Η Όπερα της Πεντάρας

Η Όπερα της Πεντάρας Facebook Twitter
0

Πιστεύετε πως η Όπερα της Πεντάρας έχει απήχηση σήμερα στο ελληνικό κοινό, ογδόντα χρόνια μετά τη συγγραφή της; Με ποιο τρόπο είναι επίκαιρη;

Θα έλεγε κανείς ότι γράφτηκε φέτος. Και συγκεκριμένα, σε ένα καλοκαίρι που μας βρίσκει μετά από μια περίοδο γεμάτη σκάνδαλα, διαπλοκές, μίζες, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ογδόντα χρόνια πριν το 1928 ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του μεγάλου παγκόσμιου κραχ, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που βιώνουμε τώρα στη μεγάλη οικονομικο-πολιτική κρίση, όπου δεν βλέπεις γύρω σου παρά το χρηματισμό των πάντων, την εμπορευματοποίηση, το χρήμα να έχει ανακηρυχτεί σε υπέρτατη αξία. Το έργο μιλάει για έναν αρχιγκάνγκστερ, φονιά, ληστή, που ο κολλητός του φίλος είναι ο αρχηγός της αστυνομίας. Ήταν φίλοι στο στρατό, μοιράζονται τα κέρδη των «επιχειρήσεων», κι έτσι καταφέρνει να διαφεύγει τη σύλληψη ή μπορεί πάρα πολύ εύκολα να δραπετεύει. Κάτι ανάλογο ζήσαμε το χειμώνα, με υποθέσεις χρηματισμού, δωροδοκίας, με την υπόθεση Παλαιοκώστα κυρίως. Υπάρχει ένας επιχειρηματίας που ασκεί κάποιες διεφθαρμένες πρακτικές σε μια έξυπνη επιχείρηση που έχει στήσει, προμηθεύοντας υγιέστατους ανθρώπους με τεχνητά μέλη, μεταμορφώνοντάς τους σε ζητιάνους, και στέλνοντάς τους σε όλες τις γωνιές του Λονδίνου - γιατί όχι και της Αθήνας του σήμερα. Όλο αυτό αποτελεί χλευασμό της θρησκευτικής υποκρισίας. Στο τέλος ο Μακίθ αθωώνεται πανηγυρικά από τη βασίλισσα, που του παραχωρεί απίστευτα προνόμια. Αυτό βέβαια «κλείνει το μάτι» στο θεατή, που αμέσως καταλαβαίνει ότι η εγκληματικότητα κι η ανηθικότητα όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά επιβραβεύονται κιόλας. Όταν τα ακούς αυτά δεν μπορείς να μην αντιληφθείς το σαρκασμό και το επίκαιρο του πράγματος. Υπάρχει ένα απόσπασμα στην απολογία του Μακίθ, πριν τον απαλλάξουν, που λέει: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας και τι είναι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του». Καταλαβαίνετε τώρα, μέσα από αυτές τις γραμμές, τα μηνύματα που περνάνε στον κόσμο, ότι δηλαδή οι συμμορίες είναι των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των πολυεθνικών εταιρειών και ότι όλοι οι άλλοι είναι πραγματικά μικροτεχνίτες. Πρόκειται γι' αυτούς που λυμαίνονται τους κόπους των πολλών κι όλο αυτό το λάθος σύστημα, όλη αυτή η λάθος διαχείριση του χρήματος μάς έχει οδηγήσει στην τεράστια οικονομική κρίση και στην αυτό-κατάρρευση του συστήματος.

Η Τζένη είναι ένας ρόλος που υποδύεστε ξανά, 16 χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Ντασέν. Πόσο διαφορετικά την προσεγγίζετε σήμερα;

Είναι η πρώτη φορά που το κάνω, να παίξω δηλαδή για δεύτερη φορά τον ίδιο ρόλο. Το είχα πρωτοπαίξει το καλοκαίρι του 1993 σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με ένα μεγάλο καστ ηθοποιών. Ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος στο ρόλο του Μακίθ, που τώρα υποδύεται ο Στέλιος Μάινας, ο Κώστας Καζάκος έπαιζε το ρόλο του Πίτσαμ, η Πέμη Ζούνη το ρόλο της Πόλυ. Ήταν πολύς κόσμος. Η Τζένη που υποδύομαι τώρα είναι πιο λιτή, πιο σκληρή, πιο κυνική, αν θέλετε. Στη παλιότερη παράσταση είχε μεγαλύτερες συναισθηματικές εκρήξεις. Ήταν μια Τζένη που έκλαιγε κιόλας. Τώρα που η εποχή έχει σκληρύνει περισσότερο, η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι ανάλογη, κι επομένως η παρουσίασή τους πάνω στη σκηνή υπόκειται σε αυτόν τον κανόνα.

Πόσο διαφορετική ήταν η παράσταση που είχε σκηνοθετήσει ο Ντασέν από τη σημερινή;

Καταρχάς, και τότε ήταν μια διασκευή του Ζιλ Ντασέν σε συνεργασία με τον Παύλου Μάτεση, και τώρα πάλι είναι μια συμπυκνωμένη εκδοχή του έργου, δεδομένου ότι, αν κάποιος ανεβάσει όλο το έργο και πει όλα τα τραγούδια, η παράσταση θα διαρκέσει πάνω από τρεις ώρες. Για τις ανάγκες βέβαια της περιοδείας και του σύγχρονου θεατή σε ένα ανοικτό θέατρο χωρίς διάλειμμα, φιλοδοξούμε να φτάσει στις δύο ώρες περίπου, γιατί αυτό το χρονικό διάστημα είναι κατάλληλο που γι' αυτές τις συνθήκες. Είναι πιο κοφτή παράσταση, με πιο στακάτο ρυθμό, πιο γρήγορο από του Ντασέν. Η παλιά παράσταση ήταν πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια και επίσης τώρα υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του σόου, του καμπαρέ, του τσίρκου, το στοιχείο του γκροτέσκ .

Πόσο παρακινδυνευμένο είναι να ανεβάζετε Μπρεχτ σε περιοδεία ανά την Ελλάδα;

Δεν είναι παρακινδυνευμένο, γιατί καταρχάς το σκηνικό είναι το ίδιο, είτε παίζουμε στο Badminton είτε στο Βύρωνα είτε στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Παρουσιάζουμε σε όλους την ίδια ακριβώς παράσταση. Απ' την άλλη μεριά, η σάτιρα και το χιούμορ του Μπρεχτ είναι εντελώς βιτριολικά και ανατρεπτικά και σύγχρονα. Υπάρχει δηλαδή το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας, το οποίο είναι κατανοητό για το σύγχρονο θεατή, που πολύ γρήγορα και άμεσα αντιλαμβάνεται τι του λέει ο συγγραφέας.

Πάντως, πρόκειται για ένα έργο-αριστούργημα.

Πράγματι. Όσον αφορά το έργο καθαυτό, ο Μπρεχτ χρησιμοποιεί τη σατιρική φόρμα για να μιλήσει για σύγχρονα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας. Έπειτα είναι η μουσική του Kουρτ Βάιλ. Αθάνατα τραγούδια, διαχρονικά, με πάρα πολύ ωραία μουσική, που έχει στοιχεία τζαζ, στοιχεία καμπαρέ, από στρατιωτικά εμβατήρια σε ψαλμούς. Στη δική μας παραγωγή μεγάλο ρόλο παίζει και η ενορχήστρωση του Θοδωρή Οικονόμου, που είναι πολύ σύγχρονη και με άποψη. Για μένα, αυτό που μετράει είναι τα κείμενα κυρίως και η μουσική. Από κει και πέρα η παράσταση υπόκειται στην κριτική των θεατών... Ο κόσμος θα κρίνει το συνολικό αποτέλεσμα.

Στην παράσταση τραγουδάτε. Ποια είναι η σχέση σας με το τραγούδι;

Όσες φορές έχω κληθεί να τραγουδήσω, προσπαθώ να το κάνω σωστά και να ερμηνεύσω με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο τα τραγούδια, γιατί είμαι ηθοποιός, ερμηνεύτρια, δεν είμαι τραγουδίστρια. Έχω κάνει μαθήματα τραγουδιού. Βέβαια, τα συγκεκριμένα τραγούδια του Kουρτ Βάιλ τά 'χω ξαναπεί. Έχω τραγουδήσει παλιότερα, όπως στην Αντιγόνη σε μουσική Θεοδωράκη, ή Νίκο Κυπουργό σε ένα έργο του Σαίξπηρ. Στους τίτλους τέλους ενός σίριαλ είπα και το τραγούδι-σταθμό, που το 'χει χαρακτηρίσει η ερμηνεία του Δημήτρη Χορν, «Ηθοποιός σημαίνει φως». Όποτε οι ανάγκες του ρόλου απαιτούν τραγούδι, το κάνω.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ