«Sound of Metal»: Mία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς

sound of metal Facebook Twitter
Ο Ρούμπεν δεν έμαθε ποτέ ποιος είναι και τώρα καλείται να συναντηθεί με τον πραγματικό εαυτό του.
0

Το Sound of Metal ξεκίνησε ως φιλόδοξο πρότζεκτ υβριδικού ύφους, ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ Loot και τη μυθοπλασία, που έγραψε το 2007 ο Ντέρεκ Σιανφράνς του Blue Valentine. Επί 13 χρόνια, ο σκηνοθέτης Ντάριους Μάρντερ μόχθησε να βρει τους πόρους για να το γυρίσει σε ταινία, οι θεματικοί άξονες της οποίας ποσώς ενδιέφεραν το Χόλιγουντ. Η πανκ μέταλ και οι κωφοί δεν θεωρήθηκαν εμπορική προτεραιότητα, ειδικά ο συνδυασμός των δυο, αλλά φέτος το δραματικό οδοιπορικό ενός ντράμερ που χάνει την ακοή του διεκδικεί 6 Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία της καλύτερης ταινίας, πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Ριζ Αχμέντ και πρωτότυπου σεναρίου.

Ο Μάρντερ, του οποίου η γιαγιά ήταν κωφή και ο αδελφός πιανίστας και συνθέτης (ο Έιμπρααμ Μάρντερ υπέγραψε το σκορ και το εξαιρετικό τραγούδι Green που ακούγεται στο φινάλε, βοηθώντας και στο σενάριο), παρέλαβε τον σκελετό του ημιτελούς σεναρίου που ο Σιανφράνς είχε ονομάσει Metalhead και το εξέλιξε σε δυναμικό πορτρέτο με εσωτερική ανησυχία και αξιομνημόνευτες εκρήξεις στο κυνήγι του πρωταγωνιστή για την ανεύρεση της ταυτότητάς του.

Ο Ρούμπεν Στόουν ζει με τη Λου, κιθαρίστρια και τραγουδίστρια της μπάντας τους, Blackgammon, σε ένα βανάκι, περιοδεύοντας και παίζοντας τη μουσική τους σε μια σειρά από live εμφανίσεις. Διατηρούν μια παραδοσιακά νομαδική, ροκ σχέση, εκεί όπου τα όρια του επαγγελματικού δεσμού δεν έχουν δοκιμάσει πραγματικά τις αντοχές του προσωπικού.

Ο κραδασμός έρχεται απότομα, όταν ο Ρούμπεν αντιλαμβάνεται πως η ακοή του επιδεινώνεται ραγδαία. Για έναν μουσικό κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με ολική καταστροφή και η όποια ψυχραιμία υποχωρεί εξίσου γοργά στον πανικό, με δεδομένο πως ο Ρούμπεν είναι πρώην χρήστης, ένας άνθρωπος που ανέκαθεν αναζητούσε το high της δουλειάς αλλά και την ισορροπία του σε ουσίες.

Από τον κρουστό ρυθμό στα κόκκινα (την «κανονικότητα» του μουσικού θορύβου που συνιστά την καθημερινή του τέχνη), ο Ρούμπεν ξαφνικά βυθίζεται σε μια φούσκα, ένα απόκοσμο πέπλο που ρουφά τους περιστασιακούς ήχους και στοχευμένους διαλόγους και τους ξαναφέρνει παραμορφωμένους στ’ αυτιά του, με ένα μιξάζ που δίνει νέο νόημα στην ηχητική υποκειμενική σκοπιά της αφήγησης μιας ταινίας – σχεδόν σίγουρο το βραβείο στην κατηγορία του.

Η ιατρική διάγνωση δείχνει πως μόνο ένα μικρό ποσοστό της ακοής του έχει παραμείνει ανέπαφο και η αποκατάσταση, χωρίς απόλυτα εγγυημένα αποτελέσματα, θα είναι πολύ δαπανηρή. Η Λου του προτείνει να σταματήσει τα live, για να μη ρισκάρει, κυρίως επειδή ανησυχεί για τη νηφαλιότητά του, και ο μάνατζέρ του, η πατρική φιγούρα που σέβεται και συνήθως υπακούει, τον συμβουλεύει να αποτανθεί σε μια κοινότητα κωφών σε διαδικασία αποτοξίνωσης. Εκεί συναντά τον Τζο, έναν πρώην αλκοολικό που έχασε την ακοή του στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος τον δέχεται στον σιωπηλό κύκλο που έχει δημιουργήσει με μεράκι και πρόγραμμα, συνιστώντας του να μην καταφύγει στη συχνή λύση των κοχλιακών εμφυτευμάτων.

Το πρώτο δίλημμα της ταινίας εμφανίζεται στη φυσική του μορφή: ο Ρούμπεν βρίσκεται ακόμη σε σύγχυση, εύλογα αδημονεί να αναστρέψει μια βαριά ασθένεια που δεν απειλεί τη ζωή του, αλλά υπονομεύει την ύπαρξή του, και είναι φαβορί για μια ακόμη κακή επιλογή ζωής.

Άνθρωπος με αντίληψη, καταλαβαίνει πως η κοινότητα του Τζο προσεγγίζει με συμπόνοια και μεθοδικότητα τα τραυματισμένα μέλη της, αλλά βιάζεται να επιστρέψει στον δικό του κόσμο. Προβλέπει πως το να γράφει τις σκέψεις του σε ένα τετράδιο και να επικοινωνεί με τους όψιμους συναδέλφούς του στην αμερικανική νοηματική μπορεί να είναι μεγαλύτερο πλήγμα για την ψυχική του υγεία ακόμη κι από μια μεσοβέζικη θεραπεία. Η αδρεναλίνη που τόσα χρόνια τον έτρεφε πλέον κινδυνεύει να παρκάρει μια για πάντα σε ένα αποτραβηγμένο από τα εγκόσμια ησυχαστήριο, έναν τόπο που μεγιστοποιεί την απρόσκλητη σιωπή που τον περιβάλλει.

Το επιπρόσθετο πρόβλημα είναι η απατηλή ελπίδα, αυτό το 20% των εισερχόμενων ήχων που ακόμη διαθέτει ως ενοχλητικά αχνή υπενθύμιση της κινητήριας αίσθησης την οποία κάποτε εκμεταλλευόταν (και ταλαιπωρούσε) στο μάξιμουμ. Αν του είχε συμβεί ένα ακαριαίο ατύχημα, ίσως να το είχε πάρει απόφαση. Έτσι όπως είναι διστάζει, και ρέπει προς την παρακινδυνευμένη, αμφίβολη αποκατάσταση, παρά το πολλαπλό κόστος.

sound of metal meeting Facebook Twitter
Ως Τζο, ο Πολ Ρέισι, βετεράνος όχι του Βιετνάμ, αλλά της υποκριτικής, με γονείς κωφούς και μια αυτοπεποίθηση που συναγωνίζεται την αξιοπρέπεια που επιδεικνύει, στέκει δίπλα στον Ρούμπεν/Αχμέντ ενήλικα και απροσποίητα, και αντί να τον γειώσει ή να τον κανακέψει, του διδάσκει τρόπους. Φωτ.: Amazon Studios

Το δεύτερο δίλημμα, το κρυφό και πιο σημαντικό, είναι η σκληρή αναζήτηση της ταυτότητάς του, πέρα από το στιγμιαία συναρπαστικό ραντεβού ενός μουσικού με τα όριά του. Ο Ρούμπεν δεν έμαθε ποτέ ποιος είναι και τώρα καλείται να συναντηθεί με τον πραγματικό εαυτό του. Άλλοι χάνουν έναν συγγενή, το σπίτι τους ή τη δουλειά τους. Εκείνος πενθεί τον ζωτικό του χτύπο.

Ως ντράμερ, έχει μια σωματική επαφή με τη μουσική που παράγει, τη σύνδεση με τον πυρήνα μιας ακολουθίας που δεν ερμηνεύει ή ακομπανιάρει, όπως η Λου, αλλά δομεί και στηρίζει. Έχει ενδεχομένως την ευκαιρία να συναισθανθεί το beat που εξαπέλυε χωρίς να σκέφτεται, αλλά ακόμη δεν γνωρίζει ή δεν φαντάζεται τον τρόπο. Οφείλει πρώτα να διαχειριστεί την απώλεια, και ο Ριζ Αχμέντ πετυχαίνει αξέχαστα το deal με τους δαίμονες που κουβαλά από το παρελθόν και αυτούς που εμφανίζονται μπροστά του τόσο καταιγιστικά.

Η πορεία του ξεχύνεται με τέτοια ένταση που είναι αδύνατο να μην προκαλέσει ταραχή στον θεατή – η αντάρα συγκεντρώνεται στο βλέμμα του και ο Βρετανός ηθοποιός ελέγχει τις κινήσεις του για να μη διαλυθεί, όταν αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την επικοινωνία του. Πείθει απόλυτα πως έχει περάσει από πολλά μελανά στάδια, και αυτό είναι ένα μοιραίο πλήγμα στον εύθραυστο κόσμο που έχει χτίσει, σαν μικρή περιπλανώμενη μονάδα. Οι σταθμοί του μέχρι τη συνειδητοποίηση γίνονται κτήμα του, με κλιμάκωση δεξιοτεχνική μέσα στην απλότητα των μέσων που επιστρατεύει.

Ως Τζο, ο Πολ Ρέισι, βετεράνος όχι του Βιετνάμ, αλλά της υποκριτικής, με γονείς κωφούς και μια αυτοπεποίθηση που συναγωνίζεται την αξιοπρέπεια που επιδεικνύει, στέκει δίπλα στον Ρούμπεν/Αχμέντ ενήλικα και απροσποίητα, και αντί να τον γειώσει ή να τον κανακέψει, του διδάσκει τρόπους: όχι το savoir vivre του κέντρου θεραπείας, αλλά την ουσία της αλληλεγγύης ως μέσου αρωγής και αυτογνωσίας.

sound of metal Facebook Twitter
Η αδρεναλίνη που τόσα χρόνια τον έτρεφε πλέον κινδυνεύει να παρκάρει μια για πάντα σε ένα αποτραβηγμένο από τα εγκόσμια ησυχαστήριο, έναν τόπο που μεγιστοποιεί την απρόσκλητη σιωπή που τον περιβάλλει. Φωτ.: Amazon Studios

Ο Αχμέντ και ο Ρέισι είναι υποψήφιοι για Όσκαρ πρώτου και δεύτερου ρόλου αντίστοιχα και πρωταγωνιστούν μαζί με την απαράμιλλη ηχητική διάσταση που παρέχει σε αυξομειούμενες ταχύτητες ο συνθέτης και sound designer Νίκολας Μπέκερ. Από τον κρουστό ρυθμό στα κόκκινα (την «κανονικότητα» του μουσικού θορύβου που συνιστά την καθημερινή του τέχνη), ο Ρούμπεν ξαφνικά βυθίζεται σε μια φούσκα, ένα απόκοσμο πέπλο που ρουφά τους περιστασιακούς ήχους και στοχευμένους διαλόγους και τους ξαναφέρνει παραμορφωμένους στ’ αυτιά του, με ένα μιξάζ που δίνει νέο νόημα στην ηχητική υποκειμενική σκοπιά της αφήγησης μιας ταινίας – σχεδόν σίγουρο το βραβείο στην κατηγορία του.

Πριν φτάσει στα στάδια της αποτύπωσης, χρησιμοποιώντας υδρόφωνα και αυτοσχέδια στηθοσκόπια για να εγγράψει οτιδήποτε προσεγγίζει την έννοια του σωματικού ψιθύρου, ο Μπέκερ συζήτησε επί μια εβδομάδα με τον Μάρντερ, μαθαίνοντας καλά τις προθέσεις του. Ήταν γι’ αυτόν μοναδική ευκαιρία να εργαστεί σε ένα έργο όπου το ηχοσύστημα και η καινοτομία αποτελούσαν οργανική προτεραιότητα. Αμέσως τον πήγε στους παλιούς του συνεργάτες, στο Ινστιτούτο Έρευνας και Συντονισμού και Μουσικής που ίδρυσε στο Παρίσι ο περίφημος Πιέρ Μπουλέ και μοιράστηκε μαζί του την εμπειρία ενός σκοτεινού, αεροσταγούς θαλάμου, πώς είναι να κόβεις τις γέφυρες των δυο πιο βασικών αισθήσεων.

Δεν περιορίστηκε όμως εκεί: συμβουλευόμενος μουσικούς και κωφούς, δημιούργησε την νατουραλιστική απόδοση της δόνησης του σώματος από τη μελωδία και τον ρυθμό, έτσι ώστε ο χαρακτήρας του Ρούμπεν να βρίσκεται συνεχώς μαζί μας, πιάνει και χάνει τους τόνους και το volume. Είναι πραγματικό επίτευγμα, που μεγιστοποιείται, αν λάβουμε υπόψιν μας πως δεν ξοδεύτηκε μια περιουσία για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση, όπως γίνεται συνήθως σε blockbuster επιστημονικής φαντασίας όπως το Gravity ή, φευ, σε ηχοκεντρικές, φασαριόζικες περιπέτειες δράσης σε παραγωγή Τζέρι Μπρουκχάιμερ, που παραδοσιακά απασχολούν τους καλύτερους ηχολήπτες της βιομηχανίας και καπαρώνουν πάντα μια θέση στα σχετικά βραβεία. 

Όταν το Sound οf Metal ταξιδεύει στο Παρίσι, για τη συνάντηση του πρωταγωνιστή με τη σύντροφό του και τον πατέρα της (Ματιέ Αμαλρίκ), γίνεται μια αναγκαστική στάση (και μικρή παύση στο τέμπο) για τη συνειδητοποίηση της προοπτικής στη σχέση τους, και κυρίως ο τελευταίος σταθμός πριν από την πιο σωστή απόφαση, Μοιάζει με λοξοδρόμηση, αλλά αποδεικνύεται συγκινητικά απαραίτητη για την τελική σκηνή, μια από τις ωραιότερες της χρονιάς, την επιβεβαίωση πως το επίφοβο σενάριο της μοναξιάς κρύβει πολύτιμη αισιοδοξία, όταν κατακτιέται βήμα-βήμα.

Το «Sound of Metal» προβάλλεται στην πλατφόρμα Amazon Prime

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όσκαρ 2021: Τα φαβορί και οι εκπλήξεις στις υποψηφιότητες της πιο περίεργης χρονιάς

Pulp Fiction / Όσκαρ 2021: Τα φαβορί και οι εκπλήξεις στις υποψηφιότητες της πιο περίεργης χρονιάς

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος συζητά με τον Λουκά Κατσίκα, καλλιτεχνικό διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», για τα φαβορί αλλά και τις εκπλήξεις των φετινών υποψηφιοτήτων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM