Απόψε στην Αθήνα θα δούμε τη Μήδεια του Yukio Ninagawa

Απόψε στην Αθήνα θα δούμε τη Μήδεια του Yukio Ninagawa Facebook Twitter
Ο Μικιτζίρο Χίρα ως Μήδεια στη θρυλική παράσταση, από την οποία σώζονται ελάχιστες φωτογραφίες.
0

Όσοι είχαν δει τη «Μήδεια» του Γιούκιο Νιναγκάουα στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 1983 και ξανά το καλοκαίρι του 1984 μιλούν για μια θεατρική εμπειρία απ' αυτές που αφήνουν ανεξίτηλα ίχνη. Ο Μικιτζίρο Χίρα που ερμήνευσε τη Μήδεια ήταν, λένε, εκπληκτικός, όπως και όλη η σύνθεση, ο εξ ολοκλήρου ανδρικός θίασος, η κίνησή του, ο συνδυασμός αυθεντικής ιαπωνικής μουσικής με σουίτα του Μπαχ και η μεγάλης δύναμης οπτικές εικόνες, με κορυφαία την αποθέωση της ηρωίδας πάνω σε άρμα που οδηγεί δράκος, κρατώντας τα κεφάλια των παιδιών της στα χέρια.


Εκείνη η Μήδεια (που παρουσιάστηκε, εκτός από την Αθήνα, και στην Ιταλία) έκανε τόση αίσθηση, ώστε άνοιξε ο δρόμος προς τα μεγάλα θέατρα της Ευρώπης στον σπουδαίο Ιάπωνα σκηνοθέτη. Ο πρόσφατος θάνατος του Νιναγκάουα (στις 12 Μαΐου) αποτελεί αφορμή για την προβολή της μαγνητοσκοπημένης από την ΕΡΤ παράστασης του 1984, απόψε, στην αίθουσα De Chirico της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Ακόμα κι αν στην εικόνα δεν μπορεί να διατηρηθεί ζωντανή η σχέση με τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και η ανταλλαγή «ενέργειας» με το κοινό που την παρακολούθησε (όπως συμβαίνει συνήθως με τα σχετικά αρχεία), αξίζει να δει κανείς το ίχνος από την ομορφιά της τέχνης του, που με απαράμιλλη εικαστική ματιά κατάφερε να γεφυρώσει τη μεγάλη ιαπωνική θεατρική παράδοση με το ευρωπαϊκό θέατρο.

Ακόμα κι αν στην εικόνα δεν μπορεί να διατηρηθεί ζωντανή η σχέση με τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και η ανταλλαγή «ενέργειας» με το κοινό που την παρακολούθησε (όπως συμβαίνει συνήθως με τα σχετικά αρχεία), αξίζει να δει κανείς το ίχνος από την ομορφιά της τέχνης του, που με απαράμιλλη εικαστική ματιά κατάφερε να γεφυρώσει τη μεγάλη ιαπωνική θεατρική παράδοση με το ευρωπαϊκό θέατρο.

Ο Γιούκιο Νιναγκάουα γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1935 στη Σαϊτάμα, πόλη που απέχει 20 περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο του Τόκιο. Ήθελε να σπουδάσει ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Τόκιο, αλλά απέτυχε στις εξετάσεις. «Ο αγαπημένος μου ζωγράφος είναι ο Μποτιτσέλι. Δεν μπορούσα να ζωγραφίσω όπως αυτός, αλλά ήθελα να αναπαράγω τις μυρωδιές και τις γεύσεις των μορφών στους πίνακές του» είχε πει σε συνέντευξή του το 2013 (sea.blouinartinfo.com). Στράφηκε στο θέατρο, αρχικά ως ηθοποιός (το1955). Το πρώτο έργο που σκηνοθέτησε ήταν του σχεδόν συνομηλίκου του Kunio Shimizu. Ήταν η εποχή που η νέα γενιά των δημιουργών στην Ιαπωνία αντιδρούσε στην απομόνωση και στην ησυχία της μεταπολεμικής ανάπτυξης στη χώρα τους κι έψαχνε έμπνευση και τρόπους στα οργισμένα '60s του δυτικού κόσμου. Από τότε εκκινεί το σταθερό ενδιαφέρον του Νιναγκάουα για τους κλασικούς του ευρωπαϊκού θεάτρου, για την αρχαία τραγωδία και το σαιξπηρικό θέατρο αλλά και για έργα όπως ο «Πέερ Γκιντ» του Ίψεν, ο «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα, το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Ουίλιαμς, η «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, ο «Γλάρος» του Τσέχοφ, ο «Καλιγούλας» του Αλμπέρ Καμύ κ.ά.


Η σχέση του με την αρχαία τραγωδία ξεκινά το 1976, όταν ανέβασε τον «Οιδίποδα Τύραννο» με Χορό 160 ατόμων! Δέκα χρόνια αργότερα παρουσίασε την ίδια τραγωδία στον ναό Τσουκίτζι στο Τόκιο, με Χορό 79 ηθοποιών και πρωταγωνιστές τον Μικιτζίρο Χίρα και την Ασπασία Παπαθανασίου, σε δίγλωσση παράσταση. Σε νέα σκηνική προσέγγιση του 2002, ο «Οιδίπους Τύραννος» ήταν το έργο με το οποίο επέστρεψε στην Ελλάδα το 2004, πάλι στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Το 2012 σκηνοθέτησε τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη.

Απόψε στην Αθήνα θα δούμε τη Μήδεια του Yukio Ninagawa Facebook Twitter
Ο Γιούκιο Νιναγκάουα ήθελε να σπουδάσει ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Τόκιο αλλά απέτυχε στις εξετάσεις. «Ο αγαπημένος μου ζωγράφος είναι ο Μποτιτσέλι. Δεν μπορούσα να ζωγραφίσω όπως αυτός αλλά ήθελα να αναπαράγω τις μυρωδιές και τις γεύσεις των μορφών στους πίνακες του» είχε πει σε συνέντευξή του το 2013.


Πιο επίμονη ήταν η ενασχόλησή του με το θέατρο του Σαίξπηρ. Η παράσταση του «Μάκβεθ» (πάλι με τον Χίρα πρωταγωνιστή) που παρουσίασε το 1985 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, με τους ήρωες ως σαμουράι στην Ιαπωνία του 16ου αι., αποτέλεσε θρίαμβο που εξασφάλισε το ενδιαφέρον του βρετανικού κοινού για τα επόμενα 30 χρόνια. Όπως γράφει ο Μάικλ Μπίλιγκτον («Guardian», 16.5.2016), στον «Μάκβεθ» ο Νιναγκάουα απέφυγε τη συνήθη, σκοτεινή και βλοσυρή αισθητική με την οποία οι σκηνοθέτες προσεγγίζουν το έργο. Ακόμη και σ' αυτή την αιματοβαμμένη τραγωδία έχει θέση η ομορφιά και τα άνθη της κερασιάς που γέμιζαν τη σκηνή τη στιγμή της δολοφονίας του Μπάνκο λειτουργούσαν ως σύμβολα της προσωρινότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Το Ρέκβιεμ του Φορέ και το Αντάτζιο για έγχορδα του Σάμιουελ Μπάρμπερ που συνόδευε τη δράση ενέτεινε την αίσθηση της μελαγχολίας.


«Όποτε σκηνοθετώ Σαίξπηρ, αισθάνομαι μια δόση ντροπής... Κατανοώ πραγματικά έναν πολιτισμό τόσο πολύ διαφορετικό από τον δικό μου;» αναρωτιόταν ο Νιναγκάουα σε παλιά συνέντευξή του, εξηγώντας ότι η λογική εξέταση της ύπαρξης, συνηθισμένη στο δυτικό θέατρο, είναι ξένη στο ιαπωνικό. Αν και κράτησε αποστάσεις από τη θεατρική παράδοση της χώρας του, θέλοντας να απαλλάξει το θέατρο της εποχής του από τη «μουσειακή υποκριτική», συχνά υιοθετούσε στις παραστάσεις του στοιχεία από τους κώδικες του Νο και του Καμπούκι. Γιατί αγαπούσε τη θεατρικότητα, το σύνολο των συμβάσεων που κάνουν το θέατρο όχι καθρέφτη της πραγματικότητας αλλά έργο τέχνης με τους δικούς του, αυτόνομους όρους.

Απόψε στην Αθήνα θα δούμε τη Μήδεια του Yukio Ninagawa Facebook Twitter
Τίτος Ανδρόνικος, 2016


Όχι πως ήταν πάντα θετικές οι κριτικές για τις παραστάσεις του, ιδίως των σαιξπηρικών έργων που συχνά-πυκνά παρουσίαζε στον Λονδίνο, όπως π.χ. ο «Βασιλιάς Ληρ» που σκηνοθέτησε στο Royal Shakespeare Company το 1999 με πρωταγωνιστή τον Νάιτζελ Χόθορν, που χτυπήθηκε ανελέητα για επιτήδευση και εξωτική εμμονή της σκηνοθεσίας, καθώς και για τα άνισα αποτελέσματα στην καθοδήγηση των ηθοποιών. Ωστόσο, με τον «Περικλή» του 2003 και τον «Tίτο Ανδρόνικο» του 2006 οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν και επιβεβαιώθηκε η γοητεία που ασκούσαν οι μεγάλης εικαστικής ομορφιάς παραστάσεις του στο κοινό.


Ψηλός, λεπτός, ο Νιναγκάουα εντυπωσίαζε με την παλιομοδίτικη ιαπωνική ευγένειά του στις εμφανίσεις του στα ευρωπαϊκά θέατρα. Η φήμη του στην Ιαπωνία ωστόσο ήταν διαφορετική, καθώς σ' ένα ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση εμφανίζεται να πετάει τασάκι σε ηθοποιό του οποίου η ερμηνεία δεν τον ικανοποιούσε. Γιος ράφτη, είχε προφανώς κι αυτός τα «θέματά» του. «Η διαφορά μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας», είπε μια φορά, «δεν είναι μεγάλη – είναι σαν να πηγαίνεις σε δείπνο στο σπίτι του γείτονα». Είχε ομολογήσει, άλλωστε, μια σειρά από πράγματα που απεχθανόταν, μεταξύ άλλων το κολλώδες ιαπωνικό ρύζι και τον κιμά, όπως βγαίνει από τον ειδικό μύλο. Άνθρωπος κλειστός, απέφευγε τις νέες γνωριμίες. Μάλιστα αρνούνταν να μιλήσει αγγλικά, παρότι γνώριζε επαρκώς τη γλώσσα, ακριβώς για να κρατάει τους αγνώστους σε απόσταση.

Info:

Μήδεια, του Yukio Ninagawa

Προβολή της μαγνητοσκοπημένης ιστορικής παράστασης της Μήδειας του Γιούκιο Νιναγκάουα από το Ηρώδειο (1984) με τον μεγάλο Ιάπωνα ηθοποιό Μιζικίρο Χίρα.

Την προβολή προλογίζει ο Γιώργος Σαμπατακάκης, επίκουρος καθηγητής του Τ.Θ.Σ. του Πανεπιστημίου Πατρών.

Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Αίθουσα De Chirico

6 Ιουλίου 2016
21:00

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ