Η Όπερα της Πεντάρας

Η Όπερα της Πεντάρας Facebook Twitter
0

Πιστεύετε πως η Όπερα της Πεντάρας έχει απήχηση σήμερα στο ελληνικό κοινό, ογδόντα χρόνια μετά τη συγγραφή της; Με ποιο τρόπο είναι επίκαιρη;

Θα έλεγε κανείς ότι γράφτηκε φέτος. Και συγκεκριμένα, σε ένα καλοκαίρι που μας βρίσκει μετά από μια περίοδο γεμάτη σκάνδαλα, διαπλοκές, μίζες, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ογδόντα χρόνια πριν το 1928 ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του μεγάλου παγκόσμιου κραχ, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που βιώνουμε τώρα στη μεγάλη οικονομικο-πολιτική κρίση, όπου δεν βλέπεις γύρω σου παρά το χρηματισμό των πάντων, την εμπορευματοποίηση, το χρήμα να έχει ανακηρυχτεί σε υπέρτατη αξία. Το έργο μιλάει για έναν αρχιγκάνγκστερ, φονιά, ληστή, που ο κολλητός του φίλος είναι ο αρχηγός της αστυνομίας. Ήταν φίλοι στο στρατό, μοιράζονται τα κέρδη των «επιχειρήσεων», κι έτσι καταφέρνει να διαφεύγει τη σύλληψη ή μπορεί πάρα πολύ εύκολα να δραπετεύει. Κάτι ανάλογο ζήσαμε το χειμώνα, με υποθέσεις χρηματισμού, δωροδοκίας, με την υπόθεση Παλαιοκώστα κυρίως. Υπάρχει ένας επιχειρηματίας που ασκεί κάποιες διεφθαρμένες πρακτικές σε μια έξυπνη επιχείρηση που έχει στήσει, προμηθεύοντας υγιέστατους ανθρώπους με τεχνητά μέλη, μεταμορφώνοντάς τους σε ζητιάνους, και στέλνοντάς τους σε όλες τις γωνιές του Λονδίνου - γιατί όχι και της Αθήνας του σήμερα. Όλο αυτό αποτελεί χλευασμό της θρησκευτικής υποκρισίας. Στο τέλος ο Μακίθ αθωώνεται πανηγυρικά από τη βασίλισσα, που του παραχωρεί απίστευτα προνόμια. Αυτό βέβαια «κλείνει το μάτι» στο θεατή, που αμέσως καταλαβαίνει ότι η εγκληματικότητα κι η ανηθικότητα όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά επιβραβεύονται κιόλας. Όταν τα ακούς αυτά δεν μπορείς να μην αντιληφθείς το σαρκασμό και το επίκαιρο του πράγματος. Υπάρχει ένα απόσπασμα στην απολογία του Μακίθ, πριν τον απαλλάξουν, που λέει: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας και τι είναι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του». Καταλαβαίνετε τώρα, μέσα από αυτές τις γραμμές, τα μηνύματα που περνάνε στον κόσμο, ότι δηλαδή οι συμμορίες είναι των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των πολυεθνικών εταιρειών και ότι όλοι οι άλλοι είναι πραγματικά μικροτεχνίτες. Πρόκειται γι' αυτούς που λυμαίνονται τους κόπους των πολλών κι όλο αυτό το λάθος σύστημα, όλη αυτή η λάθος διαχείριση του χρήματος μάς έχει οδηγήσει στην τεράστια οικονομική κρίση και στην αυτό-κατάρρευση του συστήματος.

Η Τζένη είναι ένας ρόλος που υποδύεστε ξανά, 16 χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Ντασέν. Πόσο διαφορετικά την προσεγγίζετε σήμερα;

Είναι η πρώτη φορά που το κάνω, να παίξω δηλαδή για δεύτερη φορά τον ίδιο ρόλο. Το είχα πρωτοπαίξει το καλοκαίρι του 1993 σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με ένα μεγάλο καστ ηθοποιών. Ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος στο ρόλο του Μακίθ, που τώρα υποδύεται ο Στέλιος Μάινας, ο Κώστας Καζάκος έπαιζε το ρόλο του Πίτσαμ, η Πέμη Ζούνη το ρόλο της Πόλυ. Ήταν πολύς κόσμος. Η Τζένη που υποδύομαι τώρα είναι πιο λιτή, πιο σκληρή, πιο κυνική, αν θέλετε. Στη παλιότερη παράσταση είχε μεγαλύτερες συναισθηματικές εκρήξεις. Ήταν μια Τζένη που έκλαιγε κιόλας. Τώρα που η εποχή έχει σκληρύνει περισσότερο, η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι ανάλογη, κι επομένως η παρουσίασή τους πάνω στη σκηνή υπόκειται σε αυτόν τον κανόνα.

Πόσο διαφορετική ήταν η παράσταση που είχε σκηνοθετήσει ο Ντασέν από τη σημερινή;

Καταρχάς, και τότε ήταν μια διασκευή του Ζιλ Ντασέν σε συνεργασία με τον Παύλου Μάτεση, και τώρα πάλι είναι μια συμπυκνωμένη εκδοχή του έργου, δεδομένου ότι, αν κάποιος ανεβάσει όλο το έργο και πει όλα τα τραγούδια, η παράσταση θα διαρκέσει πάνω από τρεις ώρες. Για τις ανάγκες βέβαια της περιοδείας και του σύγχρονου θεατή σε ένα ανοικτό θέατρο χωρίς διάλειμμα, φιλοδοξούμε να φτάσει στις δύο ώρες περίπου, γιατί αυτό το χρονικό διάστημα είναι κατάλληλο που γι' αυτές τις συνθήκες. Είναι πιο κοφτή παράσταση, με πιο στακάτο ρυθμό, πιο γρήγορο από του Ντασέν. Η παλιά παράσταση ήταν πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια και επίσης τώρα υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του σόου, του καμπαρέ, του τσίρκου, το στοιχείο του γκροτέσκ .

Πόσο παρακινδυνευμένο είναι να ανεβάζετε Μπρεχτ σε περιοδεία ανά την Ελλάδα;

Δεν είναι παρακινδυνευμένο, γιατί καταρχάς το σκηνικό είναι το ίδιο, είτε παίζουμε στο Badminton είτε στο Βύρωνα είτε στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Παρουσιάζουμε σε όλους την ίδια ακριβώς παράσταση. Απ' την άλλη μεριά, η σάτιρα και το χιούμορ του Μπρεχτ είναι εντελώς βιτριολικά και ανατρεπτικά και σύγχρονα. Υπάρχει δηλαδή το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας, το οποίο είναι κατανοητό για το σύγχρονο θεατή, που πολύ γρήγορα και άμεσα αντιλαμβάνεται τι του λέει ο συγγραφέας.

Πάντως, πρόκειται για ένα έργο-αριστούργημα.

Πράγματι. Όσον αφορά το έργο καθαυτό, ο Μπρεχτ χρησιμοποιεί τη σατιρική φόρμα για να μιλήσει για σύγχρονα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας. Έπειτα είναι η μουσική του Kουρτ Βάιλ. Αθάνατα τραγούδια, διαχρονικά, με πάρα πολύ ωραία μουσική, που έχει στοιχεία τζαζ, στοιχεία καμπαρέ, από στρατιωτικά εμβατήρια σε ψαλμούς. Στη δική μας παραγωγή μεγάλο ρόλο παίζει και η ενορχήστρωση του Θοδωρή Οικονόμου, που είναι πολύ σύγχρονη και με άποψη. Για μένα, αυτό που μετράει είναι τα κείμενα κυρίως και η μουσική. Από κει και πέρα η παράσταση υπόκειται στην κριτική των θεατών... Ο κόσμος θα κρίνει το συνολικό αποτέλεσμα.

Στην παράσταση τραγουδάτε. Ποια είναι η σχέση σας με το τραγούδι;

Όσες φορές έχω κληθεί να τραγουδήσω, προσπαθώ να το κάνω σωστά και να ερμηνεύσω με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο τα τραγούδια, γιατί είμαι ηθοποιός, ερμηνεύτρια, δεν είμαι τραγουδίστρια. Έχω κάνει μαθήματα τραγουδιού. Βέβαια, τα συγκεκριμένα τραγούδια του Kουρτ Βάιλ τά 'χω ξαναπεί. Έχω τραγουδήσει παλιότερα, όπως στην Αντιγόνη σε μουσική Θεοδωράκη, ή Νίκο Κυπουργό σε ένα έργο του Σαίξπηρ. Στους τίτλους τέλους ενός σίριαλ είπα και το τραγούδι-σταθμό, που το 'χει χαρακτηρίσει η ερμηνεία του Δημήτρη Χορν, «Ηθοποιός σημαίνει φως». Όποτε οι ανάγκες του ρόλου απαιτούν τραγούδι, το κάνω.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ