ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΥΖΟ
Υπάρχει κάποια στιγμή που είναι η πιο σημαντική όταν γράφεις ένα τραγούδι; Μια μαγική στιγμή ας πούμε;
Χμ, ναι, για μένα είναι... δε θα έλεγα μαγεία, αλλά κάθομαι να γράψω κάτι και μου βγαίνει έτσι απλά. Είναι κάτι πολύ αυθόρμητο κι αν μπορείς να το ακολουθήσεις χωρίς, ξέρεις, ν’ αναλύεις ιδιαίτερα τι κάνεις αλλά με κάποιον τρόπο να έχεις συναίσθηση ότι “Γαμώ, κάτι βρήκα, καλή φάση” –εκεί είναι όλη η γλύκα. Γιατί δεν προσχεδιάζω τίποτα, μπορεί να δουλεύω με τις ώρες ένα ριφ ή μια φράση που γίνεται ρεφραίν, όμως αυτό συμβαίνει έτσι απλά. Αν κοιτάξω εκ των υστέρων ένα ολοκληρωμένο τραγούδι μπορεί ν’ αρχίσω να το αναλύω, “Χμ, ενδιαφέρον, τι σκεφτόμουν εκείνη την ώρα”. Δεν είναι ας πούμε εξωσωματική εμπειρία, σε καμιά περίπτωση, αλλά σίγουρα είναι ένα δημιουργικό τριπ όπου μάλλον δεν έχω και πολύ έλεγχο. Οπότε... όταν συνειδητοποιείς ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι συναρπαστικό.
Υπήρξε κάποια στιγμή –κάποιο τραγούδι βασικά– που ένιωσες ότι έγραψες κάτι πολύ διαφορετικό, ότι έθεσες νέα δεδομένα για τις DumDumGirls;
Χμ, για μένα το καινούριο άλμπουμ είναι μεγάλη υπόθεση. Στο EndofDaze, το τελευταίο μας EP, δοκίμασα να κάνω διαφορετικά πράγματα... Χμ, το ‘Mine Tonight’ και το ‘Trees and Flowers’, η διασκευή από Strawberry Switchblade, είναι τα δύο τραγούδια όπου νομίζω ότι κατάφερα να ξεπεράσω τα στάνταρ των Dum Dum Girls μέχρι εκείνο το σημείο. Στο καινούριο άλμπουμ η προσέγγιση είναι διαφορετική, ήθελα να κάνω ένα πιο σημαντικό βήμα προς τα εμπρός, ξέρεις, ένιωσα πως η στιγμή ήταν κατάλληλη. Οπότε νομίζω ότι αυτό το άλμπουμ είναι σίγουρα η καλύτερη δουλειά μου... Ααα... ναι. [γέλια]
Μια στιγμή που ένιωσες ότι οι DumDumGirls άρχισαν να γίνονται πραγματική μπάντα, ότι το πράγμα άρχισε να δένει;
Ναι, βασικά, είχαμε διάφορα μέλη κατά καιρούς, ακόμα και η μπασίστρια που έχουμε τώρα είναι μαζί μας εδώ και δύο περίπου χρόνια. Χμ, την πρώτη χρονιά που αρχίσαμε να περιοδεύουμε [2010] περάσαμε πραγματικά από τη φάση, ξέρεις, γράφω τα τραγούδια, τα στέλνω στα υπόλοιπα μέλη, τα μαθαίνουν και βγαίνουμε για λάιβ, σε μια φάση όπου στ’ αλήθεια παίζαμε τα τραγούδια, σαν μπάντα –κι αυτό ήταν καταπληκτικό. Γιατί έχω παίξει με διάφορες μπάντες στο παρελθόν αλλά δεν έπαιζα τα τραγούδια μου, ούτε έπαιζα με ανθρώπους που αγαπούσα αληθινά [γέλια], με ανθρώπους που ένιωθα πως υπήρχε επικοινωνία όταν παίζαμε.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας εμφάνιση σε ανοιχτό φεστιβάλ, παίζαμε στη σκηνή του Pitchfork στο Primavera πριν από τρία χρόνια και είχαμε πανικοβληθεί, βγαίναμε τα μεσάνυχτα μετά από τις Slits ή κάτι άλλο έξω φρενών... Και ήμασταν τόσο αγχωμένες –είχε χιλιάδες κόσμου– και η κιθαρίστριά μας ήταν τόσο αγχωμένη που έχασε τη φωνή της. Στο σάουντ τσεκ ήταν “Ααα-αααα” και μετά στα παρασκήνια ήταν ξαφνικά “Αγκχ... γκχ” και ήμασταν σε μια φάση “Τη γαμήσαμε”! Γιατί κάνει όλα τα δεύτερα φωνητικά, τραγουδάω πρώτα εγώ κι έπειτα τραγουδάει εκείνη, αυτή είναι η συμφωνία, οπότε σκέφτηκα “ΟΚ, θα βγούμε κάπως διαφορετικά”. Και ξεκινάμε το πρώτο κομμάτι και η φωνή της επανέρχεται και κοιτιόμαστε σ’ ένα στυλ “Δόξα τω Θεώ” και, ξέρεις, πιθανόν να μην ήταν αντικειμενικά η καλύτερη συναυλία μας –είμαστε πολύ καλύτερη, πολύ πιο δεμένη μπάντα τώρα, τρία χρόνια αργότερα– αλλά ήταν το αποκορύφωμα στην πορεία μας να γίνουμε μπάντα. Κατεβήκαμε από τη σκηνή με μια αίσθηση... “Έτσι”.
Υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκες να παρατήσεις τη μουσική;
Ναι, στάνταρ. Είχα αρχίσει να γράφω τραγούδια για τις Dum Dum Girls ενώ έπαιζα σε άλλες μπάντες γιατί, όπως είπα, δεν έγραφα εγώ σ’ αυτές τις άλλες μπάντες και γιατί, ξέρεις, για χίλιους-δυο λόγους, δεν ήμουν ευχαριστημένη με τη μουσική που παίζαμε, δεν ήμουν ευχαριστημένη με τις σχέσεις που είχα με τ’ άλλα μέλη... Και είχα σιχαθεί πραγματικά να παίζω σε μπάντα, είχα πάρει ανάποδες. Οπότε όταν άρχισα να γράφω τραγούδια και για κάποιο λόγο αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το όνομα Dum Dum Girls –ήμουνα μόνο εγώ, έγραφα και ηχογραφούσα στο σπίτι– ήταν μια προσπάθεια να επανασυνδεθώ με τη μουσική, να τη δω θετικά, γιατί είναι το μόνο πράγμα που λατρεύω και σε κείνη τη φάση το σιχαινόμουν. Σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να κάνω κάτι δικό μου και δε μ’ ένοιαζε –γιατί τότε περιοδεύαμε διαρκώς και δεν είχα δουλειά– δε μ’ ένοιαζε, ας πούμε, αν έπρεπε να βρω μια κωλοδουλειά προκειμένου να μπορώ να παίξω μουσική με τους δικούς μου όρους. Κι έτσι κι έκανα, και τελικά είχα αυτή την απίθανη ευκαιρία να δουλέψω με τη Sub Pop, έπειτα από συνεχείς αποτυχίες με τις παλιές μου μπάντες. Ήταν η πρώτη φορά που είπα θα κάνω κάτι δικό μου, για μένα, χωρίς κανένα σχέδιο, και υπήρχε θετική ανταπόκριση, βρήκα τη στήριξη που χρειαζόμουν για ν’ αφιερωθώ αποκλειστικά στη μουσική. Κι αυτό ήταν απίστευτα... φανταστικό. [γέλια]
Αλλά παίζοντας με τις DumDumGirls δε σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Μπα, όχι, θέλω να πω, όταν ξεκίνησα τις Dum Dum Girls υπήρχε όλο εκείνο το κύμα, η lo-fi σκηνή του Μπρούκλυν το 2009, κι ύστερα η απάντηση από την Καλιφόρνια το 2010, και όλοι έβλεπαν την μπάντα μου σαν κομμάτι αυτής της σκηνής. Παρόλο που δεν είχα μπάντα στην πραγματικότητα, δεν παίζαμε λάιβ, δεν υπήρχαμε βασικά, αλλά ηχητικά μας κατέταξαν σ’ αυτό το χώρο και ήταν πολύ καλό, πολύ ελπιδοφόρο να σχετίζεσαι με μία σκηνή που ανθούσε σε κείνη τη φάση...
Στην Καλιφόρνια εννοείς;
Παντού βασικά, ήταν δημοφιλής ήχος. Αλλά σύντομα προσπάθησα να προχωρήσω πιο πέρα γιατί πρόθεσή μου είναι να μην είμαι δεμένη με καμία σκηνή, θέλω να πω, είμαι συνθέτρια και στιχουργός, είμαι τραγουδίστρια, μου αρέσει η μουσική και αυτό είναι που έχει σημασία, όχι σε ποιο μικρόκοσμο θα μπορούσα να υπάρχω. Μ’ ενδιαφέρει να έχω μια πορεία και να εξελίσσομαι καθώς προχωράω, θα βαριόμουν αν έφτιαχνα το ίδιο άλμπουμ ξανά και ξανά. Γι’ αυτό και δε θέλω να νιώθω ότι με δεσμεύει τίποτα. Νιώθω ότι πρέπει καμιά φορά να επαναπροσδιορίζω αυτό που κάνω όταν μιλώ με δημοσιογράφους που ακόμα αποκαλούν την μπάντα μου lo-fi, είμαι σ’ ένα στυλ “Καλά, έχετε ακούσει τίποτ’ άλλο εκτός από το πρώτο άλμπουμ”; [γέλια] Γράφουμε σε στούντιο με μηχανήματα πολύ υψηλής πιστότητας, επειδή χρησιμοποιώ παραμόρφωση δε σημαίνει ότι είναι lo-fi, θέλω να πω, οι Beatles χρησιμοποιούσαν παραμόρφωση!
Υπήρξε κάποια στιγμή που ένιωσες πως η επιτυχία σε απομακρύνει από τον εαυτό σου;
Α όχι, αυτό που κάνω μου ταιριάζει πάρα πολύ. Δε θα έκανα ποτέ κάτι χωρίς να είμαι ο εαυτός μου. [γέλια] Θέλω να πω, ποτέ δε σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω κάτι συγκεκριμένο, πάντα κάνω αυτό που αισθάνομαι –πράγμα που είναι καλό, και μέχρι στιγμής κι ο κόσμος φαίνεται να έχει την ίδια γνώμη. [γέλια]
Μια ξεχωριστή στιγμή από τότε που εγκαταστάθηκες στη Νέα Υόρκη;
Ναι, βέβαια μ’ αρέσει να είμαι εδώ όλη την ώρα... Χμ, πήγα σ’ ένα πάρτι στο Έμπαϊρ Στέιτ Μπίλντινγκ πέρσι και ήταν τέλεια. Ήμασταν στον τριακοστό όροφο, είχε απίστευτη θέα, κι ένιωθα λες κι είχα μπει στα κλεφτά, ότι κάτι τέτοια δε συμβαίνουν σε κανονικούς ανθρώπους –σούπερ φάση!
