμε να απεγκλωβιστούμε.

Όταν έχεις να κάνεις κάτι τόσο αρχετυπικό με ανθρώπους που δεν μιλούν τη γλώσσα σου και είσαι σε ένα πρότζεκτ όπου πρέπει να αντιπροσωπεύσεις μια χώρα, και αντίστοιχα εκείνοι να μπουν στον κόσμο μιας άλλης χώρας, και οι δύο πλευρές καταφεύγουν σε αυτό που είναι πιο κοντά στην παράδοση – λέω «παράδοση» εννοώντας την προσκόλληση στο παρελθόν, σε αυτά που μας είναι γνωστά απλώς και μόνο επειδή είμαι Ελληνίδα ή επειδή είναι Κινέζος.

Είναι εγκλωβιστικό, μας κάνει κάπως στείρους, αλλά, από την άλλη, είναι συγκινητικό το ότι χρειαζόμαστε αυτό το σημείο αναφοράς για να λειτουργήσουμε».

Το θέατρο όπου θα ανέβει ο Αγαμέμνων είναι μια σύγχρονη σκηνή, ένα από τα πολλά εθνικά θέατρα της τεράστιας πόλης.

Δουλεύουν οκτάωρο, τρώνε όλοι μαζί το μεσημέρι, προσπαθώντας να μιλήσουν, αφήνοντας τη μεταφράστρια να κάνει κι εκείνη το διάλειμμά της, «με φτωχά αγγλικά και πολλή κινησιολογία».

Την ώρα που η Στεφανία μου περιγράφει τις συνθήκες δουλειάς τους, η συνομιλία μας διακόπτεται και το WeChat δεν επανέρχεται παρά ένα δεκάλεπτο αργότερα. «Είναι όλοι τρομερά διαθέσιμοι, ευχάριστοι και ευγνώμονες γι' αυτό που συμβαίνει» συνεχίζει. «Πέρα από το αν θα βγει καλή η παράσταση, αντιλαμβάνονται πόσο σημαντική και σπάνια είναι αυτή η σύμπραξη και καταλαβαίνουν την αξία του εγχειρήματος.

Και ο Στάθης έχει τερατώδη υπομονή σε πράγματα διαδικαστικά, που είναι πολύ δύσκολα. Τα διευθετεί όλα, ας πούμε το γεγονός ότι κάποιοι ηθοποιοί έπρεπε να αποχωρήσουν λόγω των συμβολαίων τους. Αυτό που θα προκύψει είναι το αποτέλεσμα της συνομιλίας του Στάθη με τις συνθήκες εδώ, δεν είναι μόνο η σκέψη του πίσω από τα πράγματα».

Μου έστειλαν να υπογράψω ένα κείμενο που δεν είχε επιχειρήματα ως προς το γιατί μπορεί να είναι καλή ή όχι καλή αυτή η συμφωνία. Θα μου πεις, γιατί δεν το ψάχνεις; Πρέπει να επιβιώσω κιόλας, έχω να μελετήσω για τη δουλειά μου, όχι για τη συμφωνία.


Την ώρα που μιλάμε, στη Βουλή συνεδριάζουν λίγο πριν από την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τη ρωτώ αν έχει επαφή με τα καθ' ημάς όσο καιρό βρίσκεται εκτός.

«Το μεγάλο μου πρόβλημα σε όλο αυτό είναι η ενημέρωση, που τη θεωρώ τρομερά ελλιπή. Μου έστειλαν να υπογράψω ένα κείμενο που δεν είχε επιχειρήματα ως προς το γιατί μπορεί να είναι καλή ή όχι καλή αυτή η συμφωνία. Θα μου πεις, γιατί δεν το ψάχνεις; Πρέπει να επιβιώσω κιόλας, έχω να μελετήσω για τη δουλειά μου, όχι για τη συμφωνία.

Θα ήθελα πιο άμεση και πιο εύκολη πρόσβαση στην πραγματική πληροφόρηση. Έχουμε πρόσβαση σε πολλή και άχρηστη πληροφορία, αλλά όχι στο τι πραγματικά είναι αυτή η συμφωνία.

Με θλίβει που ό,τι θέση και να πάρεις απέναντι σε οποιοδήποτε τέτοιο γεγονός αμέσως κομματικοποιείται. Δεν είμαι καθόλου έτσι. Δεν μου αρέσουν ούτε οι μεν ούτε οι δε. Κάποια πράγματα που κάνουν οι μεν μου αρέσουν, όπως και κάποια που κάνουν οι δε.

Δεν μπορώ να πάρω θέση πολιτική, δυστυχώς όλα μεταφράζονται έτσι και βρίσκεσαι σταμπαρισμένος. Οπότε προτιμώ να μένω σιωπηλή μέχρι να μπορώ να εκφράσω μια γνώμη και να νιώθω ασφαλής».

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Σαφώς και είμαι ένα πολιτικό ον, αλλά δεν θέλω να μπω καθόλου σε αυτήν τη ζούγκλα. Είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι και όπου βρούμε πάτημα να θυμώσουμε με κάτι θα το κάνουμε. Αυτό με κάνει να κλείνομαι στο καβούκι μου, ενώ έχω απίστευτες προτάσεις για να συμμετάσχω στον πολιτικό βίο και στα κοινά».


Στην περίπτωση της Γουλιώτη, που για όσα πιστεύει αρθρώνει πάντα σαφή λόγο, είναι πρόσφατες οι αντιδράσεις μέρους της LGBT κοινότητας για τις δηλώσεις της σχετικά με το Athens Pride.

Ενώ η ηθοποιός παλιότερα είχε συμμετάσχει ενεργά σε αυτό, το καλοκαίρι δήλωσε πως δεν συμφωνεί με τον τρόπο που γίνεται και η συζήτηση που ακολούθησε ήταν μεγάλη. Της θυμίζω το γεγονός και μου απαντά πως «κάνουμε πολιτική στην προσωπική μας ζωή και όχι με την προσωπική μας ζωή.

Δεν θεωρώ ότι μπορώ να κάνω πολιτική με τις προσωπικές μου απόψεις, διαφημίζοντάς τες, αλλά μπορώ να κάνω πολιτική στον χώρο της προσωπικής μου ζωής, στους ανθρώπους που την περιβάλλουν.

Η στάση μου απέναντι σε κάποια πράγματα, ο τρόπος που ζω, επηρεάζει έναν κύκλο ανθρώπων μέχρι εκεί που ξέρω ότι δεν θα παρερμηνευτούν τα πράγματα. Από κει και πέρα, αρχίζει ένας κυκεώνας σπασμένου τηλεφώνου και κακής ενημέρωσης, ακόμα και από τον δικό σας κλάδο, οπότε δεν με αφορά ό,τι γίνεται παρακάτω. Η δουλειά μου δεν μπορεί να παρερμηνευτεί, αλλά μέσα στο σπίτι μου και μες στον εγκέφαλό μου δεν θα μπει κανένας. Σαφώς και είμαι ένα πολιτικό ον, αλλά δεν θέλω να μπω καθόλου σε αυτήν τη ζούγκλα.

Είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι και όπου βρούμε πάτημα να θυμώσουμε με κάτι θα το κάνουμε. Αυτό με κάνει να κλείνομαι στο καβούκι μου, ενώ έχω απίστευτες προτάσεις για να συμμετάσχω στον πολιτικό βίο και στα κοινά. Δεν μου αρέσει η αισθητική αυτού του πράγματος. Αν διάβαζε κάποιος ολόκληρη εκείνη τη συνέντευξη, θα καταλάβαινε ότι δεν γίνεται εγώ να λέω "παιδιά, μην κάνετε Pride"».

Καταλήγει πως είναι ξεκούραστη η αποστασιοποίηση από τα ελληνικά δρώμενα, το να κάνεις μόνο ένα πράγμα και να μη βάλεσαι από τις ειδήσεις. «Αυτή η απόσταση λειτουργεί θεραπευτικά, αφού νιώθω ότι εξελίσσομαι».

Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, για το υπόλοιπο της σεζόν η Στεφανία δεν θα δουλέψει, ωστόσο ετοιμάζει ήδη κάτι, μη ανακοινώσιμο ακόμα, για την επόμενη, μαζί με τη Μαρία Πρωτόπαππα, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη.

Της ζητώ να κλείσουμε με ένα ευτράπελο και μου περιγράφει, γελώντας, την πιο απίστευτη εικόνα: «Οι Κινέζοι φτύνουν πάρα πολύ στον δρόμο. Ό,τι έχεις ακούσει ισχύει στο διπλάσιο. Είναι γεμάτος ο δρόμος με φτυσίματα. Όμως το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, επειδή κάνει πολύ κρύο, γίνονται πάγος. Το βλέπω καθημερινά στον δρόμο για το θέατρο. Το πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτή η αηδία;».

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

10 σκέψεις του Νίκου Καραθάνου για τον Αισχύλο, το θέατρο και τη ζωή

Θέατρο / 10 σκέψεις του Νίκου Καραθάνου για τον Αισχύλο, το θέατρο και τη ζωή

Θα είναι «Προμηθέας Δεσμώτης» στη Μικρή Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριντζήλα. Επισκεφθήκαμε μια από τις πρόβες και καταγράψαμε τους «συνειρμούς εργασίας» του πάνω στην αισχύλεια τραγωδία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η Άννα Κοκκίνου στον μαγεμένο κήπο της μνήμης

REM/ Κήπος / Η Άννα Κοκκίνου στον μαγεμένο κήπο της μνήμης

Η κορυφαία ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου, που αγωνίστηκε με όλα τα μέσα της να θεμελιώσει το έξοχο ποιοτικό παράδειγμα του «Θεάτρου Σφενδόνη», μιλά για τη συναρπαστική της καταβύθιση στη μαγεία και το αίνιγμα της παιδικής ηλικίας – στην παράσταση REM/ Kήπος.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ