ΤΕΤΑΡΤΗ Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
"Flag Face," circa 1890.

«Οι ΗΠΑ ήταν πάντα ένα διχασμένο έθνος»: O Αντρές Σεράνο μιλά στη LIFO

0

Με κάθε του έργο ο εικαστικός Αντρές Σεράνο αποκαλύπτει μια συχνά ενοχλητική, σκληρή πραγματικότητα, πολυσυζητημένη και συχνά αμφιλεγόμενη, την ωμή εικόνα του σύγχρονου κόσμου μέσα από καθηλωτικές όψεις.

Η θρησκεία, ο θάνατος, το σεξ και η βία είναι κεντρικά θέματα στο έργο του Αμερικανού καλλιτέχνη και η ενότητα έργων του «Torture», που διαπραγματεύεται την ιστορία των βασανιστηρίων, παρουσιάζεται στην πρώτη ατομική του έκθεση στο πλαίσιο της πλατφόρμας «Greece in USA», στον νέο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, στις Αποθήκες ΟΛΠ στο Λιμάνι του Πειραιά και στο κεντρικό κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου.

Στην έκθεση, που θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Οκτωβρίου, ο 70χρονος Αμερικανός καλλιτέχνης με καταγωγή από την Ονδούρα και την Κούβα, σε συνεργασία με τον οργανισμό a/political, απεικονίζει όλο το φάσμα των βασανιστηρίων που είναι ενσωματωμένο στην κοινωνία μας: βασανιστήρια ως ψυχαγωγικά και τουριστικά αξιοθέατα, βασανιστήρια από την άποψη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των ανακρίσεων, βασανιστήρια ως θανατική ποινή, και σύγχρονα χάπενινγκ που αναπαριστούν την ιστορία των βασανιστηρίων.

Οι εικόνες του Σεράνο, προκλητικές και αμφιλεγόμενες, έχουν προκαλέσει πολλές δημόσιες συζητήσεις για τα όρια της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης, τη λογοκρισία, ακόμα και τις δημόσιες χρηματοδοτήσεις, το γούστο, τη δημόσια ευπρέπεια και τους αποδεκτούς τρόπους έκφρασης. Μας μίλησε για τα σχέδιά του, για την έννοια της πρόκλησης και της κριτικής, και μας υπενθυμίζει ότι η εποχή Τραμπ δεν έχει τελειώσει.

— Είστε κάτοικος της Νέας Υόρκης και θα ήθελα να μου πείτε αν βλέπετε να έχουν αλλάξει τα πράγματα μετά την πανδημία, τις σαρωτικές διαδηλώσεις και την ανάπτυξη των αντιρατσιστικών κινημάτων, και την πτώση του Τραμπ. Είναι κάτι ελπιδοφόρο αυτό και πόσο σας επηρεάζει σε επίπεδο δημιουργίας;

Υπάρχει μια νέα κοινωνική αφύπνιση που διογκώνεται, όχι τόσο γύρω από την τέχνη αλλά γύρω από την Αμερική και αναδύθηκε ήδη πριν την έναρξη της πανδημίας με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Αμέσως μετά την εκλογή του, εκατομμύρια άντρες και γυναίκες βγήκαν στους δρόμους των μεγαλουπόλεων να διαμαρτυρηθούν για τις πολιτικές του Τραμπ. Και μετά, όλα πήραν τον κατήφορο.

Οι ψευδείς ειδήσεις κι η παραπληροφόρηση για τον κορωνοϊό, o ρατσισμός, η βίαιη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από χέρια αστυνομικών, ήταν μόνο συμπτώματα της πανούκλας που εξαπέλυσε στην κοινωνία ο Τραμπ. Κέρδισε με το μέρος του όλους εκείνους τους ανθρώπους που μισούσαν τον Μπαράκ Ομπάμα επειδή ήταν ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος των ΗΠΑ, λέγοντάς τους ευθαρσώς «τον μισώ κι εγώ». Ο Τραμπ έγινε η μεγάλη ελπίδα των λευκών, ο Σωτήρας τους, κι από τότε που πήρε την εξουσία η Αμερική δεν είναι πια η ίδια.

Οι ΗΠΑ ήταν πάντα ένα διχασμένο έθνος, ήδη από την εποχή του εμφυλίου, κι αυτή η διαίρεση της κοινωνίας είναι τώρα μεγαλύτερη από ποτέ.

Κοροϊδεύαμε διεθνώς τον κόσμο και τον εαυτό μας πιστεύοντας πως είμαστε η ηθική παγκόσμια εξουσία, πάνω από κάθε κριτική. Όμως πώς είναι δυνατόν να υπαγορεύεις σε ξένες χώρες ποια πολιτική θα ασκήσουν στις εσωτερικές τους υποθέσεις όταν δεν μπορείς να διοικήσεις την ίδια σου τη χώρα;

Serrano
O Αντρές Σεράνο. Φωτο: Evan Agostini / AP

Κοροϊδεύαμε διεθνώς τον κόσμο και τον εαυτό μας πιστεύοντας πως είμαστε η ηθική παγκόσμια εξουσία, πάνω από κάθε κριτική. Όμως πώς είναι δυνατόν να υπαγορεύεις σε ξένες χώρες ποια πολιτική θα ασκήσουν στις εσωτερικές τους υποθέσεις όταν δεν μπορείς να διοικήσεις την ίδια σου τη χώρα;

Το καλύτερο μέλλον στο οποίο αναφέρεσαι εξαρτάται από το ποιον ρωτάς. Σχεδόν η μισή χώρα ψήφισε τον Τραμπ, η άλλη μισή τον Μπάιντεν και τώρα αντιμάχονται μεταξύ τους.

Σε ό,τι αφορά το πόσο με επηρεάζουν σε επίπεδο δημιουργίας, είμαι ενήμερος και συγχρονίζομαι με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά δεν κυνηγάω τα γεγονότα. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός της τρέχουσας μόδας, της επικαιρότητας. Το δημιουργικό μου ένστικτο μου υπαγορεύει να κάνω αυτό που έκανα πάντα και να ακολουθώ τη διαίσθησή μου.

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
"Fatima".

— Το έργο σας είναι φωτογραφικό, εγώ θα το αποκαλούσα αμιγώς εικαστικό –η μηχανή σας είναι το μέσον– και εξόχως πολιτικό. Στην Ελλάδα έρχεται μια σειρά έργων σας που είναι «διάσημα», αν μπορώ να το πω έτσι, και θα ήθελα να μου μιλήσετε για αυτή την ενότητα των βασανιστηρίων, για την επίδραση των έργων στον τρόπο που βλέπουμε τα βασανιστήρια και αν αυτό έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου.

Δεν είμαι φωτογράφος, αυτό είναι αλήθεια. Φοίτησα στη Σχολή Καλών Τεχνών του Brooklyn Museum και από τα 17 μου σπούδασα ζωγραφική και γλυπτική. Μετά από δύο χρόνια συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να ασκήσω αυτές τις δύο τέχνες με τον τρόπο που θα ήθελα.

Η κοπέλα μου εκείνα τα χρόνια είχε μία επαγγελματική φωτογραφική μηχανή κι άρχισα να βγάζω φωτογραφίες ως καλλιτέχνης, όχι ως φωτογράφος. Έμαθα όλα όσα ξέρω από τον Μαρσέλ Ντισάν (Marcel Duchamp) που μου έδειξε, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, πως οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης και της φωτογραφίας, μπορεί να είναι έργο τέχνης.

Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, αυτό που συνιστά  βασανιστήριο αλλάζει κι εξαρτάται από την πλευρά που το παρατηρείς. Όταν σου το ασκούν είναι μαρτύριο κι όταν το ασκείς εσύ στους άλλους δεν είναι. Όπως το έθεσε ο Μπομπ Ντίλαν, όλοι πηγαίνουν στον πόλεμο «με τον Θεό στο πλευρό τους».

serrano-torture
ANDRES SERRANO |TORTURE

Εξάλλου το έργο μου έχει μια εννοιολογική βάση, μια κεντρική ιδέα, αλλά διέπεται επίσης κι από έναν αισθητικό κανόνα στον οποίο πάντα εμμένω: κάν’ το όμορφο. Κοιτάζω τη ζωή, τον θάνατο, το σεξ, τη θρησκεία, με την ίδια περιέργεια που ένας σκύλος κοιτάζει τους ανθρώπους. Δαγκώνει μόνο όταν αναγκαστεί.

Η ενότητα φωτογραφιών Torture που θα εκτεθεί στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι μέρος μιας σειράς εκτυπώσεων που είναι πολύ μεγαλύτερες σε μέγεθος από αυτές που συνήθως κάνω.

Ανήκουν στη συλλογή της a/political κι αρχικά ξεκίνησε σαν ιδέα από το Λονδίνο που με βοήθησε να υλοποιήσω το πρότζεκτ «Torture». Λόγω του μεγάλου μεγέθους των φωτογραφιών και του μεγαλειώδους χώρου όπου θα εκτεθούν, αποκτούν τα έργα αυτά μια ιδιαίτερη κομψότητα που τα κάνει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «θανάσιμα όμορφα».

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
“Bean-O”, 1920’s Carnival Game.

— Διάβασα ότι για να συλλάβετε την αίσθηση αυτής της ενότητας, αυτών των πορτρέτων, μπήκατε στη θέση και των δυο πλευρών, βασανιστή και βασανιζόμενου. Ποια συναισθήματα γεννά σε έναν δημιουργό αυτή η αντιμετάθεση των ρόλων, που μοιάζει σαν να είναι σκηνοθέτης ή πρωταγωνιστής σε μια ταινία;

Δημιούργησα αυτές τις τρεις αναπαραστάσεις στις οποίες αναφέρεσαι στο Maubourguet της Γαλλίας, σε έναν καλλιτεχνικό χώρο που λέγεται Foundry, μια κατοικία καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε από τον Αντρέι Μολόντκιν, έναν καλλιτέχνη της ομάδας a/political.

Ο Αντρέι με βοήθησε να βρω τα μοντέλα και κατασκεύασε όλα τα props που χρειαζόμουν. Το Foundry είναι ένα παλιό χυτήριο το οποίο ήταν εγκαταλελειμμένο για πολλά χρόνια πριν το αγοράσει ο Αντρέι. Τον καιρό που δούλεψα εκεί, το μεγαλύτερο μέρος του χυτηρίου ήταν στην αυθεντική του μορφή και έγινε ο ιδανικός χώρος για τις φωτογραφίες μου, δίνοντάς τους μια αίσθηση αυθεντικότητας επειδή φάνταζε ιδανικός σαν τόπος διεξαγωγής πραγματικών βασανιστηρίων.

Τα μοντέλα μου ήταν άνθρωποι της κωμόπολης και εργαζόμενοι στο Foundry. Παρόλο που οι περισσότεροι ήταν εύρωστοι 20άρηδες ή 30άρηδες, οι πόζες που τους ζητούσα να διατηρήσουν ενώ τους φωτογράφιζα (χρησιμοποιώ πάντα φιλμ και φλας, όχι digital κάμερες) ήταν μερικές φορές εξοντωτικά δύσκολες, ακόμα και για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Ακόμα κι αν δεν είχα καμία πρόθεση να τους βασανίσω, το έκανα και τους είμαι ευγνώμων που το υπέμειναν. Η δημιουργία της τέχνης συχνά δεν είναι εύκολη γι' αυτούς που την παράγουν, αλλά ομολογώ πως σε αυτή την περίπτωση ο ρόλος μου ήταν πιο εύκολος.

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
"Carnival Games-Alabama”, Early 20th Century Board Game.

— Πολλές φορές έχουν αποκαλέσει το έργο σας σκανδαλώδες ή αμφιλεγόμενο. Η πρόκληση είναι κάτι που σας ενδιαφέρει ή όταν φτιάχνετε ένα έργο δεν σας ενδιαφέρει αν θα προκαλέσει; Και τι σημαίνει αυτό για τον πολιτισμό μας;

Η αρνητική κριτική με πληγώνει και θα έλεγα ψέματα αν έλεγα το αντίθετο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω διαβάσει πολλά από όσα έχουν γραφτεί για μένα. Μου αρέσει όμως να γράφουν άνθρωποι καλά ή κακά πράγματα για το έργο γιατί δείχνει ότι ήταν αναγκασμένοι να αντιδράσουν. Μερικές φορές είναι αναπόφευκτο να επηρεάζεις τους ανθρώπους με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο.

Είπα κάποτε στον Λίον Γκόλουμπ (Leon Golub), τον υπαρξιστή κι ακτιβιστή ζωγράφο, όταν πήρα μια κακή κριτική στους «Νew York Times», πως προσπάθησα να μην το πάρω προσωπικά αλλά δεν τα κατάφερα. Ο Λίον μου απάντησε: «Μα πρέπει να το πάρεις προσωπικά διότι, όταν επιτίθενται στο έργο σου, επιτίθενται σε σένα». Ήταν αιχμηρός στα λόγια του όπως ήταν και στην τέχνη του.

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η επικοινωνία γίνεται μαζικά κι αστραπιαία, όπως ποτέ στο παρελθόν. Ακόμα κι αν μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν μιλάμε την ίδια «γλώσσα». Ζούμε σε έναν παγκόσμιο Πύργο της Βαβέλ.

— Υπάρχει μια οραματική συνείδηση στα έργα σας, άλλες φορές είναι προφητική και σε άλλες περιπτώσεις βλέπουμε τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει από τότε που τα έχετε αναδείξει και περιγράψει. Πιστεύετε ότι ο κόσμος αλλάζει ή κάποια πράγματα παραμένουν απελπιστικά ίδια;

Ναι, έχω το δικό μου όραμα και τη δική μου κατάσταση συνείδησης, που μου επιτρέπουν να έχω το μάτι μου στο έπαθλο και το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Συνήθως κρατάω τις σκέψεις μου για μένα επειδή μιλάω με ελάχιστους ανθρώπους πέραν της συζύγου μου, της Ιρίνα. Αφήνω τη δουλειά μου να μιλήσει. Παρ' όλα αυτά, όταν χρειαστεί να μιλήσω, το κάνω.

Απ’ την αρχή του κόσμου επικρατούν θύελλες σαρωτικών αλλαγών, αναστάτωση, αναταραχές, διαφωνίες. Δεν είμαστε μια ειρηνική ανθρωπότητα. Τώρα υπάρχουν κι αυτοί που επιλέγουν την ιστορία τους. Μπορεί να υποκρίνεσαι πως κάποια γεγονότα δεν συνέβησαν, αλλά συνέβησαν. Όπως είπε κι ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, «Same shit. Different day».

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
"Piss Christ", 1987.

— Κοιτάζοντας μια φωτογραφία, ένα έργο σας, ανακαλύπτουμε πολλές έννοιες πίσω από αυτό. Είναι αυτό ένα στοιχείο πρόκλησης στη δουλειά σας;

Τίποτα δεν είναι απλό και ξεκάθαρο, ακόμα κι αν είναι.

Προσπαθώ να είμαι ξεκάθαρος στο θέμα μου, στον τίτλο του, αλλά η ερμηνεία της πρόθεσης πίσω από τα έργα μου ή η ερμηνεία τους είναι ανοιχτή για διαβούλευση. Αυτό τα κάνει τέχνη. Επειδή η τέχνη περισσότερο εγείρει ερωτήματα παρά δίνει απαντήσεις. Ακόμα κι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δεν ξέρουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα. Όταν κοιτάω την τέχνη δεν χρειάζεται να την καταλάβω ή σώνει και καλά να μου αρέσει. Ή μου αρέσει ή όχι.

Δεν είναι αντικρουόμενο να μου αρέσει κάτι που δεν καταλαβαίνω ή αντίστροφα.

— Νομίζω ένα από τα πιο προκλητικά έργα σας είναι το «Piss Christ», ίσως αυτό που έχει θεωρηθεί πιο «βλάσφημο» και άνοιξε και μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με την τέχνη αλλά και με τις χρηματοδοτήσεις της τέχνης. Σήμερα ο πόλεμος των χρηματοδοτήσεων, που κατά τη γνώμη μου είναι πιο σφοδρός από περασμένες δεκαετίες, περιορίζει τους καλλιτέχνες προκειμένου να κάνουν θέματα αρεστά;

Κατά τη γνώμη μου το «Piss Christ» είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της χριστιανικής τέχνης τα τελευταία χρόνια. Μέχρι τον 17ο αιώνα η μόνη σημαντική τέχνη που είχε ρόλο στη Δύση ήταν η χριστιανική, χρηματοδοτούμενη από την Εκκλησία ή από συλλέκτες που εκτιμούσαν τη θρησκευτική τέχνη περισσότερο από όλες τις άλλες. 

Οι καλλιτέχνες κατάλαβαν πού πρέπει να επικεντρώσουν την προσοχή τους και αγκάλιασαν την επικρατούσα αισθητική. Κατόπιν, καθώς η κοσμική τέχνη πήρε τα ηνία, η θρησκευτική εξαφανίστηκε.

Δεν είναι σύνηθες για τον κόσμο της τέχνης να παίρνει στα σοβαρά ένα θρησκευτικό έργο.

Δημιούργησα το «Piss Christ» όχι ως βλάσφημο έργο αλλά ως έκφραση της δικής μου πίστης. Μεγάλωσα σε μια αυστηρή καθολική οικογένεια κι είμαι ακόμα χριστιανός, παρόλο που δεν αισθάνομαι την ανάγκη να μιλάω για τη θρησκεία.

Όταν δημιούργησα το «Piss Christ», το έκανα ως χριστιανός καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας «τη σάρκα και το αίμα» του Χριστού, τα σύμβολα της Εκκλησίας. Δεν το έκανα για να προκαλέσω, ούτε περίμενα τέτοια αντίδραση. Οι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, να βρίσκουν τον τρόπο να το κάνουν και να μην ανησυχούν για τίποτα άλλο.

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
"Flag Face," circa 1890.

— Βασανιστήρια, ρατσισμός, άστεγοι, θρησκεία, αυτά είναι διαχρονικά ζητήματα της τέχνης, με τα οποία ασχολείστε συστηματικά, όπως και τα ζητήματα της Αμερικής. Είναι ζητήματα που διαρκώς επανέρχονται στο τραπέζι της κοινωνίας και της τέχνης με διαφορετικό τρόπο και ίδια βάση αφετηρίας. Κατά τη γνώμη σας, ποιο είναι το πιο φλέγον σήμερα, ποιο είναι αυτό στο οποίο θέλετε να επιστρέφετε ξανά και ξανά;

Πολύ καλή ερώτηση και η απάντηση είναι δύσκολη, επειδή έχω καλύψει τόσα χιλιόμετρα σε θέματα και ιδέες που μου τελειώνουν τα «αποθέματα».

Δώσε μου όμως έναν λόγο για να δημιουργήσω και κάτι θα σκεφτώ. Αλλά χρειάζομαι ένα budget. Δεν κοστίζει πια καθόλου φτηνά η άσκηση της τέχνης μου κι έτσι πρέπει να έχω έναν πραγματικά καλό λόγο για να δημιουργήσω κάτι. Δώσε μου όμως τον απαραίτητο χρόνο και πάντα θα σκεφτώ μια ιδέα. Όλα ξεκινάνε από την ανάγκη να πεις κάτι, ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που θες να πεις.

— Το έργο σας ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Το βλέπουν διαφορετικά οι Ευρωπαίοι από τους Αμερικανούς; Μάλλον, σε ποια ήπειρο το αποδέχονται περισσότερο;

Δεν θα ήθελα να πω ότι οι Ευρωπαίοι είναι πιο ευφυείς όσον αφορά τον τρόπο που αντιλαμβάνονται κι εκτιμούν την τέχνη, αλλά είναι. Οι Αμερικανοί είναι «ανειδίκευτοι» όσον αφορά την τέχνη. Είμαστε ένα έθνος μόλις 200 ετών, σε αντίθεση με τη Γηραιά Ευρώπη.

Όπου κι αν ταξιδέψεις στην Ευρώπη, περιβάλλεσαι από την ομορφιά της τέχνης. Οι περισσότεροι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται την τέχνη ως κάτι που πας να απολαύσεις σε ένα μουσείο ή μία γκαλερί. Είναι μια πολιτιστική «αποσύνδεση» η οποία δεν υπάρχει στην Ευρώπη, όπου περπατάς στον δρόμο και παρατηρείς αριστουργήματα τέχνης, ακόμα κι αν είναι κτίρια.

Τα τελευταία 30 χρόνια έκανα πάνω από είκοσι εκθέσεις σε ευρωπαϊκά μουσεία, ενώ στην Αμερική σε μόλις δύο μουσεία, ένα εκ των οποίων είναι ιδιωτικό. Γι' αυτό ενθουσιάζομαι τώρα με την έκθεσή μου στην Ελλάδα. Λάτρευα την ελληνική μυθολογία μικρός.

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
“Racist America X”, 1930's York River Oyster CanX.
Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
“Racist America X”, 1930's York River Oyster CanX.

  

— Διάβασα ότι συλλέξατε και στη συνέχεια εκθέσατε μια πολύ περίεργη συλλογή αντικειμένων, χίλια είδη αναμνηστικών που βρήκατε σε διαδικτυακές δημοπρασίες, την οποία ονομάσατε «το διαβόητο παρελθόν της Αμερικής», με περίεργα ρατσιστικά και κάπως ντροπιαστικά αντικείμενα.

Είμαι συλλέκτης, αλλά αυτά που συλλέγω προσωπικά για μένα είναι έπιπλα και έργα τέχνης από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Η συλλογή των ρατσιστικών αντικειμένων στην οποία αναφέρεσαι είναι μια συλλογή που έκανα ως καλλιτέχνης και όχι ως συλλέκτης, προκειμένου να δημιουργήσω την έκθεση με τίτλο «Infamous».

Είναι χιλιάδες και όχι απλά χίλια αντικείμενα, φωτογραφίες, εμπορεύματα και παιχνίδια από τον 19ο και 20ό αιώνα τα οποία είναι ρατσιστικά, μοχθηρά, χυδαία και ελεεινά προς τους μαύρους και τους έγχρωμους Αμερικανούς.

Πολλά από αυτά τα φωτογράφισα σε πολύχρωμα φόντα, ενώ άλλα είναι ασπρόμαυρα. Το πιο παλιό κομμάτι που απέκτησα είναι μια απόδειξη αγοράς ενός 12χρονου μαύρου δούλου με τίτλο «1822 Mississippi Slave Receipt for Joshua, Aged 12».

Παρόλο που τα περισσότερα αντικείμενα που φωτογράφισα για την έκθεση έχουν να κάνουν με την απάνθρωπη μεταχείριση των έγχρωμων και των μαύρων στην Αμερική (ένα από αυτά είναι μια κάρτα με τίτλο «το λιντσάρισμα ενός μαύρου»), δεν αφορούν όλα το διαβόητο παρελθόν της Αμερικής.

Μια φωτογραφία με τίτλο «Death Camp, 1945» είναι από τη Ναζιστική Γερμανία, ενώ η συλλογή ολοκληρώθηκε με την αγορά του πορτρέτου μιας από τις πιο κακόφημες προσωπικότητες του 21ου αιώνα, του διαβόητου Τζέφρι Επστάιν.

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
Jeffrey Epstein.
Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
“Death Camp”, 1945 photograph.

— Πέστε μου, είμαι αληθινά περίεργη, τι σκεφτήκατε όταν «πέφτατε» επάνω σε αυτά τα αντικείμενα; Δηλαδή τι αποκαλύπτουν για τη χώρα σας, για το παρόν, όχι για το παρελθόν;

Αυτό που με εξέπληξε με αυτά τα αντικείμενα που βρήκα, ειδικά τα παζλ και τα επιτραπέζια παιχνίδια από πανηγύρια, είναι το πόσο χαρούμενα και χρωματιστά είναι.

Είναι προφανή αυτά που λέγονται για τη ρατσιστική Αμερική των λευκών, αλλά δεν είναι δα και αποκάλυψη. Αυτό που ήταν για μένα αποκάλυψη είναι το γεγονός ότι αυτά τα αντικείμενα, που εξευτέλιζαν και διακωμωδούσαν τους μαύρους, χρησιμοποιούνταν εκτενώς σε όλα τα σπιτικά, ειδικά στον Αμερικανικό Νότο, ως ψυχαγωγία της οικογένειας.

Εν αντιθέσει, πινακίδες σε παντοπωλεία που προωθούσαν προϊόντα από τους Αυτόχθονες Αμερικανούς και τους παρουσίαζαν σε εξιδανικευμένες ηρωϊκές πόζες, μαρτυρούν πως η απέχθεια και το μίσος ήταν αποκλειστικά για τους μαύρους. Κι αυτό γιατί οι Αυτόχθονες δεν θεωρούνταν πια κίνδυνος για τις κοινωνίες των λευκών, όπως οι μαύροι.

— Πιστεύετε ειλικρινά ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;

Και ναι και όχι. Θα έρθει ένας νέος σερίφης στην πόλη και μετά θα αντικατασταθεί από έναν άλλο. Οι άνθρωποι είναι άστατοι από τη φύση τους.

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
“1822 Mississippi Slave Receipt for Joshua, Aged 12”, 1822 Slave Receipt.

— Θα ήθελα να μου πείτε με τι ασχολείστε αυτή την εποχή. Η πραγματικότητα δυστυχώς αποδεικνύεται πιο ζοφερή από τα έργα σας και τα έργα σας έχουν υπάρξει προφητικά μιας διαρκούς κατάστασης βίας, φτώχειας και κοινωνικών ανισοτήτων. Ποιο είναι το επόμενο θέμα σας ή αυτό που έχει τραβήξει την προσοχή σας τώρα;

Αυτήν τη στιγμή η a/political κι εγώ δουλεύουμε για να φέρουμε την έκθεσή μου «The Game: All Things Trump» στην Ουάσιγκτον. Λίγους μήνες μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ συνειδητοποίησα πως το μόνο πράγμα για το οποίο συζητούσαμε ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω την έκθεση «The Game: All Things Trump», η οποία είναι βασισμένη στο επιτραπέζιο παιχνίδι του Ντόναλντ Τραμπ που κυκλοφόρησε το 1989 με τίτλο «The Game». 

Η εγκατάσταση των εκθεμάτων έχει πρόθεση να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του Τραμπ μέσα από χιλιάδες αντικείμενα που συγκέντρωσα κι έχουν επάνω το όνομά του. Ανάμεσά τους πολλά εμπορεύματα που δημιούργησε ο ίδιος για τα καζίνο, τα ξενοδοχεία και όλες τις άλλες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, όπως το Trump University, το Trump Shuttle και το Trump Institute.

Ανάμεσα στα αντικείμενα της έκθεσης είναι αναμνηστικά από περιβόητες ιδέες του όπως το Trump Steaks (χρέωνε αυτές τις μπριζόλες 1,000 δολλάρια), η Trump Vodka, το Trump Ice Water και το Trump University Diploma. Περιττό να πω πως όλες αυτές οι ιδέες του απέτυχαν παταγωδώς, συμπεριλαμβανομένης και της αυτοκρατορίας των καζίνο του.

Κορυφαίο έκθεμα σε αυτή την έκθεση είναι ένα ΕGO sign από το Donald Trump Taj Mahal ύψους 3 μέτρων κι ένα υπερμέγεθες πορτρέτο του που πήρα το 2004 για τη σειρά εκθέσεών μου με τίτλο «Αmerica».

Εμείς οι Αμερικανοί λέμε «It ain't over till it’s over» κι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει τελειώσει!

Ο διάσημος εικαστικός Andres Serrano αποκλειστικά στη LIFO.gr Facebook Twitter
Donald Trump, 2004 ("America").
Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εικαστικά

Fall Preview 2021 / 20 εκθέσεις και ένα μεγάλο εικαστικό γεγονός που ξεκινούν προσεχώς

Με μια άλλου είδους ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση απέναντι στην πανδημία, ο κόσμος της τέχνης προγραμματίζει για τη νέα σεζόν έναν εντυπωσιακό αριθμό εκθέσεων που υπόσχονται πλήρη εκτόνωση και αποβολή του συνδρόμου στέρησης που βιώσαμε πέρυσι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τρεις εκθέσεις για την Κέτε Κόλβιτς που κατέγραψε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης εμπειρίας

Εικαστικά / Μέσα στο '24 θα τρέξουν όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις εκθέσεις για την Κέτε Κόλβιτς

Τρεις μεγάλες εκθέσεις αποκαλύπτουν τις πολλές μορφές του έργου μιας καλλιτέχνιδας που κατέγραψε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης εμπειρίας και αψήφησε την κατηγοριοποίηση.
NEWSROOM
ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2024

Εικαστικά / 28 εκθέσεις για έναν Μάρτιο γεμάτο τέχνη

Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου στο Μουσείο Μπενάκη, ακόμα περισσότερες γυναίκες καλλιτέχνιδες στο ΕΜΣΤ, Marcel Duchamp στην Eleftheria Tseliou Gallery, Martin Margiela στην Bernier/Eliades, τρεις νέες προτάσεις στην Breeder και πολλές ακόμα επιλογές στο κορύφωμα της φετινής εικαστικής σεζόν.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich

Εικαστικά / Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich ανθίζουν στο ΕΜΣΤ

Η διεθνής καλλιτέχνιδα και δημιουργός της πολύχρωμης τοιχογραφίας «Επικούρειος Εδέμ» περιγράφει όσα κρύβονται στην εξωτική βλάστηση και στα λαμπερά χρώματα των έργων της, μιλά για την ερωτική τους διάσταση και απαντά στο αν την ενοχλεί που κάποιοι χαρακτηρίζουν τη δουλειά της περισσότερο ως διακοσμητική.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα

Εικαστικά / Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα

Η έκθεση «Re(a)Duchamp» μας προσκαλεί σε μια διανοητική συζήτηση με τα έργα του Duchamp, που περισσότερο από κάθε άλλου καλλιτέχνη του 20ού αιώνα επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τους σύγχρονους δημιουργούς σε ένα ευρύ και σύνθετο πνευματικό πεδίο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O σουρεαλισμός κλείνει τα 100 και ο κόσμος μας μοιάζει πιο σουρεαλιστικός από ποτέ

Εικαστικά / O σουρεαλισμός κλείνει τα 100 και ο κόσμος μας μοιάζει πιο σουρεαλιστικός από ποτέ

Ένας αιώνας συμπληρώνεται φέτος από το «Σουρεαλιστικό Μανιφέστο» του Μπρετόν και μια σειρά από εκθέσεις και εκδηλώσεις ανά την υδρόγειο γιορτάζουν την επέτειο αναζητώντας τα ίχνη του κινήματος στις παράξενες μέρες μας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Η συναρπαστική ζωή της Λίζα Πόντι και τα σχέδιά της που θα δούμε στην Αθήνα

Εικαστικά / Η συναρπαστική ζωή της Λίζα Πόντι και τα σχέδιά της που θα δούμε στην Αθήνα

Ακολουθώντας το μότο της ζωής της «δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά», η κόρη του διάσημου Ιταλού αρχιτέκτονα και εκδότη Τζίο Πόντι έκανε σχέδια που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην γκαλερί The Breeder.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Bijoy Jain, ο αρχιτέκτονας της γης και της φιλοσοφίας του ελάχιστου

Εικαστικά / Bijoy Jain, ο ασυμβίβαστος αρχιτέκτονας της γης και της φιλοσοφίας του ελάχιστου

Οι καρέκλες του πωλούνται για χιλιάδες ευρώ, το έργο του παρουσιάζεται σε διεθνείς μπιενάλε και σε συλλογές μεγάλων μουσείων. Αντίθετα με τους αρχιτέκτονες-σταρ, ο Bijoy Jain δουλεύει μόνο με πελάτες που αποδέχονται τους όρους του και συνεργάζονται με ντόπιους τεχνίτες.
THE LIFO TEAM
Πέτρινες, μεταλλικές, εικαστικές: Οι πολυτραγουδισμένες γοργόνες της Ελλάδας

Εικαστικά / Πέτρινες, μεταλλικές, εικαστικές: Οι πολυτραγουδισμένες γοργόνες της Ελλάδας

Από την εντοιχισμένη στην πολυκατοικία της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι αυτή στις Καβουρότρυπες Χαλκιδικής που της έκοψαν πρόστιμο, στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές, συχνά παραγνωρισμένες γοργόνες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ