Για τρεις ημέρες το κέντρο της Αθήνας γεμίζει κόμικς. Από τις 15 έως 17 Απριλίου το Comicdom Con Athens θα παρουσιάσει τη δέκατη έκτη έκδοσή του κι αυτό το καθιστά το μακροβιότερο διεθνές φεστιβάλ που πραγματοποιείται στην Αθήνα και αφορά τα κόμικς. Η φετινή διοργάνωση μάς δίνει ραντεβού σε δύο χώρους, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, που παραδοσιακά φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια τις εκθέσεις του φεστιβάλ, τα πάνελ, τα workshops, τις προβολές και τα events, όπως η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς και ο διαγωνισμός cosplay, και στην πλατεία Κλαυθμώνος, στον υπαίθριο χώρο της οποίας έχουν μεταφερθεί για λόγους ασφαλείας τα καταστήματα κόμικς, οι εκδοτικοί και περισσότεροι από 100 δημιουργούς κόμικς, το σύνολο σχεδόν της ελληνικής σκηνής, που θα παρουσιάσουν τις νέες τους δουλειές.
Πέρα από τα βραβεία, το cosplay, τις νέες εκδόσεις και το πιο πρόσφατο έργο των Ελλήνων δημιουργών, ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τρεις ενδιαφέρουσες διεθνείς εκθέσεις. Η κεντρική έκθεση, που φέτος έχει τίτλο «Ο θρύλος της Wonder Woman» και γιορτάζει τα ογδόντα χρόνια από την εμφάνιση της πιο εμβληματικής σούπερ ηρωίδας στην ιστορία των κόμικς, πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Cartoon Art Museum και τη συνεπιμέλεια του Andrew Farago, ο οποίος θα βρεθεί στην Αθήνα για να μιλήσει για την πιο διάσημη αμαζόνα της DC.
Πέρα από τα βραβεία, το cosplay, τις νέες εκδόσεις και το πιο πρόσφατο έργο των Ελλήνων δημιουργών, ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τρεις ενδιαφέρουσες διεθνείς εκθέσεις.
Στο «Οι ιστορίες μας μάς έφεραν εδώ», τη δεύτερη διεθνής έκθεση, έντεκα μετανάστες και πρόσφυγες από το Τσαντ, τη Γουατεμάλα, την Τζαμάικα, το Καζακστάν, τη Λιθουανία, το Μεξικό, τη Μιανμάρ, το Πακιστάν, τις Φιλιππίνες, το Βιετνάμ και την Υεμένη, που ζουν σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, συναντιούνται μέσα από δέκα ιστορίες και εξετάζουν θέματα όπως η φυλή, η θρησκεία, η τάξη, η εκπαιδευτική ανισότητα, η συστηματική εκτόπιση, οι διακρίσεις, η ψυχική υγεία, η αναπηρία και ο ακτιβισμός.
Η τρίτη έκθεση του φεστιβάλ έχει τίτλο «The Window Comics Project» και αφορά την κλιματική αλλαγή. Σε αυτήν, καλλιτέχνες απ’ όλη την Ευρώπη καλούνται να σχεδιάσουν σε μια σελίδα τις επιπτώσεις της στο δικό του περιβάλλον.
Το Comicdom Con τιμά τον σκιτσογράφο των «Νέων» Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη, ο οποίος επιμελήθηκε την αφίσα της φετινής διοργάνωσης, ενώ μεταξύ των διεθνών προσκεκλημένων είναι και ο Κροάτης Esad Ribić, σχεδιαστής τίτλων κυρίως της Marvel Comics. Σε συνεργασία με το Ψηφιακό Μουσείο Comics (comicsmuseum.gr) θα παρουσιαστούν και τρεις διαδικτυακές εκθέσεις, μία από αυτές θα είναι η αναδρομική του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη.
Τέλος, επειδή το Comicdom Con Athens φημίζεται όχι μόνο για τον diverse χαρακτήρα των εκδηλώσεών του όλα τα χρόνια της διοργάνωσής του αλλά κυρίως για την ανάδειξη νέων ταλέντων στον χώρο της ένατης τέχνης, φέτος επέλεξε πέντε από τους πιο ανερχόμενους δημιουργούς κάτων των τριάντα ετών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέσα από τις αυτοεκδόσεις ή παρουσιάζουν τώρα το πρώτο τους επίσημο εκδοτικό εγχείρημα.
Ευγενία Βερελή
(27 ετών)
Μου άρεσαν αρκετά τα κόμικς από μικρή, αλλά άρχισα να τα δουλεύω στα είκοσι δύο μου. Αυτοπροσδιορίζομαι ως non-binary. Οnline με λένε Βαμπιροπούλα και στο δημοτικό θυμάμαι πως το αγαπημένο μου κόμικ ήταν το «W.I.T.C.H.» και στο γυμνάσιο το «Fables». Νομίζω ότι γύρω στα δεκαεφτά-δεκαοκτώ μου απόφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τα κόμικς, όταν παράτησα τις Πανελλήνιες. Πάντα μου φαινόταν πολύ κουλ ως είδος έκφρασης και ως έντυπο.
Μου αρέσει το daydreaming και τα κόμικς νιώθω πως είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να δώσω μορφή σε αυτά τα όνειρα. Εμπνέομαι από το βαλκανικό φολκλόρ, τα παραμύθια, teen ταινίες/σειρές ’90s/’00s και μου αρέσει πολύ η αισθητική των shojo beat manga. Στα είκοσι δύο έκανα μια μικρή ιστορία για ένα κορίτσι που αγοράζει ένα βινύλιο (αν θυμάμαι καλά των Carpenters) από έναν δαίμονα, πληρώνοντας με μια τούφα από τα μαλλιά της. Δεν νομίζω ότι έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο είδος. Ίσως να επέλεγα ευκολότερα πιο indie ή underground κόμικς. Οι φίλοι μου έχουν χαρακτηρίσει τα κόμικς μου ως ποιήματα και μου αρέσει αυτό.
Από επιρροές θα επέλεγα τον «Frankenstein» του Dick Briefer, γιατί αγαπώ το ότι ζωγραφίζει τη μύτη πάνω από τα μάτια, και μετά θα έλεγα ότι επηρεάζομαι πολύ από τη μουσική που ακούω. Μέχρι στιγμής μού αρέσει να ζωγραφίζω βαμπίρ βοσκοπούλες και τα συναισθήματά τους.
Ήθελα πολύ να παρουσίασω την πρώτη μου συνεργασία με εκδοτικό, τη Z2 Comics, μια ιστορία που έκανα για την ανθολογία της τεσσαρακοστής επετείου δύο άλμπουμ της Joan Jett & The Blackhearts, αλλά η κυκλοφορία του δυστυχώς έχει καθυστερήσει. Θα έχω όμως φανζίν, αφισάκια, αυτοκολλητάκια, tote bags και άλλα πραγματάκια. Τα κόμικς δεν είναι το χόμπι μου, είναι η δουλειά μου. Για χόμπι μου αρέσει γενικά να ακούω πολλή μουσική και τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να μάθω να φροντίζω σωστά τα φυτά μου. Νομίζω ότι θα ήθελα κάποιον indie εκδοτικό που να στηρίζει και νέους καλλιτέχνες, ΛΟΑΤΚΙ+ και γυναίκες δημιουργούς ‒ και να τυπώνει σε risograph μηχάνημα.
Χρύσα Χαρτσά
(23 ετών)
Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω τις σπουδές μου στο Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, ενώ αποφοίτησα και από το Τμήμα Σκίτσου-Κόμικς-Καρτούν του ΑΚΤΟ το 2020. Είμαι σε μια μεταβατική φάση στην οποία προσπαθώ να χωρέσω λίγο απ’ όλα, διάσπαρτες δουλειές, πρακτική, εθελοντισμό στην Athens Comics Library και όσο περισσότερη ζωγραφική μπορώ. Με τα κόμικς άρχισα κυρίως να ασχολούμαι στο λύκειο, λίγο πιο αργά απ’ ό,τι το μέσο comic artist, σε μια περίοδο που συνέβησαν πολλά πράγματα και με έκαναν να ενδιαφερθώ για τον χώρο. Τότε ξεκίνησα να τα διαβάζω, πειραματίστηκα με αυτά στο πλαίσιο σχολικών εργασιών και συνειδητοποίησα ότι μπορώ να συνδυάσω τη ζωγραφική με το storytelling. Γενικά, όμως, θυμάμαι να χαζεύω με χαρά τη μεταφορά ταινιών Ντίσνεϊ σε κόμικς και να προσπαθώ δειλά να ζωγραφίσω τους χαρακτήρες.
Προσαρμόζω το στυλ μου στο περιεχόμενο της ιστορίας που γράφω κάθε φορά, αλλά θα έλεγα ότι στοιχεία κωμωδίας μπλεγμένα με πιο δραματικά και βαριά θέματα είναι ένα σύνηθες μοτίβο στα έργα μου. Τα κομικς μου αφορούν κυρίως κοινωνικά θέματα, την εκπροσώπηση μειονοτήτων, των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλά και την ανθρώπινη ύπαρξη γενικότερα, την προσωπική ταυτότητα, τις κοινωνικές σχέσεις, τη σύγχρονη πραγματικότητα. Προσπαθώ από τη θέση μου να σχολιάζω όλα αυτά τα θέματα με σεβασμό και ευαισθησία, επιδιώκοντας παράλληλα να τους δώσω διδακτικό περιεχόμενο, απευθυνόμενη στις νεότερες ηλικίες.
Φέτος είναι η πρώτη φορά που θα πάρω μέρος στο φεστιβάλ με το κόμικ μου «Μονόχρωμα». Είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται σε μια δυστοπική πραγματικότητα, όπου όλα είναι λευκά, ομοιογενή και οτιδήποτε αποκλίνει τιμωρείται άμεσα ή έμμεσα. Μια κριτική του ρατσισμού και του πώς πολλά πράγματα που μεγαλώνοντας τα θεωρούμε δεδομένα χρήζουν αναθεώρησης και αμφισβήτησης.
Το κανάλι μου στο YouTube θα μπορούσα να πω ότι συνδυάζει τα χόμπι μου. Κυρίως κάνω covers από τραγούδια της Ντίσνεϊ ή μεταφράζω τραγούδια από anime στα ελληνικά. Πού και πού χώνω και κάποιο ασύνδετο βίντεο με animation ή πιάνο. Το ξεκίνησα περίπου όταν μπήκα στο γυμνάσιο και από τότε ανεβάζω πολύ αραιά και πολύ ερασιτεχνικά.
Θαυμάζω πολλούς Έλληνες δημιουργούς, αλλά έχω ξεχωρίσει το έργο του Μιχάλη Διαλυνά και της Αγγελικής Σαλαμαλίκη. Η δουλειά τους έχει πολλά στοιχεία που εκτιμώ και με κινητοποιεί ώστε να εξελίξω το έργο μου και να πλησιάσω κάπως το δικό τους επίπεδο. Αν και ο χώρος των κόμικς ξεκίνησε ανδροκρατούμενος, τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει ανατραπεί. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες στον χώρο και εγώ, ως μία από αυτές, δεν έχω βιώσει ιδιαίτερες διακρίσεις. Σταδιακά εδραιώνεται και στο μυαλό των μεγαλύτερων γενεών η ύπαρξη των γυναικών στον κλάδο και υπάρχει θετικό κλίμα όσον αφορά την προώθηση και εκτίμηση του έργου τους.
Όλια Ντακογιάννη
(26 ετών)
Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Μουσειολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Ασχολούμαι αρκετά χρόνια με τη μουσική, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γι’ αυτό και αποφάσισα να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στο Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο Αλίμου.
Το πρώτο μου κόμικ το τύπωσα στην Πέμπτη Δημοτικού! Ήταν μια πολυσέλιδη περιπέτεια με τους τότε συμμαθητές μου. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως δεν μπορούσα να χωρέσω τις φιγούρες μου στα μικρά καρέ που έβλεπα στα αγαπημένα μου κόμικς, έτσι κάθε σκηνή καταλάμβανε μια ολόκληρη σελίδα Α4! Με μια μεγάλη παύση αρκετών χρόνων τα κόμικς επανήλθαν στη ζωή μου το 2017, όταν πια έβγαλα την πρώτη μου αυτοέκδοση με τίτλο «Starman». Θυμάμαι έντονα τις καλοκαιρινές διακοπές στο εξοχικό μας στην Επίδαυρο με τους παππούδες μου. Τον παππού μου να διαβάζει εφημερίδα κι εγώ κόμικς, τρώγοντας καρπούζι.
Το σχέδιο μου θα ήθελα πολύ να το χαρακτηρίσω «ευρωπαϊκίζον»! Οι ιστορίες μου είναι «ερωτοκεντρικές». Ο έρωτας όμως είναι απλώς η αφορμή για να φέρω κοντά διαφορετικούς κόσμους, την τζαζ και την αρχαιολογία, όπως συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται. Οι χαρακτήρες μου είναι πάνω απ’ όλα ερωτευμένοι με τη ζωή και με την τέχνη.
Φέτος στο τραπέζι μου στο Artists Alley θα υπάρχει το «Musicoma», το κόμικ-μιούζικαλ, η πρώτη μου επίσημη δουλειά με εκδοτική εκπροσώπηση (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός), μαζί με το ομώνυμο σάουντρακ που αποτελείται από πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις. Το σκεπτικό πίσω από τη δημιουργία του «Musicoma» ήταν η παράλληλη ανάγνωση-ακρόαση, μια σκυταλοδρομία μεταξύ εικόνας και μουσικής. Όπως και σε ένα μιούζικαλ, η πρόζα, τα τραγούδια, ακόμη και o χορός διαδέχονται το ένα το άλλο, δίνοντας στον αναγνώστη μια αίσθηση διαδραστικότητας και μια εμπειρία πολυαισθητηριακή. Το χρώμα υπογράφει ο Theodore Duck, τη μουσική ο Στέφανος Κοζάνης και τους στίχους η Καρίνα Rubinstein. Επίσης, στη διοργάνωση θα μπορεί κανείς να βρει την τελευταία μου δουλειά με τίτλο «Amorabilia», μια αυτοέκδοση που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στο πλαίσιο του φεστιβάλ, σε συνεργασία με τον Theodore Duck και τη Μυρτώ Κοκκαλιά. Φυσικά, στον πάγκο θα υπάρχουν και όλων των ειδών τα prints, εμπνευσμένα από τα κόμικς.
Όταν δεν ασχολούμαι με τα κόμικς ή τις σπουδές μου βρίσκομαι με φίλους και παίζουμε μουσική. Το βασικό μου όργανο τα τελευταία χρόνια είναι η τζαζ τρομπέτα. Αν και υπάρχει το καταπληκτικό «Mercy on me» του Reinhard Kleist, θα ήθελα πολύ να κάνω ένα κόμικ για τον Νικ Κέιβ. Λατρεύω τη μουσική του, λατρεύω και τον ίδιο. Εάν δεν κάνω ένα κόμικ εστιασμένο στον ίδιο σίγουρα, θα βρω τρόπο να τον «εμφανίσω» σε κάποια από τις επόμενες δουλειές μου.
Έχω την αίσθηση πως και το κοινό των κόμικς έχει διευρυνθεί αρκετά σε σχέση με παλιότερα, αν και παραμένει μικρό, με λίγους πιστούς φαν. Ευκαιρίες υπάρχουν, γίνονται άφθονα φεστιβάλ μικρής και μεγαλύτερης εμβέλειας που δίνουν και σε νέους ή ανερχόμενους καλλιτέχνες τη δυνατότητα συμμετοχής. Δεν έχω άποψη για τη δυνατότητα βιοπορισμού ενός καλλιτέχνη, αρχαιολόγος είμαι, σίγουρα είναι δύσκολο να ζήσεις από τα κόμικς στην Ελλάδα, όμως όχι ακατόρθωτο. Πάντως, προσπαθώ να φέρω κοινό και από άλλους χώρους, ήδη έφερα, ελπίζω, τους τζαζίστες και τους αρχαιολόγους!
Γιώργος Τσαρδανίδης
(28 ετών)
Άρχισα άρχισα να φτιάχνω ιστορίες με βάση έναν χαρακτήρα που είχαμε δημιουργήσει με τον αδελφό μου πιο μικροί, τον Ψαρούλη, ένα ανθρωπόμορφο ψάρι-ντετέκτιβ. Συνδύαζε στοιχεία Μίκυ με κομμάτια από τον ατελή χαρακτήρα του Ντόναλντ. Μόνο μια ιστορία τελείωσα, παρόλο που άρχισα πάρα πολλές, η οποία ήταν για μια άσκηση στα αγγλικά. Ίσως αντιπροσωπεύει πλήρως την παιδική ηλικία, μια όμορφη αρχή, που όμως δεν ολοκληρώνεται. Άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά με τα κόμικς στο λύκειο, όταν άρχισε να μπαίνει στο μυαλό μου, όπως και σε όλων, η έγνοια του επαγγελματικού προσανατολισμού. Ακόμα μου κάνει εντύπωση πως σε αυτήν τη ηλικία έφτιαχνα τόσες ιστορίες χωρίς να υπάρχει η προοπτική έκδοσης. Τις έφτιαχνα μόνο για μένα και τους γύρω μου. Όλοι φτιάχνουν ιστορίες για τη ζωή τους στο μυαλό τους. Έχουν σημεία αναφοράς. Σίγουρα, λοιπόν, αυτό είναι η βάση της έμπνευσης.
Κάτι που παλιότερα δεν με απασχολούσε και τώρα με απασχολεί, και φάνηκε και στη δουλειά που παρουσιάζω τώρα, είναι η έννοια της πολιτισμικής ταυτότητας. Ένα από τα αγαπημένα μου κόμικς είναι το «Persepolis» της Marjane Satrapi, που στην εφηβεία το διάβαζα ξανά και ξανά. Αναρωτιόμουν αν «επιτρέπεται» να έχει ένα κόμικ τέτοιο θέμα και τέτοιο σχέδιο! Από τότε όλα αυτά που προσπαθώ να διαβάσω ή να φτιάξω είναι μια επέκταση ή και αναπαραγωγή αυτού του συναισθήματος που ένιωσα.
Φέτος θα παρουσιάσω στο φεστιβάλ ένα κόμικ που ονομάζεται «Μια χούφτα γης» που εκδίδεται από την Comicdom-Press. Πρόκειται για σπονδυλωτές ιστορίες σε ένα οικόπεδο στην Αθήνα περίπου τον τελευταίο αιώνα. Αφετηρία της ιστορίας είναι η άφιξη των προσφύγων το 1922. Με ενδιέφερε πολύ το θέμα της ταυτότητας μιας πόλης, της Αθήνας εν προκειμένω. Από μικρό μου έκανε μεγάλη εντύπωση η εικόνα της, κυρίως τα σποραδικά νεοκλασικά ανάμεσα σε άσχημες πολυκατοικίες, η ιδέα ότι όλα τα ιστορικά κτίρια του κέντρου θα μπορούσαν να έχουν διασωθεί αλλά και η διαπίστωση ότι υπήρχε η ανάγκη για στέγαση που οδήγησε στην αντιπαροχή μεταπολεμικά. Αρχικά ήθελα πάντα να κάνω μια ιστορία για ένα νεοκλασικό. Η ιστορία πραγματικά ξεκλειδώθηκε όταν αποφάσισα ότι θα είναι για ένα οικόπεδο. Αυτό αλλάζει πολλά πράγματα στην αντίληψη του θέματος. Το χτίσιμο είναι το ίδιο σημαντικό με το γκρέμισμα.
Από την ελληνική σκηνή σίγουρα λείπει μια πιο επαγγελματική κατάσταση στην εκδοτική πραγματικότητα. Μεγαλύτερο κοινό, το οποίο βλέπω ωστόσο ότι έχει βελτιωθεί κατά πολύ σε μια εποχή που υπάρχει κρίση και το ίντερνετ. Είναι εντυπωσιακό. Κάτι άλλο που πιάνει το μάτι μου σε άλλα κόμικς εκτός Ελλάδας είναι ότι κάποια τείνουν να είναι πιο πειραματικά ή εικαστικά, αφαιρετικά. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ελληνικά κόμικς, αλλά θα είχε πλάκα να υπήρχαν και κάποια ανοίγματα σε πεδία λιγότερο παραδοσιακά, και στην εικόνα και στην αφήγηση. Νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να εκπλαγεί από το τι μπορεί να γίνει. Ένα παράδειγμα είναι το «Διακοπές στην ακτή» του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου, που ζει στην Φινλανδία.
Νίκος Σταυριανός
(19 ετών)
Από μικρός μου άρεσαν πολύ τα κόμικς. Διάβαζα κυρίως υπερ-ηρωικά και μου άρεσαν πολύ οι ιστορίες του Carl Barks της Ντίσνεϊ. Μου άρεσε επίσης πολύ να ζωγραφίζω. Αυτό δεν άργησε να συνδυαστεί με την αγάπη μου για τα κόμικς και τη δημιουργία δικών μου ιστοριών. Δεν θα έλεγα πως υπάρχει κάποιο είδος που προτιμώ. Μου αρέσουν τα πιο περίεργα, underground κόμικς, θαυμάζω πολύ τον Alan Moore για τις ιστορίες του, τον Neil Gaiman και τον Mike Mignola, ο οποίος είναι μία από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις μου στο σχέδιο. Όπως και ο Alex Toth και ο Guido Crepax, που ανακάλυψα πρόσφατα, καθώς και πολλοί άλλοι. Μόλις τελείωσα ένα κομικ που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στο φετινό Comicdom. Λέγεται «Living like skeletons: Thoughts from beyond the grave». Πολύ περιληπτικά περιγράφει τις σκέψεις και τις εμπειρίες ενός νεκρού, ένα ημερολόγιο μέσα στην κάσα, από τη στιγμή που θάβεται ο νεκρός μέχρι που είναι πλέον σκελετός. Όταν δεν φτιάχνω κόμικς, ασχολούμαι κυρίως με τη μουσική. Η μουσική παίζει τεράστιο ρόλο στη δουλειά μου. Συνήθως τα άλμπουμ που ακούω μια περίοδο διαμορφώνουν σημαντικά την ατμόσφαιρα αυτού που σχεδιάζω τότε. Επίσης, παίζω κιθάρα και προσπαθώ να φτιάξω δικά μου κομμάτια.
Για να πετύχει το οποιοδήποτε έργο, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να υπάρχει μια καλή ιδέα. Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα κόμικ. Πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα ενδεχομένως νομίζει. Είναι μια διαδικασία πολύ απαιτητική και χρονοβόρα. Απαιτεί πολλές ώρες δουλειάς πάνω από λευκά χαρτιά που πρέπει κάπως να γεμίσεις με τις ιδέες και τα σχέδιά σου, διατηρώντας συνοχή, ροή και σίγουρα ενδιαφέρον. Μου αρέσουν πολλές δουλειές στον χώρο των αυτοεκδόσεων, κάθε χρόνο είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του Comicdom. Μεγάλη έμπνευση στη δουλειά μου δίνει το σχέδιο του Βασίλη Λωλού και του Δημήτρη Πανταζή.
Η σκηνή θεωρώ ότι συνεχώς βελτιώνεται. Όλο και πιο πολλά άτομα αποφασίζουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, επιλέγοντας το μέσο της αυτοέκδοσης και των φανζίν. Γι’ αυτό και φεστιβάλ κόμικς όπως το Comicdom είναι πολύ σημαντικά, αφού για κάποιον/-α που επιθυμεί να μοιραστεί τη δουλειά του/της με τον κόσμο, οι αυτοεκδόσεις είναι από τους καλύτερους τρόπους να ξεκινήσει. Από την άλλη, μπορεί η σκηνή να μεγαλώνει στη χώρα μας, αλλά είναι ακόμα πολύ δύσκολο κάποια/-ος να ζήσει αποκλειστικά από τα κόμικς. Η αγορά στην Ελλάδα, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορεί να το στηρίξει.
Οι φετινές υποψηφιότητες για το καλύτερο ελληνικό κόμικ
21: Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ
Σενάριο, σχέδιο, εξώφυλλο & καλλιτεχνική επιμέλεια: Soloúp
Εκδόσεις Ίκαρος
Το «21: Η μάχη της πλατείας» επιχειρεί μια διαφορετική, πιο σύγχρονη προσέγγιση της Ιστορίας. Ο δημιουργός του Soloúp προσπαθεί να προσεγγίσει την Ελληνική Επανάσταση του 1821 από τα πρώτα χρόνια της μέχρι και την έλευση του Βαυαρού βασιλιά Όθωνα, ακολουθώντας τα κείμενα πάνω από πενήντα συγγραφέων αλλά και τις εικαστικές δημιουργίες περισσότερων από πενήντα ζωγράφων και χαρακτών. Η έρευνα και η δημιουργία του graphic novel έγιναν με την υποστήριξη του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας και τη συμβολή του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το έργο έχει τεθεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.
ΓΥΜΝΑ ΟΣΤΑ
Σενάριο: Δημοσθένης Παπαμάρκος
Σχέδιο: Kanellos Cob
Εξώφυλλο: Kanellos Cob & Μαρία-Χριστίνα Κατσίχτη
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαρία-Χριστίνα Κατσίχτη
Εκδόσεις POLARIS
Ο συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος συνεργάζεται με τον Kanello Cob και μαζί δημιουργούν έναν δυστοπικό, βίαιο κόσμο με πρωταγωνιστές έναν άνθρωπο και μια μηχανή που αναπτύσοουν μια συμβιωτική σχέση για να επιβιώσουν. Ο ερχομός ενός ξένου θα τους δώσει κάτι που πίστευαν ότι είχε χαθεί από τη ζωή τους οριστικά, την ελπίδα.
ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ
Σενάριο, σχέδιο, εξώφυλλο & καλλιτεχνική επιμέλεια: Ευάγγελος Ανδρουτσόπουλος Εκδόσεις Comicdom Press
Κάποια γενέθλια γίνονται η αφορμή για ένα ταξίδι σε μια παραλιακή πόλη. Ο ανώνυμος πρωταγωνιστής θα βρεθεί να περιφέρεται σε παλιές γειτονιές και θα συναντήσει γνωστούς και αγνώστους αλλά και κάποιους ανθρώπους που είναι και τα δύο. Το πειραματικό πρωτοποριακό κόμικ του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου, που ζει και δημιουργεί στη Φινλανδία, εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.
ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ
Σενάριο: Άλκη Ζέη, Στέλλα Στεργίου & Γεωργία Ζάχαρη (διασκευή)
Σχέδιο-εξώφυλλο: Στέλλα Στεργίου και Γεωργία Ζάχαρη
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Το κλασικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη με κεντρικές ηρωίδες δυο αδελφές που ζουν σε ένα νησί του Αιγαίου το 1936 μαζί με μια βαλσαμωμένη τίγρη που την αποκαλούν καπλάνι, λίγο πριν η δικτατορία του Μεταξά βάλει ένα τέλος στην ξεγνοιασιά των παιδικών τους χρόνων, γίνεται κόμικ από τη Στέλλα Στεργίου και Γεωργία Ζάχαρη.
ΛΗΣΤΕΣ
Σενάριο: Γιάννης Ράγκος, Γιώργος Γούσης
Σχέδιο-εξώφυλλο: Γιώργος Γούσης
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαρία-Χριστίνα Κατσίχτη
Εκδόσεις POLARIS
Ο Γιώργος Γούσης και ο Γιάννης Ράγκος εμπνέονται από τη ζωή των αδελφών Ρέντζου (Ρεντζαίων) και παρουσιάζουν μια ελληνική εκδοχή της γουέστερν κουλτούρας που συνδυάζει τον ληστρικό «κώδικα τιμής» με τη διαφθορά της εξουσίας, το ιστορικό αφήγημα και τις σύγχρονες μορφές του οργανωμένου εγκλήματος. Στο επίκεντρο βρίσκονται δύο άνθρωποι με τραγικό πεπρωμένο.
Comicdom Con Athens
15-17/4, 11:00-21:30
Ελληνοαμερικανική Ένωση & πλατεία Κλαυθμώνος
