Το αγόρι: Η άγνωστη ανθρωπιστική ταινία του Ναγκίσα Όσιμα επιστρέφει στις αίθουσες

Το αγόρι: Η άγνωστη ανθρωπιστική ταινία του Ναγκίσα Όσιμα επιστρέφει στις αίθουσες Facebook Twitter
Η είδηση μιλά για μια σατανική οικογένεια που έστηνε ατυχήματα και εκμεταλλευόταν αθώους πολίτες, προκαλώντας ένα τραγικό συμβάν.
0

ΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ του Ναγκίσα Όσιμα αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση των περισσότερων σινεφίλ σήμερα είναι η (κινηματογραφική) σεξουαλική επανάσταση της Αυτοκρατορίας των Αισθήσεων, το (όχι τόσο κακό όσο θα ήθελαν να πιστεύετε) ανέκδοτό του Max, mon amour, το διαχρονικά αγαπημένο εντός συνόρων Καλά Χριστούγεννα, κύριε Λόρενς, ίσως και ο καλλιγραφημένος ομοερωτισμός του Ταμπού, υπάρχουν πολύ περισσότερα για να ανακαλύψει κανείς. Προσωπικά, τουλάχιστον από το κομμάτι της που έχω δει και μπορώ να έχω άποψη, την αντιλαμβάνομαι ως ένα σύνολο γοητευτικών αντιφάσεων.

Γεμίζοντας το κάδρο με σημαίες, ο Όσιμα επισημαίνει τη γενική (και εθνική) διάσταση της ιστορίας, το ανήλικο αγόρι δε, αν και εκ των πραγμάτων εκπρόσωπος της νέας γενιάς, λειτουργεί ως σύμβολο της αθωότητας και της ηθικά υπέρτερης ανατολικής παράδοσης, ενώ οι γονείς εκπροσωπούν την ηθική σήψη της «αλλαγής».

Το Αγόρι, για παράδειγμα, δεν μου θύμισε κάποια άλλη δική του – πάντα, απ’ όσες έχω δει, μερικές παραμένουν δυσεύρετες μέχρι σήμερα, το ξέρατε, μάλιστα, ότι είχε γυρίσει μέχρι και animation; Στον βαθμό που μπορούσες να πάρεις τοις μετρητοίς όσα έλεγε σε συνεντεύξεις του, καθώς στη χώρα του υπήρξε γνωστός και ως «αιρετικός» public speaker, ο Όσιμα απεχθανόταν το σινεμά του Όζου. Έλα όμως που στα εσωτερικά του Αγοριού ο χώρος κινηματογραφείται με τον φακό σε απόσταση από τους ηθοποιούς και τοποθετημένος περίπου μισό μέτρο από το έδαφος, όπως στις ταινίες του Όζου· έλα που η στάση του απέναντι στo εξ Αμερικής εισαγόμενο οικονομικό μοντέλο της μεταπολεμικής Ιαπωνίας είναι παρεμφερής με εκείνη του σπουδαίου συμπατριώτη του· και έλα που δανείζεται ακόμα και λίγο από τον ανθρωπισμό του τελευταίου για να αφηγηθεί την ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού, αναγκασμένου να συμμετέχει στην απάτη των γονιών του, οι οποίοι στήνουν ατυχήματα στον δρόμο και παριστάνουν ότι τραυματίστηκαν για να αποσπάσουν εξωδικαστικές αποζημιώσεις από τους οδηγούς.

Το αγόρι: Η άγνωστη ανθρωπιστική ταινία του Ναγκίσα Όσιμα επιστρέφει στις αίθουσες Facebook Twitter
Ο Toshi Amatsu και η Akiko Koyama στην ταινία «Το αγόρι» (1969).

Αφενός η οικονομική ακμή έφερε ηθική παρακμή, αφετέρου οι θετικές εξωτερικές επιδράσεις της δεν αφορούσαν το βαλάντιο όλων των Γιαπωνέζων – η οικογένεια της ταινίας βρίσκεται στο περιθώριο. Γεμίζοντας το κάδρο με σημαίες, ο Όσιμα επισημαίνει τη γενική (και εθνική) διάσταση της ιστορίας, το ανήλικο αγόρι δε, αν και εκ των πραγμάτων εκπρόσωπος της νέας γενιάς, λειτουργεί ως σύμβολο της αθωότητας και της ηθικά υπέρτερης ανατολικής παράδοσης, ενώ οι γονείς εκπροσωπούν την ηθική σήψη της «αλλαγής» - με τον τρόπο αυτό το ηθικά δέον ταυτίζεται με τη φύση, καθώς ο ανήλικος δεν έχει μάθει ακόμα τους τρόπους των ενηλίκων και, ιδιαίτερα, εκείνον της δυτικοποιημένης νέας εποχής.

Κι όμως, αν και το σινεμά του Όσιμα συνήθως εστιάζει στη χειρότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, εδώ καταλαβαίνουμε τους γονείς, τους συμπονούμε κατά ένα μέρος, έστω κι αν υιοθετούν συχνά απεχθή συμπεριφορά προς το αγόρι. Ακόμα και όταν έρχεται η τραγωδία, αυτό τούς συγχωρεί και προσπαθεί να αποτρέψει την καταδίκη τους. Κάποια φορμαλιστικά παιχνίδια –η αλλαγή των φίλτρων πχ.– φαντάζουν ξεπερασμένα και επιτηδευμένα σήμερα, μα η πλήρης αλλαγή του format στον επίλογο, όταν δηλαδή ο τρόπος αφήγησης μετατρέπεται σε εκείνον του ειδησεογραφικού ρεπορτάζ, αποδεικνύεται μια ιδιοφυής δημιουργική σύλληψη. Η είδηση μιλά για μια σατανική οικογένεια που έστηνε ατυχήματα και εκμεταλλευόταν αθώους πολίτες, προκαλώντας σε ένα τραγικό συμβάν. Εμείς, όμως, ξέρουμε όλη την αλήθεια, καθώς την παρακολουθήσαμε μέσα από τα μάτια του αγοριού, δηλαδή μέσα από το βλέμμα ενός παρατηρητή εξοπλισμένου με ένα απαραίτητο ανθρώπινο εργαλείο: αυτό της κατανόησης. 

Η ταινία βγαίνει ξανά στις αίθουσες την Πέμπτη 1 Ιουνίου.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Οθόνες / Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Ένα υπέροχο κινηματογραφικό αφιέρωμα στο στέκι της Πλάκας, με παλιές δόξες, όπως το «Brief Encounter» και το «Roman Holiday» αλλά και πιο σύγχρονες, όπως το κομψοτέχνημα «In the Mood for Love» και το σπαραχτικό «Cold War».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.