Η «Παρεξήγηση» του Καμύ ως παραισθησιογόνο όνειρο

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Εξαιρετική και η Πηνελόπη Τσιλίκα ως Μάρθα. Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου
0

Η Μάρθα επιθυμεί να εγκαταλείψει αυτό το πανδοχείο, όπου πέρασε τη ζωή της χωμένη σε μια κοιλάδα δίχως ορίζοντα. Θέλει να ταξιδέψει νότια, στη θάλασσα, εκεί όπου ο ήλιος κάνει τα κορμιά «χρυσαφένια, αλλά κούφια, σα να μην υπάρχει τίποτα μέσα».

Η μητέρα αδιαφορεί για το αν θα παραμείνει στο πανδοχείο ή τι θα διαδραματιστεί μέσα σε αυτό. Έχει αποκάμει. Ακόμη και το αίμα της το νιώθει κουρασμένο. Μοναδική προσδοκία της, τώρα πια, να παραδοθεί στον ύπνο, στη λησμονιά, στην ακινησία.

Ο Γιαν καταφθάνει ινκόγκνιτο σε αυτό το ίδιο πανδοχείο, φλεγόμενος να κάνει τη Μητέρα και τη Μάρθα, την αδελφή του, ευτυχισμένες. Να ξαναβρει, μετά από είκοσι χρόνια εξορίας, την πατρίδα του και να πάψει να είναι ένας ξένος.

Απόδραση, νόστος, λήθη: θα συναντηθούν οι επιθυμίες των τριών προσώπων; Ένα πλέγμα αμφισημίας, τραγικής ειρωνείας και ανέφικτου τους τυλίγει ολοένα και πιο σφιχτά. Κανένας δεν λέει αυτό που θέλει να πει και κανένας δεν εμφανίζεται ως αυτό που είναι. Ο Γιαν αποκρύπτει την ταυτότητά του ως μέλος της οικογένειας, η μάνα και η αδελφή του κατεργάζονται ανυποψίαστες τη δολοφονία του πλούσιου κυρίου που έσκασε στο κατώφλι τους.

«Θα σας περιποιηθούμε πολύ καλά και σίγουρα δεν θα παραπονεθείτε ποτέ για την υποδοχή που σας επιφυλάξαμε», λέει η Μάρθα στον άγνωστο που είναι ο αδελφός της, ενώ λίγο αργότερα, αφού έχει ρουφήξει το ολέθριο τσάι, ο ετοιμοθάνατος γιος θα πει στη μητέρα του: «Σας είμαι ευγνώμων για το πώς με δεχτήκατε».

Η «Παρεξήγηση» μοιάζει να είναι μια τραγωδία για τον χρόνο: για το ασύμπτωτο των επιθυμιών, για το ασυγχρόνιστο ή το ετεροχρονισμένο, την αδυναμία των ανθρώπων να βρεθούν στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή.

Όλα ξεκαθαρίζουν, όταν είναι «πια πολύ αργά»... Ο Γιαν αποφασίζει να φύγει από το πανδοχείο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να πεθαίνει. Αν δεν είχε δειλιάσει να πει το όνομά του, αν είχε συστηθεί ως αυτός που πραγματικά είναι, όπως επέμενε η σύζυγός του, ίσως όλα είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Μα κι αν η μητέρα είχε προλάβει να πάει στο δωμάτιό του εγκαίρως, ίσως να είχε αποτρέψει το κακό. 

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Απόδραση, νόστος, λήθη: θα συναντηθούν οι επιθυμίες των τριών προσώπων; Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου

Η Παρεξήγηση μοιάζει να είναι μια τραγωδία για τον χρόνο: για το ασύμπτωτο των επιθυμιών, για το ασυγχρόνιστο ή το ετεροχρονισμένο, την αδυναμία των ανθρώπων να βρεθούν στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή, με την ίδια καθαρότητα προθέσεων και ενεργειών, αυτών ακριβώς που, αν δηλώνονταν αβίαστα, θα γεννούσαν τη σύμπνοια, τη συνεύρεση, την αποδοχή, την αναγνώριση. Το ότι δεν μπορούν να το κάνουν, το ότι εμποδίζονται από χίλιες μεριές, το ότι διαρκώς αισθάνονται να υπολείπονται ή να προπορεύονται της «κατάλληλης στιγμής» συνιστά την τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Αυτό που οι Αρχαίοι αποκαλούσαν «μοίρα» και που ο Καμύ επιχειρεί να μεταφέρει εδώ με σύγχρονους όρους.

Όμως, τελικά, όπως θα αποδειχτεί στην Τρίτη Πράξη, ο χρόνος έρχεται στην ώρα του. Τα πράγματα συμβαίνουν όταν είναι να συμβούν, αφυπνίζοντας εντός μας την κατάφωρη αγωνία της ύπαρξης. Η μητέρα δεν θα είχε καταλάβει πόσο αγαπάει τον γιο της, αν δεν τον είχε σκοτώσει. Η Μάρθα δεν θα συνειδητοποιούσε την απέραντη μοναξιά της, αν συνέχιζε να ζει με τη μητέρα της. Και ο Γιαν δεν θα καταλάμβανε την πραγματική του θέση –αυτή του «ξένου»– αν δεν είχε φερθεί ως τέτοιος.

«Αν ο άνθρωπος θέλει να τον αναγνωρίσουν, θα πρέπει απλώς να πει ποιος είναι. Αν σωπάσει ή επιλέξει το ψέμα, πεθαίνει μόνος και τα πάντα γύρω του είναι βουτηγμένα στη δυστυχία», γράφει ο Καμύ μιλώντας για την Παρεξήγηση, την οποία χαρακτηρίζει ως «έργο εξέγερσης»: γιατί το να φανερωθείς –στον εαυτό σου, στους άλλους, στον κόσμο–, να ορθώσεις το ανάστημά σου απέναντι στο παράλογο, αποδεχόμενος τις συνέπειες και πασχίζοντας για τη λύτρωση, συνιστά, τελικά, μια πράξη εξέγερσης. Η βαθύτερη τραγωδία είναι αυτή της μη φανέρωσης: αυτή είναι που μας καθιστά ξένους και στερημένους – αναγνώρισης, επαφής, σύνδεσης, αγάπης.  

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Συγκινητικά μεταδίδει η Μαριάννα Κάλμπαρη αυτό το «σκίσιμο», τη στιγμιαία αναλαμπή που τρέφει καταιγιστικά την ενόρμηση θανάτου της ηρωίδας:

Στο σκηνικό σύμπαν που έπλασε ο Γιάννης Χουβαρδάς ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει προ πολλού το ταχύ βάδισμά του. Σε τούτο το «πανδοχείο» όλα εκτυλίσσονται αργά και ζαλισμένα, υπό την επήρεια ανεξιχνίαστων ουσιών.

Το κεχριμπαρένιο φως που λούζει απαλά τα αντικείμενα και τα πρόσωπα, οι ζεστές αποχρώσεις που κυκλοφορούν σαν τη «μελένια μυρωδιά των κίτρινων τριαντάφυλλων» (αυτά που περιγράφει ο Γιαν μιλώντας για την Αλγερία της εξορίας του), η μελαγχολική μπλουζ μουσική του Μπλέιν Ρέινινγκερ, που εκχέεται ζωντανά από μια γωνία, δημιουργώντας αμυδρά την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε κάποιο τρυφερά παρακμιακό καταγώγι μιας άλλης χώρας και εποχής, ο καπνός που διαρκώς θολώνει τα περιγράμματα, όλα συνεργάζονται αρμονικά για να μεταφέρουν τον θεατή σε μια διάσταση μυθική και συνάμα σύγχρονη, ένα γοητευτικό καθαρτήριο βραδύτητας και νωχέλειας, στο οποίο άπαξ και εισέλθεις θα καταλήξεις στη συνομοταξία των Λωτοφάγων.

Φροντίζουν γι’ αυτό οι δύο αλλόκοτες γυναικείες φιγούρες που περιμένουν σερνάμενες στην ξύλινη κουπαστή του μπαρ, αδιάφορες για την άφιξή σου, καίτοι άψογα ενδεδυμένες με τα στενά δερμάτινα φορέματά τους, ιέρειες ενός ναού που δεν υπηρετεί καμία θρησκεία, αφοσιωμένες σε μία και μοναδική τελετουργία που ξορκίζει εδώ και χρόνια τη μίζερη καθημερινότητά τους: το έγκλημα. Δύο Σειρήνες ή δύο Κίρκες, αλλά και δύο αλά Κλουζό Διαβολογυναίκες που δεν εγκαταλείπουν ποτέ τη φωλιά τους, που μοιάζουν σαν να ήταν πάντα εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να φύγουν, όσο κι αν η νεότερη εξ αυτών διακηρύσσει την αδημονία της να ταξιδέψει μακριά, σε μέρη ηλιόλουστα.

Η Δεύτερη Πράξη μάς μεταφέρει στο πάνω επίπεδο της σκηνής: ο Γιαν, στριμωγμένος μέσα σε ένα στενόχωρο δωμάτιο-φέρετρο που δεν του επιτρέπει ούτε τα πόδια του να απλώσει, ωσάν άλλος Γκρέγκορ Σάμσα, ανεπιθύμητος κι αυτός στο ίδιο του το σπίτι –στο οποίο επέστρεψε ενώ δεν είχε φύγει ποτέ–, συναντά το τέλος του, την ώρα που το γιγάντιο σκαθάρι-alter ego του αλωνίζει στο μπαρ του κάτω ορόφου και παρακολουθεί ειρωνικά το αναπόφευκτο, επισφραγίζοντας βωβά και σουρεαλιστικά τον εφιάλτη ετούτης της μεταμόρφωσης που δεν έχει συντελεστεί. 

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Κανένας δεν λέει αυτό που θέλει να πει και κανένας δεν εμφανίζεται ως αυτό που είναι. Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου

Είναι στη διάρκεια της Τρίτης Πράξης, όμως, όπου όλα κουμπώνουν δυναμικά και αποκτούν την επιδιωκόμενη σκηνική ισχύ τους: η ένταση και το νόημα που έμοιαζαν να μας διαφεύγουν, που αιωρούνταν τόση ώρα ασχημάτιστα και υπόκωφα στην ατμόσφαιρα, συγκροτούνται ξαφνικά ενώπιόν μας τόσο μέσα από την κατάρρευση της Μητέρας («πώς να ζήσω δίχως την αγάπη του γιου μου;») όσο και από το ξέσπασμα της κόρης, που έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το ψυχρό αδιέξοδο της κατάστασής της για να επιλέξει κι εκείνη, ως ύστατο καταφύγιο, τον θάνατο.

Συγκινητικά μεταδίδει η Μαριάννα Κάλμπαρη αυτό το «σκίσιμο», τη στιγμιαία αναλαμπή που τρέφει καταιγιστικά την ενόρμηση θανάτου της ηρωίδας: αν η ηθοποιός πλάθει με μοναδική γλαφυρότητα στα δύο πρώτα μέρη τη Μητέρα ως ζόμπι, ως νεκροζώντανη που αποσυντίθεται σε αργή κίνηση, που θέλει να πεθάνει, αλλά δεν μπορεί, ενσαρκώνοντας την κόπωση ως υπαρξιακή θέση και κατάσταση, τώρα, στο τέλος, αποδίδει ευθύβολα το μοιραίο σκίρτημα, τη ρωγμή από την οποία ξεχύνεται η ζωή όταν είναι πλέον πολύ αργά για να βιωθεί.

Εξαιρετική και η Πηνελόπη Τσιλίκα ως Μάρθα: ένα παλλόμενο δοχείο ανεκπλήρωτων, στραπατσαρισμένων επιθυμιών, ένα αφίλητο σώμα μολυσμένο από την ίδια του τη μοναξιά, μεταμορφώνεται σπαρακτικά σε μαύρο κύκνο που αφήνει τα σκοτάδια του να ξεχυθούν, καθιστώντας αιχμηρά ορατή ενώπιόν μας την τραγικά αργοπορημένη εξέγερση ετούτης της καταβροχθισμένης κόρης.

Το παραισθησιογόνο όνειρο του Γιάννη Χουβαρδά Facebook Twitter
Αδύναμος ο Αναστάσης Ροϊλός ως Γιαν, διατηρεί μια απαθή αποστασιοποίηση που δεν εγείρει κανενός είδους συναισθηματική αντίδραση από τον θεατή. Φωτο: Ελευθερία Νικολαΐδου

Αδύναμος ο Αναστάσης Ροϊλός ως Γιαν, διατηρεί μια απαθή αποστασιοποίηση που δεν εγείρει κανενός είδους συναισθηματική αντίδραση από τον θεατή, ενώ μάλλον άχαρη και ακατέργαστη αποδεικνύεται η παρουσία της Φλομαρίας Παπαδάκη στον ρόλο της συζύγου του.

Ιδιαίτερα εναρμονισμένοι και εμπνευσμένοι οι συντελεστές που ασχολήθηκαν με την όψη του εγχειρήματος –η Εύα Μανιδάκη στη σκηνογραφία, η Ιωάννα Τσάμη στα κοστούμια, η Χριστίνα Θανάσουλα στους φωτισμούς–, μας χαρίζουν, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Χουβαρδά, μια εμπειρία υπνωτιστική με την υφή ενός παραισθησιογόνου, βραδυφλεγούς ονείρου που βλέπει κανείς αποκοιμώμενος για λίγο στην ακτή, ενόσω τα κύματα γλείφουν απαλά τα κουρασμένα άκρα του με την αλμύρα του τραγικού.

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση «Η Παρεξήγηση» εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιατί δεν εμποδίσαμε τον Αρτούτο Ούι;

Κριτική / «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι»: Οι εφιάλτες του Μπρεχτ εξακολουθούν να στοιχειώνουν

Η παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο ARK σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη αποτελεί μια εντυπωσιακή, σύγχρονη πρόταση πάνω στο έργο που είχε γράψει ο μεγάλος συγγραφέας το 1941.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;

Κριτική: Λουίζα Αρκουμανέα / «Μπλε»: Πότε μια περφόρμανς μετατρέπεται σε αληθινή εμπειρία για τον θεατή;

Στην παράσταση-περφόρμανς της Άννας Λεμονάκη, που παρουσιάστηκε στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ, η αφήγηση δεν αποτυπώνεται ποτέ σε μια ένσαρκη διαδικασία μεταμόρφωσης.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ