Ελπίδα υπάρχει πάντα όσο ζούμε. Και μετά τα 30 και μετά τα 100. Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό ;
Απλά, αλλάζεις προτεραιότητες. Και τολμάς για να τις αλλάξεις. Δε είναι φρόνιμο να ελπίζεις να καταφέρεις στα 100 σου τους ίδιους στόχους που είχες στα 30. "Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε" που είχε πει κάποιος Γιωργάκης μία εποχή. Προσαρμοζόμαστε.
Το πρώτο πράγμα που κάνουμε για να προσαρμοστούμε, είναι να μη μεγαλοποιούμε τα συναισθήματα. Δε βρίσκεις φως στο τούνελ λες. Μην στέκεσαι σε αυτό.
Εντάξει, είχες μία σχέση που σε πήγε πίσω, αλλά πάει πέρασε. Δεν έχει νόημα το να το αφήνεις να σε επηρεάζει τόσο που να ξεκόβεις από φίλους και να γίνεσαι άεργος. Αυτά τα δύο, είναι οι χειρότερες επιλογές που μπορούσες να κάνεις.
Δες ξεκάθαρα το παρόν σου που είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών από τη μεριά σου και προσπάθησε να ξαναμπείς στο εργασιακό κομμάτι και να κάνεις νέους φίλους. Ή, δοκίμασε να επανασυνδεθείς με τους παλιούς.
Αυτά για μένα πρέπει να επιδιώξεις, επειδή κοιτάς συνέχεια πίσω σου τη στιγμή που η ζωή προχωράει μόνο μπροστά !