Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάνει συμβιβασμούς, μεγαλύτερους ή μικρότερους. Το θέμα είναι να μπορέσεις πραγματικά να το αποφύγεις με το μικρότερο δυνατό κόστος. Φωτο: Σπύρος Στάβερης/LIFO

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Γεννήθηκα στη Δόξα, σε ένα χωριό της επαρχίας Διδυμοτείχου, όπου έζησα μέχρι τα 12 μου χρόνια. Σε ένα περιβάλλον καθαρά αγροτικό, με επαφή με τη φύση και τις εποχές και σε μια δεκαετία όπου δεν είχαμε ηλεκτρικό και το νερό το παίρναμε με στάμνες από μια πηγή.

• Το πιο αγαπημένο μου πράγμα ήταν το λευκό τοπίο τις μέρες του χειμώνα. Μερικές φορές έριχνε και δυο μέτρα χιόνι και θυμάμαι ότι για να πάω στο σχολείο ο πατέρας μου άνοιγε διάδρομο και τα τοιχώματα ήταν πιο ψηλά από μένα. Θυμάμαι κομμάτια από κρύσταλλο στις στέγες των σπιτιών που σαν παιδιά τα χρησιμοποιούσαμε ως γλειφιτζούρια.

Και τα καλοκαίρια παιχνίδια μέσα σε αχυρώνες, βουτιές σε παχιά στρώματα άχυρου, τα νυχτέρια-ξενύχτια στις αυλές των σπιτιών πάνω σε ψάθες και σε πολύχρωμα κιλίμια, όπου είτε ξεφλουδίζαμε καλαμπόκια, είτε ξεσποριάζαμε τα ηλιοτρόπια, παιχνίδια τις νύχτες που ήταν γεμάτες από πυγολαμπίδες, φωτεινά αστεράκια που τα κυνηγούσαμε για να διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι πρόκειται περί εντόμων.

Mέσα μου υπήρχαν πάντα πολλές φοβίες και ανασφάλεια και ίσως γι' αυτό δεν τόλμησα ποτέ να κάνω το βήμα να βγω έξω από την Ελλάδα, να ζήσω στο εξωτερικό και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου εκεί. Θα ήθελα να μπορούσα να έκανα μερικές ενέσεις αυτοπεποίθησης και θάρρους σε εκείνο το νέο κορίτσι. Θα του έλεγα βγες και ζήσε την εμπειρία, σπάσε τα μούτρα σου και γύρνα πίσω.

• Την εποχή που ήμουν 12 χρόνων οι γονείς μου πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν από το χωριό μας για να δώσουν σε μένα καλύτερες συνθήκες ζωής και παιδείας. Αυτοί οι απλοί, αμόρφωτοι άνθρωποι που είχαν μόλις τελειώσει το δημοτικό ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, έχασαν το σπίτι τους, το περιβάλλον τους, τους φίλους και συγγενείς τους και πήγαν στη μεγάλη πόλη, στη Θεσσαλονίκη.

Και το πλήρωσαν αυτό το πράγμα. Αυτοθυσιάστηκαν - η μητέρα μου που ήταν αρχόντισσα στο χωριό κατέληξε να καθαρίζει σκάλες και να πλένει ρούχα σε διάφορες κυρίες της γειτονιάς, μέχρι να δουλεύει σε εργοστάσια για να επιζήσουμε. Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα, αν μέναμε εκεί. Φαντάζομαι ότι μεγαλώνοντας θα τον έβρισκα τον δρόμο μου, αλλά σίγουρα αυτό διευκόλυνε τα πράγματα πολύ περισσότερο.

• Mέσα μου υπήρχαν πάντα πολλές φοβίες και ανασφάλεια και ίσως γι' αυτό δεν τόλμησα ποτέ να κάνω το βήμα να βγω έξω από την Ελλάδα, να ζήσω στο εξωτερικό και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου εκεί. Θα ήθελα να μπορούσα να έκανα μερικές ενέσεις αυτοπεποίθησης και θάρρους σε εκείνο το νέο κορίτσι. Θα του έλεγα βγες και ζήσε την εμπειρία, σπάσε τα μούτρα σου και γύρνα πίσω.

Σκεφτόμουν τώρα να πάω εγώ εκεί και να συναγωνιστώ ποιους; Είχα πάντα κάποιες δεσμεύσεις εδώ με την οικογένεια και με ανθρώπους που αγαπούσα... Ίσως αν είχα λυμένο το οικονομικό μου πρόβλημα, να τολμούσα να το κάνω, αλλά ήμουν πάντα επί ξύλου κρεμάμενη.

• Δεν βάζω τα λεφτά πάνω απ' όλα. Αισθάνομαι ότι ως καλλιτέχνης, ως δημόσιο πρόσωπο, έχω μια ευθύνη απέναντι στην κοινωνία μέσα στην οποία ζω. Κι όταν είσαι ένας άνθρωπος σκεπτόμενος και ευαίσθητος και επικρίνεις όλο αυτό το χάλι που βλέπεις, δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου συνεργό σε αυτό το πράγμα. Είναι ένα ξεπούλημα. Τι να κάνεις, να πας σε αυτό τον κόσμο που ντρέπεσαι για το χάλι του να του δώσεις μια να χωθεί πιο κάτω;

• Δεν υπάρχει πιο ριψοκίνδυνο πράγμα από την αναμέτρηση με τον ρόλο σε μια τραγωδία. Αισθάνεσαι ότι υπερβαίνεις τις δυνάμεις σου, τον εαυτό σου, τις αντοχές σου, χάνεις τον ύπνο σου κι αισθάνεσαι σαν να είσαι μέσα σε μια αρένα. Παρόλη την τιμή που νιώθεις ότι σου γίνεται, τη μαγεία του χώρου κι όλο αυτό που θεωρείται το απόγειο της καλλιτεχνικής πορείας ενός ηθοποιού, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κυριολεκτικά ρωμαϊκή αρένα.

Οι περισσότεροι έρχονται για να σε κανιβαλίσουν. Κι ειδικά τώρα, έτσι όπως έχουν χωριστεί σε στρατόπεδα, οι πιο νεωτεριστικές και πρωτοποριακές τάσεις απ' τη μια και λίγο πιο ακαδημαϊκές και συντηρητικές απόψεις από την άλλη, συν ένας κακώς εννοούμενος εθνικισμός μέσα στην ιερότητα του χώρου, γίνεται το έλα να δεις. Δεν είχα την εμπειρία να με ξεφωνίσουν προσωπικά, αλλά έτυχε να είμαι θεατής και να είναι κάτω φίλοι μου αγαπημένοι, συνάδελφοι, και πραγματικά αυτό ήταν αποτροπιαστικό.

Δεν βάζω τα λεφτά πάνω απ' όλα. Αισθάνομαι ότι ως καλλιτέχνης, ως δημόσιο πρόσωπο, έχω μια ευθύνη απέναντι στην κοινωνία μέσα στην οποία ζω. Κι όταν είσαι ένας άνθρωπος σκεπτόμενος και ευαίσθητος και επικρίνεις όλο αυτό το χάλι που βλέπεις, δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου συνεργό σε αυτό το πράγμα. Είναι ένα ξεπούλημα.

• Αυτό που αγαπώ στην Αθήνα είναι που διαρκώς, μέσα από την ύπαρξη των μνημείων της κυρίως, μου υπενθυμίζει ότι αυτός ο τόπος ήταν ένας τόπος πολιτισμού, ποίησης και φιλοσοφίας. Τα σημεία που πραγματικά μου αρέσουν είναι τα σημεία γύρω από την Ακρόπολη, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η Αρχαία Αγορά, η Πλάκα, ο Λυκαβηττός, όπου υπάρχουν μερικές κοιτίδες πρασίνου. Πάντα έψαχνα να βρω ένα χώρο δίπλα σε πράσινο. Το παλιό μου σπίτι έβλεπε σε ένα αλσύλλιο στον Λυκαβηττό, τώρα μένω στου Γκύζη και βλέπω στο Πεδίον του Άρεως. Δεν μπορώ να βλέπω ντουβάρια.

• Ο έρωτας έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μου έχει δώσει στιγμές απόλυτης ευτυχίας, απόλαυσης, χαράς, πάθους, δύναμης, αλλά και πάρα πολλές στιγμές απελπισίας, οδύνης, πόνου. Νομίζω ότι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν είναι να βιώνεις έναν δυνατό έρωτα και να αισθάνεσαι ότι ο άλλος το προδίδει αυτό το πράγμα. Εκεί φτάνεις στα έσχατα σημεία, δηλαδή μπορεί να φτάσεις σε σημείο να χάσεις τον εαυτό σου, να μη θες να ζεις, να σέρνεσαι στα πατώματα.

Μέσα στον έρωτα πρέπει να υπάρχει χώρος να είσαι ο εαυτός σου στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Μόνο τότε μπορεί να υπάρχει αρμονία και να νιώθεις πλήρης. Δεν θα μπορούσα να απαρνηθώ τα πράγματα που είναι για μένα πολύ σημαντικά. Δεν μ' αρέσει η έννοια της θυσίας υπό αυτή την έννοια.

• Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάνει συμβιβασμούς, μεγαλύτερους ή μικρότερους. Το θέμα είναι να μπορέσεις πραγματικά να το αποφύγεις με το μικρότερο δυνατό κόστος. Μακάρι να μην είχες τις ανάγκες, τις οικονομικές υποχρεώσεις και να μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις σου, λίγο νερό στο κρασί σου θα αναγκαστείς να το βάλεις.

• Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω ζήσει με λίγα. Παλιότερα ζούσα με ελάχιστα. Μέχρι πριν 6-7 χρόνια είχα φτάσει σε ένα σημείο να μην έχω να πληρώσω το ενοίκιό μου. Τα τελευταία χρόνια που έχω υποχρεώσεις οικογενειακές, τη συντήρηση των γονιών μου, ένα στεγαστικό δάνειο -έπεσα στην παγίδα, έβλεπα να περνάνε τα χρόνια και δεν είχα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι μου- πρέπει να δουλεύω συνέχεια για να μπορώ να αντεπεξέλθω. Οπότε, αυτήν τη στιγμή αισθάνομαι τη μεγαλύτερη πίεση από ποτέ.

• Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν βρει ένα καταστάλαγμα σοφίας, είναι τόσο εντάξει με τον εαυτό τους και με τα απλά πράγματα. Πριν από μερικά χρόνια έκανα ένα ταξίδι στην Ινδία και έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ βλέποντας την απίστευτη φτώχια, την εξαθλίωση, τις άθλιες συνθήκες. Για μένα ήταν ένα μάθημα ζωής το πώς αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν με όλο αυτό το πράγμα, έβλεπες χαμόγελα, τα μάτια τους έλαμπαν, ήταν φωτεινά, λες πώς διάολο το καταφέρνουν αυτό το πράγμα; Σκεφτόμουν ότι θα γυρίσω πίσω και θα αντιμετωπίσω τη ζωή διαφορετικά, αλλά δεν τα κατάφερα.

• Δεν ξέρω ποια είμαι, από πού έρχομαι, γιατί είμαι εδώ και πού θα πάω, αλλά τουλάχιστον αυτήν τη γραμμή ανάμεσα στη γέννηση και στον θάνατο να προσπαθείς να την κάνεις όσο πιο φωτεινή και σημαντική γίνεται.

• Συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου μην κλαις τη μοίρα σου, σκέψου τα αληθινά προβλήματα άλλων ανθρώπων και πόσο πιο σημαντικά είναι από τα δικά σου, σήκω από κει κάτω και συνέχισε. Η ομορφιά βρίσκεται μέσα σου, ψάξ' την και μοιράσου τη με τους άλλους. Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ