«Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»: Ο Τζέισον Μπορν και η μελωδία της ευτυχίας

«Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»: Ο Τζέισον Μπορν και η μελωδία της ευτυχίας Facebook Twitter
Τι έπαθε, λοιπόν, και μεταλλάχθηκε έτσι; Πώς μετατράπηκε από μηχανή πολέμου σε μηχανή έρωτα; Πώς έγινε Λαβ από Λαβίνιος;
1

Τον λένε Λαβίνιο. Όταν τον πρωτοσυναντάμε, έχει ήδη προσβληθεί από έναν δαιμονικό ιό, τον οποίο προσπαθεί ασύστολα να μεταδώσει σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί.


Γι' αυτό τους αγκαλιάζει μανιασμένα. Η αγκαλιά, όπως υποστηρίζει, είναι η ειδικότητά του. Πράγμα πολύ παράξενο, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο Λαβίνιος ήταν μέχρι πριν από λίγο ένας σπουδαίος στρατιώτης. Ο γενναιότερος όλων, σύμφωνα με τους ανωτέρους του, αυτός που σημείωσε τις περισσότερες επιτυχίες πολέμου στα βόρεια σύνορα, ένας ήρωας.


Τι έπαθε, λοιπόν, και μεταλλάχθηκε έτσι; Πώς μετατράπηκε από μηχανή πολέμου σε μηχανή έρωτα; Πώς έγινε Λαβ από Λαβίνιος;

Τα ερωτήματα σαν ομίχλη καλύπτουν το πεπρωμένο του. Κι αυτός, με πνεύμα ευέλικτο, αναζητά απαντήσεις. «Χάνω τον εαυτό μου», μας εξηγεί, «δεν έχω πια όνομα, γενιά, οικογένεια, φύτρα, πατρίδα, θρησκεία, ιδιότητες. Τις αφαιρώ μία μία. Σκέφτομαι ότι έχω καινούργια σώματα. Βλέπω σταδιακά τον κόσμο μέσα από κορμιά ξένα. Γίνομαι άλλη εποχή, ίσως και ζώο ακόμα. Αλλάζω μέχρι και φύλα».

Έτσι, άπατρις, άθρησκος, ανώνυμος και πανσεξουαλικός, ο Λαβ ξεχύνεται στην οικουμένη για να διαδώσει το ερωτικό μήνυμά του. Όλοι του επισημαίνουν εμφατικά τον κίνδυνο μιας τέτοιας αποστολής: «Θα σε κυνηγήσουν! Θα σε σκοτώσουν! Μην ψάχνεις για την αγάπη!» επιμένουν ανήσυχες οι σοφές, προειδοποιητικές φωνές.

Έτσι, άπατρις, άθρησκος, ανώνυμος και πανσεξουαλικός, ο Λαβ ξεχύνεται στην οικουμένη για να διαδώσει το ερωτικό μήνυμά του. Όλοι του επισημαίνουν εμφατικά τον κίνδυνο μιας τέτοιας αποστολής: «Θα σε κυνηγήσουν! Θα σε σκοτώσουν! Μην ψάχνεις για την αγάπη!» επιμένουν ανήσυχες οι σοφές, προειδοποιητικές φωνές.


Ο Λαβ ανένδοτος. Τους αγκαλιάζει όλους. Και τους φτωχούς και τους πλούσιους. Και τους αδαείς και τους παράφρονες. Και τους αμαρτωλούς και τους ασκητές. Ένας άστεγος παραπονιέται ότι όλοι τον κατουράνε, ο Λαβ όμως του προτείνει μια εναλλακτική προσέγγιση: «Κοίταγε τον ήλιο όσο σε κατουράνε. Τραγούδησε το τραγούδι του κι αυτός θα σου δίνει αγάπη (...). Θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα, θα σου δείξει πώς φυτρώνει στον κήπο του το χορτάρι».


Στην πόρνη Ζιστίν συνιστά να ευγνωμονεί όποιον της κάνει έρωτα, ενώ στον πλούσιο κύριο Βλάντο, που υποστηρίζει πως «η υπεραξία σήμερα είναι μια τεράστια φούσκα» και το σύστημα θα μας αφανίσει, ο Λαβ διακηρύττει: «Μόνη ελευθερία μας η σκλαβιά αγάπης».

«Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»: Ο Τζέισον Μπορν και η μελωδία της ευτυχίας Facebook Twitter
Ο Ιάσονας Σίγμα (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Σδρόλια) στο έργο του αυτό επιχειρεί να ξαναπεί την ιστορία του Οιδίποδα ως αντιμιλιταριστική και αντικαπιταλιστική αλληγορία.


Μ' αυτά και μ' αυτά, ο ήρωας επιστρέφει σπίτι του. Η αδερφή του, που βασανίζεται από ένα κάψιμο στα γεννητικά όργανα, τον υποδέχεται με ευγνωμοσύνη.

Η συνάντηση με τους γονείς του διαγράφεται σπαραξικάρδια, με τον πατέρα του να εκλιπαρεί για συγχώρεση –«πες μου πως δε μετάνιωσες που σ' έστειλα μακριά μου, πως τελικά σου άξιζε, πως δεν έχω καταστρέψει την οικογένειά μας» και «χτύπα με, χτύπα με»– και τη μητέρα του, που ήτανε μια «σκύλα», να προτάσσει στον υιό τα στήθη της που δεν έχουν ρώγες και βγάζουν «ένα γάλα κόκκινο, ένα κρασί αγάπης».


Σύντομα το μυστήριο του Λαβ θα λάβει την εξήγησή του. Και είναι μια εξήγηση αντάξια του σεναρίου του Τζέισον Μπορν: Χωρίς ταυτότητα. Ένας αξιωματούχος του στρατού, από τον οποίο ο ήρωας λιποτάκτησε, θα επισκεφθεί την οικογένεια του δεύτερου και θα προβεί σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις.

Άναυδοι πληροφορούμαστε πως παράγουνε –το Κράτος;– ένα νέο είδος στρατιώτη «που δεν είναι καθόλου όμορφος αλλά μηχανή πολέμου», ενώ ταυτόχρονα εμπορεύονται αγόρια στα οποία έχουν εντοπίσει «ένα ειδικό γονίδιο που βγάζει εγκληματίες».

Φαίνεται, λοιπόν, πως ο Λαβ διαγνώστηκε με αυτό το γονίδιο όταν ήταν μωρό και οι γονείς του τον έδωσαν στον στρατό, τον μόνο φορέα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα φονικά ένστικτά του. «Πράξατε το καθήκον σας» λέει ικανοποιημένος ο αξιωματούχος «και σας επιβραβεύσαμε αδρά».

Για μεγάλο διάστημα ο Λαβίνιος ήταν ευσυνείδητος και φονικός, αλλά, ξαφνικά, μια μέρα άλλαξε: για την ακρίβεια, «στη μέση μιας γιορτούλας» ξεσήκωσε τα πλήθη με τα τραγούδια του κι άρχισε να επιδεικνύεται «ασύστολα, αγοραία», σαν να τον είχε καταλάβει «μια φοβερή μανία». Κανένας δεν ξέρει πού οφείλεται αυτή η μεταστροφή –«ένα μηχανικό λαθάκι»;–, το σίγουρο πάντως είναι πως τώρα «ήρθε να σας φονεύσει», επιμένει ο αξιωματούχος.

«Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»: Ο Τζέισον Μπορν και η μελωδία της ευτυχίας Facebook Twitter
Στην πόρνη Ζιστίν συνιστά να ευγνωμονεί όποιον της κάνει έρωτα, ενώ στον πλούσιο κύριο Βλάντο, που υποστηρίζει πως «η υπεραξία σήμερα είναι μια τεράστια φούσκα» και το σύστημα θα μας αφανίσει, ο Λαβ διακηρύττει: «Μόνη ελευθερία μας η σκλαβιά αγάπης».


Ο Ιάσονας Σίγμα (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Σδρόλια) στο έργο του αυτό επιχειρεί να ξαναπεί την ιστορία του Οιδίποδα ως αντιμιλιταριστική και αντικαπιταλιστική αλληγορία. Φιλοδοξεί να συνδυάσει τους αρχετυπικούς μύθους και ήρωες της αρχαίας τραγωδίας με το αντιεξουσιαστικό πάθος του Βόιτσεκ, τη φιλοσοφία του Μποντριγιάρ, μια γεύση από Οφηλία, μια πινελιά από Μαρκήσιο ντε Σαντ κ.ο.κ.


Ό,τι αγαπά κανείς δεν σημαίνει πως μπορεί να το αφομοιώσει επιτυχώς ή, έστω, να το μιμηθεί ποιοτικώς. Ο κεντρικός ήρωας ονειρεύεται να μας εντυπωσιάσει ως νέο κράμα Οιδίποδα και Διονύσου-ροκ σταρ, στην πραγματικότητα όμως θυμίζει περισσότερο ένα αγαπησιάρικο παιδί των λουλουδιών που μοιράζει αγκαλίτσες, τραγούδια, παπαρούνες και τριαντάφυλλα σε όλο τον κόσμο, πιστεύοντας πως θα τους απελευθερώσει.

«Οι άνθρωποι βλέπουν την αγάπη σαν να είναι μόνο χρήμα κι έτσι την ανακυκλώνουν για λίγους αγαπημένους, που όμως δεν τους αγαπάνε» μας ενημερώνει ο Λαβ, ο οποίος έχει καταλάβει πως «είμαστε όλοι προσομειώσεις ηρώων μέσα σε βίντεο-γκέιμ» και μας καλεί να επαναστατήσουμε, να αντισταθούμε στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, να μην υποκύψουμε «ούτε στον φασισμό του ενός ούτε του πολλαπλού [εαυτού] μας» αλλά να δεχτούμε πρόθυμα τη «σκλαβιά αγάπης».

«Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»: Ο Τζέισον Μπορν και η μελωδία της ευτυχίας Facebook Twitter
«Οι άνθρωποι βλέπουν την αγάπη σαν να είναι μόνο χρήμα κι έτσι την ανακυκλώνουν για λίγους αγαπημένους, που όμως δεν τους αγαπάνε» μας ενημερώνει ο Λαβ, ο οποίος έχει καταλάβει πως «είμαστε όλοι προσομειώσεις ηρώων μέσα σε βίντεο-γκέιμ»


Γενικώς, όπως ίσως διαπιστώσατε, το έργο βρίθει βαρύγδουπων κοινοτοπιών και αναμασημένων απλουστεύσεων, που πλατσουρίζουν με ανεμελιά και αφέλεια ανάμεσα σε δεκάδες θεατρικές και λογοτεχνικές αναφορές.


Αν υπάρχει περιθώριο διάσωσης του κειμένου μέσω της σκηνικής παρουσίασής του, αυτό μένει να το διαπιστώσουμε μελλοντικά: στο τωρινό του ανέβασμα, πάντως, τα πράγματα αποδεικνύονται αποκαρδιωτικά.

Στέκεται αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς μια παράσταση όπου η πλειονότητα των ηθοποιών φωνάζει σαν να τους χωρίζουν χιλιόμετρα τον έναν από τον άλλον, ενώ, όταν τραγουδάνε, τραβάνε τα φωνήεντα –«Αγάααααπη»– τόσο βασανιστικά, σαν να τρίζει δίπλα μας μια ξεχαρβαλωμένη πόρτα.


Αδιάκοπη μετακίνηση των «κύβων» του σκηνικού, φλύαρη κίνηση των σωμάτων, που αποδιοργανώνει την προσοχή μας, και, το σημαντικότερο, απόλυτη αδυναμία εκφοράς του λόγου, σε τέτοιον βαθμό ώστε αναγκαζόμαστε να καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια για να κατανοήσουμε τους διαλόγους. Tο χιούμορ που αναδύεται φευγαλέα μια-δυο στιγμές –βλέπε χαρακτηριστικά τoν «περιφερόμενο» Χορό σεξομανών– δεν βρίσκει έδαφος ν' ανθήσει όσο ενδεχομένως θα μπορούσε.


Ειλικρινά, αν το Εθνικό έχει αποφασίσει να στηρίξει το σύγχρονο ελληνικό έργο –πράγμα που θα έδινε σε όλους μας ιδιαίτερη χαρά–, τότε ας το κάνει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι με λύσεις μεσοβέζικες, επιστρατεύοντας άπειρους, άγουρους ηθοποιούς και αφήνοντάς τους να χτυπιούνται υπό φτωχή καθοδήγηση. Δυστυχώς, ακόμη και οι δυο-τρεις ωριμότεροι, πιο δοκιμασμένοι ηθοποιοί που
συμμετέχουν ούτε αυτοί καταφέρνουν να διασωθούν.

Info:

Ιάσονας Σίγμα

Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ

Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Μποζά

Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική: Χαράλαμπος Γωγιός

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Κινησιολόγος: Βάλια Παπαχρήστου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Γκότση

Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν:

Θανάσης Βλαβιανός, Νίκος Γιαλελής, Σεραφείτα Γρηγοριάδου, Νέστορας Κοψιδάς, Μάριος Κρητικόπουλος, Κώστας Κουτρουμπής,

Παρθενόπη Μπουζούρη, Γιώργος Πατεράκης, Μάνος Πετράκης, Θάλεια Σταματέλου, Σπύρος Τσεκούρας, Δημήτρης Δρόσσος

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

Αγίου Κωνσταντίνου 22-24,

210 5288170-171, 210 7234567

Τετ.-Σάβ.: 21:00 Κυρ.: 19:00

€15, €10 (φοιτητικό), κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ €5

Παρασκευή ενιαία τιμή €13

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ