Η μνήμη δεν θεραπεύεται: Κριτική για την «Πλατεία Ηρώων», από την Λουίζα Αρκουμανέα

Η μνήμη δεν θεραπεύεται: Κριτική για την «Πλατεία Ηρώων», από την Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Στην τρίτη πράξη έρχεται το τελειωτικό χτύπημα: το αποχαιρετιστήριο δείπνο της οικογένειας ως κακοστημένο θέατρο του Παραλόγου.
1

Ο καθηγητής Γιόζεφ Σούστερ απεχθανόταν την αταξία. Τα πουκάμισα έπρεπε να σιδερώνονται και να διπλώνονται με συγκεκριμένο τρόπο. «Ένας φανατικός της ακρίβειας είμαι, κυρία Τσίτελ», έλεγε στην πιστή οικονόμο του, «δεν είμαι άρρωστος».


Ο καθηγητής μισούσε όλους τους ανθρώπους εκτός από τον αδερφό του, τον Ρόμπερτ. «Ο πατέρας σας είχε το πιο κοφτερό μυαλό» λέει ο θείος στις ανιψιές του, κόρες του Γιόζεφ. Αγαπούσε τον Γκλεν Γκουλντ, τον Τολστόι και τον Κάφκα. «Ο πατέρας σας τα πόνταρε όλα σε ένα φύλλο / εμένα δεν μ' εξέπληξε η αυτοκτονία του /... / ή φεύγεις από τη Βιέννη πάραυτα / ή αυτοκτονείς».
Γιατί αυτοκτόνησε ο Γιόζεφ Σούστερ; Η Πλατεία Ηρώων οικοδομείται αριστοτεχνικά πάνω σε αυτό το μυστήριο.


«Η μνήμη δεν θεραπεύεται. Μπορεί μόνο, όπως και η πικρία, να ξεπεραστεί μέσα από τον θάνατο» σημειώνει η Jeanette R. Malkin στο βιβλίο της Memory: Theater and postmodern drama. Ο καθηγητής αυτοκτονεί επειδή δεν μπορεί να ξεχάσει. Και η σύζυγός του για τον ίδιο λόγο σβήνει, λίγες ώρες αργότερα, στο τέλος του έργου. Ένα ζευγάρι Εβραίων που βλέπουν καθημερινά τους εφιάλτες του ναζιστικού παρελθόντος να αναβιώνουν: τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση στην Αυστρία να κυοφορεί κι άλλο αυγό φιδιού, τον αντισημιτισμό της βιεννέζικης κοινωνίας να φουσκώνει επικίνδυνα, τους δήθεν καλλιεργημένους θαμώνες του Μπούργκτεατερ να καμώνονται τους ανίδεους όσον αφορά τον ρόλο της πατρίδας τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.


Όπως οι ήρωές του, έτσι και ο Μπέρνχαρντ (1931-1989) αρνείται πεισματικά να λησμονήσει: φημισμένος για την «αδυσώπητη μνήμη του, μονίμως εξοργισμένη με τη συλλογική αμνησία της Αυστρίας», ο συγγραφέας δεν συγχώρησε ποτέ τους συμπατριώτες του που επέλεξαν μεταπολεμικά –και πολύ βολικά– να απωθήσουν το γεγονός πως έσπευσαν να επευφημήσουν τον Φίρερ στην Πλατεία Ηρώων της Βιέννης, όταν ο τελευταίος ανακοίνωσε εκεί θριαμβευτικά την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γερμανικό Ράιχ, τον Μάρτιο του 1938.

Δεν κατάλαβα για ποιον λόγο πρέπει οι ηθοποιοί να μείνουν με την πλάτη γυρισμένη σ' εμάς, σε μια σκηνή όπου η άμεση απεύθυνση είναι φανερά το ζητούμενο. Ένα «κατηγορώ» δεν μπορεί ποτέ να γίνεται με κλεφτά βλεμματάκια των ηθοποιών προς το κοινό.


Και είναι αυτές οι ίδιες ζητωκραυγές που τρυπάνε ακόμη, πενήντα χρόνια μετά, τα αυτιά της συζύγου του καθηγητή, στο διαμέρισμά τους πάνω από την Πλατεία Ηρώων. Τα ίδια φριχτά φαντάσματα που δεν λένε να εγκαταλείψουν το μυαλό της ούτε μετά τη λοβοτομή.


Το τραύμα, σύμφωνα με τον Φρόιντ, είναι άχρονο: το 1938 βιώνεται σαν χθες. Ο πόνος που τους επιβλήθηκε πριν από μισό αιώνα καίει ακόμη την ψυχή τους. Τα ιστορικά γεγονότα τούς κατέστρεψαν, κι ας μην πήγαν στους θαλάμους αερίων: άλλοι αυτοκτόνησαν, άλλοι οδηγήθηκαν στην παράνοια, άλλοι αποσύρθηκαν και βγάζουν κραυγές σαν πληγωμένα ζώα.


Ο Ρόμπερτ αποκαλεί όλους τους Αυστριακούς κρυφο-ναζί. Βρίζει τον πρωθυπουργό, τους Σοσιαλιστές, την Εκκλησία, τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους, τους διανοούμενους· κανείς δεν γλιτώνει από τα πυρά του. Έχοντας εξαπολύσει το τελευταίο του «κατηγορώ», ο Μπέρνχαρντ πεθαίνει τρεις μήνες μετά. Προς μεγάλη του ικανοποίηση, η πρεμιέρα της Πλατείας Ηρώων στο ιστορικό Μπούργκτεατερ της Βιέννης, τον Νοέμβριο του 1988, σε σκηνοθεσία Κλάους Πάιμαν, προκαλεί το πιο θεσπέσιο σκάνδαλο: η αστυνομία παραμονεύει, το κοινό παραληρεί, η πολιτική ηγεσία διχάζεται, αγανακτισμένοι πολίτες ξεφορτώνουν ένα βουνό κοπριά στα σκαλιά του θεάτρου. Ο Μπέρνχαρντ χτύπησε φλέβα: η συσσωρευμένη υποκρισία πετάχτηκε όλη έξω. Μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το θέατρο λειτούργησε πράγματι ως μέσο αφύπνισης από τον λήθαργο της καθωσπρέπει αναισθησίας.


Περισσότερο ως αισθητικό αντικείμενο χωρίς ιστορικό χαρακτήρα αντιμετώπισε το κείμενο του Μπέρνχαρντ ο Δημήτρης Καραντζάς παρά ως παλλόμενο σώμα με καρδιά που χτυπά ακόμη, πολλά έτη μετά και χιλιόμετρα μακριά από τη βιεννέζικη μήτρα του. Μπορεί εμείς, ως λαός, να μην επευφημήσαμε τον Χίτλερ, και αυτό είναι μια σημαντική διαφορά μας από τους Αυστριακούς, τα ζητήματα όμως της ιστορικής μνήμης, της ενοχής και της ευθύνης μας ως μελών ενός πολιτικού σώματος που εκλέγει διεφθαρμένους εκπροσώπους μάς αφορούν σήμερα εξίσου, αν θέλουμε να μην είμαστε «ένας μίζερος θίασος ανόητων κομπάρσων που εμπαίζονται καθημερινά από μια χούφτα πρωταγωνιστές», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Μπέρνχαρντ.

Η μνήμη δεν θεραπεύεται: Κριτική για την «Πλατεία Ηρώων», από την Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Ο λόγος της Καραμπέτη ξεδιπλώνεται γεμάτος «ραφές», λες και οι οδηγίες ανάγνωσης εμφανίζονται παράλληλα με το κείμενο (εδώ αργά, εδώ γρήγορα κ.ο.κ.).


Αρχικά γοητευόμαστε από το σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε η Κλειώ Μπομπότη: λευκό και άσπιλο, με πλήθος ανδρικών παπουτσιών παραταγμένων σε ζεύγη στο πάτωμα, έναν μεγάλο καθρέφτη και μια ενδιαφέρουσα τρύπα στο κέντρο του πατώματος, σαν ρωγμή που απειλεί να ρουφήξει τους ήρωες. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι η βλοσυρή κυρία Τσίτελ, νευρωτική οικονόμος που σιδερώνει μανιακά το ένα πουκάμισο μετά το άλλο, ακριβώς όπως της είχε υποδείξει ο αποθανών εργοδότης της. Η νεαρή υπηρέτρια Χέρτα (Σύρμω Κεκέ) την ακούει σκεπτική, ενώ τοποθετεί ευλαβικά τα παπούτσια σε πανομοιότυπα γκρι κουτιά. Ο λόγος της Καραμπέτη ξεδιπλώνεται γεμάτος «ραφές», λες και οι οδηγίες ανάγνωσης εμφανίζονται παράλληλα με το κείμενο (εδώ αργά, εδώ γρήγορα κ.ο.κ.). Τα προφανή φρεναρίσματα και οι επιταχύνσεις εμποδίζουν τη μουσικότητα του λόγου του Μπέρνχαρντ –αυτό το κυκλικό συντακτικό με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, στρόβιλοι που σε παρασύρουν– να αναπτυχθεί προς το μέρος μας. Ο κόσμος του καθηγητή Σούστερ μένει απρόσιτος: η αφήγηση της οικονόμου μάς κλείνει την πόρτα, καθώς μας καλεί να εστιάσουμε στην τεχνική της ηθοποιού και όχι στην ουσία των λεγομένων.


Τα πράγματα χειροτερεύουν αισθητά στη δεύτερη πράξη, προτού βουλιάξουν εντελώς στην τρίτη. Δεν κατάλαβα για ποιον λόγο πρέπει οι ηθοποιοί να μείνουν με την πλάτη γυρισμένη σ' εμάς, σε μια σκηνή όπου η άμεση απεύθυνση είναι φανερά το ζητούμενο. Ένα «κατηγορώ» δεν μπορεί ποτέ να γίνεται με κλεφτά βλεμματάκια των ηθοποιών προς το κοινό. Η ειρωνική ερμηνεία του Χρήστου Στέργιογλου ως Ρόμπερτ, που αναλαμβάνει να κατακεραυνώσει το κοινό εκ μέρους του συγγραφέα, μπορεί να φωτίζει το πικρό χιούμορ του τελευταίου, απορρίπτει όμως κάθε πιθανότητα οργής, έτσι όπως φλερτάρει σπασμωδικά με τη λογική της ατάκας και της κωμωδίας.

 
Η ένταση της υπερβολής, της αγαπημένης επιθετικής τεχνικής του Μπέρνχαρντ, δαμάζεται και διυλίζεται. Ο θυμός εξορίζεται. Η Πλατεία Ηρώων μικραίνει. Η τοποθέτησή της στην Ελλάδα του 2017 γίνεται με όρους επιφανειακούς, χωρίς να προκύπτει καμία προσπάθεια συγκρίσεων και παραλληλισμών ιστορικού προσανατολισμού. Δεν μπορείς, όμως, να πραγματεύεσαι ένα έργο που μιλάει για την ιστορική μνήμη και τη συνείδηση περιφρονώντας αυτές ακριβώς τις έννοιες. Ούτε επίσης να παραβλέπεις την αφυπνιστική του πρόθεση: ένας καθρέφτης που φέρνει το κοινό «μέσα» στη σκηνή δεν αρκεί για να επιτευχθεί η αυτοκριτική μας στο σήμερα – μάλλον να χαζέψουμε τους άλλους θεατές μάς βοηθάει...

 
Ανοιχτά φώτα, ανοιχτή πόρτα, μουσική «φασαρία» και η σύγχυσή μας επιτείνεται. Στην τρίτη πράξη έρχεται το τελειωτικό χτύπημα: το αποχαιρετιστήριο δείπνο της οικογένειας ως κακοστημένο θέατρο του Παραλόγου. Θα σταθεί ή δεν θα σταθεί το βάζο; Πού να αφήσει ο Λούκας το παλτό του; Χτυπάνε οι κουτάλες στα σερβίτσια και κακότεχνα εισβάλλει ένας βόμβος, που καθόλου δεν παραπέμπει σε ζητωκραυγές – καμία ιστορική ταυτότητα δεν διαθέτει. Ξαφνικά, οι ήρωες αρχίζουν να μιλάνε δυνατά και να συμπεριφέρονται σαν να δέχτηκαν επίθεση από εξωγήινους και όχι σαν η δύναμη της Ιστορίας να σπάει τα προσχήματα της απάθειας και να τους αναγκάζει να ακούσουν επιτέλους την αλήθεια.


Κερασάκι στην τούρτα, η κυρία ξερή στη σούπα, σαν στιγμιότυπο από άλλο έργο, από κάποια γαλλική φάρσα που έκανε ξαφνικά κατάληψη στο «σβήσιμο» μιας γυναίκας, που πλήρωσε τόσο ακριβά την αντίστασή της ενάντια στη λήθη.


Ούτε ιστορική συνείδηση ούτε σύγχρονη καταγγελία: τι μένει τελικά από την Πλατεία Ηρώων; Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...

Ιnfo:

Πλατεία Ηρώων

Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» Κυκλάδων 11, Κυψέλη

Τετ. 20:00, Πέμ. & Παρ. 20:30, Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00

Εισ.: €12-16

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

1 σχόλια