Στο τρίτο κείμενο που στέλνει από την απομόνωσή του στην Μαδρίτη, ο Ισπανός σκηνοθέτης αναρωτιέται για το ύψος της λίμπιντο των ανθρώπων σε συνθήκες αποκλεισμού, ανησυχεί ιδιαίτερα για τους εργένηδες και για όσους άφησαν ένα ειδύλλιο στη μέση λόγω πανδημίας, και προτείνει τις ιδανικές του ταινίες με αυτό (περίπου) το θέμα.
«Θ' ανταμώσουμε σαν ξένοι»
(Strangers When We Meet, 1960)
Του Ρίτσαρντ Κουίν
Με την μούσα του, την Κιμ Νόβακ. Το είδος της ιστορίας που συναντάμε στις νουβέλες και τα διηγήματα του Ρίτσαρντ Γέιτς.
«Το τέλος μιας σχέσης»
(The End of the Affair, 1999)
Του Νιλ Τζόρνταν
Βασισμένη στην υπέροχή νουβέλα του Γκρέιαμ Γκριν, όπου ο απελπισμένος εραστής που υποδύεται ο Ρέιφ Φάινς παλεύει με την ανάμνηση της γυναίκας που τον εγκατέλειψε πριν από χρόνια, χωρίς εκείνος να κατανοήσει ποτέ γιατί. Πάντα υπέθετε ότι «κάποιος» είχε μπει στη μέση εμποδίζοντας την σχέση τους, αυτό που δεν μπορούσε όμως να φανταστεί ήταν ότι αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Θεός.
«Το γράμμα μια άγνωστης»
(Letter from an Unknown Woman, 1948)
του Μαξ Οφίλς
Ένα αριστούργημα εντυπωσιακής φινέτσας βασισμένο στη ομώνυμη νουβέλα του μεγάλου Στέφαν Τσβάιχ. Η επιτομή του ρομαντικού σινεμά.
«Ασανσέρ για δολοφόνους»
(Ascenseur pour l'échafaud, 1958)
του Λουί Μαλ
Αξίζει να δεις την ταινία και μόνο για να παρακολουθήσεις την Ζαν Μορό να περπατά στους δρόμους του Παρισιού. Για να μην πούμε για το σάουντρακ της ταινίας που δημιούργησε ο Μάιλς Ντέιβις αυτοσχεδιάζοντας ζωντανά πάνω στην εικόνα της ταινίας καθώς προβαλλόταν στην οθόνη εμπρός του. Ή για τον Μορίς Ρονέ, να εκπέμπει για πάντα μυστήριο αλλά και ζεστασιά. Και θλίψη. Σ΄ αυτήν εδώ την λίστα όμως, η θλίψη είναι πολύτιμη.
«Καλημέρα θλίψη»
(Bonjour Tristesse, 1958)
του Ότο Πρέμινγκερ
Με πρωταγωνίστρια μια ανήλικη ακόμα Τζιν Σίμπεργκ πριν γίνει παγκοσμίως διάσημη με το ρόλο της στο «Με κομμένη την ανάσα» του Γκοντάρ, ήδη όμως με κούρεμα α λα γκαρσόν. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ' αυτήν την ταινία, όσο και στην Φρανζουάζ Σαγκάν, αλλά και στην Ντέμπορα Κερ και στον Ντέιβιντ Νίβεν. Λατρεύω τις ταινίες που μιλάνε για την πλήξη της υψηλής μπουρζουαζίας, παρότι το «Καλημέρα θλίψη» είναι κάτι παραπάνω απ' αυτό.
«Η νύχτα»
(La Notte, 1961)
του Μικελάντζελο Αντονιόνι
Περισσότερη υπαρξιακή πλήξη, αυτή τη φορά με φόντο την υψηλή κοινωνία του Μιλάνου με μια ένδοξη τριάδα πρωταγωνιστών: Ζαν Μορό, Μόνικα Βίτι και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Ο τελικός μονόλογος της Μορό συγκαταλέγεται σίγουρα ανάμεσα στα πιο όμορφα και πιο μελαγχολικά φινάλε ταινίας που μπορώ να σκεφτώ.
«Οι Βιτελόνι»
(I Vitelloni, 1953)
του Φεντερίκο Φελίνι
Λατρεύω επίσης τις ταινίες που εστιάζουν στη ζωή της υπαίθρου. Στην Ισπανία, όταν μιλάμε για τη ζωή στην ύπαιθρο, έχουμε στο μυαλό μας κυρίως την γυναικεία μοναξιά. Η ταινία του Φελίνι όμως, αποτελεί μια εξερεύνηση της μοναξιάς και της πλήξης των εργένηδων, ανδρών που έχουν ξεπεράσει τα 30, αγοριών προχωρημένης ηλικίας χωρίς μέλλον που ξεγελούν την απομόνωσή τους τριγυρνώντας από δω κι από κει και μπλέκοντας σε φασαρίες. Άλλο ένα από τα σπουδαία έργα του Φελίνι, με έναν αξέχαστο Αλμπέρτο Σόρντι.
«Απαλό δέρμα»
(La peau douce, 1964)
του Φρανσουά Τρυφώ
Με την Φρανσουάζ Ντορλεάκ σε όλο της το μεγαλείο. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του.
«In a Lonely Place»
(Διψασμένος για ηδονή, 1950)
του Νίκολας Ρέι
Ένα εξαιρετικό νουάρ με ήρωα έναν αληθινά βίαιο χαρακτήρα (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ). Η πλοκή κινείται γύρω από την αναζήτηση ενός δολοφόνου (όλοι υποπτεύονται τον Μπόγκαρτ), το κρίσιμο και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινία όμως έχει να κάνει με την ζωή που ζουν ο Μπόγκαρτ και η Γκλόρια Γκρέαμ ως ζεύγος, και με τον παθολογικά οξύθυμο χαρακτήρα του. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός βίαιου αλλά αθώου άνδρα από μία πολύ αυθεντική οπτική γωνία. Τα πάντα όμως φαίνονται αυθεντικά στο φιλμ του Νικ Ρέι.
