Η Peaches δεν αισθάνεται πλέον παρεξηγημένη Facebook Twitter
Η Peaches καθιερώθηκε σε πιο ώριμη ηλικία για τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας. Αυτό της έδωσε την ευχέρεια να μιλάει πιο ωμά και ανοιχτά στα τραγούδια της για θέματα σεξουαλικής ταυτότητας και φύλου, στην απαρχή της νέας χιλιετίας.

Η Peaches δεν αισθάνεται πλέον παρεξηγημένη

0

Η Peaches από κοντά δεν έχει καμιά σχέση με τη φανταχτερή και αθυρόστομη περσόνα που έχει δημιουργήσει πάνω στη σκηνή. Γλυκιά και προσγειωμένη, η Merrill Nisker, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, σκέφτεται αρκετά πριν απαντήσει κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας μέσω Zoom. Έχει προηγηθεί μια σύντομη κουβέντα με τη μάνατζέρ της, η οποία με πληροφορεί να αποφύγω οτιδήποτε έχει να κάνει με την προσωπική της ζωή. Μου λέει επίσης πως αν δεν θέλει να μιλήσει για κάτι άλλο, θα μου το πει η ίδια.

Η Nisker γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Τορόντο, στον Καναδά, και πριν μεταμορφωθεί σε Peaches είχε ήδη κυκλοφορήσει μια σόλο δουλειά με τίτλο «Fancypants Hoodlum». Εκείνη την περίοδο υιοθέτησε και το ψευδώνυμό της ως μέλος του σχήματος Shit στο οποίο ήταν μαζί με τον Chilly Gonzales. Το 2000 μετακόμισε στο Βερολίνο και κυκλοφόρησε το θρυλικό «The Teaches for Peaches» με το queer anthem «Fuck the pain away» που παίζεται μέχρι και σήμερα ευλαβικά σε LGBTQ+ πάρτι.

Η Peaches καθιερώθηκε σε πιο ώριμη ηλικία για τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας. Αυτό της έδωσε την ευχέρεια να μιλάει πιο ωμά και ανοιχτά στα τραγούδια της για θέματα σεξουαλικής ταυτότητας και φύλου, στην απαρχή της νέας χιλιετίας.

«Σήμερα τα πάντα έχουν γίνει πιο ανοικτά και υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός κατανόησης, που δεν υπήρχε στο παρελθόν. Πλέον βλέπεις καλλιτέχνες από διάφορα μουσικά είδη, όπως π.χ. το γυναικείο ραπ, να εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους και αυτό να είναι το επίκεντρο της τέχνης τους και να είναι κάτι νορμάλ».

Δεν ήταν μόνο η θεματική της που την τοποθετούσε πολύ μπροστά από την εποχή της, αλλά και ο τρόπος που παρουσίαζε τη μουσική της. Ανήκε, μαζί με καλλιτέχνες όπως οι Le Tigre, οι Chicks On Speed και η Miss Kittin, στην electro-clash σκηνή των '00s, μια εντελώς queer και φεμινιστική σκηνή για την εποχή. Παρ' όλα αυτά πάντοτε ένιωθε στο περιθώριο και παρεξηγημένη, όπως μου λέει.

Peaches - Fuck The Pain Away

«Η δουλειά που έκανα εκείνη την εποχή έκανε τον κόσμο τριγύρω μου να νιώθει πολύ άβολα και μπερδεμένος. Ακόμη και ο τρόπος που εμφανιζόμουν live στη σκηνή, μόνο με ένα συνθεσάιζερ και παίζοντας playback. Δεν καταλάβαιναν αν ήταν μουσική ή αν ήταν καλλιτεχνική περφόρμανς. Αμφέβαλλαν ακόμη και για το αν τραγουδούσα και έπαιζα αληθινά. Γενικά, η underground ηλεκτρονική μουσική μπέρδευε πολύ τον κόσμο εκείνη την περίοδο.

Επιπλέον, η αισθητική μου, έτσι όπως εμφανιζόμουν στους δίσκους και στις συναυλίες. Ήμουν αρκετά ωμή στους στίχους μου και μιλούσα για το body positivity και τη σεξουαλικότητα με τρόπο πολύ φρέσκο για τον κόσμο. Ορισμένοι το έβλεπαν σαν μια αποκάλυψη, άλλοι αρκετά αρνητικά. Η queer κουλτούρα τότε δεν είχε και το ανάλογο λεξιλόγιο που υπάρχει τώρα για το φύλο και για τα non-binary άτομα.

Σήμερα τα πάντα έχουν γίνει πιο ανοικτά και υπάρχει ένας μεγάλος βαθμός κατανόησης, που δεν υπήρχε στο παρελθόν. Πλέον βλέπεις καλλιτέχνες από διάφορα μουσικά είδη, όπως π.χ. το γυναικείο ραπ, να εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους και αυτό να είναι το επίκεντρο της τέχνης τους και να είναι κάτι νορμάλ».

Η Peaches λατρεύει, ειδικά, το πρόστυχο ραπ. Αναφέρει ότι τελευταία ακούει πολύ ράπερ όπως η Doja Cat και οι City Girls, μεταξύ άλλων. Δεν θέλει όμως να απαντήσει αν βλέπει τον εαυτό της σε νεότερους καλλιτέχνες. «Αυτό πρέπει εσύ να μου το πεις».

Το 2022 ολοκλήρωσε μια τεράστια περιοδεία για την επέτειο των 20 χρόνων του «The Teaches for Peaches» – κανονικά ήταν να γίνει δυο χρόνια νωρίτερα, αλλά ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας. Ήταν μια στιγμή συνειδητοποίησης για την ίδια.

Η Peaches δεν αισθάνεται πλέον παρεξηγημένη Facebook Twitter
Ανήκε, μαζί με καλλιτέχνες όπως οι Le Tigre, οι Chicks On Speed και η Miss Kittin, στην electro-clash σκηνή των '00s, μια εντελώς queer και φεμινιστική σκηνή για τα δεδομένα της εποχής. Φωτ.: Ryan Pfluger

«Καλλιτέχνες, μουσικοί και απλά πανέμορφοι άνθρωποι μου είπαν πόσο τους επηρέασε και πόσο με εκτιμούν. Είναι τόσο όμορφο συναίσθημα, όχι μόνο το ότι μου έδειξαν την εκτίμησή τους, αλλά επειδή γιόρτασαν μαζί μου. Όταν έγραφα το άλμπουμ, προσπαθούσα απλά να εκφράσω την απογοήτευσή μου για το πόσο η πατριαρχία κυριαρχούσε τότε στη μουσική και να δείξω ότι υπήρχαν ορισμένες φωνές που ήθελα να εκπροσωπήσω και που πίστευα ότι δεν ακούγονταν. Τώρα ακούγονται και συζητιούνται και έχουν πάει σε ένα άλλο επίπεδο.

Βέβαια, δεν τελειώνει ποτέ αυτό. Πάντοτε υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει να μιλήσεις παρά τις δυσκολίες. Όταν εμφανίζομαι, μοιάζει σαν να είναι μια μεγάλη γιορτή για μένα και το κοινό. Είναι σαν να καταλαβαίνουμε όλοι μαζί τι περάσαμε και τι περνάμε τώρα και πόσο σημαντικό είναι να ζεις στο παρόν. Αν και η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη για τα queer άτομα τη σημερινή εποχή, εξαρτάται από το σε ποια χώρα ζεις. Και φυσικά υπάρχoυν αντιδράσεις για όσα δικαιώματα έχει καταφέρει να κερδίσει η LGBTQ+ κοινότητα, κυρίως από κόσμο που είναι κολλημένος στο πατριαρχικό σύστημα. Πάντοτε θα προσπαθούν να επιστρέψουμε στους παλιούς καιρούς, αλλά δεν πρόκειται να ξανασυμβεί».

Η συναυλία της στην Αθήνα δεν θα έχει επετειακό χαρακτήρα. Θα βγει στη σκηνή μαζί με δυο χορεύτριες και αισθάνεται ενθουσιασμένη που θα ξαναπαίξει εδώ. Η τελευταία φορά ήταν το 2010. Δεν το πιστεύει ότι έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια.

Peaches - Rub

Πάντως, όταν της ζητάω να επιλέξει το πιο αγαπημένο από τα άλμπουμ της, διαλέγει το τελευταίο της, το «Rub». «Δεν νομίζω ότι είναι το πιο εμπορικό που έχω βγάλει, αλλά με τον τρόπο του είναι πολύ διαχρονικό και χτυπάει σε αρκετά προκλητικά θέματα. Λατρεύω, όμως, τον τρόπο που το ηχογράφησα, το πόσο μίνιμαλ είναι, και υπάρχει ένα στιχουργικό παιχνίδι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Από την άλλη, αν με ρωτήσεις μια άλλη μέρα, μπορεί να σου πω κάποιο άλλο. Όλα έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα για μένα και είμαι περήφανη για όλα».

Ποιο θεωρεί ότι είναι το highlight της καριέρας της; «Θα έλεγα τώρα επειδή νιώθω ότι επιτέλους ο κόσμος με καταλαβαίνει και όταν παίζω βλέπω άτομα που έχουν έρθει είτε γιατί γνωρίζουν τη μουσική μου εδώ και 20 χρόνια είτε γιατί με έχουν μόλις ανακαλύψει».

Λίγο πριν κλείσουμε τη συνέντευξη, αναρωτιέμαι για το Βερολίνο στο οποίο ξαναγύρισε, μετά από ένα μικρό διάλειμμα κατά το οποίο η έδρα της ήταν στο Λος Άντζελες. «Ήταν πολύ διαφορετικά όταν μετακόμισα. Ήταν πολύ χαλαρή και φθηνή πόλη. Παραμένει ένα ωραίο μέρος για να ζει κανείς, παρά το άκρατο gentrification. Προτιμώ, όμως, να μένω εδώ από κάπου πιο πολυσύχναστα, όπως το Λονδίνο ή η Νέα Υόρκη».

Η Peaches δεν αισθάνεται πλέον παρεξηγημένη Facebook Twitter
Πάντοτε υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει να μιλήσεις παρά τις δυσκολίες. Όταν εμφανίζομαι, μοιάζει σαν να είναι μια μεγάλη γιορτή για μένα και το κοινό. Είναι σαν να καταλαβαίνουμε όλοι μαζί τι περάσαμε και τι περνάμε τώρα και πόσο σημαντικό είναι να ζεις στο παρόν.

Μιλάμε για το gentrification, που υπάρχει πια όπου και αν πας, και κάπως η κουβέντα πάει στον πόλεμο. Η Peaches ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει αντισημιτισμός. Όταν πήγαινε σχολείο, κάποιος της είχε πετάξει πέτρες λόγω της εβραϊκής της καταγωγής.  

«Δεν ξέρω τι να πω, εκτός από το ότι πρέπει να σταματήσει άμεσα. Έγινε μια επίθεση και από εκεί πέρα έχει δημιουργηθεί μια απαίσια κατάσταση. Είναι μια γενοκτονία που συντελείται μπροστά μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να σταματήσει, ότι είναι κάτι πολύ μπερδεμένο και καθόλου απλό. Υπάρχει τόση πληροφόρηση και τόση παραπληροφόρηση που σε πιάνει το κεφάλι σου, γι’ αυτό προσπαθώ να πληροφορούμαι όσο μπορώ καλύτερα από πηγές που θεωρώ ότι είναι αξιόπιστες και να αποφεύγω κάθε μορφής προπαγάνδα».

Η Peaches θα εμφανιστεί το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου στο Fuzz Live Music Club.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM