Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 5

Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Βίντεο-Εγκατάσταση. Αίας Κόκκαλης, Ares Awakening (2025) Ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για την έκθεση Plāsmata 3. Φωτ.: @Pinelopi_Gerasimou
0

Έχουμε παίξει με αυτό το λίγο περίεργο κομμάτι της ζωής που είναι τα ζώα. Τα λατρεύουμε, τα φοβόμαστε, τα σεβόμαστε, τα σκοτώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα τρώμε, νομίζουμε κάποιες φορές ότι τα καταλαβαίνουμε, ενώ δεν ξέρουμε τι λένε μεταξύ τους. Κι αυτή η σχέση γίνεται παράδοξα στενή ώρες-ώρες –«τι χαριτωμένο, παιδιά, είδα μια αλεπού στο πάρκινγκ»–, και αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι για να είναι η αλεπού στο πάρκινγκ σημαίνει ότι θέλει να φάει, ότι όταν τα αγριογούρουνα κατεβαίνουν στις πόλεις, κάτι στραβά πηγαίνει, βλέπεις άγρια ζώα στα Τουρκοβούνια και στο Γαλάτσι. Βέβαια, είτε δεις πρόβατα είτε πετύχεις ελέφαντα στο Πεδίον, εξίσου μη κανονικό και κανονικό θα είναι. 

Νομίζω, πάντως, όταν χαζεύω σκυλιά, γατιά και άλλα τέτοια έξυπνα πλάσματα, ότι μας κοροϊδεύουν, ότι γελάνε μαζί μας.  

Στα Plāsmata, τα ζώα θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει ή και όχι, μπορεί να κυκλοφορούν σε δάση και ζούγκλες, μπορεί και όχι. Είναι πλάσματα που νομίζεις ότι έχουν προκύψει από γκλιτσάρισμα της φύσης. Αλλά αυτό το γκλιτσάρισμα το ζεις και με ζώα που βλέπεις δίπλα σου. Κοιτάζεις το καγκουρό και λες «εδώ πέρα έχει γκλιτσάρει ο αλγόριθμος, δεν μπορεί να έχει κεφάλι που μοιάζει με ελάφι, να κουβαλάει το μωρό του σε μάρσιπο, να στέκεται όρθιο και να παίζει μποξ». 

«Πολλά από τα έργα ανήκουν στη συλλογή μας. Και πολλά άλλα ελπίζω να ενταχθούν. Δεν είπαμε «α, πώς θα δείξουμε τη συλλογή μας;», αλλά τελικά η ατμόσφαιρα που θέλαμε να δημιουργήσουμε στο Πεδίον ταίριαζε με τους καλλιτέχνες που αγαπάμε έτσι κι αλλιώς».

Πιστεύω ότι η επιτυχία των δεινοσαύρων ειδικά στα παιδιά και η επιτυχία τους να επιβιώσουν όχι μόνο ως πτηνά αλλά και ως τόσο δημοφιλή ζώα έγκειται στο ότι ακριβώς μοιάζουν με πλάσματα της φαντασίας μας, ενώ υπήρξαν. Τα δικά μας Plāsmata δεν βγήκαν από το Χόλιγουντ ούτε πατάνε ουρανοξύστες, δεν τρομάζουν τον κόσμο. Ο Αίας Κόκκαλης απελευθερώνει τα ζώα από τον υπόγειο εγκλεισμό στον οποίο υποχρεώθηκαν με τη δικτατορία του Μεταξά και γίνονται θέμα δελτίου ειδήσεων. Τα ζώα του βγαίνουν τις νύχτες και ανακτούν τον τόπο που πάντα τους ανήκε.

Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Βίντεο. Ziad Antar, Tokyo Tonight (2004). Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Οι Γείτονες του Μανούσου Μανουσάκη είναι πλάσματα πρωτόγονα και φουτουριστικά ταυτοχρόνως. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας.  Ένα σαλιγκάρι και ένα χταπόδι σκαρφαλώνουν σε άνυδρο τοίχο λες και δραπετεύουν από το Book of imaginary beings του Borges. Το έργο αυτό αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «Τέσσερις εικαστικές εγκαταστάσεις στον δημόσιο χώρο», που έγινε όταν τελειώσαμε τα Plāsmata στα Γιάννενα ως μέρος της πλατφόρμας ΟΝΧ που έχουμε στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη. 

O Ziad Antar μάς πηγαίνει στα βουνά του Λιβάνου. Αλλά μπορεί και όχι. Το έργο λέγεται Tokyo tonight. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, ακούμε γιαπωνέζικη μουσική, συναντάμε ένα κοπάδι πρόβατα και ο βοσκός πλησιάζει την κάμερα και μας προειδοποιεί: «Tokyo». Φτάσαμε Ιαπωνία. 

Οι The Callas γίνονται σκύλοι. Ή κάτι τέτοιο. Με ένα έργο που είχα δει πριν από πολλά χρόνια, το 2001. Τα δύο τρομερά αυτά παιδιά, εγκιβωτισμένα σε μια πολύ μικρή αναλογική οθόνη, ζητούν την προσοχή μας. Νομίζω ήταν η διπλωματική τους στην Αγγλία όταν έκαναν μεταπτυχιακά· δεν προλάβαιναν να στείλουν «κανονικό» έργο και είπαν «ας κάνουμε αυτό». Έτσι μου είπαν κάποτε. Και προέκυψε το Beware of the dogs. Ωραίοι τρελοί ο Άρης και ο Λάκης Ιωνάς.

Η ιστορία του Πεδίου πλανιέται παντού. Ορίζει, στοιχειώνει, καθοδηγεί. Το Πεδίον πριν από το 1887 ήταν στρατώνας ιππικού. Οι πεινασμένοι για δροσιά και σκιά περίοικοι της τότε Αθήνας το χρησιμοποιούσαν και για αναψυχή. Γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας μεγάλος κήπος που κάποτε είχε στρατώνες και τώρα έχει μνημεία πολέμου, ιστορία, φαντασίωση, δροσιά, σιντριβάνια και μια πολύτιμη παύση από την πόλη. Το Πεδίον είναι προϊόν φαντασίωσης, χώρος αναψυχής, ένα μέρος-καταφύγιο από την ασχήμια. Γι’ αυτό το έργο της Τζάνις Ράφα, Love me. Lick me. Forgive me. (2023–2024), στέκεται ιδανικά μέσα στις φυλλωσιές. H Τζάνις διαθέτει μια οπτική γλώσσα αδιανόητα δυνατή. Το άλογο ως σώμα αλλά και ως σύμβολο που γίνεται αντικείμενο υποταγής για τη διασκέδαση της ελίτ βρίσκει τον ρόλο του ως πλάσμα που παραπέμπει στον ερωτισμό με αυτή την εγκατάσταση. Η Τζάνις μιλά γι’ αυτήν τη σχέση εξουσίας που αναπτύσσεται μεταξύ πλασμάτων όταν αγαπιούνται ή δεν αγαπιούνται, ερωτεύονται ή κάνουν έρωτα, όταν προσπαθεί ο ένας να επιβληθεί στον άλλο.  

Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Ηχητική εγκατάσταση. Moritz Simon Geist, Ηard Times - Soft Sounds (2020). Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Eγκατάσταση με νέον και μεταλλοτυπία. Τζάνις Ράφα, Love me. Lick me. Forgive me. (2023). Η neon εγκατάσταση ανήκει στη συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Γλυπτό. Ναταλία Μαντά, Motherhood (2023). Το έργο ανήκει στη συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Το EchoVision των Jibao Li, Matt McCorkle και Botao «Amber» Hu είναι μια εγκατάσταση μεικτής πραγματικότητας και πρέπει να φορέσεις κάσκα για να βιώσεις τον κόσμο των νυχτερίδων μέσα από την οπτικοποίηση του ήχου. Σου ζητάει να πάρεις το σώμα κάποιου άλλου και να δεις τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια και αυτιά. Αυτό είναι το πιο παιχνιδιάρικο και το πιο digital έργο και νομίζω ότι ειδικά τα μικρότερα παιδιά θα το χαρούν πάρα πολύ.

Το έργο Hard Times - Soft Sounds του Moritz Simon Geist με τα κοχύλια είναι από τα αγαπημένα μου – επίσης ένα έργο που προέκυψε μέσα από την κοινότητα του ONX. Είναι πονηρή, ταπεινή τεχνολογία που με τρελαίνει. Ο Moritz έχει περάσει το κοχύλι μέσα από ένα έμβολο, το κοχύλι περιστρέφεται με έναν ρυθμό που λειτουργεί λίγο υπνωτιστικά και το νερό που υπάρχει στο εσωτερικό του κάνει έναν ήχο με τον οποίο τρανσάρεις ακραία. Είναι λίγο meditative η φάση. Αν κάνεις αναδρομή στη διαδικασία, είναι σαν να βλέπεις τον εφευρέτη που είναι κλεισμένος μέσα σε ένα δωματιάκι στο σπίτι του, αλλά δεν έχει καταλάβει ότι δεν είναι επιστήμονας, είναι καλλιτέχνης. Εμείς, λοιπόν, σε αυτή την ωραία σπείρα, παράλληλα στο ρυάκι του Πεδίου, έχουμε τοποθετήσει 22 τέτοια κοχύλια. Ο ήχος συμβάλλει στην τελετουργία. Γενικά, η βόλτα στο Πεδίον έχει ένα στοιχείο και παιχνιδιού και τελετουργίας, είναι ένα τελετουργικό παιχνίδι, μια παιγνιώδης τελετουργία, ένα παιχνίδι θησαυρού. Γιατί ανακαλύπτεις και εκπλήσσεσαι, κι εκεί που λες «ωραίο το ξέφωτο», βλέπεις το Mother της Ναταλίας Μαντά. Όταν είδα αυτό το έργο στο στούντιό της τρελάθηκα, ήταν σαν να αντίκριζα την εξωγήινη τραγουδίστρια του 5th Εlement, την Diva Plavalaguna – νόμιζα ότι θα βγουν τα πλοκάμια της Mother και θα αρχίσει να τραγουδάει. Εκεί για μένα είναι η λήξη της όποιας διαδρομής, γιατί εκεί πραγματικά πρέπει να καθίσεις και κάπως να τιμήσεις αυτό το τοτέμ που παραπέμπει σε μια πολύ ισχυρή μητριαρχική φιγούρα. Εμπεριέχει τα αυγά της και ταυτόχρονα θα μπορούσε να είναι διαστημόπλοιο. Γενικά, η Ναταλία δημιουργεί πλάσματα που δεν ξέρεις αν υπήρξαν ή όχι. Της αρέσουν πολύ οι κροκόδειλοι. Και οι αλιγάτορες. 

Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Καλλιτεχνική ταινία, βίντεο-εγκατάσταση. Έφη Γούση, Tectonic Riders (2025). Ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για την έκθεση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Καλλιτεχνική ταινία, βίντεο-εγκατάσταση. Έφη Γούση, Tectonic Riders (2025). Ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για την έκθεση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Καλλιτεχνική ταινία, βίντεο-εγκατάσταση. Έφη Γούση, Tectonic Riders (2025). Ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για την έκθεση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Καλλιτεχνική ταινία, βίντεο-εγκατάσταση. Έφη Γούση, Tectonic Riders (2025). Ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για την έκθεση. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Ξέρεις τι είναι τα ταυροκαθάψια; Ξέρεις, αλλά ίσως να μη γνωρίζεις ότι λέγονται έτσι. Η Έφη Γούση, στο Tectonic Riders, λέει την ιστορία για τα κορίτσια που κάνουν ακροβατικά πάνω σε ταύρους, όπως στις τοιχογραφίες της Κνωσσού. Η τελετουργία είναι μια συνομιλία με τα σωθικά της γης, για να εξευμενιστεί και να μαλακώσει τους σεισμούς της. Η Έφη δημιουργεί ένα μαγικό, αλλόκοσμο τοπίο, όπου οι νέες γυναίκες ορίζουν και παλεύουν για τον ρυθμό της κοινωνίας τους. Το Πλάσμα της Έφης γίνεται αναβάτης σε μοτοσικλέτα που κινείται ξεφοβισμένα, αντίστροφα στον άνεμο. Και η άνυδρη λίμνη του Μόρνου γίνεται σημείο μιας γης που υπάρχει αναλλοίωτη εκατομμύρια χρόνια. Μαγική και η μουσική. Έργο συγκίνησης.

Το Metronome είναι ένα ακόμη έργο του Ziad Antar. Δύο χέρια που παίζουν παιδικά μουσικά όργανα υπό τον ήχο ενός μετρονόμου. Ο Ziad λέει ότι το Metronome είναι ένα έργο για τον μετρονόμο που έχουμε όλοι και ρυθμίζει τη ζωή μας, όπως ένας κανονικός μετρονόμος τη μουσική. Οι ζωές μας, όπως και οι μουσικές, μπορούν να είναι χαρούμενες ή και όχι. Το θέμα είναι τι κάνουμε στον χρόνο και στον χώρο που κάθε φορά μάς δίνεται. Ο Ziad καταφέρνει πάντα να μιλάει για τα πιο δύσκολα με τον πιο απλό τρόπο.

Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Εγκατάσταση μεικτής πραγματικότητας. JJiabao Li, Matt McCorkle & Botao «Amber» Hu, EchoVision (2024). Το έργο αναπτύχθηκε μέσω του Onassis ONX, της διεθνούς πλατφόρμας του Ιδρύματος Ωνάση για την τέχνη νέων μέσων και τον ψηφιακό πολιτισμό. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Πολλά από τα έργα ανήκουν στη συλλογή μας. Και πολλά άλλα ελπίζω να ενταχθούν. Δεν είπαμε «α, πώς θα δείξουμε τη συλλογή μας;», αλλά τελικά η ατμόσφαιρα που θέλαμε να δημιουργήσουμε στο Πεδίον ταίριαζε με τους καλλιτέχνες που αγαπάμε έτσι κι αλλιώς. Το άλλο ωραίο που προέκυψε ήταν ότι υπάρχουν Plāsmata που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του Onassis Air, στο Onassis ONX ή σε άλλα δικά μας residencies. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ωραία που επέλεξαν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες πού θα ήθελαν να δουν τα έργα τους, ότι το κουβεντιάσαμε παρέα, είδαν ποιοι είναι οι γείτονές τους, σκέφτηκαν πώς θα γίνουν ήρωες στη μεγαλύτερη ιστορία. Φαντάσου, δηλαδή, ότι έχουμε ζήσει τα περισσότερα έργα κατά τη διαδικασία δημιουργίας τους. 

Ξέρω. Μιλάω με ενθουσιασμό. Αλλά μιλάω για έργα που θα ήθελα να ζω μαζί τους. 

Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Βίντεο-Εγκατάσταση, Μανούσος Μανουσάκης, Γείτονες (2025).
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Βίντεο. Ziad Antar, Metronome (2024). Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi
Αφροδίτη 5. Facebook Twitter
Βίντεο-Εγκατάσταση, The Callas / Λάκης & Άρης Ιωνάς, Beware of the Dogs (2001). Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου for Onassis Stegi

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ρόι Λιχτενστάιν: Ο πρωτοπόρος της pop art που έβαλε τον Mίκι Μάους στα μουσεία

Σαν σήμερα / Ρόι Λιχτενστάιν: Ήταν όντως ο «χειρότερος καλλιτέχνης» της εποχής του;

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης της pop art που με το γενναίο έργο του ειρωνεύτηκε το κλασικό, έβαλε τον Mίκι Μάους σε μουσεία και γκαλερί και άλλαξε οριστικά τους κανόνες της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Εικαστικά / Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Ο πίνακας με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» θα ήταν η τελευταία του διαθήκη, ένα έργο που θα έλυνε επιτέλους, όπως ο ίδιος έλεγε, το «παράδοξο μεταξύ του κόσμου των συναισθημάτων και του κόσμου του μυαλού».
THE LIFO TEAM
Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ