Πολύ σωστά και συμφωνώ. Τίμιο ξεκαθάρισμα από την αρχή, χάραγμα ορίων και πάνω από όλα συντροφικότητα με τον άνθρωπό σου. Τί έρωτας και κουραφέξαλα, σκέτη αρρώστια είναι...
Κρίμα μόνο, που οι άτιμες αρρώστιες έρχονται άξαφνα, απροειδοποίητα και χωρίς προηγουμένως να σου χτυπήσουν την πόρτα.
Και μετά, όταν σε πιάσει και ερωτευτείς και φτάσεις σε σημείο από την κάψα να δαγκώνεις τα μαξιλάρια τις άγρυπνες νύχτες, το μόνο πια που σου απομένει να πεις είναι: "τί να κάνουμε, έτυχε · δεν πέτυχε".