ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζωή είναι το αποτέλεσμα των επιλογών μας και των επιλογών που κάνουν οι άλλοι για εμάς, με έμφαση στο δεύτερο.
Αν δεν εργάζεσαι αλλά καλύπτεις μια χαρά τα έξοδά σου, που μάλλον αυτό θα συμβαίνει στην περίπτωσή σου, αφού έχεις χρήματα και για εβδομαδιαίες επισκέψεις στον ψυχαναλυτή σου όπως λες, τότε να μην νιώσεις ποτέ καμία ενοχή.
Η μισθωτή σκλαβιά (sic: εργασία, δουλειά, απασχόληση) το μόνο που προσφέρει είναι κάλυψη των εξόδων μας, κι αυτό όχι σε απόλυτο βαθμό αν δεν είναι κάποιος επαγγελματικά ευνοημένος.
Οπότε και να βρεις δουλειά, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα κάνεις φιλίες ή ερωτικά ανοίγματα μέσα από αυτή.
Απλώς θα έχεις κάτι να κρατάει απασχολημένο το μυαλό σου από τη σκέψη της μοναξιάς σου.
Αν πάλι έχεις ενδιαφέροντα χόμπυ, τότε ασχολήσου με αυτά, ειδικά αν έχεις το βιοποριστικό σου λυμένο σε ικανοποιητικό βαθμό.
Φυσικά οι άνθρωποι απομονώνουν, κατανοώ απόλυτα την δεύτερη πρόταση της εξομολόγησής σου, κι όσο περνούν τα χρόνια αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο.
Και δεν το παραδέχονται κιόλας.
Τέλος πάντων, σου εύχομαι να κάνεις ό,τι επιθυμείς, μετά τα 30 είσαι ακόμα νέος (ή περίπου νέος).
Θα σου πρότεινα να αρχίσεις εσύ να επικοινωνείς με τους γύρω σου, έχοντας mindset ότι θα έχει κάποιο αποτέλεσμα αυτό.
Μην απογοητευτείς πρόωρα, πριν η ζωή και οι άνθρωποι δηλαδή σου δώσουν λόγους για να το κάνεις.
Κράτα ακόμα γερά όσο μπορείς.
Να είσαι καλά.

Μετα τα 30 πιανομαστε χερι χέρι και σερνουμε το χορο του Ζαλόγγου. Δεν τελειωνει η ζωη στα 30 προφανως, ουτε οταν χωριζουμε ουτε οταν χανουμε την δουλεια μας. Αν το πάρεις απόφαση να βγεις από τον φαύλο κύκλο τότε θα βγεις στο χέρι σου είναι. Όσο μένεις σε αυτήν την κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα σίγουρα.

Ελπίδα υπάρχει πάντα όσο ζούμε. Και μετά τα 30 και μετά τα 100. Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό ;
Απλά, αλλάζεις προτεραιότητες. Και τολμάς για να τις αλλάξεις. Δεν είναι φρόνιμο να ελπίζεις να καταφέρεις στα 100 σου τους ίδιους στόχους που είχες στα 30. "Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε" που είχε πει κάποιος Γιωργάκης μία εποχή. Προσαρμοζόμαστε.
Το πρώτο πράγμα που κάνουμε για να προσαρμοστούμε, είναι να μη μεγαλοποιούμε τα συναισθήματα. Δε βρίσκεις φως στο τούνελ λες. Μην στέκεσαι σε αυτό.
Εντάξει, είχες μία σχέση που σε πήγε πίσω, αλλά πάει πέρασε. Δεν έχει νόημα το να το αφήνεις να σε επηρεάζει τόσο που να ξεκόβεις από φίλους και να γίνεσαι άεργος. Αυτά τα δύο, είναι οι χειρότερες επιλογές που μπορούσες να κάνεις.
Δες ξεκάθαρα το παρόν σου που είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών από τη μεριά σου και προσπάθησε να ξαναμπείς στο εργασιακό κομμάτι και να κάνεις νέους φίλους. Ή, δοκίμασε να επανασυνδεθείς με τους παλιούς.
Αυτά για μένα πρέπει να επιδιώξεις, επειδή κοιτάς συνέχεια πίσω σου τη στιγμή που η ζωή προχωράει μόνο μπροστά !