Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers; Facebook Twitter
Είναι μεγάλη η συζήτηση για το τι μπορεί να συνιστά spoiler και μόνο ad hoc μπορεί να κριθεί.
0

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο Ανρί-Ζορζ Κλουζό έβαζε μια κάρτα στο τέλος των «Διαβολογυναικών» του, παρακαλώντας τους θεατές να μη γίνουν διαβολικοί και αποκαλύψουν το φινάλε της ταινίας σε όσους δεν την έχουν δει, και ο δολοφόνος της «Ποντικοπαγίδας» στρεφόταν στο κοινό και τους έλεγε να κρατήσουν την ταυτότητά του «κλειδωμένη στην καρδιά τους», ήταν σαφής η ανάγκη διαφύλαξης κάποιων δημιουργιών από spoilers, που, τότε, φυσικά δεν λέγονταν έτσι.

Ο όρος spoiler καθιερώθηκε μαζί με τη διάδοση του ίντερνετ, αν και ιστορικά τον συναντάμε για πρώτη φορά στις αρχές των '70s, σε άρθρο του σατιρικού αμερικανικού περιοδικού National Lampoon που αποκάλυπτε σοκαριστικά φινάλε ταινιών.

Εκείνο που δεν χωρά αμφισβήτηση είναι ότι η μυθοπλασία που στηρίζεται στην αφηγηματική ανατροπή της ή στην αποκάλυψη ενός «μυστικού» στηρίζει πολλά και στη διαφύλαξη αυτού του μυστικού. 

Ταυτόχρονα, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και η ίδια η γνωστοποίηση της ύπαρξης ενός μυστικού είναι μιας μορφής spoiler, καθώς σε βάζει στη διαδικασία να το ανακαλύψεις πριν σου το πει ο δημιουργός. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να διαφυλάξεις ένα μυστικό σήμερα;

Πάντα υπήρχε ο εξυπνάκιας που έβγαινε από την αίθουσα και φώναζε στους θεατές της επόμενης προβολής «ο κουτσός το ‘κανε», πάντα υπήρχε και ο κριτικός που δεν θα σεβόταν τα θέλω του δημιουργού και θα ξεκινούσε π.χ. την κριτική του γράφοντας ότι «το μοτέρ της μυθοπλασίας είναι ένας ψυχοπαθής (censored for spoilers)» για κάποια συγκεκριμένη ταινία του Ντε Πάλμα, όπου αυτή η ιδιότητα του χαρακτήρα συνιστά το μεγάλο twist του φινάλε. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε – γκουχ, γκουχ, ο Ραφαηλίδης.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι που δουλεύουν για τις πλατφόρμες, ακόμα και για κολοσσούς όπως το Netflix, συχνά έχουν επιδερμική σχέση με το σινεμά, δεν έχουν δει τις ταινίες, δεν τους νοιάζει κιόλας να γράψουν κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτές, ακριβώς επειδή δεν νοιάζει και τους εργοδότες τους – αν τους ένοιαζε γενικότερα το σινεμά, θα προσλάμβαναν και curators για να βάλουν τους καταλόγους τους σε τάξη και να κάνουν σωστές αγορές, θα έλεγε κανείς.

Γενικά, είναι μεγάλη η συζήτηση για το τι μπορεί να συνιστά spoiler και μόνο ad hoc μπορεί να κριθεί. Δεχόμαστε, πάντως, ότι σε μυστικοπαθείς δημιουργίες σαν τις προαναφερθείσες είναι σίγουρα spoiler να αποκαλύπτεις το μυστικό.

H «Έκτη Αίσθηση» ήταν η τελευταία τεράστια επιτυχία του είδους, επειδή βγήκε σε μια εποχή προ διαδεδομένης ιντερνετικής σύνδεσης και το μυστικό μπόρεσε να μείνει κρυφό για πολλούς μήνες – κάτι αδιανόητο σήμερα.  

Ένα πρώτο ερώτημα που γεννάται είναι το κατά πόσο η πάροδος του χρόνου από την έξοδο μιας ταινίας καθιστά την αποκάλυψή της ανατροπής της spoiler. Όταν το «Ocean’s 12», παρουσία του ίδιου του Μπρους Γουίλις μάλιστα, ή το «50 First Dates», δυο ταινίες που κυκλοφόρησαν λίγα χρόνια μετά την έξοδο της ταινίας του Σιάμαλαν, αναφέρονται ευθέως στη μεγάλη ανατροπή, η ίδια η βιομηχανία και οι καλλιτέχνες που δουλεύουν γι’ αυτή απαντούν ότι μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά γι' αυτό μετά την πάροδο ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος, ειδικά αν έχει γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της pop κουλτούρας.

Η Τες (Τζούλια Ρόμπερτς) και το υπόλοιπο καστ προσπαθούν να μην αποκαλυφθούν, όταν ο Μπρους Γουίλις επισκέπτεται την «Τζούλια Ρόμπερτς».

Ο υπογράφων έχει μια μικρή ένσταση επί του θέματος, κυρίως επειδή οι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι σινεφίλ παίρνουμε ως δεδομένες κάποιες ταινίες αυτού του είδους που νεότεροι θεατές δεν έχουν δει και τους χαλάμε την αγνότητα της πρώτης προβολής.

Έχει, όμως, σημασία και το context. Άλλο π.χ. να γράψω εγώ σε μια κριτική για έναν «ρηξικέλευθο αφηγηματικό ελιγμό τύπου "Ψυχώ", όπου στο 1/3 της ταινίας σταματά η ταινία που βλέπαμε και ξεκινά μια άλλη», θεωρώντας ότι εκείνος που θα μπει πια στον κόπο να με διαβάσει έχει υπόψη του σε τι αναφέρομαι, κι άλλο να εργάζομαι για μια πλατφόρμα, να πρέπει να πλασάρω το «Ψυχώ» και να γράψω στη σύνοψη της ταινίας (σ.σ. ακολουθεί SPOILER για το «Ψυχώ») «ένας ψυχοπαθής ξενοδόχος που κρατά ταριχευμένη τη μητέρα του παρακολουθεί και δολοφονεί μια πελάτισσα, προκαλώντας απρόβλεπτες εξελίξεις» (τέλος SPOILER). Σας φαίνεται απίστευτο ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Έχει, όμως, σημασία και το context.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι που δουλεύουν για τις πλατφόρμες, ακόμα και για κολοσσούς όπως το Netflix, συχνά έχουν επιδερμική σχέση με το σινεμά, δεν έχουν δει τις ταινίες, δεν τους νοιάζει κιόλας να γράψουν κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτές, ακριβώς επειδή δεν νοιάζει και τους εργοδότες τους – αν τους ένοιαζε γενικότερα το σινεμά, θα προσλάμβαναν και curators για να βάλουν τους καταλόγους τους σε τάξη και να κάνουν σωστές αγορές, θα έλεγε κανείς.

Η σύνοψη του Netflix για το «Usual Suspects» είναι η εξής: «Five criminals who sign in a dangerous heist come up against a notorious underworld kingpin. But does he even exist?». Ναι, μιλάμε για μια ταινία του 1995, άλλο όμως να γραφτεί κάτι τέτοιο σε ένα σύγχρονο κείμενο κριτικής για την ταινία κι άλλο στο σημερινό ανάλογο του «εξώφυλλου» της βιντεοκασέτας. Το διαβάζεις και, πραγματικά, τραβάς τα μαλλιά σου.

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Η σύνοψη του Netflix για το «Usual Suspects» είναι η εξής: «Five criminals who sign in a dangerous heist come up against a notorious underworld kingpin. But does he even exist?».

Αυτό, όμως, ίσως είναι απλά ένα παρακλάδι της γενικότερης κουλτούρας των spoilers. Μιας κουλτούρας που, για να λέμε του στραβού το δίκιο, πρώτα ενίσχυσαν τα ίδια τα στούντιο.

Eκεί, προς το τέλος των ‘90s, γεννήθηκε μια σχολή με πρωτεργάτη τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Ρόμπερτ Ζεμέκις, που θεωρούσε ότι ένα τρέιλερ πρέπει να δείχνει αποσπάσματα από όλη την ταινία, από την αρχή ως το τέλος, ώστε το κοινό να ξέρει ακριβώς τι θα δει, για να μην νιώσει εξαπατημένο. Για χρόνια έγινε η κυρίαρχη μόδα, ευτυχώς πολλοί αντιστάθηκαν, αλλά η ζημιά είχε γίνει.

Κι έπειτα ήρθε το ίντερνετ και η διαρροή των «μυστικών» επιταχύνθηκε. Στα πρώτα του δειλά ιντερνετικά βήματα μπορούσε κάποιος να διαβάσει μέσα από τα fora τι κρύβεται πίσω από τα τέρατα του «The Village» ή πώς στήνει το ταχυδακτυλουργικό κόλπο του ο Κρίστιαν Μπέιλ στο «Prestige», όχι απλά ώρες μετά την πρoβολή του έργου στις αμερικανικές αίθουσες, αλλά ενίοτε και μήνες πριν από την έξοδό του σ’ αυτές.

Ιστοσελίδες όπως το Αintitcoolnews έχτισαν τη δημοφιλία τους πάνω σε ανταποκρίσεις από δοκιμαστικές προβολές, με γάργαρα και δροσερά spoilers, για όποιον ήθελε να τα διαβάσει. Κι εδώ έγκειται μια διαφορά, σε σχέση με σήμερα: τουλάχιστον υπήρχε το δικαίωμα της επιλογής.

The Prestige: Official Trailer (2006) 

Το τελευταίο χάθηκε μαζί με τα social media. Αφενός από ένα σημείο κι έπειτα έγινε αδύνατο να ελέγξει κανείς τι εμφανίζεται στο newsfeed του. Αφετέρου, μέσα από το trend του ταυτόχρονου σχολιασμού επεισοδίων σειρών στα social media, το οποίο γιγαντώθηκε με την έλευση του «Game of Thrones», θέριεψε αυτή η περιβόητη κουλτούρα των spoilers, μια τάση σχολιασμού και άμεσης κοινοποίησης της πληροφορίας, πηγάζουσα σε μεγάλο βαθμό από τη βαθύτερη ανάγκη του ανήκειν.

Για να νιώσει relevant ο χρήστης, πρέπει να μοιραστεί την τραγική μοίρα του Hodor ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους χρήστες. Και έτσι, αν δεν μένεις στις ΗΠΑ και περιμένεις να προβληθεί το επίμαχο επεισόδιο στη χώρα σου, μέχρι την ώρα της προβολής έχεις ήδη δει ίσαμε δεκαπέντε memes με stop πόρτας δαπέδου Hodor από τα ΙΚΕΑ.

Μόνη λύση για να αποφύγεις τα spoilers, είναι να αποσυνδεθείς. Για πόσο, όμως, σε μια εποχή που η πλειονότητα του (δυτικού) κόσμου είναι «συνδεδεμένη»;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Η έλευση του «Game of Thrones» θέριεψε την κουλτούρα των spoilers. Για να νιώσει relevant ο χρήστης, πρέπει να μοιραστεί την τραγική μοίρα του Hodor ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους χρήστες.

Βέβαια, από παραδείγματα της πρόσφατης μνήμης, παρατηρείς ότι αν η επίμαχη ταινία ή σειρά δεν αφορά τα νεαρότερα μέλη της fan κοινότητας, είναι ευκολότερο να διαφυλαχθούν τα μυστικά της.

Aυτό που συμβαίνει στην τελευταία ταινία Μποντ, το «No Time to Die», κατάφερε να μείνει κρυφό για μέρες μετά την πρεμιέρα, ακριβώς επειδή ο πράκτωρ 007 είναι μεν ένα franchise μεγάλου κοινού, μα ο σκληρός πυρήνας του κοινού του είναι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας.

Για σκεφτείτε, αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στον Thor, πόσο σύντομα θα γέμιζε το newsfeed σας στο facebook με σχετικά memes και αντιδράσεις από fanboys.

Η τρομερή αντίφαση είναι ότι οι τελευταίοι, που τροφοδοτούν τα social με spoilers και τα αναζητούν μετά μανίας, είναι, ταυτόχρονα, και οι πιο ευερέθιστοι με αυτά – πριν δουν το επίμαχο έργο οι ίδιοι, πάντα.

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Aυτό που συμβαίνει στην τελευταία ταινία Μποντ, το «No Time to Die», κατάφερε να μείνει κρυφό για μέρες μετά την πρεμιέρα.

Στο σημείο αυτό οφείλει να επισημανθεί και το εξής. Αν έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers σήμερα, για τους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν, έχει παραγίνει το κακό και με το τι θεωρείται spoiler. Για κάποιους είναι spoiler ακόμα κι αν γράψεις ότι το «Βlack Panther: Wakanda Forever» είναι ταινία μεγάλου μήκους.

Κριτικοί σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν την οργή της fan κοινότητας για πράγματα που μόνο υπό διασταλτική ερμηνεία του όρου μπορούν να θεωρηθούν ότι χαλάνε τη φιλμική εμπειρία.

Μπορεί να είναι spoiler π.χ. κάτι που συμβαίνει στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας, αν δεν είναι κάτι τόσο ριζοσπαστικό σαν την ανατροπή του «Avengers: Endgame»; Μπορεί να είναι spoiler η αναφορά σε κάτι που το ίδιο το στούντιο επέλεξε να μοιραστεί, όπως η ταυτότητα των cameos στο «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» ή ακριβώς επειδή το μοιράστηκε το στούντιο, αίρεται ο καταλογισμός;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Για κάποιους είναι spoiler ακόμα κι αν γράψεις ότι το «Βlack Panther: Wakanda Forever» είναι ταινία μεγάλου μήκους.

Σύνθετο το ζήτημα, η απάντηση είναι διαφορετική κατά περίσταση. Έτσι κι αλλιώς για τον καθένα spoiler είναι κάτι διαφορετικό και κάποιες φορές ζήτημα προτεραιοτήτων.

Για τον υπογράφοντα είναι μεγαλύτερο spoiler η περιγραφή της μουσικής μονομαχίας στο φιλμ του Ρέιμι –από τα πιο πρωτότυπα ευρήματα που έχουμε δει σε υπερηρωική ταινία– παρά το ποιος υπερήρωας εμφανίζεται στους τίτλους τέλους. Για κάποιον fan που πηγαίνει πλέον κυρίως για αυτό, ισχύει το αντίθετο.

Το σίγουρο είναι ότι σήμερα κάποιος που δεν θέλει να ξέρει τίποτα για μια ταινία, μπορεί να προφυλαχθεί ευκολότερα, αν αυτή δεν ανήκει στα είδη που λατρεύει η fan κοινότητα.

Το ακόμα πιο σίγουρο και κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολήσει σε δεύτερο στάδιο είναι ότι τα spoilers, ειδικά όταν δεν έρχονται σε ταινίες στηριγμένες πάνω στις ανατροπές τους, αφορούν σχεδόν πάντα το «τι». Σπάνια θα γκρινιάξει κάποιος ότι του spoilαραν το «πώς» και το «γιατί», γιατί σπάνια θα ασχοληθεί.

Θα μου πεις, αν δεν γνωρίζεις το «τι», τότε πώς θα περάσεις στο «πώς» και το «γιατί», θα σου πω ότι στην κριτική πάντα υπάρχει τρόπος – αυτή είναι και η ουσία της άλλωστε, αλλιώς κριτική θα ήταν τα κείμενα της Wikipedia που περιγράφουν αναλυτικά τι συμβαίνει στο έργο.

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Όταν το ίδιο το στούντιο της Marvel δίνει δυο μέρες πριν από την προβολή του «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» στο πιάτο τα cameos της ταινίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αυξήσει το awareness και θα επιστρατεύσει και τους διστακτικότερους φαν, δεν συνδράμει απλά στην περαιτέρω εδραίωση της κουλτούρας των spoilers, αλλά την εκμεταλλεύεται.

 Όταν ο κόσμος σκοτίζεται κι αφιερώνεται στο ποιος υπερήρωας περνά μισό λεπτό από τη x ταινία της Marvel και όχι στο τι εξυπηρετεί αυτό του το πέρασμα, χάνεται η ουσία. Ίσως τελικά και να μην υπάρχει ουσία, ακριβώς όμως αυτή η απουσία ουσίας, αν με έναν μαγικό τρόπο γινόταν το κυρίαρχο topic, θα φρόντιζε ώστε το επόμενο πέρασμα να έχει ουσία, θα γεννούσε δηλαδή καλύτερες ταινίες.

Όταν το ίδιο το στούντιο της Marvel δίνει δυο μέρες πριν από την προβολή της ταινίας του «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» στο πιάτο τα cameos της ταινίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αυξήσει το awareness και θα επιστρατεύσει και τους διστακτικότερους φαν, δεν συνδράμει απλά στην περαιτέρω εδραίωση της κουλτούρας των spoilers, αλλά την εκμεταλλεύεται.

Ίσως το χειρότερο πράγμα που έχει κάνει η σχετική κουλτούρα και η lato sensu θεώρηση του τι συνιστά ένα spoiler να είναι ότι έχει μετατρέψει σε μείζον το έλασσον, ότι έχει γεννήσει ένα αυτοτροφοδοτούμενο και μυωπικό μοντέλο στο πώς προσλαμβάνουμε και αντιλαμβανόμαστε το σινεμά, που, θα το ξαναπούμε, ελάχιστη σχέση με το σινεμά έχει, στο οποίο το σημαίνον είναι το «πώς» και το «γιατί» – αλλιώς δεν θα βλέπαμε εικόνες, θα διαβάζαμε υπότιτλους. Κι αυτό μπορεί να είναι το μεγαλύτερο spoiler όλων.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μιλώντας για τη λατρεία του σινεμά με αφορμή τρεις νέες ταινίες

Pulp Fiction / Μιλώντας για τη λατρεία του σινεμά με αφορμή τρεις νέες ταινίες

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος μαζί με τον Λουκά Κατσίκα κάνουν μια αναδρομή στις σημαντικότερες σινεφίλ ταινίες των τελευταίων εκατό ετών με αφορμή το «Fabelmans», το «Babylon» και το «Empire of light».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Υπάρχει ακόμα η έννοια του movie star;

Οθόνες / Υπάρχει ακόμα η έννοια του movie star;

Με αφορμή τις ήπια αφοριστικές δηλώσεις του Κουέντιν Ταραντίνο και τον επαναπροσδιορισμό ταπεινότητας της Τζένιφερ Λόρενς, η βιομηχανία ψάχνει πάντα ελκυστικά πρόσωπα για να ταΐσει τις πανάκριβες συνταγές της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ