Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Δεκέμβριος 2021. Ο Γιάννης Νιάρρος φωτογραφίζεται για τη LifO σto σφαιριστήριο Jolly Billiards Club, Zακύνθου 42 & Αιγίνης στην Κυψέλη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Γιάννης Νιάρρος: «Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

0

Ο τύπος που οργανώνει τη μεγάλη κομπίνα στους Παίκτες του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Εκείνος που προσπάθησε να μας εξηγήσει «τι θα πει Έλληνας» στο βαριετέ που έστησαν το καλοκαίρι ο Δημήτρης Καραντζάς και Φοίβος Δεληβοριάς με το 1821: Η επιθεώρηση». Ο νεαρός Αμαντέους που ακονίζει τα μαχαίρια του για την ανηλεή σύγκρουση με τον αρχιμουσικό της αυλής του αυτοκράτορα, τον Αντόνιο Σαλιέρι, όπως ακριβώς το οραματίστηκε στο θεατρικό αφήγημα του μύθου ο Πίτερ Σάφερ. Εκείνος που εδώ και μερικούς μήνες χάνεται μέσα σε ατελείωτη χαρτούρα, προσπαθώντας να ταιριάξει μπινελίκια με νότες, γιατί, παρέα με τον Γιάννη Οικονομίδη, ετοιμάζει τη μιούζικαλ εκδοχή του Σπιρτόκουτου. Aν προσθέσει κανείς και τη συμμετοχή σε κάποιες ταινίες, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, το συμπέρασμα είναι σαφές και η απορία εύλογη: το 2021 ήταν η χρονιά του Γιάννη Νιάρρου. Αλλά μήπως έχουμε πολλά ακόμα να δούμε από αυτό το χαρισματικό, ιδιοσυγκρασιακό πλάσμα; 

Φοβερά αστείος και ταλαντούχος, έξυπνος πολύ για να απαντά με ειλικρίνεια, αμήχανος αλλά και ετοιμόλογος, μανιακός με την τζαζ, αυτοαναφορικός, γεννημένος καλλιτέχνης. Ο Γιάννης Νιάρρος, σε αντίθεση με τους σκοτεινούς, ιδεοληπτικούς, χαμένους ψυχάκηδες ήρωες που έχει υποδυθεί δεν έχει καμία διάθεση να πάρει θέση στην αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Υπήρξε κακός μαθητής στο σχολείο γιατί βαριόταν φρικτά και, όπως έλεγαν οι καθηγητές του στο Κολέγιο Αθηνών: «Ο Γιαννάκης είναι έξυπνος, αλλά βαριέται πολύ, είναι καραγκιόζης». Έγινε ένας μάλλον μέτριος κλόουν (ναι, στα Δελφινάκια, μια εταιρεία που διοργάνωνε παιδικά events, όπου έκοψε τα πρώτα του ένσημα) που τα Σαββατοκύριακα ήταν συνέχεια μουτζουρωμένος, με χέρια κατεστραμμένα από τα μπαλόνια. Και σήμερα, που αλλάζει κοστούμια με την άνεση και την ανεπιτήδευτη χαλαρότητά του αποδεικνύει ότι ίσως βρήκαμε τον πιο πλήρη και ταλαντούχο περφόρμερ της γενιάς του. Αυτόν που χαλαρώνει και αφήνεται στα χέρια των σκηνοθετών, απολαμβάνοντας εντολές και δραματουργία, αλλά πάντα προσθέτει το κάτι παραπάνω στη συλλογική προσπάθεια και, εν τέλει, με έναν μαγικό τρόπο, καταφέρνει και μας κάνει όλους να μιλάμε για εκείνον.

Με ύφος που ισορροπεί ανάμεσα σε κάτι πολύ μπλαζέ και βαρεμάρα. Με βλέμμα που στέκεται μόνο σε ό,τι τον ιντριγκάρει και συγχρόνως είναι διερευνητικό με τον δικό του τρόπο, ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι μόνο ένα γερό εργαλείο στα χέρια των σκηνοθετών. Ξέρει και να σκηνοθετεί τον εαυτό του και τη ζωή του.

Εδώ και λίγο καιρό αράζει σε ένα φτηνό πανδοχείο της επαρχιακής Ρωσίας, με όση στερεοτυπική ντέκα μπορεί να κουβαλά ο χώρος, και ως γνήσιος και δεινός κομπιναδόρος αναζητά αθώα και «λαχταριστά» θύματα, δημιουργεί συμμαχίες, στριφογυρίζει γύρω από ένα γαϊτανάκι γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, ανατροπές και ενοίκους. Του αρέσει η αδρεναλίνη της κομπίνας, η αρρώστια του τζόγου, το ασίγαστο πάθος της ανθρώπινης φύσης για επικράτηση που κυρίευσαν κάπου το 1836 την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ ώστε να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, τους Παίκτες, που σκίζει στο Θέατρο Κιβωτός.

«Υποδύομαι τον κακό της ιστορίας, τον εγκέφαλο της κομπίνας και μιας μεγάλης ομάδας απατεώνων. Είμαι αυτός που, προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο του, τάζει στον άλλον ό,τι θέλει να ακούσει. Είμαι ο ηγέτης, στου οποίου τα μάτια όλοι βλέπουν αυτόν που μπορούν να εμπιστευτούν», λέει για το ρόλο στον οποίο τον καθοδήγησε ο Γιώργος Κουτλής.

Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Του αρέσει η αδρεναλίνη της κομπίνας, η αρρώστια του τζόγου, το ασίγαστο πάθος της ανθρώπινης φύσης για επικράτηση που κυρίευσαν κάπου το 1836 την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ ώστε να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, τους Παίκτες, που σκίζει στο Θέατρο Κιβωτός.

Με ύφος που ισορροπεί ανάμεσα σε κάτι πολύ μπλαζέ και βαρεμάρα. Με βλέμμα που στέκεται μόνο σε ό,τι τον ιντριγκάρει και συγχρόνως είναι διερευνητικό με τον δικό του τρόπο, ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι μόνο ένα γερό εργαλείο στα χέρια των σκηνοθετών. Ξέρει και να σκηνοθετεί τον εαυτό του και τη ζωή του. Αυτό που έχει καταφέρει αυτός ο ηθοποιός ήδη από τις μέρες που ως Γιωργάκης, λιωμένος από τους μπάφους, έτρωγε απαθής την μπανάνα του και γύρω το σύμπαν γκρεμιζόταν στο Στέλλα Κοιμήσου, είναι σήμερα να αποτελεί μέλος μιας αντροπαρέας που σκοτώνει τον χρόνο της και σπαταλά τη ζωή της πάνω από χαρτιά, αλκοόλ και άπατες. Φαίνεται πως αυτός ο κόσμος των παραβατικών, των ακραίων, που είναι λίγο τσογλανάκια και πολύ ονειροπόλοι, του ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία. «Μου είναι γνώριμος ο ανταγωνισμός που σου γεννούν αυτοί οι εθισμοί. Σε μια πιο ρεαλιστική αναλογία αναγνωρίζω και μπορώ να καταλάβω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα, του ανθρώπου που ζει για την επικράτηση σε οποιονδήποτε, ακόμα και του ηθοποιού που, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, ποθεί αυτή την επικράτηση. Είναι ένας πολύ πεζός ανταγωνισμός που μοιράζονται άντρες και γυναίκες, ο οποίος βγάζει στην επιφάνεια τον κακό μας εαυτό, τα πιο ταπεινά μας ένστικτα. Είναι σαν κάποιος να μας έχει πείσει ότι, παρότι είμαστε όλοι στοιβαγμένοι στο ίδιο τσουβάλι, ένας απ’ όλους πρέπει να είναι ο πρώτος του τσουβαλιού. Είναι ενστικτώδες, σχεδόν παιδικό θα έλεγα. Ένας στίβος που στην αρχή σε ντοπάρει με χαρά, αλλά, εν τέλει, σε οδηγεί σε φαιδρότητες».

Μικροί εθισμοί, λοιπόν, πανταχού παρόντες στη ζωή και στην καθημερινότητα, ο τρόπος που ο ίδιος θεωρεί ότι επιστρατεύουμε για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα. Ο ίδιος βρήκε στο θέατρο αυτή την ανάγκη για έκφραση που αναζητούσε από την εφηβεία. Σήμερα, μάλιστα, ελπίζει πως αυτός ο αγώνας όχι μόνο δεν θα βγάλει ποτέ νικητή αλλά θα παραμείνει μια φλόγα άσβεστη για πάντα. «Τι νόημα έχει η ταύτιση με θεατρικούς ήρωες αν παραδεχτούμε ότι κατακτήσαμε τη γνώση ή αν παραπλανηθούμε και αγνοήσουμε την ματαιότητα του πράγματος;» αναρωτιέται.

Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η κοινωνική βρομιά και η τσαλακωμένη εικόνα έχουν για εκείνον πολύ ζουμί. Ιδανικός, λοιπόν, ο κόσμος στον οποίο βουτά εδώ και μήνες, γράφοντας, ενορχηστρώνοντας και προσθέτοντας μουσικές στα λόγια του Γιάννη Οικονομίδη, καθώς ετοιμάζεται να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Σπιρτόκουτου στο πλαίσιο ενός μιούζικαλ (θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2022 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση). Οι δυο τους συνεργάστηκαν για πολλές σεζόν στο Στέλλα Κοιμήσου και όσο η παράσταση έσπαγε ταμεία, τόσο εκείνοι μάθαιναν να συνεννοούνται σε μια κοινή γλώσσα. «Οι κόσμοι μας μπορούν ακόμα να συνομιλήσουν. Δεν θα έλεγα ότι έχουν γίνει ένα. Ευτυχώς, έχουμε πολλά ακόμα να ανταλλάξουμε. Μπορώ ακόμα να εμπνέομαι από τη δύναμη αυτού του κόσμου που εκφράζει ο Γιάννης. Έτσι, μετά με τη σειρά μου προσθέτω την εξωστρέφεια του θεατρικού κώδικα. Η σκληρότητα του Σπιρτόκουτου θα παραμείνει στο μιούζικαλ, όμως όλα θα είναι δοσμένα μέσα από τον κόσμο της μουσικής. Υποθέτω πως θα είναι πολύ αστείο να βλέπεις ανθρώπους να τραγουδάνε όλα αυτά τα μπινελίκια και συγχρόνως τραγικό να ακούς μουσικές που θα αναπαριστούν το σκοτάδι».

711
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μπορεί, τελικά, να λείπει ο ρομαντισμός από αυτήν τη ζόρικη συνταγή; «Όχι, βέβαια. Πιστεύω ακόμα πως και με τους τρεις φετινούς μου σκηνοθέτες, από το Δημήτρη Καραντζά μέχρι τον Γιώργο Κουτλή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, πάμε να αλλάξουμε κάτι στο θέατρο. Όχι εκδικούμενοι τους πατεράδες μας, αλλά μέσω της χειραφέτησης. Είναι τόσο ανακουφιστικό να πηγαίνεις στην πρόβα και να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις μεγάλη απόσταση να διανύσεις για να δουλεύεις επί ίσοις όροις με τους συνεργάτες σου. Δεν είναι χάσμα γενναίων, είναι απλώς η ευτυχία να εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος».

Για τη συνάντησή του με τους δύο πρώτους σκηνοθέτες μπορούμε να προσθέσουμε πολλά. Για τον Αμαντέους, που πρώτη φορά στην Ελλάδα ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αρχές Φεβρουαρίου, θα κρατήσουμε αυτήν τη λαχτάρα που στολίζει τη φωνή του για την αναμέτρηση με έναν ακόμα ήρωα που θα παλεύει με την ευθραυστότητα της ύπαρξής του. «Όλοι έχουμε νιώσει και Σαλιέρι και Μότσαρτ. Και τελειωμένοι και μεγαλοφυείς. Και στο φως και στο σκοτάδι. Και με τον Θεό και με τον διάβολο. Είναι η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη βαθύτερη συνείδησή του. Δεν βλέπω την ώρα...»

Οι «Παίκτες» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή θα παίζονται στο θέατρο Κιβωτός μέχρι τις 26/1/22. Το «Σπιρτόκουτο» ως μιούζικαλ θα ανέβει στη σκηνή της Στέγης το φθινόπωρο. Τον Ιανούριο παίζει τον Αμαντέους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

 

Χαρούλα Αλεξίου

«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»

Ελένη Καραΐνδρου

«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»

Νίκος Σταμπολίδης

«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Γιάννης Νιάρρος

«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

Σοφία Κόκκαλη

«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»

Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

Μαρίνα Σάττι

«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»

Λουκία Αλαβάνου

«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ