ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΟΤΙ ο Τομ Χανκς δυσαρεστήθηκε που το «Greyhound» (2020) αγοράστηκε από την Apple TV για αποκλειστική προβολή μέσω της πλατφόρμας της και καταλαβαίνεις γιατί. Πρόκειται για οπτικοακουστική εμπειρία που θέλει να λειτουργήσει ως προσομοίωση ναυμαχίας –σκέψου τη «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν– και για να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα απαιτείται το κατάλληλο ηχοσύστημα, καθώς και πλήρης αφοσίωση στην οθόνη, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι εκείνη του λάπτοπ ή, ακόμα χειρότερα, του κινητού.

 

Θυμίζει αρκετά Νόλαν στο σκέλος του τρόπου που χρησιμοποιεί τη μουσική –περισσότερο ρυθμός, παρά μελωδία– ώστε να χειραγωγήσει το συναίσθημα, να επιβάλει την αγωνία στη σκηνή, καλύπτοντας, ενίοτε, και την αδυναμία της εικόνας να το πράξει.

 

Είναι κρίμα που δεν τη βλέπουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες, θα έφερνε τον κόσμο πίσω σ' αυτές.


Και έχει όντως αγωνία για το αν θα φτάσει η νιοπομπή, της οποίας ηγείται το αντιτορπιλικό του Τομ Χανκς, από τη μια άκρη του Ατλαντικού στην άλλη, με τα υποβρύχια των ναζί να καραδοκούν. Έχει, επίσης, ως εξομοιωτής ναυμαχίας, ιδιαίτερη λεπτομέρεια πάνω στο τεχνικό σκέλος –προσόν για μια ταινία η σπουδή πάνω στο αντικείμενο της– έχει και την κατάλληλη διάρκεια, λίγο παραπάνω από ογδόντα λεπτά, αν αφαιρέσεις τους τίτλους τέλους.

 

Μελανό σημείο η θρησκοληψία της, που παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα ως οσιομάρτυρα χριστιανικών καταβολών και πιστώνει στην πίστη του ένα μεγάλο μέρος του επιτεύγματος. Υπάρχει κι ένα φλασμπάκ με την Ελίζαμπεθ Σου που μοιάζει με μισοδουλεμένη ύστερη προσθήκη, για να ενταχθεί λίγο ανθρώπινο δράμα, όπως το εννοεί το ευρύ κοινό, ώστε να πιάσουμε κι εκείνους τους οποίους δεν αγγίζει το δράμα της αποστολής. Αμφότερα χρεώνονται στο σενάριο του Τομ Χανκς.


Με δεδομένο, πάντως, ότι έχουμε δει εκατοντάδες παραγωγές για τις μάχες στη στεριά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σημαντικά λιγότερες για τη μάχη στη θάλασσα, η ταινία και λόγο ύπαρξης έχει, και ενδιαφέρον παρουσιάζει, και δικαιώνει την απογοήτευση του Τομ Χανκς για την κατάληξή της. Είναι κρίμα που δεν τη βλέπουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες, θα έφερνε τον κόσμο πίσω σ' αυτές.

 

Σε μια θερινή σεζόν που, λόγω και των ιδιαίτερων συνθηκών, οι αίθουσες καλούνται να καλύψουν το πρόγραμμά τους με υπολείμματα της περσινής (και της προπέρσινης) παραγωγής, υπάρχει μεγάλη ανάγκη (και) από ποιοτικό και μαγνητικό νέο υλικό. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι επανεκδόσεις.

 

 

Δείτε το τρέιλερ