Tar: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα!

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Καμία άλλη πλην της Great Cate δεν θα ήταν σε θέση να φέρει σε πέρας ένα ερμηνευτικό επίτευγμα τόσο πολύπλοκο, κάτι με το οποίο προφανώς συμφωνεί και ο σκηνοθέτης Τοντ Φιλντ, που έγραψε το σενάριο με εκείνην αποκλειστικά στο μυαλό του. 
0

Με αφορμή, αλλά όχι επίκεντρο, το #ΜeΤoo, το Tar εξερευνά καθηλωτικά την αλαζονεία της εξουσίας και τη λεπτή δυναμική των σχέσεων. Μετά από δεκαέξι χρόνια απουσίας, ο Τοντ Φιλντ αρνείται να υποκύψει στην επικαιρότητα των social δικαστηρίων, παραθέτει ένα μακρύ επιχείρημα για τη σημασία του ελέγχου του χρόνου και μας συστήνει ένα σύγχρονο ρεσερσέ είδωλο, και ιερό και τέρας: με το που εφορμά στο πόντιουμ με αταλάντευτη αποφασιστικότητα, και στην επόμενη μακρά σεκάνς δίνει μια βιογραφική συνέντευξη στον (πραγματικό) δημοσιογράφο του «New Yorker», Άνταμ Γκόπνικ, με περίσσια αυτοπεποίθηση και timing που συνειδητά φλερτάρει με την ποπ κουλτούρα, χωρίς ούτε λεπτό να μας φορτώνει με την πλούσια κλασική της παιδεία, αναρωτήθηκα σιωπηλά και άβολα γιατί δεν γνωρίζω τίποτε για τη Λίντια Ταρ, την κεντρική ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας, η οποία υποτίθεται πως έχει σαρώσει όλα τα βραβεία, δισκογραφεί εκτεταμένα στην Deutsche Grammophon και θεωρείται δικαίως η μεγαλύτερη εν ζωή γυναίκα μαέστρος – και όχι «μαέστρα», όπως χαριτολογεί, χωρίς να χρωματίζει τη διάκριση φύλου σε έναν χώρο που έχει κατακτήσει πανηγυρικά.

Δεν τη γνωρίζω, γιατί δεν υπάρχει: η Κέιτ Μπλάνσετ πείθει μεθυστικά πως το φανταστικό, βλοσυρό πρόσωπο που υποδύεται με ατσάλινο τσαγανό την ώρα που ο κόσμος γύρω και μέσα της γκρεμίζεται στο μικρό χρονικό διάστημα που περιγράφεται στο έργο έχει σάρκα, οστά και ολύμπια ψυχραιμία εν μέσω σοβαρότατης κρίσης.

Ένα αξέχαστο πορτρέτο στην πιο πλήρη, ανατριχιαστική εμπειρία της χρονιάς, ένας χαρακτήρας που, όπως συμβαίνει συστηματικά στη φιλμογραφία του σκεπτικιστή Φιλντ, ταυτόχρονα προσκαλεί και αψηφά την κρίση των άλλων.

Όλα πηγαίνουν ρολόι στην αρχή και σταδιακά ξεκουρδίζεται ένα σύμπαν που η Ταρ ελέγχει σε πείσμα της ανδροκρατίας και της συντήρησης στην ιστορική ορχήστρα των ονείρων της, σε ένα πόστο περίβλεπτο, με ένα status χωρίς προηγούμενο.

Καμία άλλη πλην της Great Cate (με C, γιατί η προηγούμενη ήταν η Χέpμπορν, με K) δεν θα ήταν σε θέση να φέρει σε πέρας ένα ερμηνευτικό επίτευγμα τόσο πολύπλοκο, κάτι με το οποίο προφανώς συμφωνεί και ο σκηνοθέτης Τοντ Φιλντ, που έγραψε το σενάριο με εκείνην αποκλειστικά στο μυαλό του. 

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Η Ταρ είναι ροκ σταρ σε ένα περιβάλλον διαδρομιστών και καταπιεσμένων γραφειοκρατών της επετηρίδας, busy και corporate, μεθοδική και προσηλωμένη σε μια καριέρα εγωκεντρική και ρηξικέλευθη, που όμως έκανε λάθος.

Τα πρώτα σύννεφα διαφαίνονται όταν σε μια ακρόαση επίδοξων διευθυντών ορχήστρας ταπεινώνει έναν νεαρό που τολμά να αντιπαθεί τον Μπαχ. Εμμένοντας στον διαχωρισμό του καλλιτέχνη από την προσωπική του ζωή, αυτοπροσδιορίζεται ως «U-Haul lesbian» (όρος που αναφέρεται στη στερεοτυπική αντίληψη ότι οι λεσβίες δεσμεύονται εύκολα σε σχέσεις) για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να μην μπερδευτεί το κοινό ως προς τη σεξουαλική της προτίμηση, και αμέσως δίνει έμφαση στην ποικιλία συναισθημάτων που οφείλει να εγείρει η παρτιτούρα στον καθοδηγητή της ορχήστρας.

Σε μια άλλη από τις θεσπέσιες στιγμές στον άμβωνα της κατήχησής της, σταματά ξανά και ξανά την ορχήστρα κατά τη διάρκεια πρόβας του αγαπημένου της Μάλερ, θεωρώντας πως οι μουσικοί δεν έχουν συλλάβει την ακαταστασία του, ίσως επειδή έχουν δει πολλές φορές τον Θάνατο στη Βενετία! Είναι το όνειρό της να διευθύνει την πέμπτη συμφωνία του, εκστασιάζεται στην ιδέα, ερωτοτροπεί με την τελειότητα και την υστεροφημία της ‒ εκεί φαίνεται πως είναι η αρχιτέκτων του οικοδομήματος Λίντια Ταρ.

Μέντορας της Αμερικανίδας Λίντια δεν υπήρξε ποτέ ο Φον Κάραγιαν αλλά ο Λέναρντ Μπερνστάιν, ο ιδιοφυής εκλαϊκευτής της κλασικής μουσικής στις μάζες μέσω των χαρισματικών τηλεοπτικών του εμφανίσεων, καθώς και της απενοχοποίησης του συναισθήματος στο σκουριασμένο ιδίωμα.

Η Ταρ είναι ροκ σταρ σε ένα περιβάλλον διαδρομιστών και καταπιεσμένων γραφειοκρατών της επετηρίδας, busy και corporate, μεθοδική και προσηλωμένη σε μια καριέρα εγωκεντρική και ρηξικέλευθη, που όμως έκανε λάθος: δεν φρόντισε όλες οι κρεμάστρες της ντουλάπας της να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση, όπως τη συμβούλεψε ο γηραιός προκάτοχός της, που τον άκουγε προσεκτικά στα τακτικά τους γεύματα. Δεν καταδέχεται καν να καλύψει τα νώτα της: όταν την αποκαλούν fucking bitch, αντί να εκραγεί, να βρίσει, να το «χάσει» με κάποιον τρόπο, αντιγυρίζει μετά βδελυγμίας τη λέξη «ρομπότ», τον αγαπημένο της χαρακτηρισμό για τις διαδικτυακές μάζες και τους «σαλιερικά» μέτριους αυτού του κόσμου.

Παρασυρμένη από τη δύναμη που απέκτησε με τις σωστές κινήσεις και το ταλέντο της, δεν διέκρινε τις ρωγμές στο αφήγημα που έχτισε. Η ψυχρή αδιαφορία που επέδειξε προς μια νεαρή πρώην ευνοούμενή της, σε συνδυασμό με το σκωτσέζικο ντους στο οποίο υποβάλλει επίσης την επίδοξη μαέστρο βοηθό της (Νοεμί Μερλάν), ξεσκεπάζει ένα μοτίβο που δεν συνάδει με τη θέση της, αν και συμφωνεί με τη φιλοσοφία της ψυχής που παθιάζεται και ολισθαίνει σε μια σειρά από φάουλ και λάθη που σωρεύονται απειλητικά, πηγάζοντας κυρίως από την υπεροψία και την αίσθηση του αήττητου που έχει πιστέψει για τον εαυτό της – το εξασκεί ακόμη και σε ένα κοριτσάκι που πουλάει νταϊλίκι στην κόρη της, σε μια σκηνή που δεν απέχει πολύ από Χάνεκε.

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Tο σκωτσέζικο ντους στο οποίο υποβάλλει την επίδοξη μαέστρο βοηθό της (Νοεμί Μερλάν), ξεσκεπάζει ένα μοτίβο που δεν συνάδει με τη θέση της.

Η κακοποιητική συμπεριφορά που η Ταρ αναπτύσσει πάνω στο μοτίβο της ανήθικης χρήσης της ισχυρής θέσης είναι ένα τυπικό #ΜeΤoo παράδειγμα, ωστόσο αυτή η ταινία, όπως και τα In the bedroom και Little Children, οι δυο προηγούμενες του Φιλντ, αφορά την επώδυνη παραδοχή ενός μεγάλου μυστικού και τη διάλυση μιας καλά οχυρωμένης συνθήκης, πάντα στο πλαίσιο ανθρώπων που εκτιμούν ασύμμετρα τις δυνάμεις τους και συχνά παρεξηγούνται. 

Εδώ, η κλίμακα είναι αναγκαστικά ευρύτερη, γιατί το προχωρημένο λεξιλόγιο και ο μεγαλοαστικός περίγυρος της ελίτ του Βερολίνου αυτόματα αυξάνουν τις απαιτήσεις και ψηλώνουν το δράμα, συνεπώς και το σκάνδαλο. Η Μπλάνσετ ανταποκρίνεται περίφημα, εντυπωσιακά και βαθιά, με μια γκάμα που μοιάζει να ενσωματώνει το σύνολο του κινηματογραφικού της ρεπερτορίου, από τον χαμαιλεοντισμό του Ντίλαν και την απελπισία της Τζάσμιν, τη φιλοδοξία της Κάθριν και τη χειριστικότητα της Κάρολ, μέχρι την πονηρή γενναιοδωρία της γυναίκας που με το ένα χέρι δαμάζει τον χρόνο του ήχου, σαν να περπατά στο νερό, και με το άλλο δίνει νέο σχήμα σε οικεία, κουρασμένα αριστουργήματα.

Αυτά ακούγονται υψιπετή και επιτηδευμένα, αλλά η Μπλάνσετ, χωρίς να χρειάζεται δεκατρείς ρόλους, όπως στο Μανιφέστο, μεγαλουργεί και εννοεί κάθε λέξη. Οι απαντήσεις της πάντα προβλέπουν την πλοκή και προλαβαίνουν τους άλλους, ακόμα και όταν ψεύδεται ή όταν χάνει την παρτίδα.

«Όλα, εκτός από την αγάπη στην κόρη μας, είναι προϊόντα συναλλαγής για σένα», της λέει απογοητευμένη η σύντροφός της και πρώτο βιολί στη Φιλαρμονική (η εξαιρετική Νίνα Χος). Ίσως η πιο διαφωτιστική σεκάνς για τον χαρακτήρα της Ταρ είναι όταν χάνεται στους διαδρόμους μιας εγκαταλελειμμένης κατοικίας, ψάχνοντας τη μικρή προστατευόμενή της.

Αποπροσανατολισμένη, σκοντάφτει και πέφτει, σαν να θέλει να ξεφύγει από κάποιον. Όχι μόνο αποκρύπτει το ατύχημα, αλλά επινοεί μια ιστορία που τη βγάζει παλικάρι. Προκαλεί το ενδιαφέρον, χωρίς λόγο. Το εγώ της βασιλεύει, ακόμα κι όταν κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Ο Φιλντ, κλείνοντας την οξύτητα της καθημερινότητας του Πολάνσκι με τη μεγαλειώδη πτώση στο σινεμά του Κιούμπρικ, επιδεικνύει την αξιοθαύμαστη ισορροπία που συνήθως έχει στις υπομονετικές σκηνές του και ίσως από κει και πέρα η Λίντια συνειδητοποιεί πως το πρόβλημα χρειάζεται δραστική αντιμετώπιση.

Ταρ: Πέντε αστεράκια, ένα αριστούργημα! Facebook Twitter
Η Μπλάνσετ ανταποκρίνεται περίφημα, εντυπωσιακά και βαθιά, με μια γκάμα που μοιάζει να ενσωματώνει το σύνολο του κινηματογραφικού της ρεπερτορίου.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης, που με το Tar συμπληρώνει τρεις προσωπικές υποψηφιότητες Όσκαρ, σπέρνει μικρά σημάδια για το background της σε μια ταινία πολλών και σημαντικών λεπτομερειών που η Μπλάνσετ αφομοιώνει σχεδόν μαγικά, για να φτάσει σε μια σοκαριστκή αποδόμηση που εκ πρώτης όψης φαντάζει παράταιρη με το προφίλ της σιδηράς ερμηνεύτριας των κορυφαίων συνθετών, αν και έχει φροντίσει συστηματικά να τορπιλίσει την κέρινη μάσκα που έντεχνα φοράει μπροστά στους «υπηκόους» της, αφήνοντάς μας να διακρίνουμε την εύθραυστη αγωνία πίσω από την ύποπτη τελειότητα.

Το παράξενο φινάλε δεν θα μπορούσε παρά να γλιστρήσει με φόρα και να προσγειωθεί σε μια άλλη πραγματικότητα που μοιάζει εξωγήινη (γεφυρώνοντας ωστόσο το εξωτικό ξεκίνημα με τους ήχους του Αμαζονίου στους τίτλους αρχής), αν και απαραίτητη για ό,τι έχει προηγηθεί. Διότι ποια είναι η χειρότερη τιμωρία για την επίδοξη ερμηνεύτρια του Μάλερ; Μουσική για videogame, ασφαλώς! 

Ο χρόνος, που τόσο απαλά χαϊδεύει την Ταρ στις σκηνοθετημένες της παραστάσεις (συνεντεύξεις, διαλέξεις ή ένας αργός χορός στο σπίτι με τη σύντροφό της, δεν έχει σημασία), παύει να την υπηρετεί όταν ξεπερνά τα όρια της ύβρεως και πρωταγωνιστεί δραματικά στην τρίτη πράξη: η ρήξη του μετρονόμπυ στοίχειωνε τη Λίντια σαν εφιάλτης που απειλούσε τον κατακτημένο της έλεγχο, και παρά τις προειδοποιήσεις, τα απελπισμένα βλέμματα και την κοινωνική κατακραυγή εκείνη συνέχιζε αγέρωχη, πατώντας αλαζονικά πάνω στα συντρίμμια. Μόνο η παιδική της ανάμνηση, μια αφελής επίκληση στη δύναμη και στη ροή της μουσικής από τον εμψυχωτικό Μπερνστάιν καταφέρνει να τη συγκινήσει.

Τι περφόρμανς από την Μπλάνσετ! Ένα αξέχαστο πορτρέτο στην πιο πλήρη, ανατριχιαστική εμπειρία της χρονιάς, ένας χαρακτήρας που, όπως συμβαίνει συστηματικά στη φιλμογραφία του σκεπτικιστή Φιλντ, ταυτόχρονα προσκαλεί και αψηφά την κρίση των άλλων. Στα Όσκαρ είναι υποψήφια και φαβορί απέναντι σε μια de facto θεαματική ερμηνεία, της Μισέλ Γεό για το Everything everywhere all at once.

Κι ενώ η ηθοποιός από το Χονγκ Κονγκ είναι επίσης η μία και μοναδική επιλογή στον ρόλο μιας απλής γυναίκας που σε άλλα σύμπαντα είναι σταρ ‒και δέρνει, και κλαίει, και κάνει τα πάντα όλα, γιατί είναι τίγρης και δράκος και crazy rich Αsian‒, η πλάστιγγα, αν πρέπει να συγκρίνουμε, γέρνει άνετα προς την Αυστραλή ηθοποιό, γιατί η Γεό εκτελεί με ακρίβεια ένα πολύπλοκο σενάριο, ενώ η Μπλάνσετ ξεπερνά τη χορογραφία και, ανάμεσα στις γραμμές του λόγου και της πλοκής, ανοίγει τον διάλογο για το κατά πόσο η κατάχρηση εξουσίας δεν είναι μόνο ανδρικό προνόμιο, η κουλτούρα της ακύρωσης δεν περιορίζεται σε εύκολες μουντζούρες, μια πλήρως αυτοκαταστροφική προσωπικότητα διαθέτει τόσο cool βιτρίνα και σε μια βαθύτερη, πιο μεταφυσική διάσταση, ένα μεγάλο μέρος απ’ όσα είδαμε συνέβησαν στο μυαλό της, σαν φαντάσματα από άπιαστες νότες και παρατημένους ανθρώπους.

Το ότι το Tαρ είναι ένα σπουδαίο έργο οφείλεται και στο κοντρ πλονζέ βλέμμα της, αφού το νόημα βρίσκεται στην αντίστιξη της ντελιριακά μοναχικής πορείας μιας γυναίκας με όλον τον κόσμο στη σκιά των μεγάλων γιγάντων της τέχνης, στο λυκόφως μιας αυτοκρατορίας προνομίων και πολυτέλειας.

Δείτε πού προβάλλεται η ταινία.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τοντ Φιλντ

Τοντ Φιλντ / Ο σκηνοθέτης του «Τar» μιλά στη LIFO

Ο υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Tar» Τοντ Φιλντ μιλά στη LiFO για τις «σκανδαλώδεις» πτυχές της ταινίας του και για τη συνεργασία του με την Κέιτ Μπλάνσετ, που παραδίδει μια μεγαλειώδη ερμηνεία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Άντρεα Ράιζμπορο

Shortcut / Η μικρή ταινία με τη μεγάλη καρδιά, τη μεγάλη ερμηνεία και τα μεγάλα κονέ

Πώς έφτασε στα Όσκαρ μια ταινία που έμοιαζε να μην έχει δει κανείς εκτός από τους σταρ του Χόλιγουντ που κινητοποιήθηκαν για να αποθεώσουν δημόσια τη συγκλονιστική ερμηνεία της πρωταγωνίστριάς της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου

Οθόνες / Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

Έγινε πασίγνωστος από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του, του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες - στο «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Υπάρχει όμως και ένα κοινό που ακόμα τον εμπιστεύεται.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ