Η Ελένη Βεργέτη επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο στο νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου

Η Ελένη Βεργέτη επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο στο νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
0

Είναι νωρίς το απόγευμα σε ένα εντυπωσιακά έρημο, λόγω Mαραθωνίου, κέντρο και όσα αυτοκίνητα περνούν από μπροστά μας στην Καλλιδρομίου σταματούν για να ρωτήσουν οι οδηγοί τους πώς μπορούν να βγουν σε κεντρική οδό. Η Ελένη Βεργέτη είναι απίστευτα ήρεμη και χαλαρή, παρότι μόλις έχει τελειώσει την πρόβα και γύρω μας υπάρχει ένα χάος. «Νομίζω ότι, επειδή υπάρχουν όλες αυτές οι δυσκολίες, αν βασίσω την υπαρξιακή μου ισορροπία μόνο στους εξωτερικούς παράγοντες, δηλαδή στο πώς πάει η οικονομία της χώρας, πόσος είναι ο μισθός μου, αν θα με διώξει αύριο η ιδιοκτήτρια από το σπίτι, χάθηκα. Δεν είναι εκεί η ουσία, νομίζω, μολονότι επηρεάζει την καθημερινότητά μου» λέει. «Πιο πολύ έχει σχέση με τον εαυτό μου, κυρίως με το πώς θέλω να εξελιχθώ ως άνθρωπος, όχι με το αν είμαι ή αν δεν είμαι καλλιτέχνης. Θέλω να αντλώ χαρά από τη ζωή μου και νιώθω ότι αυτή η χαρά είναι πολύ εσωτερική, δεν σχετίζεται με τα εξωτερικά φαινόμενα, αν και δεν γίνεται να τα αγνοείς. Γιατί τα φαινόμενα είναι σαν τα σύννεφα στον ουρανό, μια υπάρχουν, μια δεν υπάρχουν».


Ανακαλύπτουμε ότι ζούμε στην ίδια γειτονιά και σχολιάζουμε την κατάσταση στην περιοχή με τα αυξημένα ενοίκια και τους τουρίστες που έρχονται σωρηδόν κι έχουν μια στρεβλή αντίληψη για την πραγματικότητα. «Δεν θέλω να πω ότι ζω σε μια άτυχη στιγμή» λέει. «Όχι, στην καλύτερη ζω. Δεν θέλω να δώσω σημασία στην εξουσία που έχουν αυτοί οι παράγοντες, γι' αυτό αποφεύγω να αναλύω τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, γιατί τα προβλήματα δεν παύουν να υπάρχουν κι εσύ απλώς αναλώνεσαι μιλώντας ώρα για τη δυστυχία. Δεν θέλω να το κάνω αυτό.

Νομίζω ότι, επειδή υπάρχουν όλες αυτές οι δυσκολίες, αν βασίσω την υπαρξιακή μου ισορροπία μόνο στους εξωτερικούς παράγοντες, δηλαδή στο πώς πάει η οικονομία της χώρας, πόσος είναι ο μισθός μου, αν θα με διώξει αύριο η ιδιοκτήτρια από το σπίτι, χάθηκα. Δεν είναι εκεί η ουσία, νομίζω, μολονότι επηρεάζει την καθημερινότητά μου.


Αντλώ τεράστια χαρά από τη δουλειά μου, που δεν είναι καν δουλειά, είναι το οξυγόνο μου. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή που μου δίνει χαρά, γιατί υπάρχουν και πάρα πολλές περίοδοι που δεν έχω δουλειά. Τουλάχιστον, έχουν υπάρξει στο παρελθόν. Δεν θέλω να βλέπω κίνδυνο παντού και ότι όλα είναι σκατά. Αποφεύγω συνειδητά να ανοίξω την τηλεόραση και να διαβάζω όλες τις ειδήσεις, επειδή δεν θέλω να συμμετέχω κι εγώ σε αυτήν τη μαύρη τρύπα που μεγαλώνει, για να έχουμε μετά να συζητάμε. Όταν πέφτεις να κοιμηθείς το βράδυ, όλα αυτά παύουν να υπάρχουν, αν και το επόμενο πρωί εξακολουθούν να είναι μέρος της ζωής σου. Δεν είμαι καθόλου κυνική, αλλά μιλάμε για όλα αυτά και θεωρούμε αυτονόητο ότι είμαστε ζωντανοί, ενώ δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Όταν καταλάβεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, δεν θα σε νοιάζει η μπίχλα της καθημερινότητας».

Έχει γυρίσει μόλις από την Κύπρο, όπου με την ομάδα της Αργυρώς Χιώτη, τους Vasistas, έπαιξαν τη Θεία Κωμωδία, και το επόμενο πρωί φεύγουν για το Μονπελιέ με τις Αναλογίες 4 και 5 του Ευθύμη Φιλίππου. Ταυτόχρονα, κάνει πρόβες για το νέο έργο που ανεβάζει η ομάδα των Vasistas, γραμμένο πάλι από τον Ευθύμη. «Λέγεται "Νερό της Κολωνίας" κι έχει να κάνει με την επικοινωνία με τους νεκρούς.

»Στη σκηνή δημιουργείται ένας υπερβατικός χώρος, ένα "κέντρο διαχείρισης" που εξυπηρετεί αυτή την επικοινωνία. Μια ομάδα από γυναικείες φιγούρες που κατοικούν στον χώρο ορίζει τη διαδικασία και χειρίζεται τη μηχανή αποτύπωσης, μοναδικό όργανο επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο. Η μηχανή αυτή, σαν άλλο διυλιστήριο, έχει τη δυνατότητα να μετατρέπει τις λέξεις σε κολόνια.

»Ένας άντρας έρχεται για να στείλει ένα γράμμα στην εδώ και σαράντα χρόνια νεκρή μητέρα του. Οι γυναίκες θέτουν σε λειτουργία τη μηχανή, καθοδηγούν βήμα-βήμα τον άντρα σ' αυτήν τη μεταφυσική εμπειρία, βρίσκουν τρόπο να λύσουν τα όποια προβλήματα, τραγουδούν επίμονα παραλλαγές τραγουδιών και ολοκληρώνουν την αποστολή τους, στέλνοντας το γράμμα. Το έργο είναι αρκετά παράξενο και βασίστηκε σε πραγματικό πρόσωπο, σε κάποιες πληροφορίες που άντλησε ο Ευθύμης. Το ενδιαφέρον είναι ότι εμπλέκει με έναν τρόπο πολύ άμεσο και το σινεμά, γιατί θα υπάρχει μια μεγάλη οθόνη όπου ό,τι ακούγεται θα γίνεται εικόνα με αναλογικό τρόπο. Παράξενη εικόνα, όχι ρεαλιστική».

Η Ελένη Βεργέτη επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο στο νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου Facebook Twitter
Όταν καταλάβεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, δεν θα σε νοιάζει η μπίχλα της καθημερινότητας. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO


«Το έργο διαχειρίζεται τον θάνατο. Ποια είναι η δική σου πίστη για το μετά; Τι γίνεται όταν πεθαίνουμε;» «Αυτήν τη συζήτηση την είχαμε και χθες, με αφορμή την πρόβα, για ανθρώπους που έχουμε χάσει. Έλεγε ο καθένας μια δική του εμπειρία. Νομίζω ότι τους ανθρώπους που χάνουμε τους έχουμε μέσα μας με έναν τρόπο και σίγουρα επικοινωνείς κάπως μαζί τους. Δεν ξέρω τι υπάρχει μετά.

»Σκεφτόμασταν ότι αν, έστω ως συνθήκη, αυτό που δείχνει το έργο ήταν πραγματικό, αν όντως υπήρχε μια εταιρεία που θα σε βοηθούσε να επικοινωνήσεις με κάποιον δικό σου νεκρό, όπως ο Οδυσσέας στη Νέκυια, που κατέβηκε στον Άδη για να συναντήσει τη μητέρα του, πολύς κόσμος θα το έκανε, να γράψει ένα γράμμα.

»Το συγκεκριμένο έργο δεν έχει να κάνει με τον θρήνο αλλά με την απώλεια, γιατί όλοι όσοι πάνε στη μηχανή έχουν χάσει έναν αγαπημένο τους. Αυτό που προσωπικά με συγκινεί πολύ στο κείμενο του Ευθύμη είναι ότι το γράμμα έχει πάρα πολλή λεπτομέρεια από την καθημερινότητα. Αυτό που μοιράζεται ο Γιώργος με τη μητέρα του είναι απλά πράγματα της καθημερινότητάς τους. Κι αν το σκεφτείς, όταν έχεις χάσει κάποιον δικό σου, είτε από θάνατο είτε από χωρισμό, αυτό που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις είναι μια κίνησή του ή μια λεπτομέρεια που μπορεί να θυμηθείς».


Η Ελένη ανήκει στην ομάδα των Vasistas εδώ και 7 χρόνια, «από το Ντόμινο», λέει, «και καταλαβαίνω τον κώδικα βάσει του οποίου λειτουργεί η Αργυρώ. Φυσικά, αλλάζουμε, και η ίδια και εγώ, αλλά ταυτόχρονα επικοινωνούμε με έναν τρόπο».

Η Ελένη Βεργέτη επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο στο νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου Facebook Twitter
Αντλώ τεράστια χαρά από τη δουλειά μου, που δεν είναι καν δουλειά, είναι το οξυγόνο μου. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO


«Γιατί έγινες ηθοποιός;» «Γιατί ήταν το πιο εύκολο. Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ κάτι, το ήξερα από την αρχή. Δεν μπήκα σε δίλημμα ή κάτι τέτοιο, από το σχολείο το ήξερα. Επίσης, με τους γονείς μου πηγαίναμε συνέχεια σε σινεμά και θέατρο, οπότε είχα επαφή. Και ο αδερφός μου, με τον οποίο είμαστε δίδυμοι, είχε επαφή με όλα αυτά, αλλά έγινε ναυπηγός. Έκανα μία παράκαμψη έξι χρόνων στο Λονδίνο, όπου σπούδασα κάτι άσχετο, και μετά έγινα ηθοποιός. Στο Λονδίνο ξαναπήγα πέρσι και μου άρεσε πάρα πολύ. Ένιωσα πολύ οικεία. Πάντα ήταν και είναι απρόσωπο το Λονδίνο, είναι μία δύσκολη και σκληρή πόλη, με όλα τα γαμάτα που έχει. Το παράξενο με τις πόλεις και τις χώρες όπου έχεις πάει πολλές φορές και τις ξέρεις από παλιά είναι ότι τις νιώθεις οικείες από τις μυρωδιές. Με το που προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο, αναγνωρίζω τη μυρωδιά της πόλης. Κι όταν μου πεις "Λονδίνο", έχω μια συγκεκριμένη μυρωδιά μνήμης, κάτι από την τσίκνα του φαστ-φουντ. Είναι πολύ διαφορετική από τη μυρωδιά του Παρισιού».


«Βλέπεις θέατρο;» «Ελάχιστα. Βλέπω πιο πολύ σινεμά. Τα Παράσιτα μου άρεσαν πάρα πολύ, ενθουσιάστηκα. Ανέβηκα για δυο μέρες και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είδα δύο ταινίες που μου άρεσαν, του Αλέξανδρου Βούλγαρη και μια βραζιλιάνικη από το Διεθνές Διαγωνιστικό, το Fever. Mου θύμισε έναν αγαπημένο μου σκηνοθέτη Ταϊλανδό, βρήκα πολύ ωραία πράγματα, ήταν λίγο υπνωτιστική...».

Info:

Νερό της Κολωνίας (Eau de Cologne)

Ευθύμης Φιλίππου

Θέατρο Rex - Σκηνή «Κατίνα Παξινού», Πανεπιστημίου 48

29/11/19-12/1/20

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ