Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού

0

Η Αλεξία Καλτσίκη κουβαλάει μια λευκή τσάντα και διαβάζει το «Ένα κάποιο τέλος» του Τζούλιαν Μπαρνς. «Είναι το μόνο βιβλίο που κατάφερα να διαβάσω το φετινό καλοκαίρι» λέει κάπως απολογητικά. «Συνήθως διαβάζω παράλληλα και κάποιο του Ζορζ Σιμενόν, μαζί με κάτι νέο που έχει μόλις βγει ή κάτι κλασικό, αλλά φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν το έκανα, λόγω της προετοιμασίας για την παράσταση αλλά και λόγω του γιου μου, που πριν από λίγες μέρες έγινε ενός έτους».

Η Αλεξία είναι η πρωταγωνίστρια σε μία από τις παραστάσεις του καλοκαιριού που συζητήθηκαν περισσότερο, στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που σκηνοθέτησε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, μια παράσταση που ενθουσίασε αλλά και απογοήτευσε – αν λάβει κανείς υπόψη του τις κριτικές που γράφτηκαν γι' αυτή. Της ζητάω να σχολιάσει αυτές τις αντιφάσεις, που φτάνουν από την αποθέωση μέχρι την καταβαράθρωση, ειδικά όταν αφορούν τη δουλειά σκηνοθετών της «νέα γενιάς», εκεί γύρω στα 30.

Κάποια στιγμή εμείς θα φύγουμε και δεν ξέρω τελικά τι θα μείνει από μια εποχή κατά την οποία όλα λέγονται τόσο γρήγορα. Έχω την εντύπωση ότι θα μείνουν μόνο οι προσωπικές αναμνήσεις των ανθρώπων που είδαν κάτι.


«Η κριτική, η επίσημη κριτική, γιατί υπάρχει και η κριτική των ανθρώπων που είναι γύρω σου και τα σχόλια στα social media που δημιουργούν ένα χάος πια, με επηρεάζει, αλλά επηρεάζει κυρίως τη διάθεσή μου. Στιγμιαία, σε πολύ ανθρώπινο επίπεδο, που είναι φυσικό, αλλά ως εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει τη θέση μου μέσα στην παράσταση και τη στάση μου απέναντί της. Σαφώς η κριτική από συναδέλφους μου με επηρεάζει πιο πολύ.

»Κατά τη δική μου αντίληψη, όμως, η κριτική, είτε θετική είτε αρνητική, δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν υπάρξει και μια βαθιά κατανόηση αυτού που γίνεται στη σκηνή. Και θεωρώ ότι θα έπρεπε να μου είναι χρήσιμη, να με επηρεάζει πιο ουσιαστικά, γιατί αυτός που γράφει θα 'πρεπε να συνομιλεί με τον καλλιτέχνη και το έργο του, άρα ό,τι σου λέει να σε πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Μερικές φορές, επειδή γίνεται κι ένας χαμός τώρα από κριτικές, υπάρχει μια δυσκολία να κατανοήσω τι είναι σχολιασμός και τι κριτική. Γιατί τα πιο πολλά θεωρώ ότι είναι σχόλια. Έχω την εντύπωση ότι η κριτική πλέον, γενικότερα, απασχολεί το σινάφι, δηλαδή περισσότερο καθορίζει τη θέση σου μέσα στον χώρο του σιναφιού, κι αυτό δεν μου αρέσει. Γι' αυτό επηρεάζει μόνο τη διάθεσή μου, τίποτα παραπάνω.

»Υπάρχει ένα βιβλίο του Μέγερχολντ, στο οποίο ανατρέχω πολλές φορές, που λέει σε κάποιο σημείο ότι την πορεία του θεάτρου την καθορίζει και η κριτική, με την έννοια ότι αν υπάρξει μια τάση που θα τροφοδοτηθεί από τη θεωρητική μεριά του θεάτρου, θα υπάρξει κι ένας χώρος για να μπορέσει να προχωρήσει. Και θεωρώ ότι αυτά τα παιδιά, η νέα γενιά σκηνοθετών, επειδή τους αξίζει, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως καλλιτέχνες κυρίως, όχι ως νέοι ή μη νέοι. Γιατί και η αποθέωση αλλά και η καχυποψία κάνουν το ίδιο κακό.

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Το θέατρο είναι μια τέχνη που συνομιλεί πολύ με το παρόν, δεν δεσμεύεται στις αξίες, αλλάζει, κάτι που παλιότερα θεωρούνταν συμβατικό τώρα θεωρείται πρωτοποριακό. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

»Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι όταν αυτό γίνεται προσωπικό, φεύγει από τα όρια του σχολιασμού και γίνεται πια ανήθικο, είναι πια επί προσωπικού ‒ π.χ. αν αντιγράφει ο άλλος πράγματα που είναι επικίνδυνα να ειπωθούν για οποιονδήποτε καλλιτέχνη όχι μόνο έναν νέο. Τις πιο πολλές φορές δεν είναι ο καλλιτέχνης υπεύθυνος για την αποθέωση ή την υποστήριξη που μπορεί να έχει από δημοσιογράφους. Γιατί αισθάνομαι ότι η κριτική που τους γίνεται είναι πολύ αυστηρή για να έρθει μια "ισορροπία".

»Κάπου νιώθω και μια ματαιότητα σε όλα αυτά τα πράγματα, είναι πολύ της στιγμής, της γρήγορης κατανάλωσης. Κάποια στιγμή εμείς θα φύγουμε και δεν ξέρω τελικά τι θα μείνει από μια εποχή κατά την οποία όλα λέγονται τόσο γρήγορα. Έχω την εντύπωση ότι θα μείνουν μόνο οι προσωπικές αναμνήσεις των ανθρώπων που είδαν κάτι.

 
»Όταν ήμουν πιο μικρή, μου ήταν πολύ πιο δύσκολο να δω παραστάσεις που δεν μπορούσα να κατανοήσω ή που μου φαινόντουσαν κάπως. Αυτό με βοήθησε να το ξεπεράσω η συνάντησή μου τον Βασίλιεφ. Όταν δουλεύαμε τη "Μήδεια", για πολύ καιρό ανεβαίναμε στη σκηνή και κάναμε πράγματα σύμφωνα με τη μέθοδό του, αλλά ο ίδιος δεν ασχολούνταν καθόλου με το ύφος μας, οπότε έβλεπες τη δομή αυτού που είχε ζητήσει, αλλά ο ένας ακολουθούσε σωματικό θέατρο, ο άλλος θέατρο του λόγου. Έβλεπες και πράγματα για τα οποία ντρεπόσουν, αυτός όμως τα παρακολουθούσε όλα με το ίδιο ενδιαφέρον. Και σκεφτόμουν: "Eκείνος που έχει εμπειρία τόσων χρόνων έχει την υπομονή να τα δει, κι εσύ που δεν έχεις ούτε δέκα χρόνια στον χώρο παθαίνεις και δεν αντέχεις; Κάνε λίγο πίσω". Aπό τότε με έχει βοηθήσει, γιατί, ακόμα και όταν βλέπω παραστάσεις που δεν είναι του γούστου μου, μπορώ πλέον να διακρίνω τον μηχανισμό τους, επομένως μπορεί να μου είναι χρήσιμες. Και αυτό το θεωρώ προσόν».

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Πιστεύω πολύ στην «ισότιμη» συνεργασία, γιατί πάντα έπεται ο ηθοποιός του σκηνοθέτη, αλλά το ποιος έχει την ευθύνη εξαρτάται από το πλαίσιο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Τη ρωτάω ποιος πιστεύει ότι έχει μεγαλύτερη ευθύνη για το αποτέλεσμα μιας παράστασης, ο σκηνοθέτης ή ο ηθοποιός; «Παλιότερα, είχα σοβαρό ζήτημα διαχείρισης αυτού του πράγματος, γιατί μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ποια είναι η θέση του ηθοποιού, δεν την καταλάβαινα όταν ξεκίνησα. Κι αυτό γιατί νομίζω ότι, όπως σε όλα στην Ελλάδα, είναι κάπως συγκεχυμένοι οι ρόλοι, δηλαδή ο ηθοποιός είναι και μαθητής και ο σκηνοθέτης είναι και δάσκαλος, ένα περίεργο πράγμα. Επίσης υπάρχει και μια καχυποψία: όταν ξεκινάς μια δουλειά ξέρεις ότι ο άλλος δεν είναι ακριβώς σκηνοθέτης αλλά δεν είναι ακριβώς ηθοποιοί και όλοι σε μια παράσταση ‒ κι ο μεταφραστής το ίδιο. Αυτό δημιουργεί ένα θολό τοπίο.

»Παλιότερα ένιωθα πολύ υπόχρεη απέναντι στον συγγραφέα επειδή, ως ανίδεη και νέα, θεωρούσα ότι μόνο σε αυτόν χρωστάω. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει, ότι δεν είναι κομμάτι της δουλειάς μου και ότι οφείλω να συνομιλώ με τον σκηνοθέτη και τους συναδέλφους μου. Και ότι αν ο σκηνοθέτης έχει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με τον συγγραφέα, μπορεί να τον συναντήσω κι εγώ.

»Πιστεύω πολύ στην "ισότιμη" συνεργασία, γιατί πάντα έπεται ο ηθοποιός του σκηνοθέτη, αλλά το ποιος έχει την ευθύνη εξαρτάται από το πλαίσιο. Υπάρχουν παραστάσεις που έχουν ένα πολύ σκληρό πλαίσιο, που το ορίζει ο σκηνοθέτης. Τότε η δουλειά του ηθοποιού είναι να μπορέσει να βρει την ελευθερία του εκεί μέσα, να μπορεί να ανασαίνει. Κι ακόμα και σε πολύ σκληρό πλαίσιο ο ηθοποιός οφείλει να φέρει προτάσεις, έστω κι αν δεν είναι αποδεκτές. Και παρόλο που πιστεύω ότι η ευθύνη είναι του σκηνοθέτη, γιατί αυτός ορίζει το πλαίσιο, δεν πιστεύω και στον άμοιρο ηθοποιό. Από τη στιγμή που δέχεσαι να συνεργαστείς με κάποιον, σημαίνει ότι τα αποδέχεσαι αυτό το πλαίσιο. Ο ηθοποιός είναι συνεργάτης, ένας καλλιτέχνης, δεν είναι εκτελεστικό όργανο, έχει άρα μεγάλο μερίδιο ευθύνης».

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Η Αλεξία Καλτσίκη ως Ηλέκτρα στην παράσταση του Θάνου Παπακωνσταντίνου.


Η πλατεία Προσκόπων έχει ασυνήθιστη ησυχία και το μόνο που ακούγεται είναι τα τζιτζίκια που κάνουν την ηχογράφηση καλοκαιρινή. Συζητάμε για τον χρόνο που έχει γίνει πια πολυτέλεια και έχει κάνει τους ρυθμούς καταιγιστικούς στα πάντα. «Πριν από δύο χρόνια οι γρήγοροι ρυθμοί ήταν κάτι που με πλήγωνε γιατί έβλεπα ότι έχει αλλάξει εντελώς η δουλειά», λέει, «αλλά έχω φτιάξει μια θεωρία που θεωρώ ότι είναι σωστή: το θέατρο είναι μια τέχνη που συνομιλεί πολύ με το παρόν, δεν δεσμεύεται στις αξίες, αλλάζει, κάτι που παλιότερα θεωρούνταν συμβατικό τώρα θεωρείται πρωτοποριακό. Ο άδειος χώρος παλιότερα θεωρούνταν κάτι πρωτοποριακό, τώρα σου κάνει εντύπωση αν ανοίξει η σκηνή και είναι χωρίς σκηνικό.

»Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα του χρόνου και της προετοιμασίας. Έχω την αίσθηση ότι οι ρυθμοί με τους οποίους ανεβαίνουν τα πράγματα τώρα είναι ρυθμοί μπουλουκιού, αλλά στο θέατρο πάντα βρίσκεις τρόπους να μείνει ζωντανό μέσα στις ανάγκες της εποχής του. Μακάρι να αλλάξουν οι συνθήκες για να υπάρξει ξανά αυτός ο πολύτιμος χρόνος για την έρευνα. Ελπίζω ότι θα υπάρξουν οι κατάλληλοι θεσμοί για να τον προσφέρουν στον κόσμο που τον χρειάζεται...».

 

Info:

Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου θα παιχτεί στις 10/9 στο Παλαιό Ελαιουργείο στην Ελευσίνα, στις 14 &15/9 στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα και στις 19/9 στο Κηποθέατρο Παπάγου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου;

Θέατρο / Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου;

Η ηθοποιός βρίσκεται σε ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο, καθώς, μετά τη συνεργασία της με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στο «Τραμ με το Όνομα "Πόθος"» του Τένεσι Ουίλιαμς, καταπιάνεται με το έργο «Μετά την πρόβα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ενώ ετοιμάζεται να υποδυθεί την Κλυταιμνήστρα στην Επίδαυρο, στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ