Είπα στα δέντρα πως θα 'ρθει ο χρόνος / και σε όλα τα χόρτα / πως θα 'ρθει η βροχή / γέμισα πέτρες τα άδεια μου χέρια / η ελπίδα να γίνει μια αχτίδα στη γη / εκεί μου είπε θα είσαι ασφαλής / και χάθηκε τρέχοντας στην καταστροφή / οι υπολογιστές είχαν σβήσει, κοιμούνταν βαθιά / κι όλα απ' το χρόνο κυλούσαν αργά / εκείνη τη νύχτα ήρθε μπροστά μου / μπήκα στο στόμα του, μαύρο κενό / εκεί κοιμήθηκα σαν μύγα στα πεύκα / τότε που έπεφτε ο ουρανός / κι έτσι αργόσυρτος μέσα στον κόσμο / δεν γύρισα σπίτι γιατί ήμουν νεκρός...

Οι στίχοι στον Άργο του Κωνσταντίνου Βήτα είναι στιγμές ποίησης που θυμίζουν περισσότερο στιγμιότυπα από ταινία του David Gordon Green, απ' όσο τις αστικές εικόνες του Αντονιόνι - παρ' όλο που ο τίτλος του συγκεκριμένου κομματιού είναι «Η Νύχτα». Είναι περισσότερο σαν να αφηγείται περιστατικά από τον George Washington ή τα πικρά στοιχειωμένα όνειρα του Ratcatcher που διαδραματίζονται σε απέραντα χωράφια με στάχυα, λοφοσειρές και σύννεφα που τρέχουν, παρά ιστορίες τσιμέντου και κίνησης στην πόλη. Ο νέος του δίσκος μπορεί θεματικά να είναι ο λιγότερο «αστικός» του, φαίνεται πάντως όλο και καλύτερος όσο περνάει ο καιρός, και μετά από σχεδόν πέντε μήνες απ' την κυκλοφορία του μπορεί να πει κανείς ότι ως άλμπουμ, συνολικά, είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του μέχρι τώρα. «Του έδωσα το όνομα από το σκυλί του Οδυσσέα που για μένα συμβολίζει την πίστη, την καρτερικότητα, την υπομονή, τη μικρή σπίθα της αγάπης», έλεγε στη LifΟ λίγο πριν κυκλοφορήσει, «αυτόν ψάχνω να βρω μέσα από τη μικρή μου οδύσσεια και μιας και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από το ταξίδι του, του χαρίζω τη στραπατσαρισμένη μου ποπ».

«ΟΆργος ήταν ο τελευταίος μου σταθμός σ' αυτή την περιπλάνηση» αναφέρει. «Το πρώτο cd μεταδίδει τη φολκ αίσθηση που είχα τα τελευταία χρόνια, από την έκδοση της Άγριας Χλόης το 2004 και μετά. Ο Άργοςστον οποίο φτάνω στο τέλος είναι το σύμβολο της πίστης, της συμπεριφοράς, της καρτερικότητας, είναι όλα αυτά τα στοιχεία που σκέφτομαι πως θα 'πρεπε να έχει ο άνθρωπος σήμερα και τελικά τα βρίσκουμε στην ψυχή των ζώων. Το δεύτερο cd είναι μια μουσική περιπλάνηση, μία άμπιεντ συλλογή από νέες συνθέσεις που περίμεναν χρόνια στο αρχείο μου. Τα ηχογραφήσαμε με τους συνεργάτες μου στην υψηλότερη εγγραφή που υπάρχει αυτήν τη στιγμή (high definition) γιατί ήθελα να αποτυπώσω καλύτερα τη δραματικότητα και την πλαστικότητα των ήχων και των συναισθημάτων. Ο Άργος ήταν μια περιπλάνηση, μια αναζήτηση... Βρίσκομαι εδώ για να θέσω ερωτήσεις. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης...».

«Δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και πιστεύω ότι έχω καταφέρει λίγα μικρά πράγματα στη ζωή, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την επαγγελματική μου ζωή. Έτσι δεν μπορώ να γνωρίζω αν υπήρξα ποτέ τυχερός. Αν υπήρξα, θα ήταν γιατί κάποιος με αγάπησε και ανταπέδωσα».

«Είμαι πάρα πολύ πικραμένος απ' τη δισκογραφία. Με το που θα τελειώσω αυτήν τη συνεργασία δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο σκληρό είναι αν δεν είσαι μέσα σ' αυτό. Αν την κοιτάξεις βαθιά, είναι μια τρισάθλια κατάσταση. Κάποια μέρα οι εταιρείες δίσκων θα με αναγκάσουν και μένα να πουλάω τα άλμπουμ μου μόνος μου στο ίντερνετ. Αν δεν έχω κουραστεί από όλες αυτές τις πικρές ιστορίες μέχρι τότε, γιατί σκέφτομαι να πάω στο χωριό να φυτέψω πατάτες. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό που διάβασα πριν από λίγο καιρό σε μια συνέντευξη της Τζόνι Μίτσελ, που είχε γενικά μια πολύ καλή μεταχείριση στη δισκογραφία. Έλεγε ότι έφυγε και δεν μπορεί πια, θα διανείμει τα άλμπουμ της με άλλον τρόπο. Ο μουσικός κάνει ότι δεν τα βλέπει όλα αυτά κάποια στιγμή, για να προσπαθήσει να επιβιώσει, να ζήσει. Η αλήθεια είναι ότι η εταιρεία σε βοηθάει στο ξεκίνημα, στη διανομή. Οι μικρές εταιρείες, οι εναλλακτικές, είναι χειρότερες απ' τις μεγάλες, δίνεις το έργο σου και δεν παίρνεις δεκάρα. Πάει εκεί ένας κόσμος που θέλει απλά να κυκλοφορήσει τη δουλειά του, δεν έχει απαιτήσεις».