Perfume Genius
Glory
[Matador]
Είναι δύσκολο για τον Perfume Genius να φτιάξει κακό άλμπουμ. Στη χειρότερη μπορεί να είναι αδιάφορο, αλλά ούτε αυτό συμβαίνει στο έβδομο άλμπουμ του, το «Glory». Είναι ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς της γενιάς του, αλλά ανησυχούσα μετά το πρώτο σινγκλ «It’s a Μirror» ότι το έχει γυρίσει σε φουλ αμερικάνικο κιθαριστικό ήχο. Έκανα λάθος, φυσικά: ο Mike Hardeas συνεχίζει να ακούγεται μοναδικός, εύθραυστος και queer με οποιονδήποτε ήχο και αν καταπιάνεται, «ο τέλειος χρονικογράφος του αισθησιασμού του 21ου αιώνα», σύμφωνα με τον «Guardian».
Η διαφορά με τα προηγούμενα άλμπουμ του είναι ότι στο «Glory» συνοδεύεται από ένα συγκρότημα που έχει στήσει ο σύντροφός του και πολυοργανίστας Alan Wyfells. Υπάρχουν αιθέρια περάσματα, όπως η συνεργασία με τη Νεοζηλανδή Aldous Harding στο «No Front Teeth» ή το έξοχα αφαιρετικό «Capezio». Ο Hardeas δήλωσε ότι έφτιαξε το άλμπουμ αντλώντας από μια περίοδο κατάθλιψης κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δεν έχει καμιά σχέση όμως με αυτή. Δεν είναι απαισιόδοξο και μίζερο, είναι από τους πιο όμορφους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει φέτος.
Perfume Genius - "No Front Teeth (ft. Aldous Harding)
YHWH Nailgun
45 Pounds
[AD 93]
Μπορεί το post-punk να ακουστεί φρέσκο εν έτει 2025; Αυτή την ερώτηση έρχεται να απαντήσει ετούτo το νεοϋορκέζικο noise γκρουπ με έναν δίσκο-σοκ για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχάς, στήνουν δίλεπτα τραγούδια που μέσα κρύβουν ένα σωρό νέες ιδέες, διατηρώντας μια υποβόσκουσα funk αισθητική, τουλάχιστον στις πιο βατές και «ποπ» απόπειρές τους, όπως το εξαιρετικό «Castrato Raw (Fullback)». Δεν πρόκειται να καταλάβει κανείς τι λέξεις φτύνει ο frontman τους Zack Borzone, αλλά το κλειδί είναι στον τρόπο που χρησιμοποιούν τα ντραμς σαν δύναμη της φύσης, με αλλεπάλληλους, επαναλαμβανόμενους ρυθμούς. Διαβάζω ότι θυμίζουν This Heat, Α Certain Ratio, μέχρι και Battles· δεν είναι καθόλου απίθανο να έχουν επηρεαστεί από όλους αυτούς, από τη στιγμή όμως που ξεκινάει να παίζει το «45 Pounds» δεν μοιάζουν με κανέναν άλλο, τόσο ιδιαίτερο είναι το στυλ τους, ενδιαφέρον και συναρπαστικό συνάμα.
YHWH Nailgun - Castrato Raw (Fullback)
Sharon Van Etten & The Attachment Theory
[Jagjaguwar]
Η Sharon Van Etten φέρνει στο προσκήνιο το γκρουπ της και συνεργάζεται πιο ουσιαστικά μαζί τους στη σύνθεση των τραγουδιών της μετά από 16 χρόνια σόλο πορείας. Με αυτό τον τρόπο υπογράφει το έβδομο άλμπουμ της, το οποίο ίσως είναι και η πιο ολοκληρωμένη δουλειά της· βέβαια, όλα είναι ζήτημα γούστου. Αν δεν έχει εντρυφήσει κάποιος στο προηγούμενο έργο της, είναι η ιδανική ευκαιρία να το γνωρίσει, αν και δεν μπορεί να μην έχει πετύχει κάπου το «Seventeen», το μεγαλύτερο χιτ της.
Ηχητικά διαφορετική, ξεφεύγει από την indie folk με την οποία την είχαμε συνηθίσει, με πιο σκοτεινό και synth pop ύφος. Αν μη τι άλλο, της ταιριάζει αυτή η ολική επιστροφή στα ’80s – πάντοτε φλέρταρε με αυτήν τη δεκαετία αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα. H προσέγγισή της μοιάζει με αυτή των δημιουργών του «Stranger Things». Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το «Southern Life (What It Must Be Like)» ή το «Idiot Box», ένας φόρος τιμής στους New Order, και υπάρχουν κομμάτια στα οποία απλώς πατάς skip. Συνολικά, κάθε αλλαγή είναι καλοδεχούμενη, ειδικά αν προσφέρει μια καινούργια πτυχή στη δισκογραφία ενός καλλιτέχνη και σε αυτή την περίπτωση η Van Etten φαίνεται να τη χρειαζόταν.
Sharon Van Etten - Seventeen
Panda Bear
Sinister Grift
[Domino]
Όσα χρόνια και αν περάσουν, ο Noah Lennox θα ακούγεται πάντα σαν μια μοντέρνα εκδοχή των Beach Boys. Μπορεί να φταίει η φωνή του, οι ενορχηστρώσεις του, το γεγονός ότι ζει στη Λισαβόνα την τελευταία εικοσαετία, πολλά πράγματα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και τα άλμπουμ του ξεχωρίζουν από οτιδήποτε κυκλοφορεί, ενώ δεν ακολουθούν κανένα trend. Ο ήχος του –αν εξαιρέσεις την άμεση αναφορά– είναι καθαρά δικός του και θυμίζει ήλιο, θάλασσα και καλοκαίρι. Ακόμη και όταν πειραματίζεται με τη ρέγκε και το dub («50mg»), πάλι Panda Bear ακούγεται. Αποκλείεται να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για κομμάτι του από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Έχει επίσης το χάρισμα να ακούγεται φωτεινός και στις πιο στενάχωρες στιγμές του, όπως στο «Elegy of Noah Lou» που πιθανότατα γράφτηκε για το διαζύγιό του. Το άλμπουμ κλείνει με μια απρόσμενη συνεργασία με τη Cindy Lee, που τη χαρακτηρίζει αδελφή ψυχή του, και κάπως θυμίζει το Reset, το πρότζεκτ του με τον Sonic Boom πριν από 3 χρόνια. Εκλεκτικές συγγένειες, γιατί όχι;
Panda Bear - Elegy for Noah Lou
Playboi Carti
Music
[Interscope]
Το «Music» είναι ο τρίτος επίσημος δίσκος του Carti και από τους πιο πολυαναμενόμενους χιπ-χοπ δίσκους. Μετράει τουλάχιστον μια πενταετία από το «Whole Lotta Red» και είναι όσο φιλόδοξο θα περίμενε κανείς, με συνολικά 30 κομμάτια (plus αλλά τέσσερα στην deluxe εκδοχή του). Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να το αντέξει κανείς μονομιάς στα 89 λεπτά που διαρκεί, παρ’ όλα αυτά παραμένει μια συναρπαστική εμπειρία και αποτελεί ίσως την επιτομή του τραπ ήχου, με τον πειραματισμό του Carti να οδηγεί το είδος σε απίθανα μονοπάτια – το εξωπραγματικό «Philly» με τον Travis Scott είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα και δεν είναι το μόνο.
Μέσα σε έναν κυκεώνα άπειρων ονομάτων που εμφανίζονται στο άλμπουμ, τελικά τα κομμάτια που υστερούν είναι και αυτά που έχουν προκαλέσει τις περισσότερες συζητήσεις. Το «Good Credit» με τον Kendrick Lamar δείχνει την αδυναμία του Lamar να συγχρονιστεί και να πατήσει σε έναν πιο τραπ πειραματικό ήχο, ενώ ο Weeknd στο «Rather Life» ακούγεται απλώς αδιάφορος. Είναι και οι δύο έξω από τα νερά τους και φαίνεται, απέναντι σε έναν ράπερ που έχει πραγματικά αγκαλιάσει το σκοτάδι.
Playboi Carti - PHILLY [with Travis Scott]
