ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αστείο είναι ότι η αμέσως προηγούμενη εξομολόγηση, αφορά έναν άντρα που ψάχνει τον έρωτα...

Δεν έμεινες σε μακροχρόνια σχέση -επτά χρόνια δεν τα λες και λίγα- επειδή στο είπαν τα έργα, τα παραμύθια και οι ταινίες που ''κατηγορείς''.
Τον είδες, σου άρεσε, υπήρξε έλξη, τον ερωτεύτηκες, τον πόθησες γιατί ο έρωτας είναι κάτι εντελώς φυσικό για τους ανθρώπους, έτσι λειτουργεί.
Ναι μπορεί να υπέμεινες κάποια πράγματα λόγω του έρωτά σου για εκείνον κι αυτό είναι λάθος, είναι αδυναμία, φυσικά συμφωνώ με τα τελευταία λόγια της εξομολόγησής σου.
Αλλά συνήθως όταν πληγώνονται οι άνθρωποι τότε θυμούνται να απορρίψουν τον έρωτα, τη φιλία, γενικά διάφορα υπέροχα πράγματα που υπάρχουν στη ζωή.
Επειδή μιλάει η πληγή τους, όχι εκείνοι.
Γι' αυτό και ακούς κάτι φράσεις: ''υπερτιμημένος ο έρωτας, τι τα θες, καλύτερα μόνος ή μόνη'' ή ''σιγά , και τι είναι η φιλία, και σιγά τους φίλους, έξω όλοι, δεν θέλω κανέναν, μόνος ή μόνη θα είμαι καλύτερα''.
Για τη δημιουργία και τη διατήρηση είτε φιλικών είτε ερωτικών σχέσεων σαφώς και πρέπει να γίνονται κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Δεν εννοώ υπακοή, το ξεκαθαρίζω.
Αλλά υποχωρήσεις πρέπει να γίνονται.
Δεν γίνεται αλλιώς γιατί η ανθρώπινη φύση είναι συγκρουσιακή οπότε αν υπάρχει επιμονή στα όρια της εμμονής τότε δεν γίνεται τίποτα, καταλήγεις μόνος άνθρωπος.
Οπότε το ''πάντα με τον εαυτό μας να πορευόμαστε και να επενδύουμε σε αυτόν'' που γράφεις φυσικά και ισχύει αλλά μέχρι ενός σημείου.
Για τη συνύπαρξη με τους άλλους (καθώς ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον) πρέπει να γίνονται κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Βγήκες, μάλλον πληγωμένη από μια σχέση 7 ετών και είσαι 35 plus λες οπότε λογικό τώρα να δίνεις προτεραιότητα στο να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου.
Αλλά αν περάσουν τα χρόνια και γίνεις 40 plus και 45 plus και δεν σου δοθεί ξανά καμία ευκαιρία για σχέση (που φυσικά δεν νομίζω ότι θα σου συμβεί καθώς ελάχιστοι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή είναι καταραμένοι) τότε θα δεις ότι αυτή η συνεχής συμπόρευση και επένδυση πάντα με τον εαυτό μας (όπως αναφέρεις) δεν είναι και η καλύτερη επιλογή.
Κι όσο μεγαλώνουμε δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο οι γνωριμίες και οι σχέσεις.
Τέλος πάντων, να είσαι καλά και σου εύχομαι -αν το επιθυμείς- να αποκτήσεις ξανά στη ζωή σου έναν υγιή και αμοιβαίο έρωτα αυτή τη φορά.

Ο έρωτας εννοείται πως δεν είναι το παν.Σημαντικος μεν,όχι το παν δε.Και αλίμονο σε όσους κεντραρουν μόνο εκεί!

Πολύ σωστά και συμφωνώ. Τίμιο ξεκαθάρισμα από την αρχή, χάραγμα ορίων και πάνω από όλα συντροφικότητα με τον άνθρωπό σου. Τί έρωτας και κουραφέξαλα, σκέτη αρρώστια είναι...
Κρίμα μόνο, που οι άτιμες αρρώστιες έρχονται άξαφνα, απροειδοποίητα και χωρίς προηγουμένως να σου χτυπήσουν την πόρτα.
Και μετά, όταν σε πιάσει και ερωτευτείς και φτάσεις σε σημείο από την κάψα να δαγκώνεις τα μαξιλάρια τις άγρυπνες νύχτες, το μόνο πια που σου απομένει να πεις είναι: "τί να κάνουμε, έτυχε · δεν πέτυχε".