Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μην τρελαθώ. Από μικρός. Όταν σκεφτόμουν πολύ κι ένιωθα ότι το πράγμα φτάνει στο όριο, σταμάταγα. Φοβάμαι γενικά τη φθορά. Όχι τα γηρατειά, αλλά τη φθορά των πραγμάτων. Φωτο: Σπύρος Στάβερης/LIFO

Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Γεννήθηκα στην Αθήνα τη μέρα του μεγάλου σεισμού, το '81, και μεγάλωσα στην Παλιά Πεντέλη και στο Πολύδροσο. Μέσα σε δέντρα.

 • Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω καστανάς, μετά ήθελα να γίνω ηθοποιός: ο Βασίλης Λογοθετίδης. Είχα κόλλημα με τον Λογοθετίδη. Ακόμα έχω. Μετά, για χρόνια, ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας.

• Το Blade Runner ήταν η ταινία που μου άλλαξε τη ζωή. Έκλαιγα για δυο ώρες γιατί δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε κάτι τόσο έντονο. Τότε έβλεπα πολλή sci-fi κι έκανα graffiti. Ήμουν μόνος μου, αλλά υπέγραφα κάθε graffiti με διαφορετικό tag κι έβγαζα φήμες ότι είναι ολόκληρη ομάδα. Έκανα tag από ταινίες, το Star Wars και τέτοια.

• Η δεύτερη ταινία που με άλλαξε τελείως ήταν το Happiness. Από τη μέρα που την είδα και για δυο χρόνια μίλαγα κάθε μέρα για τον Τοντ Σολόνζ, κυκλοφορούσα με μια βιντεοκασέτα και το έδειχνα όπου έβρισκα. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον Σολόνζ, είμαι λίγο stalker του, προσπάθησα μάλιστα να τον συναντήσω δυο φορές -μία στο Τορόντο που είχα πάει με το Κλαις; και μία στη Θεσσαλονίκη- αλλά ντράπηκα να πάω να του μιλήσω.

Για κάποιο λόγο νιώθω λίγο loser με τις ταινίες μου. Και με τη μουσική μου το ίδιο. Γενικά, έχω μια τέτοια αντιμετώπιση του εαυτού μου. Ας πούμε, ενώ ήμουν εκεί όταν ανακοίνωναν ότι πήρα ένα βραβείο για το Ροζ στην Κωνσταντινούπολη, δεν το πολυπίστευα. Δεν είχα ξαναπάρει ποτέ βραβείο. Ήμουν πολύ κακός μαθητής στο σχολείο, πολύ κακός γενικά με όλα, δεν αντιμετώπισα ποτέ τον εαυτό μου σαν νικητή.

• Για κάποιο λόγο νιώθω λίγο loser με τις ταινίες μου. Και με τη μουσική μου το ίδιο. Γενικά, έχω μια τέτοια αντιμετώπιση του εαυτού μου. Ας πούμε, ενώ ήμουν εκεί όταν ανακοίνωναν ότι πήρα ένα βραβείο για το Ροζ στην Κωνσταντινούπολη, δεν το πολυπίστευα. Δεν είχα ξαναπάρει ποτέ βραβείο. Ήμουν πολύ κακός μαθητής στο σχολείο, πολύ κακός γενικά με όλα, δεν αντιμετώπισα ποτέ τον εαυτό μου σαν νικητή.

Και το «Please make me dance» δεν πίστευα ότι θα ήθελε να το κυκλοφορήσει κανείς. Το ηχογράφησα μόνος μου, το πλήρωσα μόνος μου και δεν περίμενα ότι θα είχε τέτοια υποδοχή - φανταζόμουν κάτι αντίστοιχο με το πρώτο άλμπουμ των Mary & The Boy, που σε κάποιους μπορεί να άρεσε, αλλά οι περισσότεροι άκουγαν 3 λεπτά και το έκλειναν.

• Δεν έχω φίλους από παλιά. Είναι ένα θέμα αυτό. Διαρκώς άλλαζαν οι παρέες μου και οι φίλοι μου. Όταν σταμάταγα να συναναστρέφομαι κάποιον, δεν κρατούσα αυτή την τυπική σχέση. Ξέκοβα τελείως. Αυτό με ενοχλεί, γιατί δεν έχω κάποιον να μιλήσω για παλιά πράγματα και να ξέρει τι εννοώ. Πάντα οι φίλοι μου ήταν και συνεργάτες σε δουλειά και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα τελευταία άρχισα να έχω φίλους που δεν κάνουμε πράγματα μαζί.

• Οι Mary & The Boy ήταν ένα συγκρότημα φτιαγμένο για να καεί. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι η πρώτη περίοδος με το demo ήταν η μοναδική καλή φάση μας, μέναμε μαζί, ήμασταν φίλοι. Μετά απ' αυτό μπορεί να γίναμε καλύτεροι, ο καθένας μόνος του σε αυτό που κάνει συγκεκριμένα, αλλά δεν ήταν πια το ίδιο.

Υπήρχε τόσο έντονη αντίδραση για μας απ' τον κόσμο -θετική ή αρνητική- και η Mary κι εγώ είμαστε άτομα που δεν αντέχουμε την αποδοχή ή την απόρριψη. Μας βγήκε πολύ έντονη βία απέναντι σε όλους, νομίζω ότι θέλαμε να τρομάξουμε τον κόσμο, και αυτούς που τους άρεσε και αυτούς που δεν τους άρεσε. Ήταν μεγάλο κεφάλαιο για μένα, αλλά ίσως έπρεπε να είχε τελειώσει και πιο νωρίς.

Η Αθήνα έναν χρόνο μ' αρέσει κι έναν χρόνο με κάνει να θέλω να φύγω. Είναι μια μόνιμη σχέση αγάπης-μίσους. Είναι τόσο άσχημη όσο άσχημοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους. Το καλό είναι ότι δεν παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν είναι.

• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μην τρελαθώ. Από μικρός. Όταν σκεφτόμουν πολύ κι ένιωθα ότι το πράγμα φτάνει στο όριο, σταμάταγα. Φοβάμαι γενικά τη φθορά. Όχι τα γηρατειά, αλλά τη φθορά των πραγμάτων.

Η Αθήνα έναν χρόνο μ' αρέσει κι έναν χρόνο με κάνει να θέλω να φύγω. Είναι μια μόνιμη σχέση αγάπης-μίσους. Είναι τόσο άσχημη όσο άσχημοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους. Το καλό είναι ότι δεν παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν είναι. Δεν κρύβεται, σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις που είναι πανέμορφες και πίσω τους κρύβουν κοριτσάκια κλεισμένα σε μπουντρούμια για 15 χρόνια. Έχει μια βρομιά και μια αρρώστια που είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση. Οι πολύ ωραίες πόλεις είναι αυτό που θα ήθελες να είναι οι άνθρωποι αλλά δεν είναι.

• Mε ενοχλούν τα πράγματα που δεν είναι ξεκάθαρα. Με προσβάλλει όταν παρουσιάζονται πιο σοβαρά από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την trash τηλεόραση, την Πάνια, έχω μεγάλο πρόβλημα με τις ειδήσεις και τις πολιτικές εκπομπές, τους ανθρώπους που φοράνε κουστούμια και είναι καθώς πρέπει μπροστά στο γυαλί, ενώ από πίσω δεν είναι καθόλου έτσι.

• Γενικά, δεν είμαι της συλλογικότητας. Το έχω δοκιμάσει, ήμουν στην ΚΝΕ από 12 χρόνων και ήταν τραγικό. Το θεωρώ αντίστοιχο της παιδικής πορνογραφίας. Είναι το ίδιο εγκληματικό είτε βάλεις ένα κοριτσάκι γυμνό στο ίντερνετ είτε ένα παιδί στο κόμμα από τόσο μικρό. Το ίδιο ακριβώς μου φαίνεται όταν πεθαίνει ένα 15χρονο παιδί και βγαίνουν διάφοροι (αναρχικοί, αριστεροί, το ίδιο μου κάνει) και το αποκαλούν «σύντροφο».

Στα δεκαπέντε σου δεν είσαι σύντροφος κανενός. Είναι μια πολύ άρρωστη φάση όλη αυτή. Μετά τον περσινό Δεκέμβρη, που είχε και πολλά καλά, η Αθήνα γέμισε φασίστες. Είναι τόσο δύσκολη η ζωή στην Αθήνα και δημιουργείται τέτοιο μίσος μεταξύ των ανθρώπων έτσι όπως την έχουν δομήσει οι υπεύθυνοι, που η κατάσταση ξέφυγε εντελώς. Όλοι νομίζουν ότι είναι έξυπνοι, ότι η άποψή τους πρέπει να σημαίνει κάτι για τους υπόλοιπους. Αν ο καθένας κοίταζε μόνο τον εαυτό του, δεν βοηθούσε ούτε καν τον διπλανό του, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

• Δύναμη μού δίνει να ξεσπάω, όταν τσακώνομαι πολύ έντονα και βρίζομαι, όταν κάνω πράγματα που είναι έντονα σωματικά, το σεξ, όταν παίζω μπάσκετ, όταν παίζω σε live μόνος μου. Θα 'θελα να αρχίσω να πλακώνομαι όπως όταν ήμουν μικρός και να μην έχω τους γονείς μου να μου λένε ότι είναι κακό - είμαι πολύ υπέρ της βίας σε λογικό πλαίσιο, το θεωρώ πολύ υγιές.

Ο νέος μου δίσκος λέγεται «Κουστουμάκι» και θα βγει τον Γενάρη. Είναι με ελληνικό στίχο μόνο και θα έχει διάφορα τραγούδια, από πολύ προσωπικά μέχρι πιο εξωστρεφή. Τελευταία με ενδιαφέρει το θέμα της ελληνικής μουσικής τώρα. Κομμάτι της δικής μας κουλτούρας είναι πια το ροκ και το χιπ χοπ, όπως είναι κι οι ξένες λέξεις. Η δυτική κουλτούρα έχει μπει εδώ και καιρό στην ελληνική μουσική, δεν είμαι υπέρ ή κατά, απλά συμβαίνει. Τα ρεμπέτικα και τα έντεχνα τα θεωρώ παραδοσιακά και ό,τι κι αν κάνεις μ' αυτά μου φαίνεται παλιομοδίτικο. Θέλω να κάνω μουσική αυτό που ζω, αυτό που έκαναν κι οι Στέρεο Νόβα, να μιλήσω γι' αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, γύρω μας.

• Διάβασα σε ένα βιβλίο του Χέρτσογκ ότι σκοπός του δεν ήταν η απόλυτη ευτυχία, ήταν η γνώση και η αυτοβελτίωση. Ευτυχισμένος νιώθω όταν βελτιώνομαι ως άνθρωπος ή όταν μαθαίνω περισσότερα πράγματα.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Subset Festival, η συναρπαστική σκηνή της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας 

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / Subset Festival: Η συναρπαστική μουσική του μέλλοντος είναι ήδη εδώ

Το φεστιβάλ νέας μουσικής παρουσιάζει καταξιωμένους καλλιτέχνες της διεθνούς σκηνής που συνομιλούν με τα νέα μέσα, αποκαλύπτοντας τις άπειρες δυνατότητες της σύγχρονης δημιουργίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ηρώδειο: Όπερα, θέατρο και πολλή μουσική

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / Ηρώδειο: Όπερα, θέατρο και πολλή μουσική

«Τουραντότ» και «Ριγολέττο» από την Εθνική Λυρική Σκηνή, συναυλίες των Raining Pleasure και Stranglers, καθώς και οι κορυφαίοι Max Richter και Youssou N’Dour, είναι μερικές μόνο από τις πολυαναμενόμενες εκδηλώσεις που θα παρουσιαστούν στο ρωμαϊκό ωδείο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
PinkPantheress: H απόλυτη ποπ σταρ της Gen Z

Μουσική / PinkPantheress: Από το παιδικό της δωμάτιο στo παγκόσμιo Billboard

Η καριέρα της γεννήθηκε μέσα από τα social media, αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική της, μια lo-fi μείξη bedroom pop, drum ‘n’ bass και UK garage, δεν μπαίνει σε κανένα κουτάκι, είτε ηχητικό είτε αισθητικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Μουσική / Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Με αφορμή την εμφάνισή του στο φετινό Release Athens, ο δημοφιλής τραγουδοποιός μιλά στη LiFΟ για το νέο του άλμπουμ «Μπρανκαλεόνε», για την ποίηση, την τραπ και τον ΛΕΞ, τις ευκαιρίες που δίνει στους ανθρώπους, καθώς και για την ωμή, απρόκλητη βία που τον οδήγησε να γράψει το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» για τον Ζακ Κωστόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Μουσική / Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Η Δανάη Δέδε γιορτάζει τα 20 της στην Αθήνα με μια κιθάρα στο χέρι και πολλά λουλούδια γύρω της. Της αρέσει η θάλασσα της πόλης, αλλά προτιμά αυτήν της Ρόδου, όπου και μεγάλωσε. Το κομμάτι της «Αύριο» την έκανε γνωστή, αλλά σίγουρα δεν την τρομάζει ‒ μάλλον την ενθουσιάζει. Η μαμά της πιστεύει πως θα ήταν πολύ καλή ως ψυχολόγος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ
Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Την Παρασκευή 30 Μαΐου, ο αρχιμουσικός Διονύσης Γραμμένος και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών φέρνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το δράμα της Πέμπτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, ενός έργου που περιγράφει την ένταση ανάμεσα στις προσταγές της μοίρας και την προσωπική ελευθερία τού συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Μουσική / AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Ξεκίνησε από την παραδοσιακή μουσική, όμως, η ανάγκη της για κοινωνικοποίηση την οδήγησε στη ραπ. Με αφορμή το τελευταίο της άλμπουμ, «Χαϊμαλίνα», η 25χρονη AEON μιλά για τον σεξισμό που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα και για το πώς συνδύασε την κρητική μπουκόλυρα με ραπ ρυθμούς.
M. HULOT
56’ με τον Degear0001

Μουσική / Το νέο διαστημικό άλμπουμ του Degear0001 έχει ήχους από παιδικά παιχνίδια

Ο νεαρός μουσικός, που πειραματίζεται με παιδικά πλήκτρα και «χακαρισμένα» αντικείμενα, μόλις κυκλοφόρησε ένα spacey άλμπουμ με weird pop, που σίγουρα θα ήθελες να χορέψεις σε ένα παραληρηματικό πάρτι με χαμόγελα και φλούο χρώματα.
M. HULOT
Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Μουσική / Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Ο ταλαντούχος μουσικός κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα ραπ άλμπουμ της χρονιάς, στο οποίο εξερευνά την εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του 2025 και το οποίο αποθέωσε η Guardian. Μιλά αποκλειστικά στη LiFO, λίγο πριν τη συναυλία του στις 31 Μαΐου στο Universe Multivenue Open Air.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Μουσική / Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Η Aγγελίνα είναι μια τραγουδοποιός 22 ετών που μεγάλωσε στην Αθήνα. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός και συγγραφέας, αλλά ο δρόμος την πήγε στη μουσική κι έτσι έβγαλε το πρώτο της τραγούδι το 2023, που λέγεται «Sta Riha». Αγοράζει ακόμη μπουρμπουλήθρες από τα περίπτερα και της αρέσει να οδηγάει το σαράβαλό της. Κοιμάται καλά τα βράδια, αν δεν σκέφτεται πολύ. Όταν ανεβαίνει στην σκηνή, λέει μέσα της πως το άγχος της είναι ενθουσιασμός.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ