Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού

0

Η Αλεξία Καλτσίκη κουβαλάει μια λευκή τσάντα και διαβάζει το «Ένα κάποιο τέλος» του Τζούλιαν Μπαρνς. «Είναι το μόνο βιβλίο που κατάφερα να διαβάσω το φετινό καλοκαίρι» λέει κάπως απολογητικά. «Συνήθως διαβάζω παράλληλα και κάποιο του Ζορζ Σιμενόν, μαζί με κάτι νέο που έχει μόλις βγει ή κάτι κλασικό, αλλά φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν το έκανα, λόγω της προετοιμασίας για την παράσταση αλλά και λόγω του γιου μου, που πριν από λίγες μέρες έγινε ενός έτους».

Η Αλεξία είναι η πρωταγωνίστρια σε μία από τις παραστάσεις του καλοκαιριού που συζητήθηκαν περισσότερο, στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που σκηνοθέτησε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, μια παράσταση που ενθουσίασε αλλά και απογοήτευσε – αν λάβει κανείς υπόψη του τις κριτικές που γράφτηκαν γι' αυτή. Της ζητάω να σχολιάσει αυτές τις αντιφάσεις, που φτάνουν από την αποθέωση μέχρι την καταβαράθρωση, ειδικά όταν αφορούν τη δουλειά σκηνοθετών της «νέα γενιάς», εκεί γύρω στα 30.

Κάποια στιγμή εμείς θα φύγουμε και δεν ξέρω τελικά τι θα μείνει από μια εποχή κατά την οποία όλα λέγονται τόσο γρήγορα. Έχω την εντύπωση ότι θα μείνουν μόνο οι προσωπικές αναμνήσεις των ανθρώπων που είδαν κάτι.


«Η κριτική, η επίσημη κριτική, γιατί υπάρχει και η κριτική των ανθρώπων που είναι γύρω σου και τα σχόλια στα social media που δημιουργούν ένα χάος πια, με επηρεάζει, αλλά επηρεάζει κυρίως τη διάθεσή μου. Στιγμιαία, σε πολύ ανθρώπινο επίπεδο, που είναι φυσικό, αλλά ως εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει τη θέση μου μέσα στην παράσταση και τη στάση μου απέναντί της. Σαφώς η κριτική από συναδέλφους μου με επηρεάζει πιο πολύ.

»Κατά τη δική μου αντίληψη, όμως, η κριτική, είτε θετική είτε αρνητική, δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν υπάρξει και μια βαθιά κατανόηση αυτού που γίνεται στη σκηνή. Και θεωρώ ότι θα έπρεπε να μου είναι χρήσιμη, να με επηρεάζει πιο ουσιαστικά, γιατί αυτός που γράφει θα 'πρεπε να συνομιλεί με τον καλλιτέχνη και το έργο του, άρα ό,τι σου λέει να σε πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Μερικές φορές, επειδή γίνεται κι ένας χαμός τώρα από κριτικές, υπάρχει μια δυσκολία να κατανοήσω τι είναι σχολιασμός και τι κριτική. Γιατί τα πιο πολλά θεωρώ ότι είναι σχόλια. Έχω την εντύπωση ότι η κριτική πλέον, γενικότερα, απασχολεί το σινάφι, δηλαδή περισσότερο καθορίζει τη θέση σου μέσα στον χώρο του σιναφιού, κι αυτό δεν μου αρέσει. Γι' αυτό επηρεάζει μόνο τη διάθεσή μου, τίποτα παραπάνω.

»Υπάρχει ένα βιβλίο του Μέγερχολντ, στο οποίο ανατρέχω πολλές φορές, που λέει σε κάποιο σημείο ότι την πορεία του θεάτρου την καθορίζει και η κριτική, με την έννοια ότι αν υπάρξει μια τάση που θα τροφοδοτηθεί από τη θεωρητική μεριά του θεάτρου, θα υπάρξει κι ένας χώρος για να μπορέσει να προχωρήσει. Και θεωρώ ότι αυτά τα παιδιά, η νέα γενιά σκηνοθετών, επειδή τους αξίζει, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως καλλιτέχνες κυρίως, όχι ως νέοι ή μη νέοι. Γιατί και η αποθέωση αλλά και η καχυποψία κάνουν το ίδιο κακό.

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Το θέατρο είναι μια τέχνη που συνομιλεί πολύ με το παρόν, δεν δεσμεύεται στις αξίες, αλλάζει, κάτι που παλιότερα θεωρούνταν συμβατικό τώρα θεωρείται πρωτοποριακό. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

»Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι όταν αυτό γίνεται προσωπικό, φεύγει από τα όρια του σχολιασμού και γίνεται πια ανήθικο, είναι πια επί προσωπικού ‒ π.χ. αν αντιγράφει ο άλλος πράγματα που είναι επικίνδυνα να ειπωθούν για οποιονδήποτε καλλιτέχνη όχι μόνο έναν νέο. Τις πιο πολλές φορές δεν είναι ο καλλιτέχνης υπεύθυνος για την αποθέωση ή την υποστήριξη που μπορεί να έχει από δημοσιογράφους. Γιατί αισθάνομαι ότι η κριτική που τους γίνεται είναι πολύ αυστηρή για να έρθει μια "ισορροπία".

»Κάπου νιώθω και μια ματαιότητα σε όλα αυτά τα πράγματα, είναι πολύ της στιγμής, της γρήγορης κατανάλωσης. Κάποια στιγμή εμείς θα φύγουμε και δεν ξέρω τελικά τι θα μείνει από μια εποχή κατά την οποία όλα λέγονται τόσο γρήγορα. Έχω την εντύπωση ότι θα μείνουν μόνο οι προσωπικές αναμνήσεις των ανθρώπων που είδαν κάτι.

 
»Όταν ήμουν πιο μικρή, μου ήταν πολύ πιο δύσκολο να δω παραστάσεις που δεν μπορούσα να κατανοήσω ή που μου φαινόντουσαν κάπως. Αυτό με βοήθησε να το ξεπεράσω η συνάντησή μου τον Βασίλιεφ. Όταν δουλεύαμε τη "Μήδεια", για πολύ καιρό ανεβαίναμε στη σκηνή και κάναμε πράγματα σύμφωνα με τη μέθοδό του, αλλά ο ίδιος δεν ασχολούνταν καθόλου με το ύφος μας, οπότε έβλεπες τη δομή αυτού που είχε ζητήσει, αλλά ο ένας ακολουθούσε σωματικό θέατρο, ο άλλος θέατρο του λόγου. Έβλεπες και πράγματα για τα οποία ντρεπόσουν, αυτός όμως τα παρακολουθούσε όλα με το ίδιο ενδιαφέρον. Και σκεφτόμουν: "Eκείνος που έχει εμπειρία τόσων χρόνων έχει την υπομονή να τα δει, κι εσύ που δεν έχεις ούτε δέκα χρόνια στον χώρο παθαίνεις και δεν αντέχεις; Κάνε λίγο πίσω". Aπό τότε με έχει βοηθήσει, γιατί, ακόμα και όταν βλέπω παραστάσεις που δεν είναι του γούστου μου, μπορώ πλέον να διακρίνω τον μηχανισμό τους, επομένως μπορεί να μου είναι χρήσιμες. Και αυτό το θεωρώ προσόν».

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Πιστεύω πολύ στην «ισότιμη» συνεργασία, γιατί πάντα έπεται ο ηθοποιός του σκηνοθέτη, αλλά το ποιος έχει την ευθύνη εξαρτάται από το πλαίσιο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Τη ρωτάω ποιος πιστεύει ότι έχει μεγαλύτερη ευθύνη για το αποτέλεσμα μιας παράστασης, ο σκηνοθέτης ή ο ηθοποιός; «Παλιότερα, είχα σοβαρό ζήτημα διαχείρισης αυτού του πράγματος, γιατί μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ποια είναι η θέση του ηθοποιού, δεν την καταλάβαινα όταν ξεκίνησα. Κι αυτό γιατί νομίζω ότι, όπως σε όλα στην Ελλάδα, είναι κάπως συγκεχυμένοι οι ρόλοι, δηλαδή ο ηθοποιός είναι και μαθητής και ο σκηνοθέτης είναι και δάσκαλος, ένα περίεργο πράγμα. Επίσης υπάρχει και μια καχυποψία: όταν ξεκινάς μια δουλειά ξέρεις ότι ο άλλος δεν είναι ακριβώς σκηνοθέτης αλλά δεν είναι ακριβώς ηθοποιοί και όλοι σε μια παράσταση ‒ κι ο μεταφραστής το ίδιο. Αυτό δημιουργεί ένα θολό τοπίο.

»Παλιότερα ένιωθα πολύ υπόχρεη απέναντι στον συγγραφέα επειδή, ως ανίδεη και νέα, θεωρούσα ότι μόνο σε αυτόν χρωστάω. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει, ότι δεν είναι κομμάτι της δουλειάς μου και ότι οφείλω να συνομιλώ με τον σκηνοθέτη και τους συναδέλφους μου. Και ότι αν ο σκηνοθέτης έχει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με τον συγγραφέα, μπορεί να τον συναντήσω κι εγώ.

»Πιστεύω πολύ στην "ισότιμη" συνεργασία, γιατί πάντα έπεται ο ηθοποιός του σκηνοθέτη, αλλά το ποιος έχει την ευθύνη εξαρτάται από το πλαίσιο. Υπάρχουν παραστάσεις που έχουν ένα πολύ σκληρό πλαίσιο, που το ορίζει ο σκηνοθέτης. Τότε η δουλειά του ηθοποιού είναι να μπορέσει να βρει την ελευθερία του εκεί μέσα, να μπορεί να ανασαίνει. Κι ακόμα και σε πολύ σκληρό πλαίσιο ο ηθοποιός οφείλει να φέρει προτάσεις, έστω κι αν δεν είναι αποδεκτές. Και παρόλο που πιστεύω ότι η ευθύνη είναι του σκηνοθέτη, γιατί αυτός ορίζει το πλαίσιο, δεν πιστεύω και στον άμοιρο ηθοποιό. Από τη στιγμή που δέχεσαι να συνεργαστείς με κάποιον, σημαίνει ότι τα αποδέχεσαι αυτό το πλαίσιο. Ο ηθοποιός είναι συνεργάτης, ένας καλλιτέχνης, δεν είναι εκτελεστικό όργανο, έχει άρα μεγάλο μερίδιο ευθύνης».

Η Αλεξία Καλτσίκη ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού Facebook Twitter
Η Αλεξία Καλτσίκη ως Ηλέκτρα στην παράσταση του Θάνου Παπακωνσταντίνου.


Η πλατεία Προσκόπων έχει ασυνήθιστη ησυχία και το μόνο που ακούγεται είναι τα τζιτζίκια που κάνουν την ηχογράφηση καλοκαιρινή. Συζητάμε για τον χρόνο που έχει γίνει πια πολυτέλεια και έχει κάνει τους ρυθμούς καταιγιστικούς στα πάντα. «Πριν από δύο χρόνια οι γρήγοροι ρυθμοί ήταν κάτι που με πλήγωνε γιατί έβλεπα ότι έχει αλλάξει εντελώς η δουλειά», λέει, «αλλά έχω φτιάξει μια θεωρία που θεωρώ ότι είναι σωστή: το θέατρο είναι μια τέχνη που συνομιλεί πολύ με το παρόν, δεν δεσμεύεται στις αξίες, αλλάζει, κάτι που παλιότερα θεωρούνταν συμβατικό τώρα θεωρείται πρωτοποριακό. Ο άδειος χώρος παλιότερα θεωρούνταν κάτι πρωτοποριακό, τώρα σου κάνει εντύπωση αν ανοίξει η σκηνή και είναι χωρίς σκηνικό.

»Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα του χρόνου και της προετοιμασίας. Έχω την αίσθηση ότι οι ρυθμοί με τους οποίους ανεβαίνουν τα πράγματα τώρα είναι ρυθμοί μπουλουκιού, αλλά στο θέατρο πάντα βρίσκεις τρόπους να μείνει ζωντανό μέσα στις ανάγκες της εποχής του. Μακάρι να αλλάξουν οι συνθήκες για να υπάρξει ξανά αυτός ο πολύτιμος χρόνος για την έρευνα. Ελπίζω ότι θα υπάρξουν οι κατάλληλοι θεσμοί για να τον προσφέρουν στον κόσμο που τον χρειάζεται...».

 

Info:

Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου θα παιχτεί στις 10/9 στο Παλαιό Ελαιουργείο στην Ελευσίνα, στις 14 &15/9 στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα και στις 19/9 στο Κηποθέατρο Παπάγου.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου;

Θέατρο / Ποιος είναι ο επόμενος ρόλος της Μαρίας Ναυπλιώτου;

Η ηθοποιός βρίσκεται σε ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο, καθώς, μετά τη συνεργασία της με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στο «Τραμ με το Όνομα "Πόθος"» του Τένεσι Ουίλιαμς, καταπιάνεται με το έργο «Μετά την πρόβα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ενώ ετοιμάζεται να υποδυθεί την Κλυταιμνήστρα στην Επίδαυρο, στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ