Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers; Facebook Twitter
Είναι μεγάλη η συζήτηση για το τι μπορεί να συνιστά spoiler και μόνο ad hoc μπορεί να κριθεί.
0

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο Ανρί-Ζορζ Κλουζό έβαζε μια κάρτα στο τέλος των «Διαβολογυναικών» του, παρακαλώντας τους θεατές να μη γίνουν διαβολικοί και αποκαλύψουν το φινάλε της ταινίας σε όσους δεν την έχουν δει, και ο δολοφόνος της «Ποντικοπαγίδας» στρεφόταν στο κοινό και τους έλεγε να κρατήσουν την ταυτότητά του «κλειδωμένη στην καρδιά τους», ήταν σαφής η ανάγκη διαφύλαξης κάποιων δημιουργιών από spoilers, που, τότε, φυσικά δεν λέγονταν έτσι.

Ο όρος spoiler καθιερώθηκε μαζί με τη διάδοση του ίντερνετ, αν και ιστορικά τον συναντάμε για πρώτη φορά στις αρχές των '70s, σε άρθρο του σατιρικού αμερικανικού περιοδικού National Lampoon που αποκάλυπτε σοκαριστικά φινάλε ταινιών.

Εκείνο που δεν χωρά αμφισβήτηση είναι ότι η μυθοπλασία που στηρίζεται στην αφηγηματική ανατροπή της ή στην αποκάλυψη ενός «μυστικού» στηρίζει πολλά και στη διαφύλαξη αυτού του μυστικού. 

Ταυτόχρονα, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και η ίδια η γνωστοποίηση της ύπαρξης ενός μυστικού είναι μιας μορφής spoiler, καθώς σε βάζει στη διαδικασία να το ανακαλύψεις πριν σου το πει ο δημιουργός. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να διαφυλάξεις ένα μυστικό σήμερα;

Πάντα υπήρχε ο εξυπνάκιας που έβγαινε από την αίθουσα και φώναζε στους θεατές της επόμενης προβολής «ο κουτσός το ‘κανε», πάντα υπήρχε και ο κριτικός που δεν θα σεβόταν τα θέλω του δημιουργού και θα ξεκινούσε π.χ. την κριτική του γράφοντας ότι «το μοτέρ της μυθοπλασίας είναι ένας ψυχοπαθής (censored for spoilers)» για κάποια συγκεκριμένη ταινία του Ντε Πάλμα, όπου αυτή η ιδιότητα του χαρακτήρα συνιστά το μεγάλο twist του φινάλε. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε – γκουχ, γκουχ, ο Ραφαηλίδης.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι που δουλεύουν για τις πλατφόρμες, ακόμα και για κολοσσούς όπως το Netflix, συχνά έχουν επιδερμική σχέση με το σινεμά, δεν έχουν δει τις ταινίες, δεν τους νοιάζει κιόλας να γράψουν κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτές, ακριβώς επειδή δεν νοιάζει και τους εργοδότες τους – αν τους ένοιαζε γενικότερα το σινεμά, θα προσλάμβαναν και curators για να βάλουν τους καταλόγους τους σε τάξη και να κάνουν σωστές αγορές, θα έλεγε κανείς.

Γενικά, είναι μεγάλη η συζήτηση για το τι μπορεί να συνιστά spoiler και μόνο ad hoc μπορεί να κριθεί. Δεχόμαστε, πάντως, ότι σε μυστικοπαθείς δημιουργίες σαν τις προαναφερθείσες είναι σίγουρα spoiler να αποκαλύπτεις το μυστικό.

H «Έκτη Αίσθηση» ήταν η τελευταία τεράστια επιτυχία του είδους, επειδή βγήκε σε μια εποχή προ διαδεδομένης ιντερνετικής σύνδεσης και το μυστικό μπόρεσε να μείνει κρυφό για πολλούς μήνες – κάτι αδιανόητο σήμερα.  

Ένα πρώτο ερώτημα που γεννάται είναι το κατά πόσο η πάροδος του χρόνου από την έξοδο μιας ταινίας καθιστά την αποκάλυψή της ανατροπής της spoiler. Όταν το «Ocean’s 12», παρουσία του ίδιου του Μπρους Γουίλις μάλιστα, ή το «50 First Dates», δυο ταινίες που κυκλοφόρησαν λίγα χρόνια μετά την έξοδο της ταινίας του Σιάμαλαν, αναφέρονται ευθέως στη μεγάλη ανατροπή, η ίδια η βιομηχανία και οι καλλιτέχνες που δουλεύουν γι’ αυτή απαντούν ότι μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά γι' αυτό μετά την πάροδο ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος, ειδικά αν έχει γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της pop κουλτούρας.

Η Τες (Τζούλια Ρόμπερτς) και το υπόλοιπο καστ προσπαθούν να μην αποκαλυφθούν, όταν ο Μπρους Γουίλις επισκέπτεται την «Τζούλια Ρόμπερτς».

Ο υπογράφων έχει μια μικρή ένσταση επί του θέματος, κυρίως επειδή οι μεγαλύτεροι και εμπειρότεροι σινεφίλ παίρνουμε ως δεδομένες κάποιες ταινίες αυτού του είδους που νεότεροι θεατές δεν έχουν δει και τους χαλάμε την αγνότητα της πρώτης προβολής.

Έχει, όμως, σημασία και το context. Άλλο π.χ. να γράψω εγώ σε μια κριτική για έναν «ρηξικέλευθο αφηγηματικό ελιγμό τύπου "Ψυχώ", όπου στο 1/3 της ταινίας σταματά η ταινία που βλέπαμε και ξεκινά μια άλλη», θεωρώντας ότι εκείνος που θα μπει πια στον κόπο να με διαβάσει έχει υπόψη του σε τι αναφέρομαι, κι άλλο να εργάζομαι για μια πλατφόρμα, να πρέπει να πλασάρω το «Ψυχώ» και να γράψω στη σύνοψη της ταινίας (σ.σ. ακολουθεί SPOILER για το «Ψυχώ») «ένας ψυχοπαθής ξενοδόχος που κρατά ταριχευμένη τη μητέρα του παρακολουθεί και δολοφονεί μια πελάτισσα, προκαλώντας απρόβλεπτες εξελίξεις» (τέλος SPOILER). Σας φαίνεται απίστευτο ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Έχει, όμως, σημασία και το context.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι που δουλεύουν για τις πλατφόρμες, ακόμα και για κολοσσούς όπως το Netflix, συχνά έχουν επιδερμική σχέση με το σινεμά, δεν έχουν δει τις ταινίες, δεν τους νοιάζει κιόλας να γράψουν κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτές, ακριβώς επειδή δεν νοιάζει και τους εργοδότες τους – αν τους ένοιαζε γενικότερα το σινεμά, θα προσλάμβαναν και curators για να βάλουν τους καταλόγους τους σε τάξη και να κάνουν σωστές αγορές, θα έλεγε κανείς.

Η σύνοψη του Netflix για το «Usual Suspects» είναι η εξής: «Five criminals who sign in a dangerous heist come up against a notorious underworld kingpin. But does he even exist?». Ναι, μιλάμε για μια ταινία του 1995, άλλο όμως να γραφτεί κάτι τέτοιο σε ένα σύγχρονο κείμενο κριτικής για την ταινία κι άλλο στο σημερινό ανάλογο του «εξώφυλλου» της βιντεοκασέτας. Το διαβάζεις και, πραγματικά, τραβάς τα μαλλιά σου.

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Η σύνοψη του Netflix για το «Usual Suspects» είναι η εξής: «Five criminals who sign in a dangerous heist come up against a notorious underworld kingpin. But does he even exist?».

Αυτό, όμως, ίσως είναι απλά ένα παρακλάδι της γενικότερης κουλτούρας των spoilers. Μιας κουλτούρας που, για να λέμε του στραβού το δίκιο, πρώτα ενίσχυσαν τα ίδια τα στούντιο.

Eκεί, προς το τέλος των ‘90s, γεννήθηκε μια σχολή με πρωτεργάτη τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Ρόμπερτ Ζεμέκις, που θεωρούσε ότι ένα τρέιλερ πρέπει να δείχνει αποσπάσματα από όλη την ταινία, από την αρχή ως το τέλος, ώστε το κοινό να ξέρει ακριβώς τι θα δει, για να μην νιώσει εξαπατημένο. Για χρόνια έγινε η κυρίαρχη μόδα, ευτυχώς πολλοί αντιστάθηκαν, αλλά η ζημιά είχε γίνει.

Κι έπειτα ήρθε το ίντερνετ και η διαρροή των «μυστικών» επιταχύνθηκε. Στα πρώτα του δειλά ιντερνετικά βήματα μπορούσε κάποιος να διαβάσει μέσα από τα fora τι κρύβεται πίσω από τα τέρατα του «The Village» ή πώς στήνει το ταχυδακτυλουργικό κόλπο του ο Κρίστιαν Μπέιλ στο «Prestige», όχι απλά ώρες μετά την πρoβολή του έργου στις αμερικανικές αίθουσες, αλλά ενίοτε και μήνες πριν από την έξοδό του σ’ αυτές.

Ιστοσελίδες όπως το Αintitcoolnews έχτισαν τη δημοφιλία τους πάνω σε ανταποκρίσεις από δοκιμαστικές προβολές, με γάργαρα και δροσερά spoilers, για όποιον ήθελε να τα διαβάσει. Κι εδώ έγκειται μια διαφορά, σε σχέση με σήμερα: τουλάχιστον υπήρχε το δικαίωμα της επιλογής.

The Prestige: Official Trailer (2006) 

Το τελευταίο χάθηκε μαζί με τα social media. Αφενός από ένα σημείο κι έπειτα έγινε αδύνατο να ελέγξει κανείς τι εμφανίζεται στο newsfeed του. Αφετέρου, μέσα από το trend του ταυτόχρονου σχολιασμού επεισοδίων σειρών στα social media, το οποίο γιγαντώθηκε με την έλευση του «Game of Thrones», θέριεψε αυτή η περιβόητη κουλτούρα των spoilers, μια τάση σχολιασμού και άμεσης κοινοποίησης της πληροφορίας, πηγάζουσα σε μεγάλο βαθμό από τη βαθύτερη ανάγκη του ανήκειν.

Για να νιώσει relevant ο χρήστης, πρέπει να μοιραστεί την τραγική μοίρα του Hodor ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους χρήστες. Και έτσι, αν δεν μένεις στις ΗΠΑ και περιμένεις να προβληθεί το επίμαχο επεισόδιο στη χώρα σου, μέχρι την ώρα της προβολής έχεις ήδη δει ίσαμε δεκαπέντε memes με stop πόρτας δαπέδου Hodor από τα ΙΚΕΑ.

Μόνη λύση για να αποφύγεις τα spoilers, είναι να αποσυνδεθείς. Για πόσο, όμως, σε μια εποχή που η πλειονότητα του (δυτικού) κόσμου είναι «συνδεδεμένη»;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Η έλευση του «Game of Thrones» θέριεψε την κουλτούρα των spoilers. Για να νιώσει relevant ο χρήστης, πρέπει να μοιραστεί την τραγική μοίρα του Hodor ταυτόχρονα με τους υπόλοιπους χρήστες.

Βέβαια, από παραδείγματα της πρόσφατης μνήμης, παρατηρείς ότι αν η επίμαχη ταινία ή σειρά δεν αφορά τα νεαρότερα μέλη της fan κοινότητας, είναι ευκολότερο να διαφυλαχθούν τα μυστικά της.

Aυτό που συμβαίνει στην τελευταία ταινία Μποντ, το «No Time to Die», κατάφερε να μείνει κρυφό για μέρες μετά την πρεμιέρα, ακριβώς επειδή ο πράκτωρ 007 είναι μεν ένα franchise μεγάλου κοινού, μα ο σκληρός πυρήνας του κοινού του είναι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας.

Για σκεφτείτε, αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στον Thor, πόσο σύντομα θα γέμιζε το newsfeed σας στο facebook με σχετικά memes και αντιδράσεις από fanboys.

Η τρομερή αντίφαση είναι ότι οι τελευταίοι, που τροφοδοτούν τα social με spoilers και τα αναζητούν μετά μανίας, είναι, ταυτόχρονα, και οι πιο ευερέθιστοι με αυτά – πριν δουν το επίμαχο έργο οι ίδιοι, πάντα.

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Aυτό που συμβαίνει στην τελευταία ταινία Μποντ, το «No Time to Die», κατάφερε να μείνει κρυφό για μέρες μετά την πρεμιέρα.

Στο σημείο αυτό οφείλει να επισημανθεί και το εξής. Αν έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers σήμερα, για τους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν, έχει παραγίνει το κακό και με το τι θεωρείται spoiler. Για κάποιους είναι spoiler ακόμα κι αν γράψεις ότι το «Βlack Panther: Wakanda Forever» είναι ταινία μεγάλου μήκους.

Κριτικοί σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν την οργή της fan κοινότητας για πράγματα που μόνο υπό διασταλτική ερμηνεία του όρου μπορούν να θεωρηθούν ότι χαλάνε τη φιλμική εμπειρία.

Μπορεί να είναι spoiler π.χ. κάτι που συμβαίνει στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας, αν δεν είναι κάτι τόσο ριζοσπαστικό σαν την ανατροπή του «Avengers: Endgame»; Μπορεί να είναι spoiler η αναφορά σε κάτι που το ίδιο το στούντιο επέλεξε να μοιραστεί, όπως η ταυτότητα των cameos στο «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» ή ακριβώς επειδή το μοιράστηκε το στούντιο, αίρεται ο καταλογισμός;

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Για κάποιους είναι spoiler ακόμα κι αν γράψεις ότι το «Βlack Panther: Wakanda Forever» είναι ταινία μεγάλου μήκους.

Σύνθετο το ζήτημα, η απάντηση είναι διαφορετική κατά περίσταση. Έτσι κι αλλιώς για τον καθένα spoiler είναι κάτι διαφορετικό και κάποιες φορές ζήτημα προτεραιοτήτων.

Για τον υπογράφοντα είναι μεγαλύτερο spoiler η περιγραφή της μουσικής μονομαχίας στο φιλμ του Ρέιμι –από τα πιο πρωτότυπα ευρήματα που έχουμε δει σε υπερηρωική ταινία– παρά το ποιος υπερήρωας εμφανίζεται στους τίτλους τέλους. Για κάποιον fan που πηγαίνει πλέον κυρίως για αυτό, ισχύει το αντίθετο.

Το σίγουρο είναι ότι σήμερα κάποιος που δεν θέλει να ξέρει τίποτα για μια ταινία, μπορεί να προφυλαχθεί ευκολότερα, αν αυτή δεν ανήκει στα είδη που λατρεύει η fan κοινότητα.

Το ακόμα πιο σίγουρο και κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολήσει σε δεύτερο στάδιο είναι ότι τα spoilers, ειδικά όταν δεν έρχονται σε ταινίες στηριγμένες πάνω στις ανατροπές τους, αφορούν σχεδόν πάντα το «τι». Σπάνια θα γκρινιάξει κάποιος ότι του spoilαραν το «πώς» και το «γιατί», γιατί σπάνια θα ασχοληθεί.

Θα μου πεις, αν δεν γνωρίζεις το «τι», τότε πώς θα περάσεις στο «πώς» και το «γιατί», θα σου πω ότι στην κριτική πάντα υπάρχει τρόπος – αυτή είναι και η ουσία της άλλωστε, αλλιώς κριτική θα ήταν τα κείμενα της Wikipedia που περιγράφουν αναλυτικά τι συμβαίνει στο έργο.

Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τα spoilers τα τελευταία χρόνια; Facebook Twitter
Όταν το ίδιο το στούντιο της Marvel δίνει δυο μέρες πριν από την προβολή του «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» στο πιάτο τα cameos της ταινίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αυξήσει το awareness και θα επιστρατεύσει και τους διστακτικότερους φαν, δεν συνδράμει απλά στην περαιτέρω εδραίωση της κουλτούρας των spoilers, αλλά την εκμεταλλεύεται.

 Όταν ο κόσμος σκοτίζεται κι αφιερώνεται στο ποιος υπερήρωας περνά μισό λεπτό από τη x ταινία της Marvel και όχι στο τι εξυπηρετεί αυτό του το πέρασμα, χάνεται η ουσία. Ίσως τελικά και να μην υπάρχει ουσία, ακριβώς όμως αυτή η απουσία ουσίας, αν με έναν μαγικό τρόπο γινόταν το κυρίαρχο topic, θα φρόντιζε ώστε το επόμενο πέρασμα να έχει ουσία, θα γεννούσε δηλαδή καλύτερες ταινίες.

Όταν το ίδιο το στούντιο της Marvel δίνει δυο μέρες πριν από την προβολή της ταινίας του «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» στο πιάτο τα cameos της ταινίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αυξήσει το awareness και θα επιστρατεύσει και τους διστακτικότερους φαν, δεν συνδράμει απλά στην περαιτέρω εδραίωση της κουλτούρας των spoilers, αλλά την εκμεταλλεύεται.

Ίσως το χειρότερο πράγμα που έχει κάνει η σχετική κουλτούρα και η lato sensu θεώρηση του τι συνιστά ένα spoiler να είναι ότι έχει μετατρέψει σε μείζον το έλασσον, ότι έχει γεννήσει ένα αυτοτροφοδοτούμενο και μυωπικό μοντέλο στο πώς προσλαμβάνουμε και αντιλαμβανόμαστε το σινεμά, που, θα το ξαναπούμε, ελάχιστη σχέση με το σινεμά έχει, στο οποίο το σημαίνον είναι το «πώς» και το «γιατί» – αλλιώς δεν θα βλέπαμε εικόνες, θα διαβάζαμε υπότιτλους. Κι αυτό μπορεί να είναι το μεγαλύτερο spoiler όλων.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μιλώντας για τη λατρεία του σινεμά με αφορμή τρεις νέες ταινίες

Pulp Fiction / Μιλώντας για τη λατρεία του σινεμά με αφορμή τρεις νέες ταινίες

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος μαζί με τον Λουκά Κατσίκα κάνουν μια αναδρομή στις σημαντικότερες σινεφίλ ταινίες των τελευταίων εκατό ετών με αφορμή το «Fabelmans», το «Babylon» και το «Empire of light».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Υπάρχει ακόμα η έννοια του movie star;

Οθόνες / Υπάρχει ακόμα η έννοια του movie star;

Με αφορμή τις ήπια αφοριστικές δηλώσεις του Κουέντιν Ταραντίνο και τον επαναπροσδιορισμό ταπεινότητας της Τζένιφερ Λόρενς, η βιομηχανία ψάχνει πάντα ελκυστικά πρόσωπα για να ταΐσει τις πανάκριβες συνταγές της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ