Ένα αμήχανο ντοκιμαντέρ για τον Μπρους Σπρίνγκστιν και την E Street Band

Ένα αμήχανο ντοκιμαντέρ για τον Μπρους Σπρίνγκστιν και την E Street Band Facebook Twitter
Το ντοκιμαντέρ είναι σούπερ βαρετό, αν δεν είσαι φαν. Δεν αποκαλύπτει τίποτε για τον διάλογο Μπρους και E Street Band στο στούντιο. Δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιος διάλογος, βασικά.
0



Η E STREET BAND είναι το συγκρότημα που παίζει στους δίσκους και τις περιοδείες του Μπρους Σπρίνγκστιν. Είναι, επίσης, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ροκ μουσικής. Τα μέλη της μπάντας δεν συνεισφέρουν στη σύνθεση των τραγουδιών. Ο Σπρίνγκστιν γράφει τους στίχους και τη μουσική μόνος του. Μετά ηχογραφεί τα τραγούδια σε demo, τους τα στέλνει και τους φωνάζει για να παίξουν στο στούντιο. Στο τέλος φεύγουν όλοι μαζί για περιοδεία.

Κι όμως, όταν ο Σπρίνγκστιν σταμάτησε να ηχογραφεί και να περιοδεύει με τους E Street Band, στις αρχές της δεκαετίας του '90, δεν κατάφερε να σταυρώσει δίσκο. Πήρε τα πάνω του όταν τους φώναξε εκ νέου, το 1999. Αφού, όμως, οι E Streeters δεν έχουν καμία συμμετοχή στη σύνθεση, γιατί είναι τόσο σημαντικοί στο να γράφει ο Μπρους καλά τραγούδια;


Υποτίθεται ότι το τελευταίο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε (Apple TV+), μαζί με τον νέο δίσκο του Σπρίνγκστιν, «Letter to You», θα απαντούσε στο ερώτημα. Διαφημίστηκε ως η πρώτη λεπτό προς λεπτό καταγραφή της ηχογράφησης ενός δίσκου από τους E Street Band και τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Εκεί θα μπορούσαμε να δούμε τη ζύμωση και τη δημιουργική διαδικασία.

Υποτίθεται ότι το «Letter to you» είναι μια φράση που απευθύνει ο Μπρους στους οπαδούς του για να τους υπενθυμίσει ότι όλα αυτά τα χρόνια γράφει για εκείνους. 


Το ντοκιμαντέρ είναι σούπερ βαρετό, αν δεν είσαι φαν. Δεν αποκαλύπτει τίποτε για τον διάλογο Μπρους και E Street Band στο στούντιο. Δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιος διάλογος, βασικά. Το μόνο που βλέπουμε ως δημιουργική διαδικασία είναι τα μέλη να διαφωνούν κάποια στιγμή για τη σειρά των ακόρντων στο τραγούδι «Ghosts» (ωραίο τραγούδι, αλά Τομ Πέτι, αφιερωμένο στην πρώτη μπάντα του Σπρίνγκστιν, τους Castiles, από τους οποίους είναι ο μόνος που εξακολουθεί να βρίσκεται στη ζωή). Ακόμη και σε αυτήν τη διαφωνία ο Μπρους επιβάλλει την τάξη, λέγοντάς τους να κοιτάνε εκείνον πώς παίζει αν συνεχίζουν να έχουν απορίες.

 

Bruce Springsteen - Ghosts


Έτσι, απλώς βλέπουμε την μπάντα να εκτελεί τα τραγούδια. Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται η αφήγηση του Σπρίνγκστιν περί μουσικής, φιλίας, ζωής, θανάτου κ.λπ. Την αφήγηση ντύνουν πλάνα με χιονισμένα τοπία στο Νιου Τζέρσεϊ, τα οποία υποτίθεται ότι ταιριάζουν με τα αποφθέγματα του Μπρους. Είναι πλάνα drone και θα μπορούσαν να είναι και για διαφημιστικό ορεινού αγώνα τρεξίματος. Εκεί ο Μπρους περιγράφει την μπάντα με κλισέ και χωρίς συναίσθημα, σαν να μιλά για αυτοκίνητο: «τέλεια κουρδισμένο όργανο, μεγάλης ευελιξίας και δύναμης».

Σε μια αποστροφή της αφήγησής του, όμως, λύνει τον γρίφο της συνεισφοράς των E Street Band στα τραγούδια του: «Με κάνουν να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι και να γράφω σπουδαία. Είναι σαν ένα κομμάτι του μυαλού μου να είναι μόνο για εκείνους, και να απελευθερώνεται μόνο όταν βρίσκονται κοντά μου».


Κατόπιν εορτής

Το πρόβλημα όμως είναι ότι στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε τους E Street Band να παίζουν στο στούντιο, έχοντας όμως εκπληρώσει τον ρόλο τους έξω από αυτό. Η ζύμωση που διαφημίζει το ντοκιμαντέρ έχει συντελεστεί ήδη στο μυαλό του Μπρους. Η έμπνευση έχει έρθει, τα τραγούδια γράφτηκαν. Τέλος. Η αποστροφή του Μπρους, ουσιαστικά, ακυρώνει τον λόγο ύπαρξης του ντοκιμαντέρ.


Οι E Street παίζουν τα τραγούδια φανταστικά ‒ σημειωτέον ότι όλοι τους είναι επαγγελματίες μουσικοί, με χιλιάδες ένσημα στα μπαρ του Νιου Τζέρσεϊ πριν καλά-καλά κλείσουν τα 20. Όμως δεν κάνουν, ούτε λένε τίποτε άλλο. Οι φράσεις τους είναι μετρημένες στα δάχτυλα, ενώ κάποιοι, όπως ο μπασίστας Γκάρι Τάλεντ (δίπλα στον Μπρους από την πρώτη μέρα, τo 1972), δεν ακούγονται καν. Ο Σπρίνγκστιν κάνει χλιαρά αστεία για τις πρωτόγονες κιθάρες των '60s και οι δύο κιθαρίστες του (Βαν Ζαντ και Λόφγκριν) απλώς συναινούν, κουνώντας το κεφάλι.

Ακόμη και όταν παίρνουν τον λόγο, όπως ο Βαν Ζαντ, για να θυμίσει στην ομήγυρη τα κλαμπ του Νιου Τζέρσεϊ στα '60s, απλώς ανοίγουν το θέμα με μια φράση και μετά αρχίζει να μιλάει ο Σπρίνγκστιν (subject throwers, όπως λέει ο φίλος μου ο Λουίτζι, όταν περιγράφει τον ρόλο μας στις μεγάλες οικογενειακές συναντήσεις).

 

Δείτε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ


Η αναχώρηση

Αυτό που κάνει μπαμ όμως στο ντοκιμαντέρ, χωρίς καν να είναι πρόθεση του σκηνοθέτη, είναι η αμηχανία, τα συγκρατημένα γέλια μετά τα αστεία, οι σχεδόν τυπικές αγκαλιές τους, όταν αποχαιρετούν ο ένας τον άλλον στο τέλος της ηχογράφησης. Την αμηχανία την καλλιεργεί όχι μόνο η παντοδυναμία του Σπρίνγκστιν (δεν είναι τυχαίο ότι τον φωνάζουν «boss») αλλά πιθανώς ένα πρόβλημα που ο ίδιος περιγράφει ως τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε επανειλημμένως στις σχέσεις του με τους πιο κοντινούς του ανθρώπους: τη διαρκή του ανάγκη να αναχωρεί συναισθηματικά. Στην αυτοβιογραφία του μίλησε ανοιχτά για την κατάθλιψή του και τη συνέδεσε με την τάση του για αναχωρητισμό.


Υποτίθεται ότι το «Letter to you» είναι μια φράση που απευθύνει ο Μπρους στους οπαδούς του για να τους υπενθυμίσει ότι όλα αυτά τα χρόνια γράφει για εκείνους. Στην πραγματικότητα, αυτή η εξ αποστάσεως έμπνευση καθόρισε και τη συνύπαρξή του με τους E Street Band. Τουλάχιστον, με αυτό το κόλπο του μυαλού του ο Μπρους μεγαλούργησε στην καριέρα του. Υπό αυτή την έννοια, πράγματι χρωστάμε τα τραγούδια του και στους E Streeters.


Και, φυσικά, τους χρωστάμε και το «Letter to you», τον καλύτερο δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ο Σπρίνγκστιν από το 2005 και το «Seeger Sessions». Σίγουρα, η πολύ θερμή υποδοχή του δίσκου από τους κριτικούς οφείλεται και στα τρία ακυκλοφόρητα τραγούδια που ο Μπρους έφερε από το 1972. Είναι απίστευτα καλά.

Γιατί δεν τα είχε κυκλοφορήσει ποτέ ως τώρα; Οι επιλογές των τραγουδιών που περιλαμβάνονται στους δίσκους του Σπρίνγκστιν είναι ένα ακόμη μεγάλο μυστήριο. Το «Because the night» το έδωσε στην Πάτι Σμιθ, ενώ έγραψε το «Hungry Heart» για να το πουν οι Ramones και όχι ο ίδιος. Και τα δύο είναι από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του. Έτσι και τώρα, είναι να απορείς γιατί το «If I was the priest» ή το «Janey needs a shooter» δεν είναι στους σπουδαιότερους δίσκους του.

 

Bruce Springsteen - If I Was The Priest 

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Mara Gibb»: Μια space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας

Μουσική / Μια ελληνική space όπερα για τη μυστική ζωή ενός non-binary εξωγήινου

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΠΕΞ INDIRA PAGANOTTO INTERVIEW

Μουσική / H Ιndira Paganotto φέρνει στην Αθήνα την απίθανη psy-techno της και μια στρατιά νίντζα

Είναι περήφανη για τις ιταλικές και τις ισπανικές της ρίζες, και για τη μουσική της. Το στυλ της, χωρίς κανόνες ή κουτάκια, ανεβάζει τον πήχη, μαζί και τις προσδοκίες μας για την εμφάνισή της στο Techniques.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα σεζόν περιλαμβάνει το Πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς με τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα Αλεξέι Βολόντιν, και η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στην ιστορία αυτού του αριστουργήματος που γεννήθηκε μέσα από τη μοιραία γνωριμία του συνθέτη με την Κλάρα Σούμαν.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
REWORKS 2025 - Τα νέα / ανερχόμενα ονόματα του φετινού φεστιβάλ

Μουσική / Κρατήστε σημειώσεις: Αυτά είναι τα ανερχόμενα ονόματα του φετινού Reworks

Μέσα σε πέντε μέρες το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής φέρνει στη Θεσσαλονίκη πολυσυλλεκτικά, απρόβλεπτα και ατμοσφαιρικά sets που συνδυάζουν την εγκεφαλική με τη χορευτική διάσταση.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT