Βυσσινόκηπος σαν Disneyland

Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
2
Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
Το κλισέ «όλοι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία» δεν αφορά την περίπτωση αυτού του Βυσσινόκηπου... / Φωτ: Βασίλης Μακρής

Aν αυτός ο Βυσσινόκηπος δεν παρουσιαζόταν στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών αλλά σε έναν θεατρικό χώρο της σειράς, δεν ήταν σκηνοθετημένος από τον Νίκο Καραθάνο (δημιουργό δύο από τις πλέον σημαντικές παραστάσεις της δεκαετίας, τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ και την Γκόλφω) και δεν υποστηριζόταν από έναν θίασο καλών και αναγνωρισμένων ηθοποιών, τι θα έλεγαν και θα έγραφαν όσοι σήμερα δηλώνουν γοητευμένοι; Και δεν αναφέρομαι στο μέρος του κοινού που δεν έχει διαβάσει, ούτε ξαναδεί το έργο και λέει ότι «γέλασε και πέρασε καλά»! Μιλώ για όσους γνωρίζουν τι έγραψε ο Τσέχοφ, αλλά υποκύπτουν συνειδητά ή ασυνείδητα σε υπέρτερες «ροπές» και μόδες. Γιατί με την υπεραξία των προηγούμενων παραστάσεών του ακόμη ενεργή και τη συμπαθή προσωπικότητά του ο Νίκος Καραθάνος έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας μόδας, ενός θετικού προς ό,τι κάνει ρεύματος. Μόνο που, όπως πάντα συμβαίνει με τις μόδες, πρόκειται για μια συνθήκη που αλλοιώνει την ικανότητά μας να δούμε και να κρίνουμε καθαρά.

Για μένα το ζήτημα που θίγει ο Βυσσινόκηπος του Καραθάνου αφορά μια παρωχημένη αντίληψη περί του τι σημαίνει νεωτερική ανάγνωση των κλασικών έργων.


Το κλισέ «όλοι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία» δεν αφορά την περίπτωση αυτού του Βυσσινόκηπου. Η παράσταση ήταν άψογα εκτελεσμένη, και πολλά θετικά μπορούν να ειπωθούν για τα επιμέρους στοιχεία της – π.χ. για την εξαιρετική, μινιμαλιστική μουσική σύνθεση του Άγγελου Τριανταφύλλου. Ή για το εντυπωσιακό σκηνικό της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου: μια κόγχη που θα παρέπεμπε στο οικείο αρχιτεκτονικό στοιχείο των γοτθικών ναών, αν στο βάθος της δεν ήταν επίπεδη – στο τέλος, με τον κατάλληλο φωτισμό, θα πάρει τη μορφή εισόδου ποντικότρυπας, επιτρέποντας ενδιαφέρουσες συνδηλώσεις.


Οι αντιρρήσεις μου δεν έχουν να κάνουν με το γνωστό αδιέξοδο ζήτημα για τη σχέση του σκηνοθέτη με το πρωτότυπο έργο και για το αν υπάρχουν όρια στις πολλές πιθανές ερμηνείες του. Μπορεί μια ερμηνεία να απέχει από τις σκηνικές οδηγίες που ορίζει ο συγγραφέας –έχουμε δει ουκ ολίγες τέτοιες– κι ωστόσο να συγκινήσει το κοινό της. Για μένα το ζήτημα που θίγει ο Βυσσινόκηπος του Καραθάνου αφορά μια παρωχημένη αντίληψη περί του τι σημαίνει νεωτερική ανάγνωση των κλασικών έργων. Αφορά ακόμη τον φόβο και το καταπιεστικό «δέος» πολλών καλλιτεχνών του θεάτρου απέναντι στο κλασικό, που σε συνδυασμό με την υποχρέωση που νιώθουν να πολεμήσουν την «ακαδημαϊκή» σοβαροφάνεια, οδηγεί στην απενοχοποίηση της σαχλαμάρας και της ανοησίας. Ο θεατρικός μεταμοντερνισμός προκάλεσε πολλές παρεξηγήσεις και μολονότι σήμερα έχει πια ξεπεραστεί ως αιχμή του μοντέρνου, εξακολουθεί να αναπαράγει τις ίδιες ιδέες... της δεκαετίας του '60!

Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το δράμα ενός γέρου που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των άλλων, και που στο τέλος του έργου όλοι εγκαταλείπουν στο άδειο σπίτι, τότε καλύτερα κατάργησέ τον. Ο Μίκυ Μάους, άλλωστε, που δεν γερνά ποτέ, είναι πιο «ομιλητικός» και συγκινητικός... / Φωτ: Βασίλης Μακρής


Γιατί από τα τέλη της δεκαετίας του '60 οι οπαδοί της «νέας αισθαντικότητας» υποστήριξαν την προ-λογική αυθορμησία που επικαλείται και ο Νίκος Καραθάνος μιλώντας για τον Μίκυ Μάους (που έχει κάτι το ανυπεράσπιστο και δεν μεγάλωσε ποτέ) και για την παιδική ηλικία ως μια περίοδο της ζωής μας κατά την οποία όλα είναι παρθένα και οι λέξεις, ακόμη άφθαρτες, ενέχουν την απορία και το θαύμα. «Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται από την ανατροπή της επιστημονικής κοσμοθεώρησης, με την περιχαρακωμένη αυτοδέσμευσή της σε μια εγωκεντρική και εγκεφαλική μορφή συνείδησης. Στη θέση της πρέπει να υπάρξει μια νέα κουλτούρα στην οποία οι μη διανοητικές ικανότητες της προσωπικότητας –οι ικανότητες εκείνες οι οποίες πυροδοτούνται από οραματική ακτινοβολία και από την εμπειρία της επικοινωνίας– γίνονται κριτές του αληθινού, του καλού και του ωραίου» έγραφε το 1969 ο Τheodore Roszak, βασικός θεωρητικός εκπρόσωπος της αντικουλτούρας, στο The making of a counter culture (1969).


Έκτοτε πέρασε σχεδόν μισός αιώνας και άρα είναι ήδη μεσόκοπη μια προσέγγιση που θέλει τους ηθοποιούς να προσέρχονται στη σκηνή «όπως είναι» (εξού και στον θίασο του Βυσσινόκηπου συμμετέχουν η Γαλήνη Χατζηπασχάλη και η Έμιλυ Κολιανδρή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, επιδεικνύοντας, μάλιστα, κάποια στιγμή, γυμνή την κοιλιά τους) και σαν παιδιά που παίζουν. Και πώς προκύπτει αυτό που δήλωσε ο Ν. Καραθάνος ότι «δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να χάνονται οι ηλικίες και τα φύλα» των ηθοποιών ως προς τους ρόλους που ερμηνεύουν; Ή το άλλο παράδοξο, ότι στο θέατρο «όσο πιο ψεύτικος είσαι, τόσο πιο αληθινός γίνεσαι»; Τότε οι τρεις ηλικίες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού που πρότεινε ο ίδιος στην Γκόλφω δεν θα λειτουργούσαν με τέτοιο, έξοχο δραματικά τρόπο. Κάθε ηλικία έχει τη δική της, μοναδική σημαίνουσα δύναμη. Εν προκειμένω, στον Βυσσινόκηπο, το να αναθέτεις σε ένα νεαρό κορίτσι (Δάφνη Πατακιά) τον ρόλο του 87χρονου Φιρστ οδηγεί στην απόλυτη ακύρωση του ρόλου. Αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το δράμα ενός γέρου που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των άλλων, και που στο τέλος του έργου όλοι εγκαταλείπουν στο άδειο σπίτι, τότε καλύτερα κατάργησέ τον. Ο Μίκυ Μάους, άλλωστε, που δεν γερνά ποτέ, είναι πιο «ομιλητικός» και συγκινητικός...

Το 1999 η Γερμανίδα Κάριν Χένκελ σκηνοθέτησε στο θέατρο Αμόρε τον Τορκουάτο Τάσσο του Γκαίτε. Σ' εκείνη την παράσταση ο Νίκος Κουρής στον κεντρικό ρόλο, του ποιητή, έβλεπε Μπαγκς Μπάνι στην τηλεόραση και πετούσε μακαρόνια στον τοίχο. Το 2006 ο Λιθουανός σκηνοθέτης Οσκάρας Κορσουνόβας σκηνοθέτησε τον Οιδίποδα Τύραννο (μια οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα παράσταση), φορώντας στους γέροντες του Χορού κεφάλια μωρών και Μίκυ Μάους, στηρίζοντας την επιλογή του στο ότι «η ανθρώπινη δημιουργικότητα ξεκινά από την εποχή της παιδικής ηλικίας και από τα παιχνίδια των παιδιών». Αναφέροντας μόνο δύο περιπτώσεις με συγγενείς ερμηνευτικές απόψεις και ευρήματα –τρεις με τον Βυσσινόκηπο–, δεν στέκομαι στο αν η ιδέα της αναζήτησης της παιδικότητας ως αλήθειας που χάσαμε είναι παλιά στις σκηνικές αναζητήσεις, αλλά στο πόσο πραγματικά δημιουργική είναι. Ναι, υπάρχει πάντα, βαθιά μέσα μας, ο πυρήνας του παιδιού που υπήρξαμε, και κάθε φορά που τον αναγνωρίζουμε μπορεί να συμβούν μικρές εκρήξεις συναισθήματος, καθόλα δημιουργικές. Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο να καλύψει ο σκηνοθέτης τη (δηλωμένη) αδυναμία του να αναμετρηθεί μ' ένα έργο με μια σύνθεση παιδαριωδών συμπεριφορών και παραδοξοτήτων: με πορτοκαλόφλουδες και σελινόρριζες που πετάνε τα πρόσωπα του έργου το ένα στο άλλο, με μαξιλαροπόλεμο, με μιμήσεις φωνών (λαϊκών τραγουδιστών ή του Ντόναλντ Ντακ), με παντομίμες (οι δύο Μίκυ Μάους «μεταφράζουν» τον διάλογο Πέτια-Άνιας), με ασκήσεις ομαδικού αερόμπικ, με μερικό στριπτίζ υπό τη συνοδεία του τραγουδιού του Μουζάκη «Μάμπο Μπραζιλέρο», μ' έναν κωμικό μονόλογο της Κιτσοπούλου στον γνωστό ύφος της, και πάει λέγοντας. Στο τέλος έμοιαζε πως ο στόχος της παράστασης χάθηκε στην αναζήτηση ενός ακόμη, λιγότερο ή περισσότερο προκλητικού, ευρήματος.

Βυσσινόκηπος σαν Disneyland Facebook Twitter
Είμαι της άποψης ότι για όσα δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γι' αυτά καλύτερα να σωπαίνει. Αντί για Τσέχοφ, ας κάνει devised theatre... / Φωτ: Βασίλης Μακρής


Εννοείται πως όλα αυτά δεν αφορούν το έργο του Τσέχοφ – το οποίο υπάρχει πάντα άθικτο και πάντα δεκτικό στις προσπάθειές μας να το αποδώσουμε στη σκηνή. «Ο δημιουργός έχει την ευθύνη να καθορίσει τι είναι ισάξιο με τι, τι έχει μεγαλύτερη σημασία και τι μπορεί να αφεθεί στην άκρη, καθώς η ζωή καλπάζει προς τα εμπρός» έγραφε ο παλιός, σοφός Τζον Ράσκιν. Δεν υιοθετώ, μ' άλλα λόγια, απόψεις περί «ιεροσυλίας» και σοδομισμού των κλασικών και τα σχετικά. Απλώς είμαι της άποψης ότι για όσα δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γι' αυτά καλύτερα να σωπαίνει. Αντί για Τσέχοφ, ας κάνει devised theatre.

Άντον Τσέχοφ
Βυσσινόκηπος
Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Αλευράς, Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας κ.ά.


ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ
Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα, 210 9005800
22/4-9/5, 20:30
www.sgt.gr

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Συμφωνώ κι εγώ. Σ'αυτή την εκδοχή του Βυσσινόκηπου ο Τσέχωβ είχε σταλεί -με το ζόρι- για περίπατο ενώ οι ηθοποιοί ως μπουλούκι παλαιότερων εποχών έκαναν εκτονωτικές τρελίτσες και αστειάκια επι σκηνής. Μεταμοντέρνα βαρεμάρα των δημιουργών;Οκ. κι εμείς τι φταίμε;...