«Ψηλά από τη γέφυρα»: Το χιούμορ δεν έχει θέση σε αυτό το έργο

«Ψηλά από τη γέφυρα»: Το χιούμορ δεν έχει θέση σε αυτό το έργο Facebook Twitter
Μοναδική παρηγοριά μας το σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, μια εντυπωσιακή «βροχή» από αλυσίδες και σκουριασμένους ναυτικούς γάντζους που κρέμονται πάνω από τις ζωές των ηρώων, έτοιμοι να τους συνθλίψουν ανά πάσα στιγμή. Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου
0

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον Έντι Καρμπόνε. Ο ολέθριος μηχανισμός έχει τεθεί σε λειτουργία από τα πανάρχαια χρόνια. Ο χαμός του είναι προδιαγεγραμμένος.

Ούτε ο εαυτός του, ούτε οι οικείοι του, ούτε ο φόβος της κοινωνικής κατακραυγής μπορούν να σταθούν εμπόδιο στον σκοτεινό χείμαρρο που θα ξεχυθεί από μέσα του.

Κι εμείς καλούμαστε να παρακολουθήσουμε αυτό το θρίλερ, όπως οδηγείται σε κορύφωση και λύση, τους έξι τελευταίους μήνες της ζωής του μεσήλικα Ιταλοαμερικανού λιμενεργάτη Έντι Καρμπόνε.


Ο Μίλερ θεωρούσε αυτό το έργο την «ελληνική» τραγωδία του. Αν ο σοφόκλειος ήρωας είναι «αυτός που, αβοήθητος από τους θεούς και αντιμέτωπος με την ανθρώπινη αντιξοότητα, λαμβάνει μια απόφαση που πηγάζει από τα βαθύτερα στρώματα της ατομικής φύσης του και μετά τυφλά, άγρια, ηρωικά, διατηρεί αυτή την απόφαση ακόμη κι αν τον οδηγεί στην καταστροφή του»*, τότε μπορούμε να δούμε σε ποιον βαθμό ο Μίλερ ακολουθεί ετούτο το υψηλό πρότυπο, πλάθοντας τη δική του εκδοχή, εφαρμόζοντας την πεποίθησή του ότι η τραγωδία ως είδος μπορεί να αφορά όχι μόνο εξέχοντα μέλη της κοινωνίας αλλά και ανθρώπους της εργατικής τάξης.


Ο Έντι Καρμπόνε υπερασπίζεται μέχρι τελικής πτώσης τη σκοτεινή, αιμομικτική επιθυμία της καρδιάς και του σώματός του, ακόμη κι αν αυτή κρίνεται φρικώδης από τον περίγυρό του. Αρνείται την κοινή ηθική, παραβιάζει τους κανόνες, θυσιάζει τα πάντα για χάρη του τρομερού σκοπού του.

Σίγουρα η συμπεριφορά του στερείται ηρωισμού και μόνο αξιοθαύμαστη δεν μπορεί να θεωρηθεί: «Ξέρω καλά πως ο Έντι είχε άδικο και ξέρω επίσης πως ο θάνατός του ήταν ανώφελος» συνοψίζει τα αισθήματά μας ο δικηγόρος Αλφιέρι, αφηγητής της ιστορίας και άτυπος εκπρόσωπος του Χορού, «αλλά στη δική μου μνήμη άφησε κάτι αγνό. Όχι, όχι, η πράξη του δεν ήταν αγνή, ο ίδιος ήταν αγνός, γιατί ξεγύμνωσε την ψυχή του και μας την έδειξε όπως ήτανε. Γι' αυτό νομίζω πως τον αγαπάω πολύ περισσότερο απ' όλους τους λογικούς πελάτες μου»**.

Αμφιβάλλω αν η κωμωδία θα περνούσε ποτέ από το μυαλό του. Κι όμως, αυτή την εντύπωση αποκομίζουμε στο πρώτο μέρος της παράστασης του Εθνικού. Κι ενώ κάνουμε υπομονή, πιστεύοντας πως σταδιακά το ανάλαφρο κλίμα θα υποχωρήσει, τα πράγματα εξελίσσονται ολοένα προς το χειρότερο.


Το Ψηλά από τη γέφυρα λειτουργεί σε δύο τουλάχιστον σημαντικά επίπεδα: το ένα αφορά τη σωματικότητα, το πάθος, τα ένστικτα, τους νόμους του αίματος, ενώ το άλλο αφορά την πολιτική συνείδηση, όπως αυτή διαμορφώνεται τη δεκαετία του '50 σε μια Αμερική που ταλανίζεται από την ψυχροπολεμική υστερία και το κυνήγι «κόκκινων» μαγισσών του γερουσιαστή Μακάρθι.

Ο Μίλερ, αν και βασίζεται σε αληθινή ιστορία, παίρνει πολύ μεγάλο ρίσκο συνταιριάζοντας στο ίδιο έργο την παράνοια της αιμομικτικής επιθυμίας με την παράνοια που είχε σπείρει στη χώρα η κυβερνητική τρομοκρατία, δηλητηριάζοντας τις ψυχές των ανθρώπων.

Αν η πρώτη αναδύεται σαν ανεξέλεγκτη ασθένεια, η δεύτερη συνιστά καθαρή βαρβαρότητα. Εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες διαστρεβλώσεις, την εσωτερική και την εξωτερική, ο Έντι καταλήγει στα πρόθυρα της τρέλας και διαπράττει την πλέον βδελυρή πράξη του χαφιεδισμού: καταδίδει στις Αρχές τους δύο μετανάστες που φιλοξενεί σπίτι του, προκειμένου να εμποδίσει τον γάμο του νεότερου από αυτούς με το αντικείμενο του πόθου του, την ανιψιά του.

«Ψηλά από τη γέφυρα»: Το χιούμορ δεν έχει θέση σε αυτό το έργο Facebook Twitter
Γκριμάτσες, κοροϊδίες και «κλεισίματα του ματιού» επιστρατεύνται για να εξασφαλίσουν σε άφθονες δόσεις το γέλιο του κοινού, που παρασύρεται έτσι προς το πιο ποταπό είδος διασκέδασης: το κράξιμο του (πιθανολογούμενου) γκέι «θύματος». Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου


Ο Πίτερ Μπρουκ, ο οποίος σκηνοθέτησε το παρθενικό ανέβασμα του έργου στο Λονδίνο το 1956, ανέδειξε τη φυσική υπόσταση της φτωχογειτονιάς του Μπρούκλιν όπου κατοικούν οι ήρωες και μετέτρεψε την κοινότητα αυτή σε μια εξωτερίκευση της συνείδησης του ήρωα.

Ο Βέλγος σκηνοθέτης Ίβο βαν Χόβε, στη δική του εκδοχή πριν από τρία χρόνια, έγδυσε το έργο από κάθε νατουραλιστικό στοιχείο και αφηγήθηκε μια ιστορία αρχετυπικών συγκρούσεων μέσα σε έναν άδειο, περιφραγμένο χώρο, όπου τα σώματα παλεύουν με τα πάθη τους.

Φορώντας ρούχα καθημερινά, οι ήρωες «μοιάζουν να υπάρχουν ταυτόχρονα στην παρούσα στιγμή και στην αιωνιότητα με την ίδια ένταση»***.

Όποιον δρόμο και αν διαλέξει κανείς, αμφιβάλλω αν η κωμωδία θα περνούσε ποτέ από το μυαλό του. Κι όμως, αυτή την εντύπωση αποκομίζουμε στο πρώτο μέρος της παράστασης του Εθνικού.

Κι ενώ κάνουμε υπομονή, πιστεύοντας πως σταδιακά το ανάλαφρο κλίμα θα υποχωρήσει, τα πράγματα εξελίσσονται ολοένα προς το χειρότερο.

Ο βασικός πομπός της αστεΐζουσας διάθεσης, ο Γιώργος Κιμούλης, ενώ διαθέτει τα προσόντα να ανταποκριθεί στις δραματικές απαιτήσεις του κεντρικού ρόλου, επιλέγει να κατεβάσει το επίπεδο τόσο χαμηλά ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα επιστροφής σε καμία διεκδίκηση σοβαρότητας.

Είναι λυπηρό να παρακολουθεί κανείς έναν ηθοποιό να θέτει τόσο ανενδοίαστα τις ακονισμένες τεχνικές του ικανότητες στην υπηρεσία του ευτελούς χιούμορ.

«Ψηλά από τη γέφυρα»: Το χιούμορ δεν έχει θέση σε αυτό το έργο Facebook Twitter
Καταδικασμένη από την ερμηνεία του πρωταγωνιστή της, η παράσταση χάνει κάθε ελπίδα να ανακάμψει στην πορεία. Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου

Στη σκηνή μεταξύ Έντι και Αλφιέρι, όταν ξεδιπλώνεται στο κείμενο η ομοφοβική κριτική του πρώτου απέναντι στον νεαρό Ροντόλφο, το «καναρίνι» με τα εκκεντρικά σακάκια που ξέρει να ράβει φορέματα, να μαγειρεύει και να τραγουδάει με άνεση τις ψηλές νότες –περίτρανες, κατά τη γνώμη του Έντι, αποδείξεις για τη «γυναικωτή» φύση του μετανάστη που έχει ερωτευτεί την ανιψιά του–, ο πρωταγωνιστής ενδίδει σε έναν δόλιο χλευασμό του αντιπάλου του, που μόνο σε κακή επιθεώρηση ταιριάζει.

Γκριμάτσες, κοροϊδίες και «κλεισίματα του ματιού» επιστρατεύονται για να εξασφαλίσουν σε άφθονες δόσεις το γέλιο του κοινού, που παρασύρεται έτσι προς το πιο ποταπό είδος διασκέδασης: το κράξιμο του (πιθανολογούμενου) γκέι «θύματος».

Μπορεί ο Έντι Καρμπόνε να είναι λιμενεργάτης, γαλουχημένος στο υπερ-αρρενωπό περιβάλλον του λιμανιού, σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογείται η απόδοση του ρόλου μέσα από τέτοιες ειρωνικές κορόνες που κραυγάζουν για την υποκριτική ευκολία τους.


Όπως είναι αναμενόμενο, ακόμη κι όταν στο δεύτερο μέρος της παράστασης ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να αλλάξει τόνο και να σταματήσει τις «πλάκες», είναι πια αργά.

Η κρίσιμη σκηνή όπου ο Έντι φιλάει αιφνιδιαστικά στο στόμα τον Ροντόλφο προκαλεί μοιραία το γέλιο του κοινού, το οποίο εκτονώνει την αμηχανία του με τον τρόπο που του έχουν ως τώρα υποδείξει. Όπως έσπειρες, θα θερίσεις.

«Ψηλά από τη γέφυρα»: Το χιούμορ δεν έχει θέση σε αυτό το έργο Facebook Twitter
Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου


Καταδικασμένη από την ερμηνεία του πρωταγωνιστή της, η παράσταση χάνει κάθε ελπίδα να ανακάμψει στην πορεία.

Η σκηνοθεσία αδυνατεί να πλάσει ένα στέρεο οικοδόμημα, να μεταδώσει την αίσθηση της κορυφούμενης απειλής, να παρουσιάσει πειστικά ανθρώπους που παλεύουν με νύχια και με δόντια να επιπλεύσουν, αλλά πνίγονται τελικά στη θάλασσα των πιο βίαιων ενστίκτων τους.

Το αποτέλεσμα παραμένει σχηματικό, ένα περίγραμμα της δράσης, την οποία παρακολουθούμε σχεδόν αμέτοχοι, παγωμένοι.


Από τον υπόλοιπο θίασο διασώζεται ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, ο μόνος που καταφέρνει να μας μεταδώσει την αγωνία του ήρωά του, του Ροντόλφο, όταν υπερασπίζεται με πάθος τη θέση του αλλά και την αξιοπρέπεια των μεταναστών στην πρώτη σκηνή της Β' Πράξης.

Η Μαρία Κεχαγιόγλου, παρά το ταλέντο και την εμπειρία της, μοιάζει κι αυτή παροπλισμένη στον ρόλο της συζύγου του Έντι.

Μοναδική παρηγοριά μας το σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, μια εντυπωσιακή «βροχή» από αλυσίδες και σκουριασμένους ναυτικούς γάντζους που κρέμονται πάνω από τις ζωές των ηρώων, έτοιμοι να τους συνθλίψουν ανά πάσα στιγμή.

*Bernard M.W. Knox, «The Heroic Temper: Studies in Sophoclean Tragedy» (μετάφραση δική μου)
** «Ψηλά από τη γέφυρα», μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ
*** Ben Brantley, The New York Times

«Ψηλά από τη γέφυρα»: Το χιούμορ δεν έχει θέση σε αυτό το έργο Facebook Twitter
Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου

Info:

Άρθουρ Μίλερ

Ψηλά από τη γέφυρα

Μετάφραση: Γιώργος Κιμούλης - Νικαίτη Κοντούρη

Σκηνοθεσία-διασκευή: Νικαίτη Κοντούρη

Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας

Μουσική: Σοφία Καμαγιάννη

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Επιμέλεια κίνησης: Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου

Βίντεο: Γιώργος Ζώης

Διανομή:

Γιώργος Κιμούλης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Νίκος Χατζόπουλος, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Στάθης Παναγιωτίδης, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Κώστας Φαλελάκης, Πάρις Θωμόπουλος, Τάσος Πυργιέρης, Νικόλας Χανακούλας, Ίλια Αλγκάερ, Κώστας Κοράκης, Θάλεια Γρίβα, Γιώργος Ματζιάρης, Αναστάσης Συμεών Λαουλάκος

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Αγίου Κωνσταντίνου

22-24, 210 5288170-171, 210 7234567

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ