Ο Πάμπλο Λαραΐν όχι μόνο δεν έχει ξεχάσει τον τύραννο και άρπαγα της πατρίδας του, Αουγκούστο Πινοσέτ, αλλά παραμένει απαρηγόρητος για την ατιμωρησία του, αφού είναι γεγονός πως, παρά τις ύστατες προσπάθειες της Δικαιοσύνης, δεν βρέθηκε ποτέ τυπικά ένοχος πριν από τον θάνατό του από καρδιακή προσοβολή στα 91 του, το 2006, ή δεν πρόλαβε να του απαγγελθεί συγκεκριμένη κατηγορία για σωρεία κακουργημάτων για τα οποία κατηγορήθηκε (και για τα οποία, στο απόγειο της άνοιάς του, απάντησε πως ακόμη κι αν συνέβησαν, δεν τα θυμάται!), όπως είναι αλήθεια και πως η εικόνα της Χιλής αμαυρώθηκε άπαξ και δια παντός όταν καλύφθηκε ζωντανά από τα κρατικά τηλεοπτικά δίκτυα η επιστροφή του από το εξωτερικό, ειδικά η σκηνή όπου σηκώνεται από το αναπηρικό αμαξίδιο για να χαιρετήσει τους οπαδούς του, αλλά και την υφήλιο μέσω της κάμερας, γερασμένος και με τον τρόπο του ακλόνητος στη θέση του.
Γι’ αυτόν τον λόγο στο «El Conde» τον φαντάζεται ως Κόμη Δράκουλα της Χιλής, ένα αιμοβόρο βαμπίρ ηλικίας 200 και πλέον ετών με ρίζες στη Γαλλική Επανάσταση (κάτι που είναι περίπου σωστό, αφού ο Πινοσέτ είχε διαπιστωμένα καταγωγή από τη Γαλλία και περνιόταν για Πρώσος και γαλλοτραφής) και μεγάλο ταξίδι ως τα χρόνια της δικής του πατέντας σύγχρονης στρατιωτικής βασιλείας, που κουράστηκε από τη ζωή και αποφάσισε να σταματήσει τις συνεχείς πτήσεις προς άγραν φρέσκιας σάρκας και να πεθάνει με την ελάχιστη αξιοπρέπεια που του απομένει.
Το concept του αιώνιου Κακού, που δεν πεθαίνει αλλά ξαποσταίνει ώσπου να ξαναχτυπήσει σε άλλη μορφή, είναι το επίκεντρο ενός επινοητικού σεναρίου που βραβεύτηκε στη συγκεκριμένη κατηγορία στο πρόσφατο 80ό Φεστιβάλ Βενετίας, όπου το «El Conde» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του.
Η οικογένειά του δεν τον αφήνει να… αγιάσει σε αυτή την υφολογικά μαύρη και τεχνικά ασπρόμαυρη κωμωδία, κυρίως τα ανεπρόκοπα παιδιά του, που απελπισμένα κοιτάζουν να αρπάξουν την κλεμμένη περιουσία του, έχοντας εξαντλήσει τους πόρους τους, παρά το βόλεμα που τους επιφύλαξε ο απόμακρος, αν και υπεύθυνος μπαμπάς τους, με τα διεφθαρμένα δωράκια του. Το πρόβλημα είναι ο πιστός Ρώσος θαλαμηπόλος/μακελάρης, μια καλόγρια με κλίση στα λογιστικά που έχει κληθεί να τον παλουκώσει με την πρώτη ευκαιρία, καθώς και η ιστορικά θεμελιωμένη σχέση του Πινοσέτ με την Αγγλία. Ο Λαραΐν κάνει μια ακροβασία με τη χώρα που αγάπησε περισσότερο ο δικτάτορας, και τον προστάτευσε στα πέτρινα χρόνια της εξορίας του, από την αφήγηση μέχρι την παρέμβαση-έκπληξη που εξηγεί πολλά και ενισχύει το συνεχές του φασισμού.
Το concept του αιώνιου Κακού, που δεν πεθαίνει αλλά ξαποσταίνει ώσπου να ξαναχτυπήσει σε άλλη μορφή, είναι το επίκεντρο ενός επινοητικού σεναρίου που βραβεύτηκε στη συγκεκριμένη κατηγορία στο πρόσφατο 80ό Φεστιβάλ Βενετίας, όπου το «El Conde» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του, αλλά σίγουρα δεν αρκεί σε μια ταινία που εξαντλεί το εύρημα και το συρρικνώνει σε μια θεματική μονοτονία από την οποία απουσιάζουν οι ευκρινείς κορυφώσεις.
Το «El Conde» προβάλλεται αποκλειστικά από την πλατφόρμα του Netflix από τις 15/09
