Αλέξης Μαρκαντωνάτος: Μετεφηβικές ποπ ανησυχίες στα δυτικά προάστια

markantonatos Facebook Twitter
Δεν καταλαβαίνω την τάση μυθοποίησης κάποιων δεκαετιών απλώς επειδή έτυχε να αναγνωριστεί το έργο κάποιων καλλιτεχνών που στη συνείδηση της μαζικής κουλτούρας καθιερώθηκαν ως οι απόλυτοι εκπρόσωποί της. Φωτ.: Freddie F./LIFO
0

«Ακούγεται κοινότοπο αλλά σε διάφορα μικροπράγματα κρύβεται για εμένα όλη η ουσία», λέει ο Αλέξης Μαρκαντωνάτος, ο 22χρονος μουσικός που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του EP «Amidst my eyes an awakening call trespasses».

«Έχω περίεργη σχέση με τον ύπνο και πολύ συχνά, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, μένω ξύπνιος όλο το βράδυ, ακόμα και μέρες που δεν έχω να κάνω κάτι. Μου αρέσει γιατί έχει αρκετή ησυχία, μπορείς να αφουγκραστείς πράγματα που κρύβει ο θόρυβος της μέρας. Αράζω στην αυλή του σπιτιού, ακούω μουσική και χαζεύω τη σκιά μου στους τοίχους του σπιτιού, την αντανάκλασή μου στο παράθυρο του αυτοκινήτου και τις γάτες στα κεραμίδια. Καπνίζω μέχρι να μπουχτίσουν τα πνευμόνια μου και όταν ξημερώσει και κλείσουν οι φανοστάτες στον δρόμο νιώθω ότι μπορώ να κοιμηθώ γαλήνια. Κάθε φορά που έχω την ευκαιρία να δω το χάραμα με διαπερνάει ένα ιδιόμορφο, ελπιδοφόρο συναίσθημα, σαν να κάνω κάποιον απολογισμό με ελάχιστη εν τέλει σημασία. Μετά πέφτω και κοιμάμαι, ελπίζοντας να είμαι λειτουργικός την επόμενη μέρα».

Ακούγοντας το EP, καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι σαν σάουντρακ όσων λέει, Πρόκειται κατά βάση για τρία κομμάτια με ψιθυριστούς στίχους, ορχηστρικά, ταξιδιάρικα, που βλέπουν το post rock μέσα από ένα πιο σύγχρονο πρίσμα. Εξελίσσονται μέσα από folk κιθάρες, ηλεκτρονικά synths, drum machines, drone και post-rock συνθέσεις και ψυχεδελικό ambience (όπως αυτό του outro), με εξάρσεις αλλά και μακρόσυρτες μελωδίες.

Πάντα μου άρεσε να πιστεύω πως η τέχνη καθαυτή δεν έχει κάποιον σκοπό και ότι η ουδετερότητα αυτή σε απελευθερώνει. Νομίζω ότι όλη η ουσία βρίσκεται στο πώς εσύ νοηματοδοτείς οτιδήποτε και στο πόσο επενδύεις σε αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ειλικρινείς προθέσεις.

«Σε όλο αυτό εισέβαλαν και οι επιρροές του φίλου μου και παραγωγού Δημήτρη Γκότση (Insomnia Broadcast), που ενέταξε πολλά ’70s στοιχεία στη διαδικασία παραγωγής, και του Ματέο Βαλέρα (A Sudden Shutdown), που έκανε επιπρόσθετη παραγωγή», προσθέτει.

«Όλη η διαδικασία ηχογράφησης και παραγωγής πήρε περίπου έναν χρόνο, αλλά στις σημειώσεις μου από το 2020 και το 2019 βρήκα φράσεις και λέξεις του τίτλου και των στίχων. Μ’ αρέσει όταν κάτι απλώνεται δημιουργικά στον χρόνο και ωριμάζει από μόνο του. Αποκτά υπόσταση και αυτή την αίσθηση του magnum opus. Τον χειμώνα του ’21 έπαιξα το “Life is strange”, ένα βιντεοπαιχνίδι που μάλλον απευθύνεται σε εφήβους, αλλά με συντάραξε η θεματολογία του, που είχε μα κάνει με τον αποχωρισμό και το τι σημαίνει να αφήνεις πίσω πράγματα που σε βαραίνουν. Από κει είναι και ο τίτλος “Leaving Arcadia Bay” του εισαγωγικού κομματιού του EP ‒ Arcadia Bay ονομάζεται η περιοχή όπου εκτυλίσσεται η ιστορία του.

Έχω συνειδητοποιήσει πως όταν θες να αφήσεις πίσω πράγματα και αγκυλώσεις από το παρελθόν, αυτό δεν γίνεται με κάποια μεγάλη συναισθηματική έκρηξη. Απλώς κάποια στιγμή εκπλήσσεις τον εαυτό σου, όταν, γυρνώντας να κοιτάξεις πίσω, τα βλέπεις σε απόσταση και όχι να σε ακολουθούν. Γενικά, το “Amidst my eyes an awakening call trespasses” θα έλεγα ότι γυρίζει γύρω από τις έννοιες της ανάμνησης και της προσμονής, μάλλον τις αποδομεί προσπαθώντας να συμφιλιωθεί μαζί τους».

Leaving Arcadia Bay

Ο Αλέξης ανήκει σε μια γενιά που προσπαθεί να αφήσει το δικό της στίγμα στη μουσική, αδιαφορώντας για το αν αυτό που κάνει θα αντέξει στον χρόνο. «Αγαπώ και εκτιμώ πολύ τη γενιά μου δημιουργικά και πιστεύω ότι αυτό θα σκεφτόμουν σε οποιαδήποτε γενιά και αν ανήκα», λέει.

«Δημιουργία και έργο υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, αν και η συντριπτική πλειονότητα όσων δημιουργούνται δεν θα φτάσει ποτέ σ’ εμάς, ειδικά στη σημερινή εποχή, του κορεσμού. Δεν καταλαβαίνω την τάση μυθοποίησης κάποιων δεκαετιών απλώς επειδή έτυχε να αναγνωριστεί το έργο κάποιων καλλιτεχνών που στη συνείδηση της μαζικής κουλτούρας καθιερώθηκαν ως οι απόλυτοι εκπρόσωποί της. Έτσι κι αλλιώς, η απήχηση είναι αρκετά συχνά παντελώς ασύνδετη με την καλλιτεχνική εγκυρότητα. Ο ουσιαστικός κριτής του έργου είναι ο δημιουργός του. Μου φαίνεται, λοιπόν, κάπως αφελής και ελλιπής αυτή η παρελθοντολαγνεία.

Πέρα από αυτό, εκτιμώ τη γενιά μου και για πολλούς άλλους λόγους. Βέβαια, δεν αναφέρομαι σε αυτήν ως ενιαίο πληθυσμιακό σύνολο, περισσότερο έχω κατά νου τους μικρόκοσμους στους οποίους είχα και έχω την τύχη να βρίσκομαι και να αλληλεπιδρώ μαζί τους.

Η γενιά μου μεγάλωσε τα χρόνια της οικονομικής και της κοινωνικής κρίσης και είδε τη ζωή της να ανακόπτεται βίαια από την κρατική καταστολή και τον περιορισμό. Το περιβάλλον ήταν πάντα νοσηρό και η ένταση καθημερινή σε όλους τους χώρους κοινωνικής συνύπαρξης. Δεν το αναφέρω με καμία διάθεση θυματοποίησης, πιο πολύ με μια διάθεσης αναγνώρισης και αποδοχής των συνθηκών. Και αισθάνομαι ότι της γενιάς μου δεν της αρκεί να επιβιώνει αλλά προσπαθεί να είναι και ευτυχισμένη.

alexis markantonatos Facebook Twitter
Φωτ.: Freddie F./LIFO

Με συγκινούν πολύ όλα τα βήματα που γίνονται προς τη συμπερίληψη, τη διακοπή του γενεαλογικού τραύματος, τη συναισθηματική υγεία και την αλληλεγγύη. Με ενοχλούν αυτοί που στις εποχές του κοινωνικού αγώνα που ζούμε σήμερα αποφασίζουν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις ή να βάλουν όρια και να κάνουν εκπτώσεις στα ανθρωπιστικά τους πιστεύω.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως όλο αυτό λειτουργεί ως eco chamber και πως όσα λέμε τα φωνάζουμε για να τα ακούσουμε πάλι εμείς οι ίδιοι, αλλά και πάλι η αλληλεπίδραση που υπάρχει μεταξύ των μελών κάθε μικρόκοσμου παραμένει σημαντική».

album
Το εξώφυλλο απεικονίζει μια φιγούρα που τρέχει με ένα πρόσωπο να ξεπροβάλλει από τον ουρανό.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μονοκατοικία στα δυτικά προάστια της Αθήνας, στο μεταίχμιο μεταξύ του ανήσυχου κέντρου της πόλης και του πραγματικού ελληνικού suburbia. Το περιβάλλον μάλλον θυμίζει μια αρχετυπική αθηναϊκή γειτονιά, θορυβώδη τις καθημερινές, που ηρεμεί τα Σαββατοκύριακα.

Ακόμα εδώ μένω και από εδώ γράφω συνήθως μουσική και λέξεις. Η επιρροή του φυσικού περιβάλλοντος στον ψυχισμό και στο έργο μου είναι αναπόφευκτη σε ένα πρώτο επίπεδο. Ωστόσο, ταυτόχρονα αισθάνομαι ότι κατοικείς εξίσου στον χωροχρόνο του κεφαλιού σου. Παραμένεις, όμως, πάντα και ένας εκπρόσωπος της γενιάς σου και θεωρώ ότι αυτό είναι εν τέλει μια όμορφη συνθήκη.

Η μουσική και η τέχνη εν γένει είναι καταχωρισμένες στο μυαλό μου ως έννοιες αφηρημένες. Υπάρχουν τόσα πράγματα πάνω στα οποία δεν μπορείς να βάλεις το δάχτυλό σου πάνω και να τα δείξεις που δεν τα αντιλαμβάνεσαι, κι όμως η ανάγκη σου να τα προσεγγίσεις και να τα αγγίξεις είναι ζωτικής σημασίας.

Πάντα μου άρεσε να πιστεύω πως η τέχνη καθαυτή δεν έχει κάποιον σκοπό και ότι η ουδετερότητα αυτή σε απελευθερώνει. Νομίζω ότι όλη η ουσία βρίσκεται στο πώς εσύ νοηματοδοτείς οτιδήποτε και στο πόσο επενδύεις σε αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ειλικρινείς προθέσεις.

Fever Dream

Όλες τις φωτογραφίες και το οπτικό υλικό τα επιμελήθηκε ο αγαπημένος μου φίλος Μάνος Τζιβάκης. Το οπισθόφυλλο του δίσκου απεικονίζει έναν τοίχο με στένσιλ και συρματοπλέγματα και στο βάθος είναι η άλλη μεριά. Ποια είναι όμως η άλλη μεριά, τέλος πάντων, και από ποια μεριά βρισκόμαστε; Κοιτάμε πίσω ή κοιτάμε μπροστά; Το συρματόπλεγμα μας κρατάει ασφαλείς ή μας περιορίζει; Τι είναι ένα όριο και ένα σύνορο και πώς οριοθετούμαστε εμείς με βάση αυτό; Πού πάμε από δω; Ίσως η καλύτερη και μόνη επιλογή που έχεις είναι να χαζέψεις το στένσιλ και να συνεχίσεις τη βόλτα σου παράλληλα με τα σύνορα.

Το εξώφυλλο απεικονίζει μια φιγούρα που τρέχει με ένα πρόσωπο να ξεπροβάλλει από τον ουρανό. Όλο το αίσθημα του εξωφύλλου και του οπτικού υλικού επηρεάστηκε από την ταινία “Under the Silver Lake”, όπου ο Andrew Garfield, προσπαθώντας να λύσει ένα μυστήριο, βουτάει όλο και περισσότερο στον νεο-νουάρ παραλογισμό κάτω από τον καλιφορνέζικο ήλιο που λιώνει την άσφαλτο και διαστέλλει τον χρόνο. Καμιά φορά στη γειτονιά μου, κατά τη διάρκεια του golden hour, μου δημιουργείται το ίδιο συναίσθημα».

This Neverending Environmental Noise

Instagram
Spotify

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μαρίνα Σάττι: «Ζω το όνειρο. Αλλά ξέρω ότι δεν θα κρατήσει για πάντα και είμαι ok με αυτό»

Οι Αθηναίοι / Μαρίνα Σάττι: «Ζω το όνειρο. Αλλά ξέρω ότι δεν θα κρατήσει για πάντα και είμαι ok με αυτό»

Η ταλαντούχα μουσικός μιλά για τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια και περιγράφει βήμα-βήμα τη διαδικασία δημιουργίας του εκπληκτικού πρώτου άλμπουμ της, που μόλις κυκλοφόρησε.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Καλά, πάλι για τη ραπ θα λέμε;

Guest Editors / «Γιατί απαιτούμε από τη ραπ να είναι κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι;»

Το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού που ήρθε σε επαφή με τη ραπ τα τελευταία χρόνια ξαφνικά ανακάλυψε, ομολογουμένως με άσχημο τρόπο, τι ήταν αυτό που προηγουμένως εκθείαζε ως ποίηση του περιθωρίου.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ZOLA JESUS INTERVIEW

Μουσική / Η Zola Jesus δεν φοβάται το σκοτάδι, το κατοικεί

Λίγο πριν την εμφάνισή της στην Αθήνα, η Ρωσοαμερικανίδα καλλιτέχνιδα μιλά στη LIFO για το πώς δημιουργεί τη σκοτεινή και ατμοσφαιρική μουσική της, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα είδη, καθώς και για το πώς η ίδια αντιστέκεται στην επίθεση που δέχονται σήμερα οι θηλυκότητες.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Κ. Βήτα: «Στο ρεμπέτικο τραγουδούσαν κι έσπαγαν τα μάρμαρα στους τάφους»

Μουσική / Κ. Βήτα: «Στο ρεμπέτικο τραγουδούσαν κι έσπαγαν τα μάρμαρα στους τάφους»

Στον νέο του δίσκο «Εννιά νούφαρα απ’ τη νεκρή όχθη», ο Κ. Βήτα διασκευάζει εννιά τραγούδια της Μαρίκας Παπαγκίκα και της Σωτηρίας Μπέλλου, αναδεικνύοντας τη διαχρονική δυναμική του ρεμπέτικου, που συνεχίζει να συγκινεί βαθιά μέχρι και σήμερα.
M. HULOT
«Εικόνες από μια έκθεση»: Ένα μουσικό έργο-περιπλάνηση σε έκθεση ζωγραφικής

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / «Εικόνες από μια έκθεση»: Ένα μουσικό έργο-περιπλάνηση σε έκθεση ζωγραφικής

Η Ματούλα Κουστένη μιλά για το σαγηνευτικό αυτό έργο που απεικονίζει τους πίνακες μιας έκθεσης σε μια τεράστια παλέτα ηχοχρωμάτων, τα οποία πολλαπλασιάζονται στην ιδιοφυή ενορχήστρωση του Μορίς Ραβέλ.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
10 εξαιρετικά techno clubs στην Ευρώπη και στον κόσμο

Μουσική / 10 κορυφαία techno clubs για το 2025 που αξίζουν το ταξίδι

Το clubbing μπορεί να μην είναι πια αυτό που ήταν στα ’90s και πολλά θρυλικά clubs να αποτελούν παρελθόν, όμως, η techno μουσική γνωρίζει νέα άνθηση. Συγκεντρώσαμε μερικά από τα καλύτερα techno clubs για το 2025.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ
Οι Adriatique έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα / Οι Adriatique στα λατομεία Διονύσου: Η techno συναντά την αρχαία Ελλάδα / «Είμαστε ενθουσιασμένοι που τα λατομεία Διονύσου θα φιλοξενήσουν το σόου των Adriatique»

Μουσική / Ο άνθρωπος πίσω από τα πολυσυζητημένα events στο λατομείο Διονύσου (και των Adriatique)

O 23χρονος Hennes Alt, εμπνευστής του πρότζεκτ που θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το διεθνούς φήμης μουσικό σόου «X» των Adriatique, μιλά στη LiFO για την ιστορική σημασία του χώρου, όπου μέχρι και σήμερα εξορύσσεται το περίφημο πεντελικό μάρμαρο.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Π.Ι.Ε.Β.: Πολλές φορές με τη δυστοπία αυνανιζόμαστε και λίγο

Μουσική / Π.Ι.Ε.Β.: «Φοβάμαι μη γίνει το spoken word η νέα Ντουμπάι»

Το «Detroit» είναι το νέο άκρως χορευτικό άλμπουμ του Π.Ι.Ε.Β., σε παραγωγή του Viktoras, που φέρνει την αστική ποίηση και το spoken word στα κλαμπ και ο ήχος του είναι βγαλμένος από «τα όνειρα που είδαμε μετά από ένα πάρτι μεθυσμένοι».
M. HULOT
Lola δώστα όλα: Η Μαρίνα Σάττι μας κερνάει χαρά και κάθεται σαν κόκαλο στο λαιμό

Μουσική / Lola, δώσ' τα όλα: Η Μαρίνα Σάττι μας κερνάει χαρά και κάθεται σαν κόκαλο στον λαιμό

Το νέο άλμπουμ POP TOO της Μαρίνας Σάττι κατορθώνει ένα εξαιρετικό ακομπλεξάριστο πάντρεμα, αποδεικνύοντας ακόμα μία φορά πως παίζει με τους δικούς της κανόνες και αποτελεί μία κατηγορία από μόνη της.
M. HULOT ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ