Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat)

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Η καθημερινότητα εδώ είναι αρκετά περίεργη, από πολύ βασικά πράγματα, όπως, ας πούμε, το τι θα φας, μέχρι τα ωράρια»
0

Δεν είναι καθόλου εύκολο να επικοινωνήσεις με κάποιον που βρίσκεται στην Κίνα. Όπως είναι γνωστό, όλα τα γνωστά και εντελώς κεκτημένα στην καθημερινότητά μας social media εκεί υπόκεινται σε κρατικό έλεγχο. Messenger, What's App, Skype, FaceTime είναι συχνά κλειδωμένα, οι «Δυτικοί» επισκέπτες καταφεύγουν σε συνδέσεις VPN για να χρησιμοποιούν ξένους servers και η Στεφανία Γουλιώτη με προειδοποίησε εξαρχής, από το πρώτο μας μήνυμα, ότι ίσως να δυσκολευτούμε.

Τελικά, χρειάστηκε να εγκαταστήσω το κινεζικό WeChat, ένα από τα πιο δημοφιλή εγχώρια μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να καταφέρω να τη βρω, το απόγευμα της προηγούμενης Πέμπτης – βράδυ για εκείνην, μετά από άλλη μια κουραστική μέρα πολύωρων προβών.

Η Στεφανία βρίσκεται στο Πεκίνο από τα μέσα Δεκεμβρίου και προετοιμάζεται για το ανέβασμα του Αγαμέμνονα του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, μια συνεργασία του δικού μας Εθνικού Θεάτρου με τον αντίστοιχο κινεζικό θεσμό, στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών Ελλάδας-Κίνας.

Στην παράσταση υποδύεται την Κλυταιμνήστρα, ενώ ακόμα μια Ελληνίδα ηθοποιός, η Αντιγόνη Φρυδά, κρατά τον ρόλο της Κασσάνδρας. Έλληνες είναι, επίσης, η χορογράφος Μαριάννα Καβαλλιεράτου, η σκηνογράφος Ελένη Μανωλοπούλου και ο φωτιστής Αλέκος Γιάνναρος.

Όλοι οι ανδρικοί ρόλοι έχουν ανατεθεί σε Κινέζους ηθοποιούς. Το έργο θα παρουσιαστεί στα κινεζικά, με τα κομμάτια των γυναικών στα ελληνικά, ένα πείραμα που δοκιμάστηκε πριν από λίγο καιρό και στην Αθήνα με την παρουσίαση του έργου Ο ορφανός Τζάο στο Εθνικό. Θα παιχτεί από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι τις αρχές Μαρτίου και μετά την επιστροφή της ελληνικής ομάδας στην Αθήνα θα συνεχιστεί με Κινέζες αντικαταστάτριες.

Όταν έχεις να κάνεις κάτι τόσο αρχετυπικό με ανθρώπους που δεν μιλούν τη γλώσσα σου και είσαι σε ένα πρότζεκτ όπου πρέπει να αντιπροσωπεύσεις μια χώρα, και αντίστοιχα εκείνοι να μπουν στον κόσμο μιας άλλης χώρας, και οι δύο πλευρές καταφεύγουν σε αυτό που είναι πιο κοντά στην παράδοση.


«Η καθημερινότητα εδώ είναι αρκετά περίεργη, από πολύ βασικά πράγματα, όπως, ας πούμε, το τι θα φας, μέχρι τα ωράρια» ξεκινά να μου περιγράφει η Στεφανία.

«Ακόμα και στο περπάτημα, για να πάω καθημερινά από το ξενοδοχείο μέχρι το θέατρο, έχω πολλή ζωή κινεζική να αντιμετωπίσω. Μικρές εκπλήξεις, από τον καιρό που δεν σε αφήνει να βγεις έξω χωρίς να έχεις πολλές στρώσεις ρούχα –γιατί εδώ είμαστε συχνά στους μείον δέκα– μέχρι το νέφος, που πρέπει να ξυπνήσεις το πρωί και να δεις αν θα βγεις με μάσκα ή όχι.

Αυτές οι διαρκείς εκπλήξεις με συντροφεύουν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και μου συμβαίνουν ιδίως στην επικοινωνία με τους ανθρώπους».

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Είναι σαν να βλέπω το ίδιο όνειρο σε συνέχειες. Την Ιφιγένεια την έχω κλάψει από πολλές πλευρές. Ως Ηλέκτρα, ως Κλυταιμνήστρα, σαν να περιστρέφονται όλοι οι συνειρμοί μου γύρω από το ίδιο θέμα».


Ο Αγαμέμνων στην ουσία αποτελεί συνέχεια της μελέτης της Γουλιώτη πάνω στην αισχύλεια τριλογία, ένα νέο τεράστιο στοίχημα που θα μπορούσαμε να πούμε ότι τοποθετείται στην αντίπερα όχθη σε σχέση με τις «Ευμενίδες» που παρουσίασε το καλοκαίρι, στις 6 το πρωί, στο Αρχαίο Στάδιο της Επιδαύρου.

Εκεί ήταν ολομόναχη, σκηνοθετούσε τον εαυτό της και είχε να αναμετρηθεί με τη δύσκολη και άβολη συνθήκη της ώρας και της διασκευής του έργου σε μονόλογο.

Τώρα καθοδηγείται από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, αλλά πλαισιώνεται από συναδέλφους συνηθισμένους σε άλλη μέθοδο και τεχνική, με τους οποίους μετά βίας συνεννοείται λεκτικά, ευρισκόμενη χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον δυτικό πολιτισμό και φέρουσα το βάρος τού να παρουσιάσει την επιτομή της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς σε ένα κοινό με εξίσου ισχυρή, αλλά τελείως διαφορετική κουλτούρα.


«Για μένα είναι περίεργο που έκανα μια τραγωδία το καλοκαίρι και τον χειμώνα συναλλάσσομαι πάλι με τραγωδία. Είναι σαν να βλέπω το ίδιο όνειρο σε συνέχειες. Την Ιφιγένεια την έχω κλάψει από πολλές πλευρές. Ως Ηλέκτρα, ως Κλυταιμνήστρα, σαν να περιστρέφονται όλοι οι συνειρμοί μου γύρω από το ίδιο θέμα.

Βέβαια, αυτό έχει τρομερό ενδιαφέρον, ειδικά αν το βλέπεις να συμβαίνει εδώ, σε συνθήκες εντελώς απρόβλεπτες».


Το έργο, φυσικά, δεν επιλέχθηκε τυχαία από τον Στάθη Λιβαθινό. Αποτελεί ένα χαρακτηριστικό έργο της θεατρικής μας παράδοσης, όπως σημειώνει η Στεφανία. «Έπρεπε να είναι Αισχύλος, γιατί είναι ο αρχαιότερος, ο πιο χαρακτηριστικός της τραγωδίας, γιατί όσο πάμε προς Σοφοκλή και Ευριπίδη αρχίζουν και λειαίνουν οι γωνίες της.

Πιστεύω ότι ο Στάθης διάλεξε το συγκεκριμένο, έτσι όπως τον βλέπω να το σκηνοθετεί, γιατί είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι της εικόνας του ηγέτη. Δεν ξέρω τι συνειρμούς έχει κάνει με τον Μάο και τη γενικότερη συνθήκη της Κίνας, αλλά κάπως έτσι πρέπει να συντονίστηκε».

Θα είναι πιο εύληπτο το έργο στο κοινό μέσω αυτής της σύνδεσης; «Όχι απαραίτητα, ίσως θα του είναι πιο εύκολο να κάνει εικόνες, να δει μια αντιστοιχία με κάτι, να δει τι παθαίνει ένας ηγέτης, τη στιγμή που η ιστορία της Κίνας έχει χαρακτηριστεί τόσο πολύ από αυτό τον ηγέτη, με τα χιλιάδες κακά και ανάποδά του. Για μένα, πάντως, το ίδιο το έργο δεν παύει να είναι κάτι το ανεξάντλητο».


Η Στεφανία θεωρεί όντως πως είναι τεράστια η ευθύνη της διαχείρισης της Κλυταιμνήστρας, της οποίας «η γυναικεία φύση όλη είναι μαζεμένη μέσα της», νιώθει πως καλείται να αντιπροσωπεύσει τις γυναίκες όλου του κόσμου, σε όποια φάση κι αν βρίσκονται.

«Ό,τι λογική εξήγηση και να δίνεις στη συμπεριφορά της, θα πέσεις σε τοίχο, οπότε μου αρέσει πολύ που κινούμαι μέσα σε άγνωστες περιοχές ιδιοσυγκρασιών».

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Βασική δυσκολία και για τις δύο πλευρές και μεγάλο μειονέκτημα και για τους Έλληνες και για τους Κινέζους ηθοποιούς –κάποιος άλλος θα μπορούσε να το φορτώσει με ωραία λόγια, εγώ βλέπω την αρνητική του πλευρά– είναι ότι είμαστε φορτωμένοι με το βάρος της παράδοσης».


Πού εντοπίζει, όμως, τις βασικότερες διαφορές στη δική της θεατρική παιδεία σε σχέση με αυτή των Κινέζων συναδέλφων της και πώς καταφέρνει να συνεργαστεί μαζί τους; «Προσπαθούμε να βρούμε διάφορους κώδικες επικοινωνίας που να μην είναι απλοί» θα μου πει. «Να καταλαβαίνουμε τον άλλο ψυχικά και όχι να κάνουμε νοήματα για το πότε τελείωσες και το πότε αρχίζω. Ρυθμικούς τρόπους, δηλαδή.

Ο ρυθμός είναι κάτι πολύ κοινό και προσπαθούμε να βρούμε αυτό που θα μας παρασύρει όλους. Βασική δυσκολία και για τις δύο πλευρές και μεγάλο μειονέκτημα και για τους Έλληνες και για τους Κινέζους ηθοποιούς –κάποιος άλλος θα μπορούσε να το φορτώσει με ωραία λόγια, εγώ βλέπω την αρνητική του πλευρά– είναι ότι είμαστε φορτωμένοι με το βάρος της παράδοσης.

Προσπαθούμε να αποτινάξουμε πάρα πολύ εγγεγραμμένο DNA από πάνω μας, ένα DNA που απαιτεί να κάνεις τα πράγματα κάπως και να μην είσαι "προσωπικός", τελικά. Νομίζω ότι αυτό μας ενώνει και δεν μπορούμε να απεγκλωβιστούμε.

Όταν έχεις να κάνεις κάτι τόσο αρχετυπικό με ανθρώπους που δεν μιλούν τη γλώσσα σου και είσαι σε ένα πρότζεκτ όπου πρέπει να αντιπροσωπεύσεις μια χώρα, και αντίστοιχα εκείνοι να μπουν στον κόσμο μιας άλλης χώρας, και οι δύο πλευρές καταφεύγουν σε αυτό που είναι πιο κοντά στην παράδοση – λέω «παράδοση» εννοώντας την προσκόλληση στο παρελθόν, σε αυτά που μας είναι γνωστά απλώς και μόνο επειδή είμαι Ελληνίδα ή επειδή είναι Κινέζος.

Είναι εγκλωβιστικό, μας κάνει κάπως στείρους, αλλά, από την άλλη, είναι συγκινητικό το ότι χρειαζόμαστε αυτό το σημείο αναφοράς για να λειτουργήσουμε».

Το θέατρο όπου θα ανέβει ο Αγαμέμνων είναι μια σύγχρονη σκηνή, ένα από τα πολλά εθνικά θέατρα της τεράστιας πόλης.

Δουλεύουν οκτάωρο, τρώνε όλοι μαζί το μεσημέρι, προσπαθώντας να μιλήσουν, αφήνοντας τη μεταφράστρια να κάνει κι εκείνη το διάλειμμά της, «με φτωχά αγγλικά και πολλή κινησιολογία».

Την ώρα που η Στεφανία μου περιγράφει τις συνθήκες δουλειάς τους, η συνομιλία μας διακόπτεται και το WeChat δεν επανέρχεται παρά ένα δεκάλεπτο αργότερα. «Είναι όλοι τρομερά διαθέσιμοι, ευχάριστοι και ευγνώμονες γι' αυτό που συμβαίνει» συνεχίζει. «Πέρα από το αν θα βγει καλή η παράσταση, αντιλαμβάνονται πόσο σημαντική και σπάνια είναι αυτή η σύμπραξη και καταλαβαίνουν την αξία του εγχειρήματος.

Και ο Στάθης έχει τερατώδη υπομονή σε πράγματα διαδικαστικά, που είναι πολύ δύσκολα. Τα διευθετεί όλα, ας πούμε το γεγονός ότι κάποιοι ηθοποιοί έπρεπε να αποχωρήσουν λόγω των συμβολαίων τους. Αυτό που θα προκύψει είναι το αποτέλεσμα της συνομιλίας του Στάθη με τις συνθήκες εδώ, δεν είναι μόνο η σκέψη του πίσω από τα πράγματα».

Μου έστειλαν να υπογράψω ένα κείμενο που δεν είχε επιχειρήματα ως προς το γιατί μπορεί να είναι καλή ή όχι καλή αυτή η συμφωνία. Θα μου πεις, γιατί δεν το ψάχνεις; Πρέπει να επιβιώσω κιόλας, έχω να μελετήσω για τη δουλειά μου, όχι για τη συμφωνία.


Την ώρα που μιλάμε, στη Βουλή συνεδριάζουν λίγο πριν από την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Τη ρωτώ αν έχει επαφή με τα καθ' ημάς όσο καιρό βρίσκεται εκτός.

«Το μεγάλο μου πρόβλημα σε όλο αυτό είναι η ενημέρωση, που τη θεωρώ τρομερά ελλιπή. Μου έστειλαν να υπογράψω ένα κείμενο που δεν είχε επιχειρήματα ως προς το γιατί μπορεί να είναι καλή ή όχι καλή αυτή η συμφωνία. Θα μου πεις, γιατί δεν το ψάχνεις; Πρέπει να επιβιώσω κιόλας, έχω να μελετήσω για τη δουλειά μου, όχι για τη συμφωνία.

Θα ήθελα πιο άμεση και πιο εύκολη πρόσβαση στην πραγματική πληροφόρηση. Έχουμε πρόσβαση σε πολλή και άχρηστη πληροφορία, αλλά όχι στο τι πραγματικά είναι αυτή η συμφωνία.

Με θλίβει που ό,τι θέση και να πάρεις απέναντι σε οποιοδήποτε τέτοιο γεγονός αμέσως κομματικοποιείται. Δεν είμαι καθόλου έτσι. Δεν μου αρέσουν ούτε οι μεν ούτε οι δε. Κάποια πράγματα που κάνουν οι μεν μου αρέσουν, όπως και κάποια που κάνουν οι δε.

Δεν μπορώ να πάρω θέση πολιτική, δυστυχώς όλα μεταφράζονται έτσι και βρίσκεσαι σταμπαρισμένος. Οπότε προτιμώ να μένω σιωπηλή μέχρι να μπορώ να εκφράσω μια γνώμη και να νιώθω ασφαλής».

Η Στεφανία Γουλιώτη μάς μιλά από το Πεκίνο (μέσω του κινεζικού WeChat) Facebook Twitter
«Σαφώς και είμαι ένα πολιτικό ον, αλλά δεν θέλω να μπω καθόλου σε αυτήν τη ζούγκλα. Είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι και όπου βρούμε πάτημα να θυμώσουμε με κάτι θα το κάνουμε. Αυτό με κάνει να κλείνομαι στο καβούκι μου, ενώ έχω απίστευτες προτάσεις για να συμμετάσχω στον πολιτικό βίο και στα κοινά».


Στην περίπτωση της Γουλιώτη, που για όσα πιστεύει αρθρώνει πάντα σαφή λόγο, είναι πρόσφατες οι αντιδράσεις μέρους της LGBT κοινότητας για τις δηλώσεις της σχετικά με το Athens Pride.

Ενώ η ηθοποιός παλιότερα είχε συμμετάσχει ενεργά σε αυτό, το καλοκαίρι δήλωσε πως δεν συμφωνεί με τον τρόπο που γίνεται και η συζήτηση που ακολούθησε ήταν μεγάλη. Της θυμίζω το γεγονός και μου απαντά πως «κάνουμε πολιτική στην προσωπική μας ζωή και όχι με την προσωπική μας ζωή.

Δεν θεωρώ ότι μπορώ να κάνω πολιτική με τις προσωπικές μου απόψεις, διαφημίζοντάς τες, αλλά μπορώ να κάνω πολιτική στον χώρο της προσωπικής μου ζωής, στους ανθρώπους που την περιβάλλουν.

Η στάση μου απέναντι σε κάποια πράγματα, ο τρόπος που ζω, επηρεάζει έναν κύκλο ανθρώπων μέχρι εκεί που ξέρω ότι δεν θα παρερμηνευτούν τα πράγματα. Από κει και πέρα, αρχίζει ένας κυκεώνας σπασμένου τηλεφώνου και κακής ενημέρωσης, ακόμα και από τον δικό σας κλάδο, οπότε δεν με αφορά ό,τι γίνεται παρακάτω. Η δουλειά μου δεν μπορεί να παρερμηνευτεί, αλλά μέσα στο σπίτι μου και μες στον εγκέφαλό μου δεν θα μπει κανένας. Σαφώς και είμαι ένα πολιτικό ον, αλλά δεν θέλω να μπω καθόλου σε αυτήν τη ζούγκλα.

Είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι και όπου βρούμε πάτημα να θυμώσουμε με κάτι θα το κάνουμε. Αυτό με κάνει να κλείνομαι στο καβούκι μου, ενώ έχω απίστευτες προτάσεις για να συμμετάσχω στον πολιτικό βίο και στα κοινά. Δεν μου αρέσει η αισθητική αυτού του πράγματος. Αν διάβαζε κάποιος ολόκληρη εκείνη τη συνέντευξη, θα καταλάβαινε ότι δεν γίνεται εγώ να λέω "παιδιά, μην κάνετε Pride"».

Καταλήγει πως είναι ξεκούραστη η αποστασιοποίηση από τα ελληνικά δρώμενα, το να κάνεις μόνο ένα πράγμα και να μη βάλεσαι από τις ειδήσεις. «Αυτή η απόσταση λειτουργεί θεραπευτικά, αφού νιώθω ότι εξελίσσομαι».

Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, για το υπόλοιπο της σεζόν η Στεφανία δεν θα δουλέψει, ωστόσο ετοιμάζει ήδη κάτι, μη ανακοινώσιμο ακόμα, για την επόμενη, μαζί με τη Μαρία Πρωτόπαππα, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη.

Της ζητώ να κλείσουμε με ένα ευτράπελο και μου περιγράφει, γελώντας, την πιο απίστευτη εικόνα: «Οι Κινέζοι φτύνουν πάρα πολύ στον δρόμο. Ό,τι έχεις ακούσει ισχύει στο διπλάσιο. Είναι γεμάτος ο δρόμος με φτυσίματα. Όμως το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, επειδή κάνει πολύ κρύο, γίνονται πάγος. Το βλέπω καθημερινά στον δρόμο για το θέατρο. Το πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτή η αηδία;».

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

10 σκέψεις του Νίκου Καραθάνου για τον Αισχύλο, το θέατρο και τη ζωή

Θέατρο / 10 σκέψεις του Νίκου Καραθάνου για τον Αισχύλο, το θέατρο και τη ζωή

Θα είναι «Προμηθέας Δεσμώτης» στη Μικρή Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριντζήλα. Επισκεφθήκαμε μια από τις πρόβες και καταγράψαμε τους «συνειρμούς εργασίας» του πάνω στην αισχύλεια τραγωδία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η Άννα Κοκκίνου στον μαγεμένο κήπο της μνήμης

REM/ Κήπος / Η Άννα Κοκκίνου στον μαγεμένο κήπο της μνήμης

Η κορυφαία ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου, που αγωνίστηκε με όλα τα μέσα της να θεμελιώσει το έξοχο ποιοτικό παράδειγμα του «Θεάτρου Σφενδόνη», μιλά για τη συναρπαστική της καταβύθιση στη μαγεία και το αίνιγμα της παιδικής ηλικίας – στην παράσταση REM/ Kήπος.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος κοιτάζει τη γενιά του τρυφερά και πολύ σκληρά

Θέατρο / Γεράσιμος Ευαγγελάτος: «Δεν με συγκινούν οι άνθρωποι όπως παλιά»

Με τρυφερότητα αλλά και αυστηρότητα, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, στο νέο του θεατρικό έργο «Blue Train», κοιτάζει τη γενιά του, ταξιδεύοντας μέσα από ματαιώσεις και χαμένες βεβαιότητες, ψάχνοντας έναν δρόμο ελευθερίας και αμοιβαιότητας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ιδρυμα Ωνάση: Cavafy Summer School 2024

Θέατρο / H σχέση του καβαφικού λόγου με τη σύγχρονη ποπ κουλτούρα

H πρόσληψη του έργου και της ζωής του ποιητή ως θέατρο και περφόρμανς, η εκμετάλλευση των στίχων του στον χώρο της διαφήμισης, του θεάματος και της πολιτικής. Όλα όσα συζητήθηκαν στο Διεθνές Θερινό Σχολείο Καβάφη 2024.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένα σπάνιο οπτικό και ηχητικό ντοκουμέντο με τη σπουδαία Ελένη Παπαδάκη

Θέατρο / Μια χαμένη μπομπίνα έρχεται στο φως και μαζί της η φωνή της Ελένης Παπαδάκη

To αρχείο της, που ήταν παραπεταμένο σε μια αποθήκη, και μια μπομπίνα με ανέκδοτο υλικό έρχονται στο φως για να προσθέσουν μερικές ψηφίδες στην καλλιτεχνική διαδρομή της θρυλικής ηθοποιού. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Οι παραστάσεις του φθινοπώρου

Fall Preview 2024 / 15 παραστάσεις που έρχονται το φθινόπωρο

Η θεατρική σεζόν 2024-25 χαρακτηρίζεται κυρίως από τις επαναλήψεις της περσινής χρονιάς. Με μια πρώτη ματιά, τα έργα του κλασικού ρεπερτορίου καταλαμβάνουν σημαντική θέση, ενώ δεν λείπουν και οι αναγνώσεις σύγχρονων έργων που έχουν αγαπηθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι σημαίνει ένα sold-out στην Επίδαυρο;

Θέατρο / Τι σημαίνει ένα sold-out στην Επίδαυρο;

Τι είναι αυτό που προσελκύει τους θεατές και προκαλεί τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στο κοινό; Μήπως η μαζική προσέλευση πολλές φορές υπονομεύει την παράσταση; Το sold-out στην Επίδαυρο είναι συχνά αμφιλεγόμενο. Πολλοί το περιφρονούν, αλλά όλοι το επιθυμούν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βίκυ Μαραγκοπούλου

Θέατρο / Η Βίκυ Μαραγκοπούλου έκανε το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας case study

Η θρυλική καλλιτεχνική διευθύντρια ανέλαβε να στήσει και να τρέξει το Διεθνές Φεστιβάλ σε μια πόλη και μια χώρα χωρίς προηγούμενη παράδοση στον σύγχρονο χορό. Με τη δουλειά της έδωσε φόρα στους Έλληνες χορογράφους στο διεθνές πεδίο και σήμερα, στην πρώτη αυτοβιογραφική της συνέντευξη, αφηγείται μια πλούσια διαδρομή στον κόσμο της τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ