Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάνει συμβιβασμούς, μεγαλύτερους ή μικρότερους. Το θέμα είναι να μπορέσεις πραγματικά να το αποφύγεις με το μικρότερο δυνατό κόστος. Φωτο: Σπύρος Στάβερης/LIFO

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Γεννήθηκα στη Δόξα, σε ένα χωριό της επαρχίας Διδυμοτείχου, όπου έζησα μέχρι τα 12 μου χρόνια. Σε ένα περιβάλλον καθαρά αγροτικό, με επαφή με τη φύση και τις εποχές και σε μια δεκαετία όπου δεν είχαμε ηλεκτρικό και το νερό το παίρναμε με στάμνες από μια πηγή.

• Το πιο αγαπημένο μου πράγμα ήταν το λευκό τοπίο τις μέρες του χειμώνα. Μερικές φορές έριχνε και δυο μέτρα χιόνι και θυμάμαι ότι για να πάω στο σχολείο ο πατέρας μου άνοιγε διάδρομο και τα τοιχώματα ήταν πιο ψηλά από μένα. Θυμάμαι κομμάτια από κρύσταλλο στις στέγες των σπιτιών που σαν παιδιά τα χρησιμοποιούσαμε ως γλειφιτζούρια.

Και τα καλοκαίρια παιχνίδια μέσα σε αχυρώνες, βουτιές σε παχιά στρώματα άχυρου, τα νυχτέρια-ξενύχτια στις αυλές των σπιτιών πάνω σε ψάθες και σε πολύχρωμα κιλίμια, όπου είτε ξεφλουδίζαμε καλαμπόκια, είτε ξεσποριάζαμε τα ηλιοτρόπια, παιχνίδια τις νύχτες που ήταν γεμάτες από πυγολαμπίδες, φωτεινά αστεράκια που τα κυνηγούσαμε για να διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι πρόκειται περί εντόμων.

Mέσα μου υπήρχαν πάντα πολλές φοβίες και ανασφάλεια και ίσως γι' αυτό δεν τόλμησα ποτέ να κάνω το βήμα να βγω έξω από την Ελλάδα, να ζήσω στο εξωτερικό και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου εκεί. Θα ήθελα να μπορούσα να έκανα μερικές ενέσεις αυτοπεποίθησης και θάρρους σε εκείνο το νέο κορίτσι. Θα του έλεγα βγες και ζήσε την εμπειρία, σπάσε τα μούτρα σου και γύρνα πίσω.

• Την εποχή που ήμουν 12 χρόνων οι γονείς μου πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν από το χωριό μας για να δώσουν σε μένα καλύτερες συνθήκες ζωής και παιδείας. Αυτοί οι απλοί, αμόρφωτοι άνθρωποι που είχαν μόλις τελειώσει το δημοτικό ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, έχασαν το σπίτι τους, το περιβάλλον τους, τους φίλους και συγγενείς τους και πήγαν στη μεγάλη πόλη, στη Θεσσαλονίκη.

Και το πλήρωσαν αυτό το πράγμα. Αυτοθυσιάστηκαν - η μητέρα μου που ήταν αρχόντισσα στο χωριό κατέληξε να καθαρίζει σκάλες και να πλένει ρούχα σε διάφορες κυρίες της γειτονιάς, μέχρι να δουλεύει σε εργοστάσια για να επιζήσουμε. Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα, αν μέναμε εκεί. Φαντάζομαι ότι μεγαλώνοντας θα τον έβρισκα τον δρόμο μου, αλλά σίγουρα αυτό διευκόλυνε τα πράγματα πολύ περισσότερο.

• Mέσα μου υπήρχαν πάντα πολλές φοβίες και ανασφάλεια και ίσως γι' αυτό δεν τόλμησα ποτέ να κάνω το βήμα να βγω έξω από την Ελλάδα, να ζήσω στο εξωτερικό και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου εκεί. Θα ήθελα να μπορούσα να έκανα μερικές ενέσεις αυτοπεποίθησης και θάρρους σε εκείνο το νέο κορίτσι. Θα του έλεγα βγες και ζήσε την εμπειρία, σπάσε τα μούτρα σου και γύρνα πίσω.

Σκεφτόμουν τώρα να πάω εγώ εκεί και να συναγωνιστώ ποιους; Είχα πάντα κάποιες δεσμεύσεις εδώ με την οικογένεια και με ανθρώπους που αγαπούσα... Ίσως αν είχα λυμένο το οικονομικό μου πρόβλημα, να τολμούσα να το κάνω, αλλά ήμουν πάντα επί ξύλου κρεμάμενη.

• Δεν βάζω τα λεφτά πάνω απ' όλα. Αισθάνομαι ότι ως καλλιτέχνης, ως δημόσιο πρόσωπο, έχω μια ευθύνη απέναντι στην κοινωνία μέσα στην οποία ζω. Κι όταν είσαι ένας άνθρωπος σκεπτόμενος και ευαίσθητος και επικρίνεις όλο αυτό το χάλι που βλέπεις, δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου συνεργό σε αυτό το πράγμα. Είναι ένα ξεπούλημα. Τι να κάνεις, να πας σε αυτό τον κόσμο που ντρέπεσαι για το χάλι του να του δώσεις μια να χωθεί πιο κάτω;

• Δεν υπάρχει πιο ριψοκίνδυνο πράγμα από την αναμέτρηση με τον ρόλο σε μια τραγωδία. Αισθάνεσαι ότι υπερβαίνεις τις δυνάμεις σου, τον εαυτό σου, τις αντοχές σου, χάνεις τον ύπνο σου κι αισθάνεσαι σαν να είσαι μέσα σε μια αρένα. Παρόλη την τιμή που νιώθεις ότι σου γίνεται, τη μαγεία του χώρου κι όλο αυτό που θεωρείται το απόγειο της καλλιτεχνικής πορείας ενός ηθοποιού, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κυριολεκτικά ρωμαϊκή αρένα.

Οι περισσότεροι έρχονται για να σε κανιβαλίσουν. Κι ειδικά τώρα, έτσι όπως έχουν χωριστεί σε στρατόπεδα, οι πιο νεωτεριστικές και πρωτοποριακές τάσεις απ' τη μια και λίγο πιο ακαδημαϊκές και συντηρητικές απόψεις από την άλλη, συν ένας κακώς εννοούμενος εθνικισμός μέσα στην ιερότητα του χώρου, γίνεται το έλα να δεις. Δεν είχα την εμπειρία να με ξεφωνίσουν προσωπικά, αλλά έτυχε να είμαι θεατής και να είναι κάτω φίλοι μου αγαπημένοι, συνάδελφοι, και πραγματικά αυτό ήταν αποτροπιαστικό.

Δεν βάζω τα λεφτά πάνω απ' όλα. Αισθάνομαι ότι ως καλλιτέχνης, ως δημόσιο πρόσωπο, έχω μια ευθύνη απέναντι στην κοινωνία μέσα στην οποία ζω. Κι όταν είσαι ένας άνθρωπος σκεπτόμενος και ευαίσθητος και επικρίνεις όλο αυτό το χάλι που βλέπεις, δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου συνεργό σε αυτό το πράγμα. Είναι ένα ξεπούλημα.

• Αυτό που αγαπώ στην Αθήνα είναι που διαρκώς, μέσα από την ύπαρξη των μνημείων της κυρίως, μου υπενθυμίζει ότι αυτός ο τόπος ήταν ένας τόπος πολιτισμού, ποίησης και φιλοσοφίας. Τα σημεία που πραγματικά μου αρέσουν είναι τα σημεία γύρω από την Ακρόπολη, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η Αρχαία Αγορά, η Πλάκα, ο Λυκαβηττός, όπου υπάρχουν μερικές κοιτίδες πρασίνου. Πάντα έψαχνα να βρω ένα χώρο δίπλα σε πράσινο. Το παλιό μου σπίτι έβλεπε σε ένα αλσύλλιο στον Λυκαβηττό, τώρα μένω στου Γκύζη και βλέπω στο Πεδίον του Άρεως. Δεν μπορώ να βλέπω ντουβάρια.

• Ο έρωτας έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μου έχει δώσει στιγμές απόλυτης ευτυχίας, απόλαυσης, χαράς, πάθους, δύναμης, αλλά και πάρα πολλές στιγμές απελπισίας, οδύνης, πόνου. Νομίζω ότι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν είναι να βιώνεις έναν δυνατό έρωτα και να αισθάνεσαι ότι ο άλλος το προδίδει αυτό το πράγμα. Εκεί φτάνεις στα έσχατα σημεία, δηλαδή μπορεί να φτάσεις σε σημείο να χάσεις τον εαυτό σου, να μη θες να ζεις, να σέρνεσαι στα πατώματα.

Μέσα στον έρωτα πρέπει να υπάρχει χώρος να είσαι ο εαυτός σου στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Μόνο τότε μπορεί να υπάρχει αρμονία και να νιώθεις πλήρης. Δεν θα μπορούσα να απαρνηθώ τα πράγματα που είναι για μένα πολύ σημαντικά. Δεν μ' αρέσει η έννοια της θυσίας υπό αυτή την έννοια.

• Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει κάνει συμβιβασμούς, μεγαλύτερους ή μικρότερους. Το θέμα είναι να μπορέσεις πραγματικά να το αποφύγεις με το μικρότερο δυνατό κόστος. Μακάρι να μην είχες τις ανάγκες, τις οικονομικές υποχρεώσεις και να μπορούσες να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις σου, λίγο νερό στο κρασί σου θα αναγκαστείς να το βάλεις.

• Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω ζήσει με λίγα. Παλιότερα ζούσα με ελάχιστα. Μέχρι πριν 6-7 χρόνια είχα φτάσει σε ένα σημείο να μην έχω να πληρώσω το ενοίκιό μου. Τα τελευταία χρόνια που έχω υποχρεώσεις οικογενειακές, τη συντήρηση των γονιών μου, ένα στεγαστικό δάνειο -έπεσα στην παγίδα, έβλεπα να περνάνε τα χρόνια και δεν είχα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι μου- πρέπει να δουλεύω συνέχεια για να μπορώ να αντεπεξέλθω. Οπότε, αυτήν τη στιγμή αισθάνομαι τη μεγαλύτερη πίεση από ποτέ.

• Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν βρει ένα καταστάλαγμα σοφίας, είναι τόσο εντάξει με τον εαυτό τους και με τα απλά πράγματα. Πριν από μερικά χρόνια έκανα ένα ταξίδι στην Ινδία και έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ βλέποντας την απίστευτη φτώχια, την εξαθλίωση, τις άθλιες συνθήκες. Για μένα ήταν ένα μάθημα ζωής το πώς αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν με όλο αυτό το πράγμα, έβλεπες χαμόγελα, τα μάτια τους έλαμπαν, ήταν φωτεινά, λες πώς διάολο το καταφέρνουν αυτό το πράγμα; Σκεφτόμουν ότι θα γυρίσω πίσω και θα αντιμετωπίσω τη ζωή διαφορετικά, αλλά δεν τα κατάφερα.

• Δεν ξέρω ποια είμαι, από πού έρχομαι, γιατί είμαι εδώ και πού θα πάω, αλλά τουλάχιστον αυτήν τη γραμμή ανάμεσα στη γέννηση και στον θάνατο να προσπαθείς να την κάνεις όσο πιο φωτεινή και σημαντική γίνεται.

• Συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου μην κλαις τη μοίρα σου, σκέψου τα αληθινά προβλήματα άλλων ανθρώπων και πόσο πιο σημαντικά είναι από τα δικά σου, σήκω από κει κάτω και συνέχισε. Η ομορφιά βρίσκεται μέσα σου, ψάξ' την και μοιράσου τη με τους άλλους. Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθετεί τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ

Θέατρο / Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθετεί τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ

Το έργο του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, που σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η θεατρική αυτή διασκευή μετασχηματίζει τη μονολογική αφήγηση του πρωτοτύπου σε μουσικοθεατρικό έργο για τέσσερις φωνές και ένα πιάνο.
M. HULOT
Βάσω Καμαράτου: Οι πληγές μας μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους

Θέατρο / «Εγώ που δεν μασούσα, φοβάμαι πια να περάσω ανάμεσα από παρέα αγοριών»

Η επιστροφή της Βάσως Καμαράτου στο θέατρο με την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη ήταν η αφορμή για μια εκ βαθέων συζήτηση με την ηθοποιό που αποκαλύπτει στο Facebook τον εσωτερικό της κόσμο με ειλικρίνεια και ευαισθησία.
M. HULOT
I WAS THERE : ΣΤΡΑΚΑΣΤΡΟΥΚΕΣ 

Θέατρο / «Στρακαστρούκες»: Μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, η παράσταση του Δημήτρη Σαμόλη είναι τρομερά επίκαιρη

Οι «Στρακαστρούκες» έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα queer έργων που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Πρόσωπα / Η μυθιστορηματική ζωή και οι πολιτικές απόψεις της Καλής Καλό θα σε μάθουν πολλά για το σήμερα

Η γυναίκα που έζησε την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, και πάλεψε για την Αριστερά αφηγείται τη ζωή της στο LIFO.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αντώνη Μποσκοΐτη.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Ηλίας Λογοθέτης: Ένας κάτοικος εντός της γλώσσας του Βιζυηνού

Θέατρο / Ηλίας Λογοθέτης (1939 - 2024): Ένας εργάτης του θεάτρου και του σινεμά που δεν υπήρξε σνομπ

Από τους Πέρσες του Κουν μέχρι το τηλεοπτικό Έτερος Εγώ Νέμεσις, ο Ηλίας Λογοθέτης διέσχισε όλα τα είδη με μπρίο, αξιοπρέπεια και ακατάβλητο ποιητικό οίστρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ

Θέατρο / Γιάννης Μαυριτσάκης: «Για δύο χρόνια απομονώθηκα και έγραφα, μόνος, σαν τα θηρία»

Λίγο πριν την πρεμιέρα του νέου του έργου «Rayman ούρλιαξε» σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, ο συγγραφέας της ποιητικής ενατένισης και του σκληρού ρεαλισμού μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, την πορεία του στο θέατρο, τη «συνάντησή» του με τον Μπερνάρ-Μαρί Κολτές και την αφοσίωσή του στη συγγραφή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Στην ανανεωμένη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή όλα είναι δρόμος

Θέατρο / Το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων αλλάζει για τη νέα παράσταση του Στάθη Λιβαθινού

Το έργο του Τομ Στόπαρντ «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» ανεβάζει η ομάδα του Στάθη Λιβαθινού, ένα από τα λίγα θεατρικά ανσάμπλ στην Αθήνα που τον ακολουθεί εδώ και χρόνια.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Αίθουσα Αναμονής. Humanity»: Ο Ένκε Φεζολλάρι μιλάει για μια παράσταση που αναδεικνύει την ομορφιά και τον εφιάλτη του ανθρώπινου είδους. 

Θέατρο / «Αίθουσα Αναμονής. Humanity»: Μια παράσταση για την ομορφιά και το σκοτάδι του ανθρώπινου είδους

Ο Ένκε Φεζολλάρι μιλά για την παράσταση που κινείται μεταξύ του mockumentary και του documentary, αφηγείται ιστορίες που συγκινούν και σοκάρουν, στιγμές επιτευγμάτων ή σκοτεινών σελίδων της ανθρωπότητας που ξετυλίγονται σε αίθουσες αναμονής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Τζων Φούλτζεϊμς επιστρέφει με Βάγκνερ

Όπερα / «Η Βαλκυρία σχετίζεται με τους κόσμους του Τόλκιν και της Ρόουλινγκ»: Ο Τζων Φούλτζεϊμς επιστρέφει στη Λυρική

Μετά τον τολμηρό «Ντον Τζιοβάνι», ο διακεκριμένος Βρετανός σκηνοθέτης περνάει στην απαιτητική «Βαλκυρία», το δεύτερο μέρος της επικής τετραλογίας «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» του Ρίχαρντ Βάγκνερ που ανεβαίνει για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ