Η Wu Tsang, που θα εκθέσει τo queer έργο της στο Μουσείο Μπενάκη, μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Έχω επισκεφτεί αρκετές φορές την Αθήνα τον τελευταίο καιρό και ομολογώ ότι, ναι, μου αρέσει! Τη βρίσκω ανήσυχη, συναρπαστική και γεμάτη ζωντάνια, με όλες τις αντιφάσεις και τα «μείον» της.

Η Wu Tsang, που θα εκθέσει τo queer έργο της στο Μουσείο Μπενάκη, μιλά στη LIFO

0

Η τοξικότητα, τα απόβλητα και τα «παράδοξα» που συνδέονται με αυτά, όχι μόνο με την οικολογική ή περιβαλλοντική έννοια του όρου, αλλά επίσης σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και καταστάσεων στη δημόσια σφαίρα, είναι το ζητούμενο της έκθεσης «Paratoxic Paradoxes» που φιλοξενεί το Νέο Μουσείο Μπενάκη σε επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να συμμετάσχουν με απευθείας ανάθεση έργου είναι η queer καλλιτέχνις, σκηνοθέτις και περφόρμερ Wu Tsang, η οποία αναδείχθηκε μέσα από την lgbt κοινότητα του Λος Άντζελες, έχοντας σταδιακά διευρύνει την οπτική και τις αναζητήσεις της «ώστε να αφορούν ολοένα περισσότερους ανθρώπους, καλλιεργώντας, κοντά στην ξεχωριστή κοινοτική μας αυτοσυνείδηση, μια συλλογικότερη». Ο χορός, η κίνηση, η επαφή ως ανατρεπτική μορφή αντίστασης ενάντια στην τοξικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος και πώς αυτή η τελευταία μπορεί να «λειανθεί» όταν άτομα και κοινότητες διαφορετικής προέλευσης και σύνθεσης επικοινωνούν και συνυπάρχουν πέρα από στεγανά ή προκαταλήψεις, είτε αυτά αφορούν τη στερεοτυπική τους απεικόνιση είτε την εικόνα που έχει διαμορφώσει ο ένας για τον άλλον, βρίσκονται στο σκεπτικό της δικής της συνεισφοράς.


— Πες μου δυο-τρία πράγματα για την έκθεση και τη συμμετοχή σου σε αυτήν.

Ανέλαβα την δημιουργία του έργου με το οποίο συμμετέχω στην έκθεση «Paratoxic Paradoxes» πρόσφατα οπότε το έργο μου είναι ακόμα υπό διαμόρφωση και δεν έχει τελικό τίτλο! Τα γυρίσματα έγιναν στο Λος Άντζελες, όμως το μοντάζ το κάνω εδώ, στην Αθήνα. Ο δικός μου προβληματισμός όσον αφορά το ζήτημα «(παρα)τοξικότητα» κινείται στο επίπεδο των τοξικών κοινωνικών περιβαλλόντων και της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης σε αυτά. Για την καλλιτεχνική του αποτύπωση συνεργάστηκα με τον ποιητή και συγγραφέα Fred Moten, καθώς και με τον καθηγητή Stefano Harney. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο προβολές πάνω στο ίδιο πρότζεκτ που αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοσυμπληρώνονται: η μία είναι κάτι σαν μαύρο κουτί, μια αφηρημένη σύνθεση, η άλλη είναι ένα φιλμάκι γυρισμένο έξω, στη φύση, με τη συμμετοχή δύο χορευτών και την κάμερα να ακολουθεί την κίνηση των σωμάτων τους, «χορεύοντας» μαζί τους, αντί απλώς να την αναπαριστά. Ο χορός, η κίνηση, η επαφή ως ανατρεπτική μορφή αντίστασης ενάντια στην τοξικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος, κάπως έτσι το σκέφτομαι. Επίσης, πώς μπορεί η τοξικότητα αυτή να «λειανθεί», όταν άτομα και κοινότητες διαφορετικής προέλευσης και σύνθεσης μπορούν να επικοινωνούν και να συνυπάρχουν πέρα από στεγανά ή προκαταλήψεις, είτε αυτά αφορούν τη στερεοτυπική τους απεικόνιση είτε την εικόνα που έχει διαμορφώσει ο ένας για τον άλλον.

Η Αμερική «έστριψε» απότομα δεξιά μέσα σε έξι μόλις μήνες. Ήταν πολύ άσχημο αυτό που συνέβη. Ξεγυμνωθήκαμε. Πρέπει να ξαναβρούμε τους δρόμους και τις αντιστάσεις μας.


— Είχες, νομίζω, τέτοιους προβληματισμούς από την εποχή του «Wildness», του ντοκιμαντέρ που γύρισες για το ιστορικό τρανς μπαρ Silver Platter στο Λος Άντζελες, σημείο αναφοράς για την ισπανόφωνη lgbt κοινότητα της πόλης.

Πράγματι, αποδείχτηκε μάλιστα ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ, καθώς έδειχνε την αλληλεπίδραση που υπήρχε με μια ομάδα νεαρών καλλιτεχνών που έδιναν εκεί εβδομαδιαίες περφόρμανς. Ναι, έχω κάνει αρκετές δουλειές αναφορικά με την lgbt κοινότητα, από 'κει άλλωστε έκανα τα πρώτα μου καλλιτεχνικά βήματα, που εστίαζαν σε queer προβληματικές – είναι σημαντικό να μπορείς να συμβάλλεις στη διαμόρφωση της γλώσσας ενός καινούργιου κόσμου που εξελίσσεται, να υιοθετείς συνειδητά ακτιβιστικές στρατηγικές στην καλλιτεχνική σου δημιουργία, δίχως να εγκλωβίζεσαι στην αυτοαναφορικότητα. Πλέον, όμως, επιθυμώ να εξερευνήσω ευρύτερους ορίζοντες, όπως π.χ. το σκεπτικό και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα οποιοδήποτε ανθρώπινο ον γίνεται αποδεκτό ως τέτοιο από την ομήγυρή του, ενώ κάποιο άλλο όχι, γεγονός που ευνοεί από καθημερινές διακρίσεις μέχρι τις γενοκτονίες, ενώ επίσης σχετίζεται με το ποια άτομα έχουν «δικαίωμα» στην ορατότητα και ποια όχι.

Η Wu Tsang, που θα εκθέσει τo queer έργο της στο Μουσείο Μπενάκη, μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Wu Tsang, Damelo Todo / Odot Olemad (2015) Installation View, Migros Museum Für Gegenwartskunst, Zurich. Photo: Stefan Altenburger.


— Επίκαιροι προβληματισμοί σε μια Αμερική όπου πλέον διαφεντεύει ο Τραμπ.

Η Αμερική «έστριψε» απότομα δεξιά μέσα σε έξι μόλις μήνες. Ήταν πολύ άσχημο αυτό που συνέβη. Ξεγυμνωθήκαμε. Πρέπει να ξαναβρούμε τους δρόμους και τις αντιστάσεις μας. Αυτό το τελευταίο είναι και το μόνο θετικό, το ότι μετά το αρχικό σοκ βλέπω πολύ κόσμο αποφασισμένο να ξεσηκωθεί και να αλλάξει τα πράγματα.


— Η πόλη μας πώς σου φάνηκε;

Έχω επισκεφτεί αρκετές φορές την Αθήνα τον τελευταίο καιρό και ομολογώ ότι, ναι, μου αρέσει! Τη βρίσκω ανήσυχη, συναρπαστική και γεμάτη ζωντάνια, με όλες τις αντιφάσεις και τα «μείον» της. Μου αρέσει η ενέργειά της, οι άνθρωποι, που τους βρίσκω ζεστούς και γενναιόδωρους, ακόμα και η γλώσσα – θα μπορούσα μέχρι και να ζήσω κάποτε εδώ. Γνωρίζω, βέβαια, για την οικονομική κρίση και όλα αυτά τα δυσάρεστα, όμως ποια ευτυχία είναι εξαγοράσιμη και σε τι νόμισμα;


— Τι αντιπροσωπεύει για 'σένα η τέχνη;

Έναν χώρο όπου μπορώ να κατεβάσω ταχύτητες, να χαλαρώσω και να αποκωδικοποιήσω την πανταχού παρούσα γύρω μου πληροφορία, εξετάζοντας τις επιπτώσεις της από πολλές διαφορετικές οπτικές και μετουσιώνοντάς τη, στη συνέχεια, σε κάτι –ελπίζω!– δημιουργικό. Ξεκίνησα με περφόρμανς και στη συνέχεια δοκίμασα τις δυνάμεις μου στη σκηνοθεσία, εξακολουθώντας να πιστεύω στη θεμελιώδη αξία της προσωπικής εμπειρίας σε ό,τι καταπιάνεται κανείς – η παρατήρηση ακολουθεί, κι αυτό την κάνει, νομίζω, ουσιαστικότερη. Κάτι ακόμα που με έχει απασχολήσει και καλλιτεχνικά είναι η φύση «μοντέρνων» ασθενειών όπως ο καρκίνος, η ανταπόκριση των σωμάτων στις χορηγούμενες θεραπείες και πόσο εφικτές είναι οι δυνατότητες αυτοΐασης.

Η Wu Tsang, που θα εκθέσει τo queer έργο της στο Μουσείο Μπενάκη, μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Wu Tsang, «Untitled», Video Still, 2017, Για την έκθεση «Paratoxic Paradoxes»

Ιnfo:

«Paratoxic Paradoxes»

Νέο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138

20:00

Εγκαίνια: 23/3 έως τις 21/5

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Η Κιμώνα τα μεσάνυχτα γίνεται γάτα

Εικαστικά / Όταν η Κιμώνα ήταν μικρή έκλεβε τους μαγνήτες του παππού της, του γλύπτη Takis

Η τοσοδούλα γκαλερί Red Carpet, με το τέλειο γκράφιτι στον τοίχο, ξεχωρίζει από μακριά στην οδό Σολωμού. Κόρη της εικαστικού Λυδίας Βενιέρη και εγγονή του γλύπτη Takis, η ιδιοκτήτριά της, η Κιμώνα, φιλοξενεί 7 καλλιτέχνες σε 15 τετραγωνικά. Όταν της μιλούν για τα Eξάρχεια τα μάτια της βγάζουν καρδούλες.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Άγγελος Μεργές: Οff season παραθεριστές με χρώματα που εκπέμπουν ηλεκτρισμένη ενέργεια

Εικαστικά / Παραθεριστές ή πρόσφυγες; Οι αινιγματικές φιγούρες του Άγγελου Μεργέ

Ο 36χρονος Έλληνας ζωγράφος, με έδρα τη Ζυρίχη, εκθέτει στην γκαλερί Καλφαγιάν έργα του με διφορούμενες –έντονα χρωματισμένες και ηλεκτρισμένες– ανθρώπινες φιγούρες σε off season παραλίες, που θυμίζουν ήρωες του Αντονιόνι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Leigh Bowery: ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Nothing Days / Leigh Bowery: Ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης που ο Boy George είχε χαρακτηρίσει ως «μοντέρνα τέχνη με πόδια» έζησε μια περιπετειώδη ζωή με εκατοντάδες συνευρέσεις στις τουαλέτες του Λονδίνου, δημιουργώντας ταυτόχρονα τέχνη με τα μοναδικά καλτ κοστούμια του που σημάδεψαν μια γενιά σχεδιαστών και εξακολουθούν να εμπνέουν.
M. HULOT