H Roisin Murphy γεννήθηκε στην Ιρλανδία, σε μια μικρή πόλη που ονομάζεταιArklow και από πολύ μικρή έδειξε το ταμπεραμέντο της: Όταν ήταν 9 χρονών χρησιμοποίησε τις οικονομίες της για να κόψει τα μακριά μαλλιά της καρφάκια και ο πατέρας της κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Όταν έγινε 12 μετακόμισαν οικογενειακώς στο Μάντσεστερ. Τρία χρόνια αργότερα οι γονείς της χώρισαν κι έμεινε μόνη της στη νέα πόλη. Από επιλογή. «Η αλήθεια είναι ότι ήμουν παλιοκόριτσο» λέει απ' την άλλη άκρη της γραμμής. «Προέρχομαι από μια οικογένεια που μιλούσε πάντα σταράτα, με ανθρώπους που είχαν μια σιγουριά και δούλευαν για τον εαυτό τους. Ο καθένας ήταν το αφεντικό του εαυτού του, έτσι κατά κάποιον τρόπο μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που δεν υπήρχαν τάξεις. Δεν αισθανόμασταν ούτε ανώτερης τάξης ούτε εργατικής ούτε μεσαίας, ήμασταν απλά ο εαυτός μας». Το γεγονός αυτό και η αίσθηση ανεξαρτησίας που της δημιουργήθηκε από πολύ μικρή της έδωσαν το σθένος να καταφέρει να επιβιώσει. Μόνη της, ως έφηβη σε άλλη χώρα. «Νομίζω ότι μου δόθηκε από πολύ νωρίς αυτή η ελευθερία. Προφανώς γεννήθηκα σε μια άλλη Ιρλανδία από αυτή που έχουμε σήμερα και μπορούσα σαν παιδάκι να τριγυρνάω, να παίζω έξω και να ανακαλύπτω πράγματα. Οι γονείς μου μου μετέδωσαν αυτοπεποίθηση, πάντα μου έλεγαν πόσο σπουδαία είμαι, πόσο όμορφη και πόσο πολύ με αγαπούσαν. Όταν χώρισαν κι επέστρεψαν στην Ιρλανδία, είχα ήδη διαμορφωθεί και αισθανόμουν ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου, επειδή δεν ήθελα να επιστρέψω μαζί τους. Τώρα, όταν κοιτάζω πίσω μου, φαίνεται αδιανόητο που κατάφερα να με φροντίσω. Στους γονείς μου όμως το οφείλω».

Το 1994 συνάντησε σε ένα πάρτι τον Μαρκ Μπράιντον, ερωτεύτηκαν και σχημάτισαν τους Moloko, η φράση μάλιστα «Do you like my tight sweater? -See how it fits my body» που πρωτοείπε η Roisin έγινε και ο τίτλος του πρώτου δίσκου τους - μια χιουμοριστική προσέγγιση του ήχου που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή στην Αγγλία: το τριπ χοπ με μπόλικα ηλεκτρονικά στοιχεία. Η επιτυχία ήρθε με το επόμενο άλμπουμ τους, το I am not a Doctor, στο οποίο υπήρχε το «Sing it Back», ένα από τα μεγαλύτερα χιτ της δεκαετίας του ‘90. «Διαλυθήκαμε επειδή χωρίσαμε» λέει φανερά ενοχλημένη και δηλώνοντας ότι δεν μιλάνε πια. «Μείναμε 7 χρόνια μαζί σαν ζευγάρι και μετά όλο αυτό τέλειωσε. Δουλέψαμε για δύο χρόνια μαζί μετά το χωρισμό μας, φτιάξαμε το Statues, κάναμε και μια περιοδεία και μετά δεν γινόταν άλλο, έγινε αδύνατη η συνεργασία».

Η επόμενη καλλιτεχνική της κίνηση ήταν η συνεργασία της με τον Μάθιου Χέρμπερτ. Μιλάει γι' αυτόν με ενθουσιασμό: «Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε να κάνω όταν ηχογραφούσαμε ήταν να φέρω αντικείμενα απ' το σπίτι. Ήταν πολύ περίεργο, γιατί δεν έφτιαξε μουσική απλά από τη φωνή μου αλλά κι από τα πράγματα που με περιτριγύριζαν σε ολόκληρη τη ζωή μου. Είναι πολύ προσωπικός δίσκος το Ruby Blue, όλοι οι ήχοι ήταν από πράγματα που μου ανήκαν και νομίζω ότι ήταν μια ιδανική συνέχεια μετά τους Moloko».

Μπορεί με το Ruby Blue να μην είχε την ανταπόκριση που είχε με το Overpowered, αλλά δηλώνει περήφανη γι' αυτόν το δίσκο. Το περσινό Overpoweredήταν το άλμπουμ που την ξανάστειλε στην κορυφή. Η Roisin έχει γίνει πια μια ντίσκοντίβα που επιβάλλει το δικό της στυλ, οι κριτικές την αποθεώνουν και το κασέ της εκτινάσσεται στα ύψη. «Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που άκουσα για τοOverpowered; Ότι δεν είμαι τίποτα συγκρινόμενη με την Kylie ή την Madonna» λέει με παράπονο. «Είναι ανόητο εκ μέρους μου να ενοχλούμαι απ' αυτό, το ξέρω. Ακόμα κι όταν παίρνεις καλές κριτικές δεν θα 'πρεπε να τις διαβάζεις, γιατί το καλό το έχεις σχηματίσει μέσα στο μυαλό σου διαφορετικά. Το Overpowered είναι εμπνευσμένο από τη μουσική των ‘70s και ‘80s, αλλά είναι ένας μοντέρνος δίσκος. Είναι η ουσία της ντίσκο που αγαπώ, λειτουργική απ' τη μία, αλλά απ' την άλλη είναι συναισθηματική, επειδή νομίζω ότι κάπως έτσι είναι κι οι άνθρωποι. Είναι ακραίοι μέσα τους κι έχουν αντιφάσεις».

«Δεν τη χρειάζομαι την επιτυχία. Αυτό που κάνω σίγουρα είναι ένα ταξίδι, κάνω κάτι δημιουργικό. Το να φτιάχνεις μουσική είναι σαν να συμμετέχεις σε μια σχέση, ένα υποπροϊόν του έρωτα, κι έχω μάθει πάρα πολλά μέσα απ' αυτήν τη διαδικασία. Αυτό που σε μαθαίνει είναι να μη βαριέσαι».

«Στην Ελλάδα έχω έρθει πολλές φορές. Την πρώτη φορά ήρθα στα 16 μου στην Ακρόπολη με το φίλο μου που ήταν αρχιτέκτονας, αλλά έχω ξανάρθει για διακοπές στα νησιά. Την τελευταία φορά πήγα με τη μαμά μου στη Λέσβο κι είχε πλάκα, επειδή έπρεπε να διευκρινίζουμε στους ανθρώπους ότι είμαστε μάνα και κόρη και όχι ζευγάρι!».